પહેલાં ટ્રેનમાં મુસાફરી ન કરી હોવાથી, મને આશ્ચર્ય થયું કે સેકન્ડ-ક્લાસ પેસેન્જર ડબ્બો નાની કેબિનોમાં વિભાજિત હતો, જેમાં ચાર લોકો માટે ચામડાની સીટો એકબીજાની સામ-સામે હતી. મેં કંઈક વધુ ખુલ્લું, ઓમ્નિબસ જેવું હશે એવી કલ્પના કરી હતી. પણ એવું નહોતું: એક કંડક્ટર મને એક સાંકડી ગલીમાંથી લઈ ગયો, એક દરવાજો ખોલ્યો, અને હું અચાનક ત્રણ અજાણ્યા લોકો સાથેના ડબ્બામાં એક ખાલી જગ્યા પર બેઠી, જે ટ્રેનના એન્જીનથી વિરુદ્ધ દિશામાં હતી.
થોડીવાર પછી મને લાગ્યું કે હું શરૂઆતમાં ધીમે ધીમે પરંતુ ક્ષણે ક્ષણે ઝડપથી લંડન તરફ પાછળની તરફ જઈ રહી છું.
બધા ખૂબ જ યોગ્ય સ્થિતિમાં હતા, કારણ કે ઇન્સ્પેક્ટર લેસ્ટ્રેડે મારી પરિસ્થિતિને એટલી ઉલટાવી દીધી હતી કે હું હવે આગળ શું થવાનું છે તે જોઈ શકતી ન હતી.
કારણ કે તેણે ઈનોલા હોમ્સ નામની એક ધૂર્ત વિધવા સાથે વાત કરી હતી, અને મારા ભાઈ શેરલોકને કહેશે, તેથી મારે મારા લગભગ સંપૂર્ણ વેશને છોડી દેવાની જરૂર હતી.
ખરેખર, મારે મારી પરિસ્થિતિ પર સંપૂર્ણપણે પુનર્વિચાર કરવાની જરૂર હતી.
મારી બસ્ટલ અથવા તેના બદલે, તેની અંદર રહેલા સામાનને કારણે મારી સીટની ધાર પર બેઠેલી નિસાસો નાખતી, મેં મારી અધોગતિ સામે મારી જાતને તૈયાર કરી. ટ્રેન ટેકરી પરથી સાયકલ નીચે ઉતરતી હોય તેના કરતાં ઓછામાં ઓછી બમણી ઝડપથી આગળ વધતી હતી. ઝાડ અને ઇમારતો એટલી ઝડપથી બારીમાંથી પસાર થઈ ગયા કે મને બહાર જોવાનું ટાળવું પડ્યું.
મને થોડી બીમારી જેવું લાગ્યું, એક કરતાં વધુ કારણોસર.
કેબ, હોટેલ, સુંદર રહેવાની જગ્યા અને શાંતિપુર્વક રાહ જોવા માટેની મારી સલામત અને આરામદાયક યોજનાઓ હવે કામ કરશે નહીં. મને ઓળખી કાઢવામાં આવી હતી. લેસ્ટ્રેડ કે મારો ભાઈ શેરલોક બેલ્વિડેરમાંથી એક યુવાન વિધવાના પગલાં શોધી કાઢશે અને જાણશે કે હું શહેર જતી બપોરની એક્સપ્રેસ ટ્રેનમાં ચઢી ગઈ છું. મારા ભાઈઓને વેલ્સ તરફ ગેરમાર્ગે દોરવા બદલ આટલું બધું! જોકે તેમને મારી આર્થિક સુખાકારીનો કોઈ ખ્યાલ નહોતો, તેમ છતાં, તેઓ હવે જાણશે કે હું લંડન ગઈ છું, અને હું તેના વિશે કંઈ કરી શકતી નથી.
સિવાય કે પહોંચતાની સાથે જ લંડન છોડીને, આગલી ટ્રેન દ્વારા બીજે ક્યાંય જઉં?
પરંતુ ચોક્કસ મારો ભાઈ ટિકિટિંગ એજન્ટોને પૂછશે, અને હવે મારો કાળો ડ્રેસ મને ચિહ્નિત કરી રહ્યો હતો. જો શેરલોક હોમ્સને ખબર પડે કે કોઈ વિધવા હાઉન્ડસ્ટોન, રોકિંગહામ અને પુડિંગ્સવર્થ જવા માટે ટ્રેનમાં ચઢી ગઈ છે, તો તે તપાસ કરશે. અને ચોક્કસ તે મને લંડન કરતાં હાઉન્ડસ્ટોન, રોકિંગહામ, પુડિંગ્સવર્થ અથવા આવી કોઈ પણ જગ્યાએ વધુ સરળતાથી શોધી શકશે.
વધુમાં, હું લંડન જવા માંગતી હતી. એવું નહોતું કે મેં વિચાર્યું હતું કે મારી માતા ત્યાં છે - ખરેખર તેનાથી વિપરીત - પણ હું તેમને ત્યાંથી શોધી શકું. અને મેં હંમેશા લંડનનું સ્વપ્ન જોયું હતું. મહેલો, ફુવારાઓ, કેથેડ્રલ (મુખ્ય ચર્ચ). થિયેટર, ઓપેરા, ટેઇલકોટમાં સજ્જનો અને હીરાથી ચમકતા વસ્ત્રોમાં મહિલાઓ.
ઉપરાંત, મહાન શહેર તરફ પાછળની તરફ ગડગડાટ કરતા જતી ટ્રેઈનમાં, મેં મારી જાતને મારા પડદા નીચે હસતા જોઈ, એ વિચાર પર કે મારા ભાઈઓના નાક નીચે જ છુપાઈ જવાનો વિચાર હવે વધુ આકર્ષક લાગ્યો કારણ કે તેઓ હવે મારા વિશે જાણતા હતા. હું તેમની આકસ્મિક નાની બહેનની મગજની ક્ષમતા વિશે તેમના અભિપ્રાયમાં સુધારો કરીશ.
ખૂબ સુંદર. એ લંડન હતું.
પરંતુ સંજોગો એટલા બદલાઈ ગયા હતા કે હું શહેરમાં પહોંચ્યા પછી, ટેક્સી લઈ શકતી ન હતી. શેરલોક હોમ્સ કેબડ્રાઈવરોને પૂછશે. તેથી, મારે ચાલવું પડશે. અને રાત પડી રહી હતી. પરંતુ હવે હું મારી જાત માટે હોટલનો રૂમ લઇ શકતી ન હતી. ચોક્કસ મારો ભાઈ બધી હોટલોમાં પૂછપરછ કરશે. રેલ્વે સ્ટેશનથી દૂર જવા માટે મારે ઘણું દૂર ચાલવું પડશે - પણ ક્યાં જવું? જો હું ખોટો રસ્તો પસંદ કરું, તો હું મારી જાતને એવી વ્યક્તિ સાથે મેળવીશ જે સારી વ્યક્તિ ન પણ હોય. મને કોઈ ખિસ્સાકાતરુ મળી શકે છે, અથવા કદાચ કોઈ કટ્ટર પણ મળી શકે છે.
સૌથી અપ્રિય.
અને જ્યારે હું આ વિચારી રહી હતી, ત્યારે ટ્રેનની બારીની બહારના ચક્કર આવતા દ્રશ્યથી મારી નજર હટાવીને, મેં કોરિડોરના દરવાજાના કાચ તરફ નજર કરી.
હું લગભગ ચીસો પાડી બેઠી.
