અલખની ડાયરીનું રહસ્ય
-રાકેશ ઠક્કર
પ્રકરણ ૧૬
માયાવતીના મુખેથી આ શબ્દો સાંભળીને અદ્વિક અને મગન સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે માયાવતીનો શ્રાપ માત્ર કાળો જાદુ જ નહોતો, પણ સમય પણ હતો. માયાવતીએ તેના ભૂતકાળને કેદ કરી લીધો હતો, જેથી તે કાયમ માટે જીવી શકે.
ત્યાં ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો, અને અલખનો આત્મા ફરીથી દેખાયો. તેણે કહ્યું, "માયાવતી, તમે ખોટા છો. પ્રેમ ભૂતકાળને ભૂંસી શકતો નથી, પણ તે ભૂતકાળને બદલી શકે છે."
અલખે એક નવું રહસ્ય ખોલ્યું. "માયાવતીને હરાવવા માટે તમારે તેના ભૂતકાળમાં જવું પડશે અને તેના પ્રેમને ફરીથી જગાડવો પડશે. જો તમે તેના પ્રેમને જગાડી શકશો, તો તે પોતે જ તેના શ્રાપનો અંત લાવશે."
અદ્વિક અને મગન સમયના અરીસામાં માયાવતીના ભૂતકાળમાં ગયા. તેઓએ જોયું કે માયાવતી (દીપિકા) એક યુવાન, સુંદર છોકરી હતી, જે આશિષને પ્રેમ કરતી હતી. પણ આશિષ એક કાળો જાદુગર હતો. તે દીપિકાના પ્રેમને પ્રેમ કરતો નહોતો, પણ તેની કળાને પ્રેમ કરતો હતો.
અદ્વિકે કહ્યું, "માયાવતી, તમે ખોટા છો. તમે આશિષને પ્રેમ કરતા હતા, પણ તેણે તમને દગો આપ્યો."
આ સાંભળીને માયાવતીને આંચકો લાગ્યો. તે ડરી ગઈ. તે ધીમા અવાજે બોલી, "આ શું થઈ રહ્યું છે? તમે કોણ છો?"
અદ્વિકે ડાયરીને હાથમાં લીધી અને કહ્યું, "હું અદ્વિક છું. હું એ જ વ્યક્તિ છું જેને તમે પ્રેમ કરતા હતા, પણ તમે ભૂલી ગયા છો કે તમે કાળો જાદુગર છો. તમે માત્ર એક કલાકાર છો."
અચાનક, અર્જુનનો આત્મા ફરીથી દેખાયો. તેણે કહ્યું, "અદ્વિક, તમે મારા ભૂતકાળને ભૂંસી શકતા નથી. હું કાળો જાદુગર છું, અને હું કાયમ માટે કાળો જાદુગર જ રહીશ."
અદ્વિકે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને કહ્યું, "અર્જુન, તમે ખોટા છો. તમે કાળો જાદુગર નથી, પણ પ્રેમનો ભાગ છો. તમે માત્ર એક એવું બાળક છો જેને પ્રેમ મળ્યો નથી."
અદ્વિકના શબ્દોથી અર્જુનને આંચકો લાગ્યો. તેના ચહેરા પર ક્રોધ અને નફરત નહોતા, પણ દર્દ હતું. તે ધીમા અવાજે બોલ્યો, "મને ક્યારેય પ્રેમ મળ્યો નથી."
અદ્વિકે અર્જુનને પ્રેમ આપ્યો. તેના પ્રેમથી અર્જુનના આત્માનો અંધકાર દૂર થવા લાગ્યો. અચાનક, અર્જુન અને અદ્વિક બંને એક થઈ ગયા. તેમનો આત્મા એક થઈ ગયો, અને તેમાંથી એક નવી આકૃતિ બની. તે આકૃતિ અલખના જેવી હતી, પણ તેના ચહેરા પર શાંતિ અને પ્રેમ હતો.
અલખે કહ્યું, "આખરે, તમે બંને એક થઈ ગયા. હવે તમે મુક્ત છો."
માયાવતીની આત્મા પણ બદલાઈ ગઈ. તે ભયાનક નહોતી પણ શાંત અને સુંદર હતી. તે ધીમા અવાજે બોલી, "તમે મને મુક્ત કરી છે, પણ હું હજી પણ કેદ છું. હું મારા ભૂતકાળમાં કેદ છું. જ્યાં સુધી હું મારા ભૂતકાળને ભૂલી નહીં જાઉં, ત્યાં સુધી હું મુક્ત થઈ શકીશ નહીં."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને મગન ચોંકી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે માયાવતીનો શ્રાપ હજી પણ જીવંત છે. શું તેઓ માયાવતીના ભૂતકાળને ભૂંસી શકશે? શું તેઓ ક્યારેય માયાવતીને મુક્ત કરી શકશે?
માયાવતીના મુખેથી આ શબ્દો સાંભળીને અદ્વિક અને મગન સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે માયાવતીનો શ્રાપ માત્ર કાળો જાદુ જ નહોતો, પણ સમય પણ હતો. માયાવતીએ તેના ભૂતકાળને કેદ કરી લીધો હતો, જેથી તે કાયમ માટે જીવી શકે.
ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો, અને અલખનો આત્મા ફરીથી દેખાયો. તેણે કહ્યું, "માયાવતી, તમે ખોટા છો. પ્રેમ ભૂતકાળને ભૂંસી શકતો નથી, પણ તે ભૂતકાળને બદલી શકે છે."
અલખે એક નવું રહસ્ય ખોલ્યું. "માયાવતીને હરાવવા માટે તમારે તેના ભૂતકાળમાં જવું પડશે અને તેના પ્રેમને ફરીથી જગાડવો પડશે. જો તમે તેના પ્રેમને જગાડી શકશો, તો તે પોતે જ તેના શ્રાપનો અંત લાવશે."
અદ્વિક અને મગન સમયના અરીસામાં માયાવતીના ભૂતકાળમાં ગયા. તેઓએ જોયું કે માયાવતી (દીપિકા) એક યુવાન, સુંદર છોકરી હતી, જે આશિષને પ્રેમ કરતી હતી. પણ આશિષ એક કાળો જાદુગર હતો. તે દીપિકાના પ્રેમને પ્રેમ કરતો નહોતો, પણ તેની કળાને પ્રેમ કરતો હતો.
અદ્વિકે કહ્યું, "માયાવતી, તમે ખોટા છો. તમે આશિષને પ્રેમ કરતા હતા, પણ તેણે તમને દગો આપ્યો."
આ સાંભળીને માયાવતીને આંચકો લાગ્યો. તે ડરી ગઈ. તે ધીમા અવાજે બોલી, "આ શું થઈ રહ્યું છે? તમે કોણ છો?"
અદ્વિકે ડાયરીને હાથમાં લીધી અને કહ્યું, "હું અદ્વિક છું. હું એ જ વ્યક્તિ છું જેને તમે પ્રેમ કરતા હતા, પણ તમે ભૂલી ગયા છો કે તમે કાળો જાદુગર છો. તમે માત્ર એક કલાકાર છો."
અર્જુનનો આત્મા ફરીથી દેખાયો. તેણે કહ્યું, "અદ્વિક, તમે મારા ભૂતકાળને ભૂંસી શકતા નથી. હું કાળો જાદુગર છું, અને હું કાયમ માટે કાળો જાદુગર જ રહીશ."
અદ્વિકે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને કહ્યું, "અર્જુન, તમે ખોટા છો. તમે કાળો જાદુગર નથી, પણ પ્રેમનો ભાગ છો. તમે માત્ર એક એવું બાળક છો જેને પ્રેમ મળ્યો નથી."
અદ્વિકના શબ્દોથી અર્જુનને આંચકો લાગ્યો. તેના ચહેરા પર ક્રોધ અને નફરત નહોતા, પણ દર્દ હતું. તે ધીમા અવાજે બોલ્યો, "મને ક્યારેય પ્રેમ મળ્યો નથી."
અદ્વિકે અર્જુનને પ્રેમ આપ્યો. તેના પ્રેમથી અર્જુનના આત્માનો અંધકાર દૂર થવા લાગ્યો. અચાનક, અર્જુન અને અદ્વિક બંને એક થઈ ગયા. તેમનો આત્મા એક થઈ ગયો, અને તેમાંથી એક નવી આકૃતિ બની. તે આકૃતિ અલખના જેવી હતી, પણ તેના ચહેરા પર શાંતિ અને પ્રેમ હતો.
અલખે કહ્યું, "આખરે, તમે બંને એક થઈ ગયા. હવે તમે મુક્ત છો."
માયાવતીની આત્મા પણ બદલાઈ ગઈ. તે ભયાનક નહોતી, પણ શાંત અને સુંદર હતી. તે ધીમા અવાજે બોલી, "તમે મને મુક્ત કરી છે, પણ હું હજી પણ કેદ છું. હું મારા ભૂતકાળમાં કેદ છું. જ્યાં સુધી હું મારા ભૂતકાળને ભૂલી નહીં જાઉં, ત્યાં સુધી હું મુક્ત થઈ શકીશ નહીં."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને મગન ચોંકી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે માયાવતીનો શ્રાપ હજી પણ જીવંત છે. શું તેઓ માયાવતીના ભૂતકાળને ભૂંસી શકશે? શું તેઓ ક્યારેય માયાવતીને મુક્ત કરી શકશે?
ક્રમશ:
