Chapter 15 : शेवटच्या सावलीचा श्वास
प्रियंकाच्या हातातली ती वहिचं पान आणि शुभांगीची बाहुली – दोन्ही तिच्यासाठी आता केवळ गोष्टी नव्हत्या , तर जबाबदारीचं प्रतीक झालं होतं. झाड शांत झालं होतं , पण गावात एक गूढ शांतता पसरली होती – जणू सगळे श्वास रोखून पुढचं संकट वाट पाहत होते .
एक नवा आसरलेला चेहरा
दुसऱ्या दिवशी , दीपकने शंकरनाथकडे धावत येत सांगितलं , “गावाच्या जुन्या कबरस्थानाजवळ एक नवं खड्डं दिसलंय ... ताजं मातीचं . ”
ते तिघं तिथं गेले . खड्डा पाहिला तर ताजं रक्त आणि त्यावर एक वाक्य कोरलेलं दिसलं :
" ती अजूनही तिथंच आहे . "
शंकरनाथ शांत स्वरात म्हणाला , “ शुभांगी गेली ... पण अजून एक आहे . ”
" आता कुणी ? " चेतन घाबरत विचारतो .
तेवढ्यात , आजीणबाई – जी बऱ्याच काळापासून गावात एकटीच राहत होती – तिचं घर अचानक बंद झालेलं आढळलं . घरातून विचित्र आवाज येत होते – काहीतरी ओढलं जातंय, काहीतरी पुटपुटतंय .
आजीणबाईचं रहस्य
शंकरनाथ आणि प्रियंका त्यांच्या घरात गेले. घर जुनं, मोडकळं, पण आत एक कोपरा होता – जिथे भिंतीवर लहान मुलींच्या छायाचित्रांचा संग्रह होता .
त्यातली एक – शुभांगीची होती. पण इतर चार मुली कोणत्या होत्या ?
शंकरनाथ हळू आवाजात म्हणाला, “ही बाई... केवळ साक्षीदार नव्हती, तर कदाचित सहभागी होती . ”
तेवढ्यात मागून एक खोकल्याचा आवाज आला . आजीणबाई उभी होती . डोळे पांढरे , चेहरा निर्विकार .
“ तुम्हाला वाटतं , केवळ आत्मे आहेत इथे ? काही वेळा , जिवंत माणसंच जास्त भयंकर असतात . ”
प्रियंका थरथरली . “ तुम्ही ... तुम्ही त्यांना रोखलं नाहीत ? ”
“ मी फक्त पाहिलं . आणि काही वेळा , पाहणं हीच शिक्षा असते , ” ती शांतपणे म्हणाली.
आखरी उलगडणं
त्या रात्री, प्रियंकाने त्या चार मुलींचा शोध घेतला. आणि एक लहानसी वही सापडली – ज्यात आजीणबाईच्या हस्ताक्षरात लिहिलं होतं:
"सत्य पाहिलं, पण बोलले नाही. म्हणून मीही दोषी आहे."
सकाळी, आजीणबाई शांतपणे मरण पावली. तिच्या मृत्यूच्या क्षणी, झाडाने एक हलकं कंप दिलं – जणू त्यानेही साक्षीदाराच्या अंतिम पश्चात्तापाला मान्यता दिली होती.
गावाचा नवा श्वास
त्या नंतर झाडाभोवती एक स्मारक उभारण्यात आलं – ज्यात त्या पाच मुलींची नावे कोरली गेली. आणि एक ओळ:
"सत्याला पाहा, ऐका आणि बोला... नाहीतर सावल्यांचा श्वास तुमच्याच मागे येईल."
प्रियंका आणि चेतन त्या स्मारकाजवळ उभे होते. त्यांच्या डोळ्यांत अश्रू नव्हते, पण एक खोल शांती होती.
शंकरनाथ म्हणाले, “ही कहाणी संपली नाहीये. पण आजवरच्या प्रत्येक सावलीला, शेवटचा श्वास मिळाला. ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
