"मला त्या सगळ्यांना स्वतः भेटायचं आहे... भेटून मग फायनल करू..."शौर्य म्हणाला आणि रॉकी थोडा चकित झाला... गेले पाच वर्ष तो शौर्य साठी काम करत होता.... पण आता पर्यंत त्याने कधी त्याच्या कामावर शंका घेतली नव्हती... पण आज तो स्वतहा त्या बॉडीगार्ड ना भेटणार म्हणाला होता...
"येस बोस... मी ऑफिस मध्ये बोलवतो त्याला ..."रॉकी म्हणला ... मग मात्र शौर्यने त्याचा लॅपटॉप ओपन केलं नि आलेलं मेल चेक करू लागला....
आता पुढे .....
शौर्य ऑफिस मध्ये एन्टर झाला त्याच्या मागे रॉकी हि येत होता ... त्याला आलेलं पाहतच पूर्ण ऑफिस मध्ये पिन ड्रॉप सायलेंट पसरला ... प्रत्येक जण आपापल्या कामात व्यस्त होता... शौर्य ची धारदार नजर पूर्ण ऑफिसवर फिरली... तो बुटाचा टकटक आवाज करत सरळ त्याच्या केबिनच्या दिशेने निघाला तो गेला तास सर्वानी एवढा वेळ धरून ठेवलेला श्वास मोकळा सोडला.... शौर्य कामाच्या बाबतीत खूप जास्त कडक होता.... कामाच्या वेळी कामच झालं पाहिजे.. चुकून कोणी टाईमपास करताना दिसला तर त्याला सरळ बाहेरच्या रास्ता दाखवण्यात येत होता... त्यामुळे त्याच्या नुसत्या चाहुलीने सुध्या ऑफिसचं वातावरण बदलत होत....
"रॉकी ने केबिनच्या दरवाजा लोटला तास शौर्य आत मध्ये शिरला हि त्याच्यामागे आत आला.... पण समोर चेअरवर पाठमोऱ्या बसलेल्या व्यक्तीला पाहून मात्र त्याच्या कपाळावर आठ्या जमा झाल्या .... रॉकी ने हि मनातच नाराजी व्यक्त केली .... शौर्य जाऊन त्याच्या त्याच्या चेअर वर बसला... तसे त्याला पाहून त्या व्यक्तीचे डोळे आनंदाने चमकले ...
"हेय शौर्य ... किती उशीर ... किती वेळ झाला तुझी वाट पाहते" ती एकदम लडिवाळ पणे म्हणाली आणि चेअर वरून उठून शौर्य जवळ गेली..... ती त्याला मिठी मारायला खाली वाकणार तेवढ्यात त्याने तिच्या समोर हात केला.... तशी ती परत मागे झाली...
"तू इथे काय करते..."तो तिला फुल इग्नोर करून लॅपटॉप ओपन करत म्हणाला... तिला त्याच असं इग्नोर करण अजिबात आवडलं नाही.... तिने समोर पाहिलं तर रॉकी गालात हसत होता..... ते पाहून तिला खूप जस्त अपमानित वाटलं आणि राग हि आला... जो तिने आतल्या आत गिळून टाकला आणि जाऊन परत तिच्या जागेवर बसली....
"तुला भेटायला आले.... तू तर मला विसरून गेलास... "ती दुखऱ्या आवाजाने म्हणली....
"विसरायला आधी आठवण पण यावी लागते... आणि माझ्याकडे तेवढा वेळ नाही ...."तो त्याची लॅपटॉप वरची नजर ना हटवता म्हणाला... त्याच असं बोलणं आणि इग्नोर कारण तिच्या मनाला लगत होत...
"हो बरोबर आहे.... तू का आठवण काढशील माझी आणि का वेळ देशील मला... सगळा वेळ तर आता त्या तुझ्या मूर्ख आणि फालतू नंदिनी साठी असेल ना...." ती रंगात म्हणाली आणि त्याचे लॅपटॉप वर चालणारे बोट जागीच थांबले...... त्याने हाताची मूठ घट्ट केली .....
"तोड सांभाळून बोल नताशा... तू जिच्या बद्दल बोलते ना ती शौर्य सूर्यवंशी ची बायको आहे कोणी येरी गेरी नाही...."तो तिच्यावर जळजळीत कटाक्ष टाकत म्हणला रागात त्याच्या डोलीत रक्त उतरलं होत... त्याचा तो पवित्रा पाहुणेक क्षण नताशा हि दचकली.... रॉकी ने मनातच नताशा हि दचकली.... रॉकी ने मनातच नताशा साठी देवाकडे प्रार्थना केली.. कारण त्याचा बोस काय आता तिला सोडत नव्हता....
"आणि त्याच तुझ्या सो कोल्ड बायको ने किती तरी लोकांसमोर तुझ्या .... दि शौर्य सूर्यवंशी च्या कान खाली मारली होती.... विसरलास का....??" एवढं होऊन हि नताशा पारत हिम्मत करून म्हणाली .... आणि तीच बोलणं ऐकून शौर्य ने रंगात तिच्याकडे पाहिलं... आता नताशा चा गाला पकडावा अशी त्याची इच्छा झाली... तो खूप प्रयत्नाने त्याचा राग कॉन्ट्रोल करत होता... आणि त्यामुळे त्याच्या हातावरच्या हिरव्या गार शिरा फुगल्या होत्या.... कपाळावर ची शीर ताडताड उडत होती.... त्याला तसे पाहून रॉकी पटकन पुढे आला... त्याला हि नताशाच बोलणं आवडलं नव्हतं...
"बोस प्लिज शांत व्हा... मॅडम प्लिज तुम्ही या आता.. "रॉकी शौर्य चा राग पाहून आता नताशा ला म्हणाला, नताशा ने एक रंगीत नजर रॉकीवर टाकली आणि चेअरवरून उठली...
"शौर्य ... ती मुलगी कधीच तुझ्या लायक नव्हती.. माहिती नाही तिचा एवढ्या तिरस्कार करत असून सुद्धा तू तिच्याशी का लग्न केलास... पण मी मात्र तुझ्याशिवाय दुसऱ्या कोणाशीच लग्न करणार नाही .... माझं आज हि तुझ्यावर तेवढाच प्रेम आहे जेवढं आधी होत... आणि मी तुझी शेवट पर्यंत वाट पहिल.."नताशा दरवाजा जवळ जाऊन म्हणाली आणि निघून गेली....
नताशा जाताच शौर्य ने रंगात टेबल वर हात मारला आणि टेबल वर होत्या नव्हत्या सर्व फाईल खाली फेकून दिल्या .... नताशा चे शब्द त्याच्या कानात जणू उकळत्या तेलासारखे भासत होते.... आणि मग नंदिनी सोबतच तो प्रसंग त्याच्या डोळ्यासमोरून येत होता... तसे त्याने डोळे घट्ट मिटून घेतले जणू आता हि नंदिनी ची चपराक त्याच्या गालावर अडली असावी.... त्याने डोळे उघडले तेव्हा त्याचे डोळे लाल भडक झाले होते... आत मध्ये जसा ज्वालामुखी उठला होता....
"बॉस ... प्लिज शांत व्हा..."त्याची ती अवस्था पाहून रॉकी म्हणाला ....
"रॉकी मला एकटं सोड ... जोपर्यंत मी बोल्ट नाही कुणाला आत पाठवू नको.."शौर्य म्हणाला आणि चेअर वरून उठून बाजूला गेला.... समोर काचेच्या मोठी भीत होती .. जिथून खाली मुंबई च्या रस्त्यावर चालणारे मांनस किड्या मुग्यांसारखी दिसत होती... शौर्यने खिशातून लायटर काढलं आणि ओठात पकडलेली सिगारेट पेटवली ... तो कश वर कश घेत होता त्याच्यासमोर हवेत धुराचे वलय तयार होत होते... रॉकी ने त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहिलं आणि सुस्कारा सोडत बाहेर निघून गेला.. कारण त्याला हि नाहीत होत त्याच्या बोस ला आता एकांताची खूप जास्त गरज होती....
त्याच वेळी नंदिनी इकडे सूर्यवंशी चा वीला पाहत होती.. वीला कसला पांढरा शुभ्र राजमहल च होता... तो किती तरी खोल्यांची वेढलेला... तिला तर भूलभुलेया वाटत होत सगळं,.. नशीब एक नोकरांनी सोबत होती नाहीतरी ती येध्या मोठ्या व्हिलामध्ये नक्कीच हरवली असती... ती आता सर्वात वर असणाऱ्या ओपन टेरेस वर आली होती.... किती तरी एकर मध्ये तो वीला बनवलेल्या होता.. शहरापासून थोडा दूर होता.. त्यामुळे शांत आणि निसर्गाच्या सान्निध्यात आल्या सारखं वाटत होत... वेळच्या चारही बाजूला हिरवी गार झाडे होती... त्यामुळे एक वेगळाच सुकून मिळत होता.... ती समोरच्या नयनरम्य देखावा पाहत होती तेवढ्यात तिच्या हातात असलेला फोन वाजला.... स्क्रीनवर च नाव पाहून तिच्या कपाळावर आठ्या जमा झाल्या .... आणि चेहऱ्यवर थोडं राग हि आला .... जड मनाने तिने तो कॉल कट केला.. नाही म्हणायला तिचे डोळे पाणवळलेच... तिने कसेबसे स्वतःला सावरलं...
"गीता ताई ... चला जाऊयात खाली..."ती सोबत असलेल्या नोकरणीला म्हणाली..
"व्हय जी .... चला ... आता ऊन बी डोक्यावर यायला लागलंय ..."गीता म्हणाली आणि मग दोघी परत खाली निघून गेल्या...
क्रमशः
दिघीच्या भागात रॉकीची आणि या भागात नताशा ची एंट्री झाली आहे.... कथा जशी पुढे जाईल तशी पात्राची नेत्री होईल... कथा आवडत आहें... कॉमेंट नक्की करा....
