રાત્રિભોજન પહેલાં, એક છોકરો મારા ભાઈઓ પાસેથી આવેલ સંદેશો લઇને આવ્યો.
સવારે પ્રથમ ટ્રેનમાં ચોસર્લિયા આવી રહ્યા છીએ, કૃપા કરીને સ્ટેશન પર મળો, M & S હોમ્સ.
રેલ્વે સ્ટેશન ધરાવતું સૌથી નજીકનું શહેર, ચોસર્લિયા, કાઈનફોર્ડથી દસ માઈલ દૂર આવેલું છે.
વહેલી ટ્રેન આવે ત્યારે સ્ટેશન પહોંચવા માટે, મારે પરોઢિયે નીકળવું પડશે.
તૈયારીમાં, તે સાંજે મેં સ્નાન કર્યું, પલંગ નીચેથી ધાતુનો ટબ બહાર કાઢ્યો અને તેને ચૂલાની સામે મૂક્યો, ઉપરના માળે પાણીની ડોલ લઇ ગઈ અને પછી ગરમ કરવા માટે ઉકળતા પાણીની કીટલીઓ રેડી. શ્રીમતી લેન કોઈ મદદ કરી ન હતી, કારણ કે ઉનાળાનો સમય હોવા છતાં, તેણીએ મારા બેડરૂમમાં આગ સળગાવવાની જરૂર હતી, અને તે જ સમયે સળગતા કોલસા અને અંતે જ્વાળાઓને જાહેર કરતી હતી કે કોઈ પણ સ્વસ્થ વ્યક્તિ આવા ભીના દિવસે સ્નાન કરશે નહીં. હું મારા વાળ પણ ધોવા માંગતી હતી, પણ શ્રીમતી લેનની મદદ વગર હું તે કરી શકતી નહોતી, અને તેણીને અચાનક હાથની આંગળીઓમાં સંધિવા થઈ ગયો અને તેણીએ ટુવાલ ગરમ કરતી વખતે કહ્યું, "છેલ્લી વાર થયાને ત્રણ અઠવાડિયાથી વધુ સમય થયો નથી, અને હવામાન લગભગ પૂરતું ગરમ નથી."
હું સ્નાન કર્યા પછી તરત જ પથારીમાં સૂઈ ગઈ, અને શ્રીમતી લેન, હજુ પણ બડબડાટ કરી રહી હતી, તેણે મારા પગ પર ગરમ પાણીની બોટલો મૂકી.
સવારે મેં મારા વાળને એકસો સ્ટ્રોકથી બ્રશ કર્યા, તેને ચમકદાર બનાવવાનો પ્રયાસ કર્યો, પછી તેને મારા ફ્રોક સાથે મેચ કરવા માટે સફેદ રિબનથી બાંધી દીધા - ઉચ્ચ વર્ગની છોકરીઓએ સફેદ પહેરવું જ જોઈએ, કારણ કે દરેક ગંદકી તરત જ દેખાઈ આવે. મેં મારો નવીનતમ, ઓછામાં ઓછો ગંદો ફ્રોક પહેર્યો હતો, નીચે ખૂબ જ સુંદર સફેદ લેસ પેન્ટાલેટ અને લેન દ્વારા તાજા પોલિશ કરેલા કાળા બૂટ સાથે પરંપરાગત કાળા સ્ટોકિંગ્સ પહેર્યા હતા.
આટલા વહેલા આટલા બધા ડ્રેસિંગ પછી મારી પાસે નાસ્તો કરવાનો સમય નહોતો. ખૂબ જ ઠંડી સવાર હોવાથી કોરિડોરના રેકમાંથી શાલ ખેંચીને - હું સાયકલ પર સવાર થઈ ગઈ, સમયસર પહોંચવા માટે જોરશોરથી પેડલિંગ કરતી રહી.
મને ખબર પડી છે કે સાયકલ ચલાવવાથી વ્યક્તિ પોતાના ચહેરાના હાવભાવ જોવાના ડર વગર વિચારી શકે છે.
કાઈનફોર્ડમાંથી પસાર થઈને ચોસર્લિયા વે તરફ વળતી વખતે તાજેતરની ઘટનાઓ વિશે વિચારવું એ એક રાહત હતી, છતાં ભાગ્યે જ કોઈ ઘટના દિલાસો આપતી હતી.
મને આશ્ચર્ય થયું કે મારી માતા સાથે શું બન્યું હશે.
તેના પર ધ્યાન ન આપવાનો પ્રયાસ કરતાં, મને આશ્ચર્ય થયું કે શું મને રેલ્વે સ્ટેશન અને મારા ભાઈઓને શોધવામાં મુશ્કેલી પડશે.
મને આશ્ચર્ય થયું કે મમ્મીએ મારા ભાઈઓનું નામ "માયક્રોફ્ટ(Mycroft)" અને "શેરલોક(Sherlock)" કેમ રાખ્યું હશે. પાછળથી, તેમના નામની જોડણી Tforcym અને kcolrehs હતી.
મને આશ્ચર્ય થયું કે મમ્મી બરાબર હશે કે નહીં.
તેના બદલે માયક્રોફ્ટ અને શેરલોક વિશે વિચાર.
મને આશ્ચર્ય થયું કે શું હું તેમને ટ્રેન સ્ટેશન પર ઓળખી શકીશ. મેં તેમને ચાર વર્ષની હતી ત્યારથી, પિતાના અંતિમ સંસ્કાર સમયે જોયા હતા; પછી ક્યારેય નહીં. મને તેમના વિશે ફક્ત એટલું જ યાદ હતું કે તેઓ બ્લેક ક્રેપ વાળી ટોપ-હેટમાં અને બ્લેક ફ્રોક કોટ, બ્લેક મોજા, બ્લેક હાથપટ્ટા, ચમકતા બ્લેક પેટન્ટ ચામડાના બૂટમાં ખૂબ ઊંચા લાગતા હતા.
મને આશ્ચર્ય થયું કે શું મારા પિતા ખરેખર ગામડાના બાળકો મને કહેતા હતા તેમ મારા અસ્તિત્વને કારણે મૃત્યુ પામ્યા હતા, અથવા શું તેઓ જેમ મમ્મી કહેતી હતી તેમ તાવ અને પ્લ્યુરીસી (ફેફસાનો રોગ) થી મૃત્યુ પામ્યા હતા?
મને આશ્ચર્ય થયું કે શું મારા ભાઈઓ દસ વર્ષ પછી મને ઓળખશે?
તેઓ મારી અને મારી માતાને કેમ મળ્યા ન હતા, અને અમે તેમની મુલાકાત કેમ નહોતી લીધી, અલબત્ત હું જાણતી હતી: મારા જન્મથી હું મારા પરિવાર પર જે બદનામી લાવી હતી તેના કારણે. મારા ભાઈઓને અમારી સાથે રહેવાનું પરવડી શકે તેમ નહોતું. માયક્રોફ્ટ લંડનમાં સરકારી સેવામાં કારકિર્દી ધરાવતો એક વ્યસ્ત, પ્રભાવશાળી માણસ હતો, અને મારો ભાઈ શેરલોક એક પ્રખ્યાત ડિટેક્ટીવ હતો જેના વિશે તેના મિત્ર અને સાથી રહેવાસી, ડૉ. જોન વોટસન દ્વારા લખાયેલ પુસ્તક, "અ સ્ટડી ઇન સ્કાર્લેટ" હતું. મમ્મીએ તેની એક નકલ ખરીદી હતી-
મમ્મી વિશે વિચારીશ નહીં.
-અને અમે બંનેએ તે બુક વાંચી હતી. ત્યારથી, હું લંડનનું સ્વપ્ન જોતી હતી, એક મહાન બંદર, રાજાશાહીનું કેન્દ્ર, ઉચ્ચ સમાજનું કેન્દ્ર, છતાં, ડૉ. વોટસનના મતે, "તે મહાન ખાડો જેમાં સામ્રાજ્યના બધા આરામ કરનારા અને આળસુ લોકો અનિવાર્યપણે ડૂબી જાય છે." લંડન, જ્યાં સફેદ ટાઈ પહેરેલા પુરુષો અને હીરાથી લદાયેલી સજ્જન સ્ત્રીઓ ઓપેરામાં હાજરી આપતી હતી જ્યારે,મારા બીજા પ્રિય પુસ્તક, બ્લેક બ્યુટી અનુસાર, શેરીઓમાં, નિર્દય ઘોડાગાડીચાલકો ઘોડાઓને થાકી જાય ત્યાં સુધી દોડાવ્યે જતા હતા. લંડન, જ્યાં વિદ્વાનો બ્રિટિશ મ્યુઝિયમમાં વાંચતા હતા અને લોકોની ભીડ થિયેટરોમાં ઉમટી પડતી હતી. લંડન, જ્યાં પ્રખ્યાત લોકો મૃતકોના આત્માઓ સાથે વાતચીત કરવા માટે સીઆન્સ(એક પ્રકારનો મંત્રોચ્ચાર) કરતા હતા, જ્યારે અન્ય પ્રખ્યાત લોકોએ વૈજ્ઞાનિક રીતે સમજાવવાનો પ્રયાસ કર્યો કે કેવી રીતે એક આધ્યાત્મિકવાદી પોતાને બારીમાંથી બહાર અને રાહ જોતી ગાડીમાં ઉડાડી દે છે.
લંડન, જ્યાં ગરીબ છોકરાઓ ચીંથરા પહેરતા હતા અને શેરીઓમાં જંગલીની જેમ દોડતા હતા, ક્યારેય શાળાએ જતા નહોતા. લંડન, જ્યાં વિલન રાત્રે મહિલાઓને મારી નાખતા હતા - મને કોઈ સ્પષ્ટ ખ્યાલ નહોતો કે આ શું છે - અને તેમના બાળકોને ગુલામીમાં વેચવા માટે લઈ જતા હતા. લંડનમાં રાજવીઓ અને કટ્ટરપંથીઓ હતા. લંડનમાં માસ્ટર સંગીતકારો, માસ્ટર કલાકારો અને માસ્ટર ગુનેગારો હતા જેઓ બાળકોનું અપહરણ કરતા હતા અને તેમને મજૂરી કરવા માટે મજબૂર કરતા હતા. મને પણ કોઈ સ્પષ્ટ ખ્યાલ નહોતો કે તે શું છે. પણ મને ખબર હતી કે મારો ભાઈ શેરલોક, ક્યારેક રાજવી પરિવારમાં નોકરી કરતો હતો, ગુંડાઓ, ચોરો અને હત્યારાઓ દ્વારા કરાતા અન્યાય સામે બુદ્ધિનો ઉપયોગ કરીને લડત આપતો હતો. મારો ભાઈ શેરલોક એક હીરો હતો.
મને ડૉ. વોટસન દ્વારા મારા ભાઈની સિદ્ધિઓની યાદી યાદ આવી: વિદ્વાન, રસાયણશાસ્ત્રી, ઉત્તમ વાયોલિનવાદક, નિષ્ણાત નિશાનબાજ, તલવારબાજ, એક લાકડી ફાઇટર, મુક્કાબાજ અને તેજસ્વી અનુમાનાત્મક વિચારક.
