Chapter 17 : मागं वळून बघू नकोस
एक वर्ष उलटलं होतं .
झाड अजूनही तिथंच उभं होतं – ताठ , मजबूत , पण आता त्याच्याभोवती शांतता आणि आदर दोन्ही जाणवत होते . गावातला तो दिवस आला होता – ज्या दिवशी प्रत्येक गावकरी झाडाजवळ जमतो , दीप लावतो आणि त्या पाच आत्म्यांना वंदन करतो .
प्रियंका आता गावातली एक शिक्षिका झाली होती. ती मुलांना फक्त पुस्तकी शिक्षणच शिकवत नव्हती , तर सत्य , न्याय आणि संवेदनशीलतेचं महत्त्वही सांगत होती .
पुन्हा एक वेगळी चाहूल
त्या दिवशी संध्याकाळी, प्रियंका एकटी स्मारकाजवळ बसली होती. हवेत गारठा होता, पण मनात समाधान होतं. तेवढ्यात मागून एक छोटा आवाज आला – “ ताई … एक विचारू ? ”
एक लहान मुलगी उभी होती – साधा फ्रॉक , पण डोळ्यांत चमक . “ हे झाड खूप गोष्टी सांगतं का ? ”
प्रियंका हसली , “ हो, पण फक्त त्यांना जे ऐकायला तयार असतात . ”
मुलीने झाडाच्या दिशेने पाहिलं आणि पुटपुटली – “माझ्याकडंही एक गोष्ट आहे . ”
प्रियंका दचकली . “ तुझं नाव काय ग ? ”
“ स्वरा , ” मुलगी म्हणाली .
तेवढ्यात झाडाच्या पानात एक हलकासा आवाज झाला – पानं एकमेकांवर घासली गेल्यासारखी , पण त्यात कुजबुज नव्हती … होती साक्ष .
नव्या पिढीचा प्रकाश
स्वरा झाडाजवळ गेली, आणि एक छोटीशी वही काढली. “ ही माझी गोष्ट आहे. पण मी तिला गुपित ठेवलं. आता मी लिहायचं ठरवलंय . ”
प्रियंकाच्या डोळ्यांत पाणी आलं . “ हे झाड आता केवळ भीतीचं नाही , तर तुमच्या गोष्टींचं घर आहे . ”
स्वराने वही झाडाच्या पायथ्याशी ठेवली . त्या क्षणी झाडाच्या खोडावर एक नवीन रेष उमटली – नवी कहाणी सुरू होण्याची खूण .
झाडाचं अंतिम संदेश
रात्र झाली . लोक परतले. पण झाड तसंच उभं होतं – त्याच्या सावल्या आता काळोख्या नव्हत्या , त्या आठवणींनी भरलेल्या होत्या .
शेवटचा वारा सुटला , आणि त्या वाऱ्यात एक आवाज हवेत घुमला :
“ मागं वळून बघू नकोस … पण सत्य विसरूही नकोस . ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
