Chapter 8 : विधीची रात
गावात सायंकाळ होत होती , पण आभाळात सूर्यास्ताची नाही , तर सावल्यांची चाहूल होती. प्रत्येक घरात दरवाजे बंद , खिडक्या हलत्या , आणि एक अनामिक अस्वस्थता पसरलेली .
शंकरनाथ , प्रियंका , दीपक आणि चेतन – हे चौघं आता झाडाजवळ जमले होते. चेतन अजूनही थकलेला, शांत, आणि थोडासा अनोळखी वाटत होता. त्याच्या डोळ्यांखाली काळे वर्तुळे होती , आणि त्याच्या छातीत तेच लॉकेट अजूनही अडकलेलं होतं .
" तयार आहात का सगळे ? " शंकरनाथने विचारलं .
" हो ," प्रियंका धीटपणे म्हणाली . तिच्या हातात एका नवजात बाळाचं वस्त्र आणि एक छोटासा मृत्तिका-गर्भ होता – जो विधीसाठी तयार करण्यात आला होता .
विधी सुरू होतो
शंकरनाथने झाडाभोवती पवित्र रेखा आखली. त्यात चार दिशा दर्शवणारे दिवे ठेवले गेले. त्याने मंत्रोच्चार सुरू केले. हवेत दाट धूर आणि विचित्र सुगंध पसरू लागला .
प्रियंका त्या रेषेच्या मध्यभागी बसली , तिच्या मांडीवर ते वस्त्र आणि मृत्तिका-गर्भ ठेवून .
" सावित्री महाजन ... तुझ्या व्यथा आम्ही ऐकल्या . तुझं बाळ आज इथे आहे. तू आता शांत हो ," प्रियंका शांत पण ठाम आवाजात म्हणाली .
हवेचा झपाटा वाढतो. झाडाच्या फांद्या वेड्यासारख्या हलू लागतात . एक अस्पष्ट स्त्री -आकृती धुरातून प्रकट होते . तिचं रूप आता अधिक भेसूर होतं – केस अस्ताव्यस्त, डोळ्यांत रक्त , पण चेहऱ्यावर दुःखाची छाया .
" माझं ... बाळ ..." ती कुजबजते .
" हो सावित्री ... मीच तुझं बाळ ," प्रियंका म्हणते, आणि ती त्या आकृतीकडे हात पुढे करते .
त्या क्षणी आकृती थरथरते, ती पुढे झुकते आणि त्या वस्त्रावर हात ठेवते. डोळ्यांतून अश्रू ओघळतात... आणि एक वेदनायुक्त किंकाळी हवेत घुमते:
" शेवटी ... माझं बाळ परत आलं ... "
आकृती हळूहळू विरू लागते. हवेत पांढराशुभ्र प्रकाश पसरतो. लॉकेट चेतनच्या छातीतून अलगद खाली पडतं . चेतन थरथरतो, पण शुद्धीत येतो .
शांततेची सुरुवात
विधी पूर्ण झाला होता. शंकरनाथने रेखा मिटवली . झाड आता स्थिर होतं – शांत, जणू एखाद्या दीर्घ निद्रेत गेलेलं .
" ती आता मुक्त झाली आहे ," शंकरनाथ म्हणाला. "तिचा शाप पूर्ण झाला . "
प्रियंका उठली , आणि तिने मृत्तिका - गर्भ त्या झाडाच्या मुळाशी अर्पण केला . एक हलकीशी वाऱ्याची झुळूक तिचे केस हलवते ... पण आता ती भितीदायक वाटत नव्हती , तर कोमल , जणू एक आशीर्वाद .
चेतनला जाग येते
चेतन आता पूर्णपणे शुद्धीत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर घाम, पण डोळे शांत . त्याने प्रियंकाकडे पाहिलं आणि म्हणाला :
" मी काहीही लक्षात ठेवू शकत नाही ... पण एकच गोष्ट जाणवत राहते – त्या आत्म्याला तुझ्याकडून शांती मिळाली . "
" आपण सगळे तिचं दुःख ऐकलं ... आणि तिला तिचं बाळ परत दिलं ," प्रियंका हलकं हसली.
अनोळखी पत्र
त्या रात्रीच्या शेवटी , प्रियंकाला झाडाजवळ एक लिफाफा सापडतो . त्यात एक पत्र होतं – जुनं , पण अलीकडे ठेवल्यासारखं कोरं . त्यात लिहिलं होतं
" धन्यवाद , माझं बाळ. मला शांती मिळाली . तुझं आयुष्य उजळो . – आई "
प्रियंकाच्या डोळ्यांत पाणी येतं. ती पत्र घट्ट पकडते ... आणि एक क्षणासाठी तिला झाडाच्या एका फांदीवर सावित्रीचा चेहरा दिसतो – शांत, मुक्त .
( पुढे चालू ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
