શેઠ છગનલાલ ગામના પ્રતિષ્ઠિત અને સન્માનનીય વેપારી હતા. તેઓ તેમના ઉદાર સ્વભાવ અને સમાજસેવા માટે જાણીતા હતા. ગામના વિકાસ અને કલ્યાણ માટે તેઓ હંમેશા તત્પર રહેતા.
શેઠ છગનલાલનો વ્યવસાય કુશળતા અને પ્રામાણિકતા માટે પ્રસિદ્ધ હતો. તેઓ ગામમાં રોજગારના અવસરો સર્જતા અને સ્થાનિક અર્થતંત્રને મજબૂત બનાવતા. તેમની ઉદારતા અને દાનશીલતાને કારણે તેઓ ગામના લોકોમાં ખૂબ જ લોકપ્રિય હતા.
શેઠ છગનલાલ જમવાનું બહુ શોખીન માણસ હતો. ઓડીનેરી તેને સંતોષ થતો નહિ; દરેક ભોજનમાં કંઈક વિશેષ હોવું જોઈએ એવી તેની ઈચ્છા હતી. ફરસાણ, મીઠાઈ, અને વિવિધ પ્રકારે તૈયાર કરેલા શાક તેની રસોઈમાં અવશ્ય હોતા.
તેણે પોતાના ઘરમાં એક મોટી રસોઈ ઘડી હતી, જ્યાં સુકવેલ મસાલા અને વિવિધ દેશી-વિદેશી વાનગીઓ બનાવવાની વ્યવસ્થા હતી. દરરોજ ચીફ વાનગીઓ બનાવતા અને શેઠ છગનલાલ તેની ચોખ્ખી, સ્વાદિષ્ટ અને પૌષ્ટિકતા માટે ખૂબ ધ્યાન રાખતા. તેને ખાસ કરીને રાજસ્થાની દાલ-બાટી-ચુરમા, ગુજરાતી થાળી અને પંજાબી લઝીઝ શાક ગમતા.
જમવાના સમયનો તે વિશેષ ઉચ્છવ બનાવતો. મિત્રોને અને ક્યારેક વેપારી સાથીદારોને પણ આમંત્રિત કરતો. મહેમાનનવાજીમાં તે કોઈ કમી રાખતો નહીં. રજાઓ અને તહેવારોમાં તો તેની મહેફિલ વધુ જ મસ્ત ભરાય. ત્યાં વિવિધ મીઠાઈઓ, શરબત અને મસાલેદાર વાનગીઓનું ભવ્ય મેનુ હોતું.
તેના જમવાના શોખની વાત એટલી તેટલી લોકપ્રિય બની ગઈ કે શેઠ છગનલાલનું નામ જ સ્વાદિષ્ટ ભોજન સાથે જોડાઈ ગયું. જે કોઈ પણ તેની હિસ્સેદારી માં જમતો, તે સદા માટે તેનો રુચિગમ બની જતો.
એક દિવસ એમને ખબર પડી કે શહેરમાં એક નવું હોટલ ખુલ્યું છે, જ્યાં વીટર માનવ નહીં, પણ રોબોટ છે!
શેઠે તરત જ ઠાળું રાખ્યું – "આજે તો રોબોટ વીટરથી સેવા લેવી જ છે!"
એમણે પોતાની સગવડભરી ગાડીમાં બેસીને સીધા હોટલ પહોંચી ગયા. હોટલનું નામ હતું "ફ્યુચર ફૂડ્સ". અંદર પ્રવેશતા જ એક ચમકદાર રોબોટ એમની સામે આવ્યો અને એનો મશીન વોઈસ બોલ્યો, "સ્વાગત છે, આપ શું ઓર્ડર આપશો?"
શેઠે મેનુજોયું અને બોલ્યા, "એક પલાક પનીર, બે તંદૂરી રોટલો, અને મીઠું ઓછું મૂકજો!"
"ઓર્ડર સ્વીકારાયો. તમારું ખોરાક 10 મિનિટમાં આવશે."
શેઠ ખુશ! એમણે મનમાં વિચારી લીધું કે આજથી માનવ વીટરની જગ્યાએ રોબોટ જ ભલાં! પણ મજા તો ત્યારે પડી જ્યારે ખોરાક આવ્યો.
રોબોટ વીટરે પ્લેટ માં ખોરાક મૂકીને કહ્યું, "આપનું ભોજન તૈયાર છે, આનંદ માણો!"
શેઠે એક કટકો ખાધો અને તરત જ મોઢું વાંકડું થઈ ગયું. "આ શું! આ તો મીઠું જ નથી!"
રોબોટ બોલ્યું, "હું ફક્ત આપના આદેશોનું પાલન કરું છું. તમે કહ્યું હતું 'મીઠું ઓછું મૂકો' – તેથી હું મીઠું નાખ્યું જ નહીં!"
શેઠે માથું પકડી લીધું, "અરે બાપ રે! તારા જેવાં સમજદાર તો બેલુ પણ હશે! થોડી સમજ રાખવી જોઈએ ને!"
રોબોટ શાંત ઊભું રહ્યું. શેઠે ગુસ્સેમાં બે રોટલા ઉંચા કરી ફેંકવા જ ગયા કે રોબોટ બોલ્યું, "ચેતવણી: જો તમે ખોરાક ફેંકશો, તો ફાઇન ભરવો પડશે."
શેઠ હેરાન-પરેશાન! "આ તો મોટાં હોટલ કરતાં પણ ખતરનાક છે!"
અને હજી મજા તો આગળ હતી. જ્યારે બિલ માટે શેઠે કેશ આપ્યું, ત્યારે રોબોટ બોલ્યું, "માફ કરશો, અમે ફક્ત QR કોડ અથવા કાર્ડ સ્વીકારીએ છીએ!"
શેઠે ખિસ્સા તપાસ્યા – મોબાઇલ ભુલાઈ ગયો! હવે શું કરવું? શેઠે રોબોટને કહ્યું, "ભાઈ, હું ત્યાં પાનવાળા પાસે ઉભો છું, ત્યાંથી પેમેન્ટ કરીશ."
પણ રોબોટ તો રોબોટ! "માફ કરશો, તમે હોટલ છોડી શકતા નથી ત્યાં સુધી પેમેન્ટ ન થાય."
શેઠે આખી રાત વડીલોના ઉપાય કરતા બગાડી. છેલ્લે એક જ રસ્તો બચ્યો – શેઠે પોતાની હાટડી વેચીને બિલ ભર્યું!
બહાર આવ્યા, તો કટાકટ પાન ખાધું અને બોલ્યા, "આપણે આ રોબોટ વીટરોની દુનિયામાં જીવવાનું નથી! ચાલ, મકસૂદભાઈના હોટલ જઈએ, જ્યાં મિઠાશ ભલભલાંય છે!"
અને એમ શેઠ છગનલાલે રોબોટ હોટલની કસમ ખાઈ, "આખી જિંદગી, માનવ વીટર જ ભાવાનુ!"
