વિરાટગઢના આકાશમાં આજે તારા વધુ ઉઝળતા લાગ્યા. જાણે કે તારાઓ પણ કોઈ સિગ્નલ આપી રહ્યાં હોય – કે જે પૂરું થયું છે તે હવે નવી શરૂઆત માટે માર્ગ મોકળું કરી રહ્યું છે. આરવ અને મીરા એ પોતાનું અધૂરું ભૂતકાળ હવે શાંતિથી પૂરો કરી લીધું હતું. હવે આગળ શું? એ પ્રશ્ન મનમાં ઊભો રહ્યો.
🌠 મળેલી શાંતિ પછીનો ખાલીપો
આરવ પોતાના રૂમમાં બેઠો હતો. ખુરશી ઉપર ડાયરી, પેન્સિલ અને થોડા જૂના પત્રો પડેલા હતા. દીવાલ ઉપર અદિત્ય અને માલવીના એ બધી યાદોને સમાવવામાં આવતી એક કોલાજ ટાંગેલી હતી. હવે બધું શાંત હતું. કોઈ અવાજ નહિ, કોઈ મનોવિનોદ નહિ. પરંતુ એ શાંતિમાં એક પ્રકારનો ખાલીપો છુપાયેલો હતો – જાણે મન કહે કે, "હવે તું શું કરીશ? હવે તારા સપનાનું શું?"
કૂવો હવે خامોશ હતો. પાછલાં ભેદ ઉકેલી લીધાં હતાં. પણ આરવ માટે જીવન માત્ર ભેદ ઉકેલવાનું નથી. હવે તે પોતાની ઓળખ શોધવા માંગતો હતો.
📖 મીરાની અવાજે ઉગતું સૂર્ય
સવારનો મેસેજ આવ્યો: "આજે તરાવડી જઇએ? મારા હાથમાં નવી ડાયરી છે. તું, હું, અને એક નવી વાર્તા. લખવાનું શરૂ કરીએ?"
એ મેસેજમાં એક નવી તાજગી હતી. આરવ પોતે પણ એવી તાજગી અનુભવતો હતો જે ઘણા વર્ષોથી અનુભવેલી નહોતી. બંને તરાવડી તરફ ચાલ્યાં. માર્ગે પવનમાં છાંટેલા પાંદડાઓ, ચકલીના ટીક ટીક અવાજ અને દૂર થતી ધ્વનિઓના સંગમ વચ્ચે એમણે નક્કી કર્યું કે હવે થીયેટર જેવી નવી રચનાત્મક પ્રવૃત્તિઓ તરફ આગળ વધવાનું છે.
📚 નવી ડાયરીનું પહેલું પાનું
મીરાએ નવી ડાયરી ખોલી અને લખ્યું:
"આજથી સંબંધો ભૂતકાળથી બંધાતા નહિ – પરંતુ ભવિષ્ય તરફ આગળ વધશે. સંબંધો હવે 'હું'થી નહિ, 'અમે'થી શરૂ થશે."
આરવે પણ લખ્યું: "માલવી હવે સ્મૃતિ છે. મીરા હવે જીવન છે. અદિત્ય ભૂતકાળ હતો. આરવ આજે છે. પ્રેમ છે – એ પૂરક છે, એ સાધન નથી."
🌈 વિરાટગઢના નવા પત્રો
ગામ હવે આરવ અને મીરાને જુદી નજરથી જોતું થયું. ગામના લોકો હવે એમને 'આધ્યાત્મિક જોડું' કહેવા લાગ્યાં. ત્રિવેણીબેન કહ્યા: "તમારા વિશે કસું વાંચવું હોય એના માટે તો એક પુસ્તક શરૂ થવું જોઈએ!"
ત્યારે મીરાએ મજાકમાં કહ્યું: "હું તો વિચારું છું કે વિરાટગઢમાં 'પ્રેમ સંગ્રહાલય' ખોલી દઈએ. જ્યાં લોકો પોતાની લાગણીઓને આવકારશે, નહિ કે છુપાવશે."
નાથુ કાકા હમણાં પણ આવ્યા: "હવે તો મને લાગે છે કે અહીં વલેન્ટાઇન વન ખુલશે! જયાં કોઈ પ્રેમ પર પ્રતિબંધ નહિ મૂકે!"
🎨 કલ્પનાનું નવુ નકશો
મીરાએ યોજના તૈયાર કરી: વિરાટગઢમાં એક લાઈટ મ્યુઝિયમ ખોલાશે. જ્યાં 3D ઇન્સ્ટોલેશન દ્વારા જૂના જન્મોની વાર્તાઓ રજૂ થશે. આરવે તેમાં લેખનનું કામ સંભાળવાનું નક્કી કર્યું.
પહેલી ઇન્સ્ટોલેશન – કૂવો, માલવી, અદિત્ય અને એક અધૂરું પત્ર. લોકો એ જોઈને ભીની આંખે નીકળતાં.
📸 તસવીરોમાં જીવતી વાર્તાઓ
મ્યુઝિયમનું ઉદ્ઘાટન થયો. પહેલો દિવસ. ગામના લોકો, છોકરીઓ, બાળકો, પત્રકારો – બધાં એકસાથે આવ્યા. ચિત્રો, અવાજો, પ્રકાશ અને સ્મૃતિઓ વચ્ચે એક તત્વ બધાને સ્પર્શતું હતું – પ્રેમ.
મીરાએ આરવ તરફ જોઈને કહ્યું: "આપણે અહીં પાછા આવ્યા – એવું નહોતું એવાંને માટે, પરંતુ એવાં થવાનું હતું."
🎆 નવા સંબંધોની શરૂઆત
કહેવાય છે કે જો કોણી વાર્તા પૂરી થાય, તો બીજી શરૂ થાય. આરવ અને મીરાએ હવે નક્કી કર્યું કે એ પોતાનું જીવન સાથે જ જિયે. કોઈ પ્રતિજ્ઞા નહિ, કોઈ વિધાન નહિ – માત્ર હ્રદયનો અવાજ.
એક સાંજ તળાવ પાસે બેસીને મીરાએ કહ્યું: "શું તું હવે આમ જ મારા સાથે રહેશે?"
આરવે જવાબ આપ્યો: "હું તારા સામે નહિ, તારા બાજુમાં છું. જન્મોથી જન્મ સુધી."
🪔 અંતિમ નિર્વાણ અને નવી દિશા
સૂર્યાસ્તમાં બંનેની છાયાઓ લંબાઈ રહી હતી. વિરાટગઢ હવે તેમના માટે માત્ર ગામ નહિ, એક યાત્રાનું માધ્યમ હતું. પ્રેમ હવે ભયથી નહિ, સમજથી થતો હતો. સંવાદ હવે વાદથી નહિ, નયનથી થતો હતો.
📘 આગામી ભાગ માટે સંકેત
હવે આરવ અને મીરાની સાથે એક અજાણ્યો યુવાન જોડાશે, જે પોતે પણ પોતાના પૂર્વજોની કહાની શોધે છે.
મ્યુઝિયમમાં એક એવી તસવીર મળશે જેમાં આરવ અને મીરા તો છે... પણ સાથે એક અજાણી છાયા પણ છે – આ કોણ છે?
કૂવો શું ફરી બોલશે?
🔜 આગળ વાંચો: ભાગ ૫ : વિશ્વાસનાં રંગ – જોવામાં પણ હોય વાર્તા
