Chapter 7 : भिंतीवरची सावली
" तिचा सूड अद्याप पूर्ण झालेला नाही ... पण आता आपण तिच्या कहाणीचा शेवट लिहायला सुरुवात केली आहे . "
शंकरनाथच्या त्या वाक्यानंतर सर्व काही शांत झालं होतं ... पण ती शांतता काही काळापुरतीच होती .
गावात दुसऱ्याच दिवशी सकाळी एक विचित्र घटना घडली . चौकातल्या जुन्या वाड्याच्या भिंतीवर कोळश्यासारख्या जळालेल्या खुणा दिसू लागल्या . त्या खुणा एकाच दिशेने जात होत्या — वाड्याच्या आतल्या खोलीकडे . आणि भिंतीवर एका कोपऱ्यात कुणीतरी बोटांनी कोरल्यासारखं लिहिलं होतं :
" मी अजूनही शोधतेय ... बाळ कुठंय ? "
गावकऱ्यांनी ही बाब लक्षात आणून दिली तेव्हा पंडित शंकरनाथ , प्रियंका आणि दीपक लगेच त्या ठिकाणी पोहोचले . प्रियंका एका भिंतीकडे पाहत असतानाच तिच्या नजरेसमोर एक सावली हलली... एक स्त्रीसदृश आकृती – पांढऱ्या साडीतील , पण चेहरा अस्पष्ट , धूसर . डोळ्यांचं काहीच दिसत नव्हतं ... फक्त दोन जळत्या कोळश्यांसारख्या काळे गोळे .
ती सावली भिंतीवरून दुसऱ्या खोलीत सरकली . प्रियंका घाबरली , पण पाय मागे घेतले नाहीत .
" हे संकेत आहेत ... सावित्री काहीतरी सांगू पाहतेय ," शंकरनाथ म्हणाला .
सावलीचा पाठलाग
त्या वाड्यात एका काळी सावित्रीचं घर होतं , असं जुन्या नकाशातून स्पष्ट झालं . गावाने तिला झाडापाशी हाकललं, पण तिच्या आयुष्याचे शेवटचे काही क्षण इथेच गेले असावेत .
प्रियंका आता त्या खोलीच्या दिशेने गेली , जिथे सावली नजरेस पडली होती . खोलीत शिरताच दार आपोआप बंद झालं . दीपकने ते उघडायचा प्रयत्न केला, पण ते आतून घट्ट लॉक झालं होतं .
आत अचानक थंडावा जाणवला... आणि पाठीमागून कुजबुजल्यासारखा आवाज आला:
" तूच का माझं बाळ ? "
प्रियंका वळली ... काहीच नाही . पण आरशात तिला एक दृश्य दिसलं — सावित्री तिचं पोट हाताने धरून बसलेली, रडत होती. तिच्या आजूबाजूला काही लोक – गावकऱ्यांसारखे – तिला शिव्या देत, ढकलत होते.
प्रियंकाच्या डोळ्यांत पाणी आलं . " सावित्री ... मी तुझं दुःख समजून घेतेय . पण कृपा करून इतरांना त्रास देऊ नकोस . "
तेवढ्यात आरशातील सावित्रीचा चेहरा प्रियंकाकडे वळला... आणि आरसाच तडकून फुटला.
चेतनचा परतावा
त्याच रात्री, शरदला जंगलाच्या काठावर चेतन दिसला — एकटाच, शांतपणे चालत. पण त्याचं चालणं... ते नैसर्गिक नव्हतं. जणू त्याचे पाय जमिनीवरून तरंगत होते.
शरदने त्याला आवाज दिला, " चेतन ! थांब ! "
चेतन थांबला . डोकं फिरवलं ... आणि हलक्या आवाजात म्हणाला :
" मी अजून पूर्ण गेलो नाहीये ... "
शरद पुढे गेला तर पाहिलं — चेतनचा चेहरा विस्कळीत होता. एक डोळा रक्ताने भरलेला, आणि त्याच्या छातीत सावित्रीचं लॉकेट अडकलेलं.
"ती माझ्यात आहे... आणि जर आपण लवकर काही केलं नाही, तर मी कायम तिचा होईन," चेतन कुजबुजला.
शंकरनाथचा निर्णय
"आपल्याला आता सावित्रीला तिच्या अंतिम विधीपर्यंत पोहोचवावं लागेल," शंकरनाथ ठामपणे म्हणाला.
"ते कसं शक्य आहे?" प्रियंकाने विचारलं.
"तिचं बाळ ज्या स्वरूपात असावं, तसं काहीतरी तिला दाखवावं लागेल. एक नवा जन्म, एक आशा, एक शांतता."
"मी तयार आहे," प्रियंका म्हणाली. "मी तिच्या समोर उभी राहीन, तिचं बाळ होऊन."
शंकरनाथने डोकं हलवलं. "मग विधी उद्या रात्री झाडाजवळ. चेतनलाही घेऊन यावं लागेल. तोच दुवा आहे."
शेवटचा इशारा
त्या रात्री पुन्हा एक नवीन सावली गावातल्या विहिरीच्या काठावर दिसली. एका म्हाताऱ्याने पाहिलं — ती स्त्री शांतपणे पाण्यात पाहत होती. आणि नंतर तिचा आवाज आला:
"माझं बाळ तयार आहे का?"
(पुढे चालू...)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
