💖 ભાગ ૧૦
"કોઈ દિવસ ફરી મળે તો…"
જ્યાં મળવાનું ઈરાદો હેઠળ નથી, બસ એક ક્ષણ જે અચાનક સ્થિર થઈ જાય.
📍 સ્થળ: વરાણસી – આશિ પ્રથમ વખત શ્રદ્ધાન્જલી કાર્યક્રમમાં સ્ટેજ પર બોલવાનું નક્કી કરે છે
સમય: "સાંજના અર્થ" વિષય પર તાલમેળ સત્ર – જ્યાં મ્યુઝિક, કાવ્ય અને જીવનના અંતને ઉજવણી રૂપે માણવામાં આવે છે.
---
🎤 આશિનું ભાષણ શરૂ થાય છે:
> "સાંજનો અર્થ શું છે?"
એ કોઈ અંત નથી… એ એક આવરણ છે – જ્યાં દિવસ ક્યારે ગયો, એ પણ ખબર નહીં પડે."
"પ્રેમ ક્યારે તૂટ્યો, ક્યારે શરુ થયો – ક્યારે એની હાજરી મૌન બની ગઈ… ખબર નહિ."
"પણ હા… મારે હવે એવું લાગતું નથી કે તું નથી."
દરેક જણા શાંત… આશિ બોલતી જાય છે, જાણે પોતાનો અંતર બોલે છે.
---
📘 આશિએ નવી સિરિઝ શરૂ કરી છે:
📖 "કોઈ દિવસ ફરી મળે તો…" – ૧૧ સંવાદોથી બનેલી સ્નેહયાત્રા
દરેક સંવાદ પોતાને પોતાની અંદર પૂછાયેલો હોય છે
એક પત્ર જ્યાં આશિ એવું માને છે કે આર્યન પાછો આવી શકે…
---
💌 પત્ર – જે એ લખે છે, પણ મોકલે નહિ
> જો કોઈ દિવસ તું ફરી સામે આવે…
તો હું તને પાછું નથી માંગતી.
હું તને બસ જોઈ લઉં…
કે તું ખુશ છે કે નહિ.
મને તારી સાથે જીવન નથી જીવવો…
પણ તું જીવે છે – એ જોઈને મારું હૃદય શાંત થઈ જાય એટલું ઈચ્છું છું.
કોઈ દિવસ ફરી મળે તો…
બસ હસીને કહેવું, "તું જીવ્યો છે મારે વગર… પણ તું પ્રેમમાં રહ્યો છો એ હું જાણતી રહી."
તારી… એવી નહિ, પણ છતાં તારી… આશિ
---
🎼 મેળામાં એક સૂર વાગે છે – ‘જિંદગી એક ખાલી પાનું છે… જેમા હજી તારો રંગ જીવે છે’
વિર (આર્યન) એ ગીત સાંભળી રહ્યો છે – ક્યાંક દૂરથી.
એ સમજે છે કે શબ્દો એ માટે લખાયા નથી… પણ એમાંથી પસાર થઈ રહ્યાં છે.
---
🛤️ વિર ફરી ટકી જાય છે – પણ આ વખતે કોઈને કહ્યા વગર, શાંતિથી એક પાનખર જેવી મુલાકાત માટે
એક સાંજ, બંને એક જ ભીંત પાસે ઉભા… પણ હવે વચ્ચે કોઇ જવાબ નથી, માત્ર આંખો છે.
વિર:
> "તું ખૂદ બની ગઈ છે…"
આશિ:
"અને તું… હવે મારી શાંતિમાં જીવે છે."
---
📝 વિભાગ ૧ માટે અંતિમ પંક્તિ:
> કોઈ દિવસ ફરી મળે તો… હું તને દાવો નથી આપતી,
પણ તને તારી આસપાસ શાંતિથી ચાલી જઉં – એવું મારે મન છે.
તુ મેરી આશિકી હવે સંબંધ નહિ…
પણ આત્માની છાંયો બની ગઈ છે.
🌙 "જે રહી ગયા હતા… હવે ફરીથી આંખોમાં જીવે છે"
તૂટેલા શબ્દો હવે ફરી જોડાતા નથી… પણ એ વચ્ચે ઉગેલી શાંતિ હવે ભીતર છમકતી રહે છે.
---
📍 સ્થળ: કાશી – ગંગાના ઘાટ પર સંધ્યા આરતી
સમય: આરતીની પળ – જ્યારે અજવાળું અને અંધારું એકસાથે હાજર હોય છે
---
🎇 વિર અને આશિ – બંને ભીડમાં ઉભા… કોઈ જાણે નહિ, પણ એકબીજાની સાથે છે
એમની વચ્ચે કોઈ શબ્દ નથી બોલાતા, પણ હૃદયે કંઈક સમજાય છે.
વિર (મૌનથી આશિને જોઈને):
> “હું એ નથી રહ્યો જે તને પકડવા લલચાય…
હવે હું એ છું, જે તને જાણીને શાંતિ અનુભવાય.”
આશિ (હળવી હાંસી સાથે આંખો બંધ કરે):
> “હું પણ એ રહી નથી જે તારા માટે તૂટી પડતી…
હવે હું એ છું, જે તારી વિણ પણ પૂર્ણ છું.”
---
💭 આજે બંને ખુદ માટે જીવવા શીખી ગયા છે… છતાં એકબીજાની ભેટમાં એક શક્તિ શોધે છે
વિર હવે એક યાત્રિક છે – જે સંગીતથી લોકોની ભીંતો પર શ્વાસ લખે છે
આશિ હવે એક લેખિકા છે – જે તૂટેલા સંબંધોને “અપૂરું હોય એમાં જ સુંદરતા છે” એવું લખવાનું શીખી ગઈ છે
---
🎵 વિર પાસે એક તનહા સંગીતની નોટબુક હોય છે – જેમાં છેલ્લું ગીત તે માત્ર એક વાક્યમાં લખે છે:
> "તને ગુમાવ્યું… પણ તારી હાજરી ગુમાઈ નથી."
---
📘 આશિ રોજે રોજ ‘જિનમ આકાશ’ નામની ડાયરી લખે છે, જેમાં દરેક પાનું એવું લાગે કે વિર માટે લખાયું છે
📖 એક પાનું વાંચીએ…
> "તારા વિણ જીવી ગઈ… પણ તું અંદરથી ગયો નહોતો.
મારા દરેક વિચારની પાછળ તું તું હતો – મૌન, પણ હાજર."
"મળ્યા ન હતા, એમાંથી તૂટવાનું ભાન આવ્યું…
તૂટ્યા પછી પણ મળ્યાં જેવા લાગવાનું શીખી ગઈ."
"તુ મેરી આશિકી હવે તું નહિ, હું બની ગઈ છું."
---
🌌 અંતિમ દ્રશ્ય – ગંગામાં દીવો વહેતી વખતે બંને એકબીજાના તરફ અવગણ્ય નજરે જુએ છે… અને આંખો ભીની થાય છે – દુઃખથી નહીં, શાંતિથી.
કોઈ હાથ પકડાતો નથી…
કોઈ વચન ન આપાય…
કોઈ છેલ્લી વાર પણ નથી કહેવામાં આવતી…
બસ… બંને પોતાની રીતે, પોતાના માર્ગે…
પણ એક બીજાને ભીતર લઇને આગળ વધે છે.
📝 અંતિમ પંક્તિ:
> પ્રેમ કદી કમી ન રહેતું હોય એવું નથી…
એ તો જેણે યાદગાર રહી જાય એ રીતે હળવું છૂટી જતું હોય છે.
તુ મેરી આશિકી હવે કોઈનું નામ નથી… એ જીવંત અનુભવ છે –
જે શ્વાસો વચ્ચે પણ ક્યાંક મૌન બની રહી જાય છે.
🌅 "છેલ્લીવાર નહીં… પણ છેલ્લી પળ જેવી"
પ્રેમ ક્યાંક પાછું ફરીને કહેતું નથી કે 'હું છું'… પણ એ સમયની જેમ જીવી જાય છે, અને પછી બસ રહી જાય છે.
---
📍 સ્થળ: ઋષિકેશ – નદીની પાર છોટી ચીલીંગ હટ
સમય: વેળાસંકટનો મધુર અંત – સાંજનો છેલ્લો તારો બહાર આવે છે
---
☕ પ્રારંભ – એક અનહોઇ મળવણી
આશિ અને વિર (આર્યન) ફરીથી એક જ કાફેમાં બેઠા છે.
વાતચીત ઓછી છે… શ્વાસ વધારે છે.
સમજ એ છે કે – “આ છેલ્લી મુલાકાત છે.”
પણ દુઃખ નથી… હવે "વિદાય પણ પ્રેમભરી" છે.
---
🧡 વિર:
> "હવે એવું નથી લાગતું કે તું તૂટેલી છે…"
આશિ (નરમ હાસ્ય):
"કેમ કે હવે હું તૂટીને નવું થઈ ગઈ છું…"
"હું તું નથી રહી, પણ તું હજી પણ મારામાં છું."
---
🎶 એક વાદળી સૂરબહાર વગે છે કાફેમાં:
🎵 "તને હું તારી વિણ પણ નહીં ભૂલી શકી…
પણ તને હવે યાદ રાખવું નથી પડતું… તું એવી રીતે રહી ગયો છે."
આશિ આંખો બંધ કરે છે. વિર ચાહ સાથે કોફીનો છેલ્લો ઘૂટ લે છે.
આ દ્રશ્ય કોઈ આખરી નથી, પણ આખી લાગણી સમાવે છે.
---
📘 એક નોટબુક બદલાય છે – વિર આશિને પોતાનું લખેલું પાનું આપે છે:
📄 પત્ર – અંતિમ
> પ્રિય આશિ,
તું કોઈક દિવસ પાછું નહિ ફર્યા કર…
કેમ કે તું એ રીતે ગયા પછી… હું આખો થઈ ગયો છું.
હું આજે પણ તને પ્રેમ કરું છું – એ રીતે જેમ કોઈ ખુદને કરે.
તું ફરી સામે ઊભી રહી… પણ મને તું પાછી માંગતી નહોતી.
એ જોઈને હું શાંત થઈ ગયો.
તુ મેરી આશિકી હતી… છે… અને હવે હશે પણ.
બસ તફાવત એટલો છે કે હવે હું તને દાવો નહિ કરું…
હવે તું મને આશીર્વાદ લાગે છે.
તારો (શબ્દોથી નહીં… શ્વાસોથી),
વિર
---
🌠 વિદાય – કોઈ આખરી સાથ નહિ… આખું મૌન
આશિ ઉભી થાય છે. વિર પણ.
બંને શાંતિથી એકબીજાને જુએ છે.
કોઈ ‘બાય’ નહિ, કોઈ ગમ્મત નહિ…
ફક્ત આંખો ભીની થાય છે – તૂટવાથી નહિ, પૂરા થઈ જવાની લાગણીથી.
---
🕯️ વિષાદ વિનાની વિદાય – પ્રેમથી પરિપૂર્ણ ક્ષણ
જ્યાં 'અમે હવે મળવા નથી',
પણ 'આ ક્ષણ હવે જીવનભર જીવશે' એવું લાગતું હોય.
---
📝 ભાગ ૧૦ માટે અંતિમ પંક્તિઓ:
> જ્યાં પ્રેમ મળવો નહોતો, પણ સમજવો હતો…
જ્યાં સાથ ન હોવા છતાં સંવેદના રહેતી હોય…
ત્યાં "તુ મેરી આશિકી" શબ્દ નથી રહેતો… એ શક્તિ બની જાય છે –
જે શબ્દથી ઉપર, સંબંધથી આગળ, અને શ્વાસથી સહજ હોય છે.
