❤️ ભાગ ૩
🌪️ "હજી બાકી છે બધું…"
પ્રારંભ – હાથમાં હાથ, પણ રાહ પડી જિંદગીની
સ્થળ: નર્મદા નદીના ઘાટ.
કાલ: અગાઉની સાંજ પછીનું સવારે.
આયુષ અને અપૂર્વા – હવે એકબીજાને ‘પસંદ’ કરતા નહોતા, પણ ખુદમાં ‘શામેલ’ કરી ચુક્યા હતા.
એ દિવસ પછી, બંનેએ નક્કી કર્યું કે જીવન હવે છૂપાવાનું નહીં, જીવવાનું છે.
> "ચાલીયે કોઈ નવી જગ્યા પર... જ્યાં તને હું હોવાનો દર ન હોય."
"શું તું એ બધું છોડીને જઈ શકીશ?"
"તમે મારા માટે એવું પૂછો છો જાણે હું હજી ‘ત્યાં’ છું..."
---
નવી શરૂઆત – સહજીવન સાથે સર્જન
દિલ્લી શહેર. એ બંને એક નાનકું ફ્લેટ ભાડે લઈને રહેવા લાગ્યા.
આયુષ હવે નવી નાવલ લખતો – "અધૂરી રીતે તું"
અપૂર્વા NGOs સાથે કામ કરતી. બાળાઓ સાથે સમય ગાળતી.
બન્નેના જીવનમાં તફાવત હતો – પણ સરખી ધબકત હતી.
એક રાત્રે:
> "આયુષ... શું તને કદી એવો ડર નથી લાગતો કે ફરી બધું તૂટી જશે?"
"હું હવે એ ડરથી જીવીતો નથી... હું તને પામવાના સાહસથી જીવી રહ્યો છું."
---
પોતાના લોકો સામે ઉભા થવાનો દિવસ
એક દિવસ અપૂર્વાને મમ્મીનો કોલ આવ્યો:
> "તમે આ બધું કરી કેવી રીતે લીધી? પરિવારનો વિચાર નહોતો?"
"મમ્મી... હું કાયમ બીજાઓ માટે જીવી છું. હવે મારી પળ છે."
અને અજાણ્યા સંબંધીય ચર્ચાઓ, સમાજના સવાલો, તેમ છતાં... એ બંને જાણતા હતા – આ રિલેશન હવે ‘વિરોધ’ નથી, પણ ‘વિજ્ઞાપન’ છે – પોતાને માટે.
---
સંકટ આવીને ટકાવે છે? કે તોડે છે?
એક દિવસ અપૂર્વા ઘેર નહોતી આવી. ફોન બંધ.
આયુષ પાગલ થઈ ગયો. હોસ્પિટલ, પોલીસ, NGO – બધે જઈને શોધી કાઢી.
સવારના ચાર વાગે મેસેજ આવ્યો:
> "મને થોડો સમય આપ… હું પાછી આવીશ. તું તૂટી નહિ."
એટલા દિવસો પછી પણ ‘મૌન’ – ફરી.
---
દર્દનો વારસદાર – પ્રેમ કે પીડા?
આયુષ ફરી તૂટી ગયો. તેણે લખ્યું:
> "મને કેમ હમેશા એ જ મળે છે જે મારે પામવું હોય અને ગુમાવવું પણ પડે?"
"તારું પ્રેમ… તારા વિના પણ જીવી શકે તેમ લાગે છે. પણ તું એ પ્રેમ નથી."
તે હવે રોજ એ ખુરશી પર બેઠો – પણ હવે સામે કોણ નહીં હતું. ભલે સંબંધ હતો, સાથ ન હતો.
---
અપૂર્વાની પાછી વાપસી – એક પત્ર સાથે
દસ દિવસ પછી – એક લિફાફો આવ્યા.
> "મને એક બાળકી મળી જે ગૂંગી છે. એની આંખો તારી જેમ બોલે છે.
હું થોડા દિવસો માટે ગાંધીધામ ગઈ. તું પાગલ બની ગયો હશે – પણ હું એ માટે ગઇ કે હું તૂટી જાઉં એ પહેલાં પોતાને શોધી લઉં."
> "હું પાછી આવું એવી ખાતરી રાખ. પણ હવે હું તારી પાછળ ચાલતી નહીં, તારી બાજુમાં ઊભી રહીશ."
---
આંખોનો આગમન – ફરી એ બારી પાસે
એક દિવસ, ઘરના દરવાજે ધીમું ધપધપાવ્યું.
આયુષે દરવાજો ખોલ્યો – અપૂર્વા. હાથમાં એક સ્કેચ – એક બાળકી અને એ બંને – હાથ પકડેલા.
> "હું તારી સાથે આ જીવન જીવીવા આવી છું... મૃત્યુ સુધી નહીં, જીવન સુધી."
---
અંતિમ પંક્તિ – આજના વિભાગ માટે:
> "પ્રેમ એ પાંજરો નથી... એ પાંખ છે.
જે તૂટી જાય તો પણ ઉડી શકે... જો દિલ સાથે હોય."
દુઃખથી આગળ પ્રેમ
સાચો પ્રેમ એ છે... જે દુઃખની અંદર પણ તને પાળે છે. તૂટે નહિ, પણ તારા માટે તૂટી શકે.
---
સ્થળ: દિલ્લી – નવું ઘર, નવો આરંભ
સમય: અપૂર્વાની વાપસી પછીના બીજા સપ્તાહ
---
🕯️ નવો ઘંધો: બે આત્માઓ, એક ઘર
દિવસ હવે શાંતિથી વહાલા થતાં. સવારે આયુષના લખાણમાં ઓગળેલી કાફીનું સુગંધ, સાંજમાં અપૂર્વાની NGOમાંથી પાછી આવતી વેળા – જ્યારે એ દરવાજો ખોલે, આયુષના હૃદયની ધબકત વધી જાય.
એક સાંજ:
> "આયુષ..."
"હું અહીં છું."
"તું તો હમેશા અહીં જ રહ્યો છે... પણ હવે હું મારી સાથે તને રાખી શકું એમ બની ગઈ છું."
એ દિવસ પછી, એ બંને રાત્રે એક નવું નિયમ રાખ્યું – દરેક રાત્રે એકબીજાને પોતાનું સત્ય કહેશે. છૂપાવશે નહીં.
---
🔐 જિંદગીના જૂના ટકરાવ – ખુલ્લી વાત
અપૂર્વાની વાત:
> "મારા લગ્નના પહેલા દિવસથી હું તારા વિશે વિચારતી હતી.
હિમાંશુ... એ સમજતો હતો. પણ મારી આંખો હંમેશાં તને શોધતી રહી."
આયુષ:
> "તારી ગેરહાજરીએ મને મારી અંદરની એ જગ્યા દેખાડી... જ્યાં હું ખુદથી દુર હતો.
હવે, હું તને ગુમાવવાનો ડર નહિ રાખું – પણ તને ગુમાવવી પડે એ સમય માટે મજબૂત બની ગયો છું."
---
📖 લખાણ અને જીવન વચ્ચેનો ભેદ
આયુષ હવે તેની નવિન નાવલ લખી રહ્યો હતો:
📘 "તારા વિના... પણ તારી સાથે"
> એ Novel નહીં, એક જીવન હતી. દરેક પાનું – અપૂર્વા માટે લાગેલું કાવ્ય.
પણ એ વાત અપૂર્વાને ખબર નહોતી કે આ નાવલને આયુષ પોતાના જીવનનો અંતિમ ભાગ માની રહ્યો હતો.
એક પૃષ્ઠમાં લખેલું:
> "તારું પ્રેમ મારા અસ્તિત્વનો આધાર છે.
તું ન હોય તો હું જીવતો રહી શકું... પણ અર્થ વગર."
---
🌧️ સંદેશોની શૂન્યતા – ફરી તૂટી રહી છે પાંખો?
એક સાંજ અપૂર્વા ફરી મોડે આવી. પહેલી વાર તેના ફોન પર એક મેલ દેખાયો – “અમેરિકા સ્કોલરશિપ – 2 વર્ષની સામાજિક અભ્યાસયાત્રા”
આયુષ:
> "તું જશે?"
અપૂર્વા:
"તું રુંધાઈ ગયો છે?"
આયુષ:
"મારા માટે તું ચાલી જશે… એ વિચારું તો દિલ છળી જાય છે,
પણ તને રોકું – એ વિચારું તો આત્મા શરમાઈ જાય છે..."
અપૂર્વા:
> "મારા સપનાની સામે તું ના આવી શકતો.
પણ મારી આંખો સામે તું ઊભો છે – તો સપનામાં અજવાસ કેમ લાગશે?"
---
💌 પ્રેમભર્યો નિર્ણય – સાથે અથવા સાવ ઘેરું
અપૂર્વા અંતે નિર્ણય લે છે:
> "હું જઉં – પણ એક શરતે.
તું મારી સાથે ચાલે. તું ત્યાં લખ. હું ત્યાં સેવા કરું.
આપણું પ્રેમ દેશ નહીં જુએ – એક બીજું સાથ જ જુએ."
આયુષ:
> "હું મારી દુનિયાને તારી આંખો સાથે લઈ જઇશ."
---
✈️ વિદાય કે શરૂઆત?
વિમાનની અંદર બેસતી વખતે:
આયુષ હાથ પકડીને:
> "આ પાંખો તારા છે. ઉડીશ.
પણ તું જોયે તો ખબર પડશે કે પાંખોની ઊજાસ હું છું."
અપૂર્વા:
> "મારી પાંખ જો તું છે... તો મારું આકાશ પણ તું જ."
---
📝 ડાયરી પંક્તિ – આજે માટે અંતિમ:
> "પ્રેમ હવે મારો નથી – એ જીવન છે.
તું હવે સંબંધ નથી – તું મારું પ્રકાશ છે."
✈️ "તું દૂર છે – પણ હું તારી સાથે"
ક્યારેક પ્રેમ એક શહેરમાં નથી રહેતો, એ જીવતો રહે છે... બીજા સમય ઝોનમાં પણ.
---
સ્થળ: ન્યૂ યોર્ક – મેનહેટન યુનિવર્સિટી
સમય: સ્કોલરશિપનો પહેલો મહિનો
અપૂર્વા: રોજ યુનિવર્સિટીની લાઇબ્રેરીથી NGO વર્કશોપ સુધી ભાગતી. દુનિયાનું સૌથી મોટું શહેર પણ હવે એને મોટું લાગતું નહોતું – કારણ કે તે શહેરમાં એના દિલનો માણસ નહોતો.
આયુષ: દિલ્લીમાં હતો – પણ દરરોજ ન્યૂ યોર્કના સમય અનુસાર ઊઠતો. બંને વચ્ચે ટાઈમઝોનથી વધારે – લાગણીઓનો બ્રિજ હતો.
---
🌍 દૂરિઓની વચ્ચે નજીકની રચના
અપૂર્વાની મેસેજ (1 AM):
> "તારો અવાજ સાંભળ્યા વિના ઊંઘ નહિ આવે... માત્ર કહેજે – 'હું તારી સાથે છું'…"
આયુષ:
> "તું હવામાં છે, વિશ્વના બીજા ખૂણે છે – છતાં તારા ધબકારા અહીં મારી કલમે ચાલે છે."
---
📘 આયુષની નવી નવલ: “વિરહની પણ વાછના હોય છે”
આ નાવલ અપૂર્વા સાથેના દૂર રહેલા દિવસોની પંક્તિઓથી ભરેલી હતી.
પુસ્તકની શરૂઆતમાં લખ્યું:
> "તું સાથે નથી, પણ તું મારી અંદર રહી છે...
અને તું અંદર છે એટલે હું તને ભૂલી શકું નહિ."
---
💔 પહેલી ચીરો – શંકાનું મોઘલું ઝાડ
એક દિવસ અપૂર્વાના ઇન્સ્ટાગ્રામ પર એક ફોટો અપલોડ થયું – એમાની સાથે એનો મેન્ટર – Dr. Steve સાથે.
કૅપ્શન:
> “Guiding light. Forever grateful.”
એ ફોટા નીચે… આયુષ લાંબા સમય સુધી જોઈ રહ્યો.
> "શું grateful કે… એક નવી રાહ?"
એ રાતે પહેલી વાર, એ ફોન પર બોલ્યા નહીં.
---
☁️ સમયનો ધૂંધ, શંકા અને શૂન્યતા
અપૂર્વાનો મેસેજ:
> "તું આજે શાંત કેમ છે?"
આયુષ:
"કેમ કે... હું તારા શબ્દો નથી, તારા ફોટા જોઈ રહ્યો છું."
અપૂર્વા:
"શું એ ફોટામાં તું ગુમાઈ ગયો છે, કે મને ગુમાવવાનો ડર લાગ્યો છે?"
આયુષ:
"જ્યારે તું આંખ સામે નહિં હોય, ત્યારે ફોટા એ સાકાર લાગે છે."
---
🌧️ જમાવટ કે વેરઝાળ – લાગણીઓનો જજમેન્ટ ડે
એક દિવસે અપૂર્વા લાઈવ કોલ પર આવે છે – વિડીયો કોલ.
> "મારે તારા દિલના દરવાજા સામે ઊભી રહેવું છે...
તું અંદર બોલાવ કે નહિ – પણ હું એ દરવાજો છોડી નહિ શકું."
આયુષના આંખો ભીની:
> "તું દૂર જા, પણ મારે લાગતું રહે કે તું ફરી આવી શકે છે."
---
✉️ વિદેશથી લખેલો પત્ર
> "પ્રિય આયુષ... હું આજે તારા વિના ત્રણ મહિના જીવ્યું છું –
પણ એક પણ પળ એવી નહોતી કે તું મારી સાથે ન હતો.
> મારું શરીર અહીં છે, પણ આત્મા – તારા સપનામાં વસે છે."
---
🎓 યુનિવર્સિટીનો છેલ્લો દિવસ – નિર્ણયની ઘડીઓ
અપૂર્વાને સ્ટે મળી શકે એવી ઓફર હતી – ન્યૂ યોર્કમાં જ નોકરીની.
તારીખ: માર્ચ 14
પ્રસ્તાવ: $90,000/yr NGO રોલ – International Development Officer
એમેઈલ ટાઈપ કરતી વખતે એણે ફોન ઉઘાડ્યું – "આયુષ..."
---
💌 એટલા શબ્દો કાફી હતા:
> "તું જ્યાં છું ત્યાં તું છે…
પણ હું જ્યાં છું ત્યાં તું નથી –
એટલે હું પાછી આવી રહી છું."
---
📝 ડાયરી પંક્તિ – આજે માટે અંતિમ:
> પ્રેમ શું હમેશા સાથે રહેવું છે? નહિ.
પ્રેમ એ છે – તું ન હોય તો પણ... તારી લાગણી છે."
