'કપીસ, પ્લીઝ અત્યારે આપણે એક કેસ પર કામ માટે સાથે છીએ તો તે કેસ પર ધ્યાન આપ. આ તારી પર્સનલ વાત કરવાનો સમય નથી. So, please constrate in your work."
" તું કરવા દે છે કોન્સ્ટ્રેટ કામમાં. તું આખી દિવસ મારી સામેને સામે હોય છે. જેના કારણે મને જૂની વાતો યાદ આવે છે. અને તું તો એવું વર્તન કર રહી છે જાણે કે તું બધું ભૂલી ગઈ છે. મૈત્રી તમે કઈ ફરક નથી પડતો. તને જુના દિવસો યાદ નથી આવતા.??"
“કપીસ તું કામમાં ધ્યાન આપીશ કે પછી તારી કમ્પલેઈન કરું સાવંત સરને?”
“કોણી કમ્પલેઈન કરવાની છે?શું થયું મૈત્રી?” યશવંત સાવંત બંન્ને વાતો કરતા હતા ત્યા આવ્યા.
કંઈ નહી સર, આતો કપીસને કહેતી હતી કે આપણે ડૉ. મોતીવાલાની કમ્પલેઈન કરવી જોઈએ? મને તેમનું વર્તન કંઈક અલગ લાગે છે. બરાબરને કપીસ, સર તમને નથી લાગતુ?”
“હા, મને પણ શરૂઆતમા શક તો ગયો હતો. તેમના વર્તનમા કંઈક તો ગડબડ છે. તે કંઈક તો છૂપાવવા માંગે છે. કામ કરો તમે બંન્ને તેની જન્મકુંડળી કાઢો અને પછી મને આવીને મળો.”
“જી, સર”
યશવંત સાવંતના આદેશથી બન્ને જણ ડૉ.મોતીવાલાની જન્મકુંડળી કાઢવા નીકળ્યા.
-----------------------------------------------------------------------------
“વૈદેહી, તારી અને મારી કુંડળી મળવી જરૂરી છે. જો તે નહી મળે તો આપણા લગ્ન નહી થાય.”
“મોક્ષિત હું કુંડળીમા નથી માનતી અને તું પણ નથી માનતો. જેના 32 ગુણ મળે છે, તેમના વચ્ચે પણ ક્યા મનમેળ હોય છે. આપણા વચ્ચે મનમેળ છે અને આપણે એકબીજાની નસનસને ઓળખીએ છીએ. એટલે મને કુંડળી કરતા તારા પર વિશ્વાસ છે.”
સુરભી વૈદેહીની આત્મકથાના મધ્યભાગમાં પહોચી ગઈ હતી.
મેં પોતાના દિલની વાત મોક્ષિતને કરી દીધી હતી. અને મોક્ષિતને પણ હું ગમતી હતી. અમે બંન્ને એકબીજાના ગળાડૂબ પ્રેમમાં હતા. ગામમાં જ્યા એકાંત મળે ત્યા અમે હોઈએ. તે અમે એક સમય પણ અલગ થઈએ તો એકબીજાના વિચારોમાં સમય પસાર કરીએ. અમારા વચ્ચે પ્રેમની સાથે સાથે મિત્રતા પણ હતી. તે સિવાય અમે એકબીજાના ફિલોસોફર અને ગાઈડ પણ હતા. જ્યારે મોક્ષિત મારા જીવનમા આવ્યો ત્યારે મારી જીવનની દિશા બદલાઈ ગઈ હતી. પહેલા મારો એક જ ધ્યેય હતો મોટી સમાજસેવિકા બનવાનો. પણ, મોક્ષિતના આવ્યા પછી મારો ધ્યેય બદલાઈ ગયો અને મોક્ષિતની સેવિકા બનવાનો ધ્યેય થઈ ગયો. પણ, જેમ પુરૂષ પાછળ મહિલોઓનો હાથ હોય છે. તેમ એવી પણ નસીબદાર મહિલાઓ પણ હોય છે જેની પાછળ પુરૂષોનો હાથ હોય છે. હું પણ તે નસીબદાર મહિલા છુ જેની પાછળ પુરૂષનો હાથ છે. જો, મોક્ષિત નહોત તો હું આજે આ મુકામ પર નહોત. તેને જ મને મારા સમાજસેવિકાના બનવાના ધ્યેય ને યાદ અપાવ્યો અને મને સપોર્ટ કર્યો.
અમે શાળા પુરી કરી. મોક્ષિતને એગ્રીકલ્ચરનું ભણવું હતું. મારે સોશ્યલ વર્કનું ભણવું હતું. તેથી અમે બંન્ને મુંબઈમાં કોલેજમાં એડમિશન લીધું. મુંબઈ અમને મોકળાશ મળી ગઈ હતી. અમે બંને કોલેજ પુરી થાય પછી અમે મળતા. અમારી હોસ્ટેલ પણ બાજુબાજુમાં હતી. મુંબઈમાં મેં મારા ભાઈને પણ મળવાનો બહુ કોશિશ કરી પણ તેમને મને મળવાની ના પાડી દીધી. મારા કારણે તેને બા-બાપુથી બધા સંબંધો તોડી દીધા હતા. અને મોટી બહેને તો બા-બાપુને કીધા વગર મોડાસામાં કોલેજના પ્રોફેસર સાથે લગ્ન કરી લીધા હતા. જે તેમના કરતા 10 વર્ષ મોટા હતા. તેથી બા-બાપુ એ મોટી બહેનથી કોઈ સંબંધ નહતો રાખ્યો.
અમે અમારી દુનિયામાં મસ્ત હતા. મોક્ષિત અને હું ગામમાં પણ સાથે જતાં..
પણ, તે દિવસે હું મોક્ષિત સાથે ન ગઈ અને મારી દુનિયા બદલાઈ ગઈ.
“વૈદેહી મારે કાલે ગામ જવાનું છે. બાપુને ખેતીનું કઈ કામ છે તો મને બોલાવી છે. તું આવાની છે?”
“ના, મોક્ષિત મારે અહીંયા 6 મહિના ઈન્ટરશીપ કરવાની છે. તેના પછી જ મને સર્ટીફિકેટ મળશે. તું જઈ આવ અને હા, ક્યારે જવાનો છે? મારે ગૌતમી માટે સાડી મોકલાવી છે તેના લગ્ન છેને.”
“વિચાર તો કાલે સવારની ગાડીમાં જવાનો છે જેથી રાત સુધી પહોંચી જાઉ.”
“ઠીક છે, મને ફોન કરજે હું તને મુકવા આવીશ.”
“કંઈ જરૂર નથી. હું જતો રહીશ.”
પણ, છેવટે હું જીતી અને મોક્ષિત હારી ગયો. સવારે 6:20 ની શતાબ્દીમા મોક્ષિત જઈ રહ્યો હતો અને હું તેને આવજો કહી રહી હતી.
પણ, મને ત્યારે નહોતી ખબર કે આ સંબંધનુ આ છેલ્લું મિલન હશે.
તે દિવસે મને મોક્ષિતના ગયા પછી બહું બેચેની થતી હતી. પહેલીવાર મુંબઈ જેવા મોટા શહેરમાં હું મોક્ષિત વગર એકલી હતી. મોક્ષિત પહોચી ગયાનો કાગળ આવી ગયો હતો. અમારી અવારનવાર વાતો થતી. તે મને કાગળ લખતો અને હું તેને લખતી. મારી પણ ઈન્ટર્નશીપ પુરી થઈ ગઈ હતી. અને તેથી કોલેજમાં રજા હતી. અને પરિણામની વાર હતી. તેથી હું ગામમાં બધાને સરપ્રાઈઝ આપવા ગામ પહોંચી ગઈ. મને આ રીતે આવેલી જોઈને બા-બાપુ બહુ ખુશ થયા. તેમને તો વિશ્વાસ જ નહતો કે હું આવીશ. તે દિવસે બધા બહુ ખુશ હતા. પણ, મેં ઘરમાં ગૌતમીને જોઈ તે પણ માંગમાં સિંદુર અને ગળામાં મંગલસુત્ર પહેરેલી. તેને જોઈને મને આશ્ચર્ય થયું. તેના લગ્નનો બે મહિના પછી હતા. તો આજે આ કેમ આ આ રીતે અને તે પણ મારા ઘરમાં. મને કંઈ સુઝ્યુ નહી. હું કહી પુછુ તે પહેલા મારી બાએ કહ્યું,
"વૈદેહી તે અમને સરપ્રાઈઝ આપી, તો હું પણ તેને એક સરપ્રાઈઝ આપું છુ. જે સાંભળીને તું ખુશ થઈ જઈશ"
"શું સરપ્રાઈઝ બા?"
"વૈદેહી આ તારી ખાસ બહેનપણી હવે તારી બહેનપણી નથી રહી, તે હવે તારી ભાભી થઈ ગઈ છે. તે મોક્ષિતની પત્નિ બની ગઈ છે."
"શું?"
આ સાંભળી મને આંચકો લાગ્યો અને આંખના આંસું બહાર નીકળવા તડપી રહ્યા હતા. મને થાક લાગ્યો છે એમ કહી હું મારા રૂમમાં ગઈ અને રૂમ લૉક કરી તકિયામાં માથું નાખીને જોર જોરથી રડવા લાગી.
“સુઈ શું રહ્યો છે. આપણે અહી ડૉ. મોતીવાલાના ઘર પર નજર રાખવા આવ્યા છે ઉંઘવા નહીં. બસ જ્યા મોકો મળે ત્યા સુઈ જવાનું. તે આખી જીંદગી આજ કર્યું છે.”
“અચ્છા તને આ તકલીફ હતી મારાથી એટલે તું મને છોડીને જતી રહી હતી. પહેલા કેહવું જોઈએને તારી માટે આખી રાત જાગત અને તને પણ જગાડત.”
“હવે ફાલતુ વાત કરવાની બંધ કર. અને કામ પર ધ્યાન આપ. આ રહ્યો ડૉ. મોતીવાલાનું ઘર."
નવી મુંબઈના વાશી વિસ્તારમાં ડૉ. મોતીવાલાનું ઘર હતું. ઘર શું રૉ હાઉઝ જ કહો. બે માળાના આ રૉ હાઉઝમાં આંગણું તો એટલું મોટું હતુ. કે જો તમે આંગણામાં પાર્ટી રાખો
તો પણ એકબીજાને ભટકાઓ નહીં. આંગણની એક બાજુ તેમને નાનું ગાર્ડન બનાવ્યું હતું. જ્યા ગુલાબ,સુરજમુખી, ચંપા ના છોડા ઉગાડેલા હતા. અને બીજી બાજુ પાર્કિગની
જગ્યા હતી. ઘરની પાછળના ભાગમાં નાનો સ્વિમીંગ પુલ હતો. ઘરના અંદર જતાની સાથે જ મોટો હોલ હતો જેમાં એક ખુણામાં મોટો ઝુલ હતો. વચ્ચે બેઠક હતી. રસોડું
ઓપન હતુ. અને ત્યાજ 10 લોકો બેસી સકે એવું નાનું ડાઈનિંગ ટેબલ હતુ. હોલમાં દરવાજાની ડાબી બાજુએ બેડરૂમ હતું. અને ઉપરના માળે બે નાના બેડરૂમ હતા અને
ટૅરેસ હતું. ઉપર બૅડરૂમ જવાના દાદરાની નીચે પણ નાનો સ્ટોરેજ રૂમ હતો. તે સ્ટોરેજની બાજુમા સર્વન્ટ રૂમ પણ હતો. હૉલના બેડરૂની બાજુની દિવાલ પર એક ફૅમેલી ફોટો
હતો. જેમાં ડૉ.મોતીવાલ, તેની પત્નિ અને તેમના બે બાળકોના ફોટા હતા.
" આ ફૅમેલી ફોટો જોઈને લાગે છે કે ડૉ.મોતીવાલાનો ફૅમેલિમેન લાગે છે."
"તમે કોણ અને અહીં કેમ આવ્યા છો."ડૉ.મોતીવાલાના નોકરએ પુછ્યું
ડૉ.મોતીવાલા પર નજર રાખવા માટે બંન્ને જણ સિવીલ ડ્રેસમાં હતા. તેથી તેમને કોઈ ઓળખી ન શકે.
"કોણ આવ્યું છે બિશ્નુ?"
ડૉ. મોતીલાલની પત્નિ આશ્કાએ રસોડામાંથી પુછ્યું.
"બેન અમે એક અનાથ આશ્રમથી આવ્યા છીએ ડૉનેશન લેવા. અમે સાંભળ્યું હતું કે, તમે મદદ કરવામાં હંમેશા આગળ રહો છે. એટલે અમે અમારા અનાથ આશ્રમ માટે ડૉનેશન
માંગવા આવ્યા છીએ."
"અચ્છા બેસો....બેસો.. શું લેશો ચા-કૉફી કે કંઈ ઠંડુ."
"ના, અમે તો માત્ર તમને મળવા આવ્યા હતા. અને અનાથ આશ્રમ માટે ડૉનેશન લેવા આવ્યા હતા. બેન તમારો ફૅમેલી ફોટો લાગે છે? કોણ કોણ છે આ ફોટામાં?"
"ઓહો, આ ફોટો. હા આ અમારો ફૅમેલી ફોટો છે. આ મારા પતિ ડૉ. મોતાવાલા છે જે બૉમ્બે હૉસ્પિટલમાં પ્રેકટીસ કરે છે. આ મારી દિકરી રિયા છે જેના લગ્ન થઈ ગયા છે. અને
આ મારો નાનો દિકરો માનવ છે જે બેન્ગલોરમાં ક્રિમીનલ જસ્ટીસનું ભણે છે."
"તમે દિકરાનું શું નામ કહ્યું." મૈત્રીએ પાછુ નામ પુછ્યું.
"માનવ"
મૈત્રીને મનમાં થયું કે આ નામ ક્યાંક તો સાંભળ્યું છે. તેને કોશિશ કરી પણ તેને યાદ નહતું આવતું.
Part 6 END
