લવ રિવેન્જ-2
Spin off Season-2
પ્રકરણ-39
વહેલી સવારે.......!
“લાવણ્યા કૉલેજ પહોંચી ગઈ હશે....!” કાર ચલાવતાં-ચલાવતાં સિદ્ધાર્થ બબડ્યો.
કાર ચલાવતાં-ચલાવતાં તેને લાવણ્યાના વિચારો તેને ઘેરી વળ્યા. જોકે લાવણ્યા બાજુથી તે સંપૂર્ણપણે રીલેકસ થઇ ગયો હોવાથી અત્યારે તેને લાવણ્યા સાથે વિતાવેલી દરેક સુંદર ક્ષણો જ યાદ આવી રહી હતી.
તેને ફરીવાર લાવણ્યાને વળગી પડવાની ઈચ્છા થઇ આવી. યુથ ફેસ્ટીવલમાં તેણીનું રેમ્પ વોક, તેણીનું સોન્ગ પરફોર્મન્સ વગેરે સિદ્ધાર્થને યાદ આવવા લાગ્યાં. સાડી પહેરીને જયારે તેણીએ રેમ્પ વોક કર્યું, ત્યારે સિદ્ધાર્થને તે સાક્ષાત કોઈ અપ્સરા લાગી હતી તો પોતાનાં મસ્ત મજાના મધુર સ્વરમાં જ્યારે તેણીએ સોન્ગ ગયું ત્યારે સાવ તે સાવ માસૂમ બાળકો જેવી લાગી હતી.
“આઈ લવ યુ.....!” લાવણ્યાએ યુથ ફેસ્ટીવલમાં પોતાનાં સોન્ગના પરફોર્મન્સના અંતમાં એ ત્રણ શબ્દો કહી દઈને પોતાનાં પ્રેમનો એકરાર કરી દીધો હતો.
“હું જે કે’વાની છું...એ તારા માટે છે જાન....!” લાવણ્યાએ એ શબ્દો કોના માટે કહ્યાં હતાં એ પણ સિદ્ધાર્થ જાણતો હતો.
પ્રેમના એકરારની પોતાનાં તરફની એ ઔપચારિકતા લાવણ્યાએ નિભાવી દીધી હતી. હવે વારો સિદ્ધાર્થનો હતો. બંને જાણતા હતાં કે આ માત્ર ઔપચારિકતા છે એકબીજા વિષે બંને કેવું ફિલ કરે છે, એ તેઓ જાણતા જ હતાં. છતાંય લાવણ્યાએ જ્યારે પોતાનાં તરફની ઔપચારિકતા નિભાવી દીધી ત્યારે હવે સિદ્ધાર્થે પણ નિભાવવાની હતી.
પણ...
એ ઔપચારિકતા નિભાવતા પહેલાં સિદ્ધાર્થે જે નિર્ણય લીધો હતો એનો અમલ કરવો જરૂરી હતો. સિદ્ધાર્થ જાણતો હતો કે એક કપરો સમય પસાર થઇ ગયો હતો પરંતુ તેનાં માટે હવે ખરો કપરો સમય શરુ થવાનો હતો.
લાવણ્યા સાથે નવી શરૂઆત કરતાં પહેલાં તે નેહા સાથે પોતાનાં સબંધનું પૂર્ણવિરામ મૂકી દેવા માંગતો હતો. પોતે લીધેલાં નિર્ણયને તે પહેલાં ઘરના મોટાને જણાવવા માંગતો હતો. નેહા સાથે સબંધ તોડવાનો નિર્ણય તો સિદ્ધાર્થે ત્યારે જ લઈ લીધો હતો જ્યારે લાવણ્યા સાથે તેણે છેલ્લા નોરતે સાથ માણ્યો. લાવણ્યા સાથે એક થતાં પહેલાં તેનું મન મૂંઝાયેલું હતું. પોતાનાં વચન બાબતે, નેહા બાબતે અને નેહા સાથેના એ સબંધ બાબતે.
“સિક્કો ઉછાળ....! તારે શું જોઈએ છે...! તને ખબર પડી જશે....!”
એ વખતે પણ સિદ્ધાર્થને કલાદાદીનાં એ શબ્દો યાદ આવ્યા હતાં અને પોતાને કોણ જોઈએ છે એ તેણે એ જ વખતે નક્કી કરી લીધું હતું.
“મારે લાવણ્યા જોઈએ છે....!”
જ્યારે અંદરથી આવેલો એ અવાજ તેણે સ્વીકારી લીધો ત્યારે જ તે નક્કી કરી ચૂક્યો હતો કે પોતે જો હવે લાવણ્યાને પ્રેમ કરતો હોય તો નેહાની સાથે મેરેજ કરવાનો કોઈ અર્થ નથી.
“જો જે કોઈ છોકરીને છેતરતો નઈ....!”
પોતે લાવણ્યાને પસંદ કરતો હોવા છતાંય જો નેહા સાથે મેરેજ કરે તો નેહાની જોડે એ છેતરપિંડી જ કહેવાય. સિદ્ધાર્થ જાણતો હતો કે સબંધ તોડવાની વાતથી નેહા ભલે ગુસ્સે થશે, કે નારાજ થશે, પણ થોડો સમય પછી તેણીએ એ વાત સમજાઈ જશે, કે જ્યારે સિદ્ધાર્થને તેણી માટે કોઈ ફીલિંગ નહોતી, તો એણે મેરેજની ના પાડીને યોગ્ય જ પગલું ભર્યું.
પોતે વચનથી બંધાયેલો છે એવું સિદ્ધાર્થને લાગતું હતું. પરંતુ લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થની એ મૂંઝવણ પણ દૂર કરી દીધી હતી.
“નેહા ઓલરેડી વચન તોડી ચૂકી છે સિદ....!” લાવણ્યાએ ભારપૂર્વક દલીલ કરતાં સિદ્ધાર્થને સમજાવ્યું હતું “એણે જ્યારે તને મેરેજ ના પાડી અને સબંધ તોડ્યો.....! ત્યારે જ તું એ સબંધ માટેનું વચન નિભાવવાંની ફરજથી છૂટો થઈ ગ્યો.....!”
કાર ચલાવતાં-ચલાવતાં સિદ્ધાર્થને એ બધુ યાદ આવી રહ્યું હતું.
“જે સબંધનું વચન નિભાવવાંની તું વાત કરે છે....! એ સબંધ ઓલરેડી તૂટી ચૂક્યો છે....! અને હવે ફરીવાર જ્યારે તમારાં મેરેજ નક્કી થયાં.....! ત્યારે તને કોઈએ પૂછ્યું .....! કે તારે એની જોડે મેરેજ કરવાં છે કે નઈ....!? બોલ....!?”
“જ્યારે ફરીવાર આ સબંધ બંધાયો....!”
“ત્યારે તને કોઈએ પૂછ્યું.....! કે તારે સબંધ બાંધવો છે કે નઈ....! બોલ...!?”
“નઈ પૂછ્યુંને....!? તે ફરીવાર મેરેજ કરવાં માટે “હાં” નઈ પાડીને..!? તો પછી તું ...કોઈ વચનથી નઈ બંધાયેલો.....! કોઈનાથી નઈ બંધાયેલો....!”
લાવણ્યાની એ વાત કે તર્ક સાથે સિદ્ધાર્થ છેવટે સહમત થયો હતો. છતાંય મનમાં કોઈક ખૂણે તે હજીપણ મુંઝાયેલો હતો. પરંતુ એ મૂંઝવણનો ઉપાય પણ કલાદાદીના શબ્દોએ આપી દીધો હતો.
“જે પણ કરે...એ કોઈને છેતરવા માટે ના કરતો...!”
પોતે હવે લાવણ્યાને પ્રેમ કરતો હોવાં છતાંય જો તે નેહા સાથે લગ્ન કરીલે તો એ તો નેહા સાથે છેતરપીંડી જ કહેવાય. નેહા સાથે લગ્ન કરીને પણ તે નેહાને કદી અપનાઈ નઈ શકે અને તેણીને ક્યારેય પણ પત્ની તરીકે મનથી સ્વીકારી પણ નઈ શકે. પોતાની તો ઠીક આ રીતે તો નેહાની આખી જીંદગી નરક બની જાય. માત્ર વચન નિભાવવા ખાતર થઈને સિદ્ધાર્થ તેણી સાથે આવું દુષ્કૃત્ય કેવીરીતે આચરી શકે? અને લાવણ્યાને પ્રેમ કરતો હોવાં છતાંય નેહા સાથે લગ્ન કરીને તે લાવણ્યાને પણ છેતરશે અને પોતાની જાત સાથે તો છેતરપીંડી અલગથી. ટૂંકમાં સિદ્ધાર્થે એ વાત માની લીધી હતી, પોતે હવે એ પરિસ્થિતીમાં આવી ગયો હતો જ્યાં નેહા સાથે વચન નિભાવવાનું શક્ય પણ નહોતું કે અર્થ પણ નહોતો. આથી જ સિદ્ધાર્થે વચન અને નેહા સાથે સબંધ એ બંને તોડવાનો અને તોડવાનો નિર્ણય લઈ લીધો હતો.. હવે બસ લાવણ્યા સાથે આગળ વધતાં પહેલા એ નિર્ણયનો અમલ કરી બંને ઘરનાને જણાવવાનો હતો.
સિદ્ધાર્થ જાણતો હતો, કે એ પછી શું પરિસ્થિતી ઊભી થવાની હતી. અને જ્યારથી સિદ્ધાર્થે આ નિર્ણય કર્યો હતો ત્યારથી જ તે આવનારી એ પરિસ્થિતી માટે તૈયાર થઈ ચૂક્યો હતો.
“જે થશે એ જોયું જશે.....!” એમ વિચારી તેણે નેહા સાથે સબંધ તોડવાનો પોતાનો નિર્ણય કરણસિંઘને કહેવાનું નક્કી કરી લીધું હતું.
“અહિયાંથી જ બધી શરૂઆત થઈ ‘તી....!” શંભુ કૉફી શૉપ આગળ પોતાની કાર રોકી સિદ્ધાર્થ બબડ્યો.
નેહા સાથે રિવેન્જ ગેમની શરૂઆત અહિયાંથી જ થઈ હતી. પોતાનો નિર્ણય કરણસિંઘને જણાવી દીધા પછી નેહાને પણ કહી દેવાનું તે નક્કી કરી ચૂક્યો હતો.
“એને અહિયાં જ બોલાઈ લવ....!” શંભુ કૉફી શૉપની બાજુની ગળીમાં કાર પાર્ક કરી નીચે ઉતરતા સિદ્ધાર્થે વિચાર્યું અને પોતાનાં મોબાઈલમાંથી નેહાને કૉલ કરવાં લાગ્યો.
એકાદ બે રીંગો વાગ્યા પછી નેહાએ કૉલ રિસીવ કર્યો.
“કૉલેજ જતાં પે’લ્લા શંભુ ઉપર આઈશ...!?” સિદ્ધાર્થે સીધું જ પૂછ્યું “મારે મલવું છે....!”
“હાં સારું...! આવું છું....!” સામેથી નેહા સહેજ ઉતાવળા સ્વરમાં બોલી.
“ઓકે...હું વેટ કરું છું....!” ટૂંકમ વાત કરીને સિદ્ધાર્થે કૉલ કટ કર્યો.
ચાલતો-ચાલતો તે શંભુ કૉફી શોપની બહારની બેઠક ઉપર જઈને બેઠો.
બેઠા પછી તને આ જગ્યાએ નેહાએ તેની પાસે રિવેન્જ માટે મદદ કરવાનું પૂછ્યાનું યાદ આવ્યું.
એ દિવસ વિષે વિચારતાં-વિચારતાં પોતાનાં મોબાઈલમાંથી તેણે પિતા કરણસિંહનો નંબર કાઢી ડાયલ કર્યો. થોડીવાર રિંગ વાગ્યા પછી કરણસિંઘે સિદ્ધાર્થનો કૉલ રીસીવ કર્યો.
“હાં બોલ....!” સામેથી કરણસિંહ સહેજ ઉતાવળા સ્વરમાં બોલ્યાં.
“તમે બીઝી ના હોવ....તો મારે વાત કરવી છે....!” કરણસિંઘનો ઉતાવળો સ્વર સાંભળી સિદ્ધાર્થે પૂછ્યું.
“શેના વિષે વાત કરવી છે....!?” કરણસિંઘે હળવાં આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
“લગન વિષે....!” સિદ્ધાર્થે સીધું જ કહ્યું “મારાં અને નેહાના....!”
“હાં તો શું વાત કરવી છે બોલ...!” કરણસિંઘે એવા જ ઉતાવળા સ્વરમાં પૂછ્યું.
તેમનાં સ્વરમાં રહેલી ઉતાવળનું કારણ વિચારવા સિદ્ધાર્થ સહેજ અટકયો પછી બોલ્યો-
“મારે નેહા જોડે લગન નઈ કરવા...! હું સબંધ તોડું છું...!” સિદ્ધાર્થ શાંતિથી બોલ્યો.
“પાછો શું ઝઘડો થયો તમારે...!?” કરણસિંઘ તદ્દન સ્વાભાવિક સ્વરમાં બોલ્યાં “તમારે રોજ કંઈક નવું...”
બોલતાં-બોલતાં તેઓ વચ્ચે અટક્યા-
“એક મિનીટ...!”
“આ વખતે તુંઉઉ નાં પાડે છે...!?”કરણસિંઘે પૂછ્યું.
તેમનાં સ્વરમાં જે આશ્ચર્યના ભાવો હતાં તે સિદ્ધાર્થ પારખી ગયો.
સિદ્ધાર્થ મૌન રહ્યો. કરણસિંઘ પણ સામે મૌન રહ્યાં. થોડીવાર સુધી બંને છેડે મૌન જળવાઈ રહ્યું.
“વૈશાલીના સાસુ આઈસીયુમાં છે....હું ત્યાં આયો છું ખબર કાઢવા માટે...!” થોડીવાર પછી કરણસિંઘ બોલ્યાં “અહિયાંથી ફ્રી થઈને હું સુરેશ જોડે વાત કરું છું...પછી તારી જોડે આગળ વાત કરું....!”
“સારું....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
સામેથી કરણસિંઘે પહેલાં કૉલ કટ કર્યો પછી સિદ્ધાર્થે કૉલ કટ કર્યો.
વિચારે ચઢી ગયેલો સિદ્ધાર્થ હવે આગળ જે થવાનું હતું એ વિષે વિચારી રહ્યો અને નેહાની રાહ જોઈ રહ્યો.
થોડીવાર પછી તેણે નેહાને કૉફી શોપની સામે ઓટો રીક્ષામાંથી નીચે ઉતરી કૉફી શોપ તરફ આવતી જોઈ. તેણીના ચેહરા ઉપર સ્મિત હતું, જે નકલી હોવાનું સિદ્ધાર્થને લાગ્યું.
*****
“હું ઓલરેડી ઘરે બધાને કહી ચુક્યો છું નેહા...!”
વધુ એક ધડાકો કરતો હોય એમ સિદ્ધાર્થ તદ્દન શાંત સ્વરમાં અને ભાવવિહીન ચેહરે બોલ્યો.
“હું આ સબંધ તોડું છું...! તોડું છું...!”
“તું આવું કઈ રીતે કરી શકે સિદ્ધાર્થ...!?” નેહા માંડ પોતાનો સ્વર ગળગળો થતાં રોકી બોલી “એક ઝાટકે તું....તું....આ રીતે સબંધ તોડે છે....!? આપડામાં સબંધનો બ...બીજો અર્થ વચન થાય.....!”
“અને એ વચન તું પોતે અગાઉ કેટલીયવાર તોડી ચૂકી છું....!” સિદ્ધાર્થ ટોંન્ટ મારતો હોય એમ બોલ્યો “નાની નાની વાતમાં....! તે કેટલીયેવાર ના પાડેલી છે...!”
“પણ તું તો કોઈ દિવસ વચન નઈ તોડતોને....!” નેહા મોઢું વકાસીને બોલી “અને મેં જેટલીવાર ના પાડી છે... એ દર વખતે હું કાં તો ગુસ્સામાં હતી....કાં તો......!”
“મને રિવેન્જ માટે મજબૂર કરવા ના પાડી’તી.....!” નેહાનું અધૂરું વાક્ય સિદ્ધાર્થે પૂરું કર્યું “ભલે ગમે તે કારણથી નેહા....વચન કઉ કે સબંધ.... પણ મારાં પે’લ્લા એ બંને તું તોડી ચૂકી છે....!”
સિદ્ધાર્થ જે રીતે કઠોર સ્વરમાં બોલી રહ્યો હતો, નેહાને આઘાત લાગ્યો એમ તે જોઈ જ રહી. તેણીને હજીયે વિશ્વાસ નહોતો આવતો કે સિદ્ધાર્થ જેવો છોકરો આવું અવિચારી પગલું ભરી શકે.
“આપડા લગનને માંડ વીસ-બાવીસ દિવસ બાકી છે સિદ્ધાર્થ....!” નેહા એવાજ આઘાતથી સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહીને બોલી “તું.....તું....આવું ...આવું કઈ રીતે કરી શકે.....!?”
કશું બોલ્યાં વગર સિદ્ધાર્થ કઠોર ચેહરે આડું જોયું.
“આ બધુ ઓલી રખડેલના લીધે.....!”
“માઈન્ડ યોર લેંગવેજ નેહા....!” સિદ્ધાર્થ સહેજ છણકો કરીને બોલ્યો અને ચેયરમાંથી ઊભો થઈ ગયો.
“કેમ....!? ખોટું શું કીધું મેં....!?” નેહા સહેજ ગુસ્સામાં બોલી અને ઊભી થઈ “એની જોડે રખડી રખડીને જ તું અ....!”
નેહા બોલતાં-બોલતાં અટકી ગઈ. અચાનક જ તેણીની નજર સિદ્ધાર્થની ગરદન ઉપર રુદ્રાક્ષની માળા પાસે દેખાતા લોહીનાં ચકામાં જેવા દેખાતાં ચાઠાં ઉપર પડી. ચોંકી ગયેલી નેહા કશું બોલ્યા વગર સિદ્ધાર્થની સહેજ નજીક ગઈ. તેણીએ અચાનક હાથ લંબાવી સિદ્ધાર્થના શર્ટને કોલરની નીચે ઉપરના એક ખુલ્લા બટન પાસેથી પકડીને હળવેથી નીચે ખેંચ્યો.
“શું કરે છે....!?” આશ્ચર્ય પામેલા સિદ્ધાર્થે નેહાનો હાથ દૂર કરવા પોતાના હાથ વડે પકડ્યો.
શર્ટનું આવરણ સહેજ નીચે થતાં નેહાને ત્યાંજ સિદ્ધાર્થની કસાયેલી ચેસ્ટ લાઇન પાસે બીજું એક એવું જ લોહીનું ચકામું દેખાયું. સહેજ આછાં થયેલા બંને ચકામા એકાદ-બે દીવસ પહેલાના હોય એવા તેણીને લાગ્યાં.
નેહાએ ભયથી આશંકિત નજરે સિદ્ધાર્થ સામે જોયું. જે વિચારો તેણીના મનમાં આપમેળે આવી રહ્યાં હતાં તેનાથી તે ધ્રુજી ઉઠી. તેણીની નજર હવે સિદ્ધાર્થના હોંઠ ઉપર પડી. સિદ્ધાર્થના નીચેના હોંઠ ઉપર સહેજ ડાબી કટ લાગેલો હતો.
“આ બધુ.....! અ...આ નિશાન શેના છે....!?” નેહાએ પોતાનો ધ્રૂજતો સ્વર કઠોર કરવાનો પ્રયત્ન કરતાં-કરતાં પૂછ્યું.
તેણીનાં ધબકારા વધવા લાગ્યાં. પ્રયત્ન કરવાં છતાં એ વિચારોને તેણી અટકાવી ન શકતા તે સાચા પડી જવાની બીકે તેણી ગભરાઈ ગઈ.
“બોલ....! શેના છે...!?” નેહાએ સહેજ મોટેથી પૂછ્યું.
કેટલીક ક્ષણો સિદ્ધાર્થ નેહા સામે મૌન જોઈ રહ્યો પછી નેહાની આંખોમાં આંખો નાંખીને તદ્દન સ્વસ્થ સ્વરમાં બોલ્યો-
“તું જે વિચારે છે....! એના જ છે....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
આઘાતથી નેહાએ પોતાની એક હથેળી વડે પોતાનાં હોંઠ ઢાંક્યા. કોઈ જ ભાવ વિના સિદ્ધાર્થ તેણી સામે જોઈ રહ્યો.
નેહાની આંખમાંથી આંસુની ધાર વહીને નીચે પડી.
“જો સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાના રૂપની જાળમાં ફસાઈ ગ્યો તો...! ફસાઈ ગ્યો તો...!?” બદલો લેવાની વાત નક્કી થઈ ત્યારે ઝીલે નેહાને ચેતવતાં કહ્યું હતું એ વાત નેહાને યાદ આવી ગઈ.
“સવાલ જ નઈ ઊઠતો..... નઈ ઊઠતો.....!” ઝીલને જવાબ આપતા નેહા મોઢું ઊંચું કરી ઘમંડથી બોલી હતી “સિદ્ધાર્થ એવો છોકરો નઈ .....! એનું કેરેકટર બઉ જ સ્ટ્રોંગ છે....! એનું કેરેકટર બઉ જ સ્ટ્રોંગ છે....!”
સિદ્ધાર્થમાં અતૂટ વિશ્વાસ ધરાવતી નેહાના કાનમાં પોતે જ બોલેલાં એ શબ્દોના પડઘા પડી રહ્યાં.
“એને સિડ્યુસ કરવો બઉ જ અઘરો છે.... બઉ જ અઘરો છે....!”
“એ કઈં લાવણ્યા જેવી ફાલતું છોકરીઓમાં પડે એવો છે જ નઈ.....! એવો છે જ નઈ.....!”
એવા જ આઘાતથી નેહા હજી પણ સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી. તેણીનાં કાનમાં એ શબ્દો પડઘાઈ રહ્યાં. સિદ્ધાર્થ પણ નેહા સામે ભાવવિહીન ચેહરે જોઈ રહ્યો હતો.
“ઘમંડ હતો તું મારો....!” કાંપતા સ્વરમાં અને ટપકતી આંખે નેહા દર્દભર્યા સ્વરમાં બોલી.
સિદ્ધાર્થે નજર ફેરવી આડું જોઈ લીધું.
“ઘમંડ હતો તું મારો....! ઘમંડ હતો તું મારો....!”
નેહાના શબ્દો સિદ્ધાર્થના કાનમાં પડઘાઈ રહ્યાં.
મૌન થઈને નેહા આંસુ ભરી આંખે સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી.
“આખરે એ છોકરીએ તને પણ પોતાનાં રૂપની જાળમાં ફસાઈ જ લીધોને....!” નેહા ભારોભાર નફરતથી બોલી.
“એવું કઈં નઈ...!” સિદ્ધાર્થ સપાટ સ્વરમાં બોલ્યો “જે થયું....એમાં મારી પણ મરજી હતી જ ...!”
“તારી મરજી એટ્લે...!?” નેહાને હવે ફરીવાર આઘાત લાગ્યો “તું શું બોલે છે એનું તને ભાન છે....!? આપડા મેરેજ છે..!”
ગુસ્સાથી તમતમી ઉઠેલી નેહા કાંપતા સ્વરમાં બોલી.
“અને તું શું કરી બેઠો એનો તને કંઈ પણ અંદાજો છે...!?”
સિદ્ધાર્થ કશું પણ બોલ્યા વગર મૌન જ રહ્યો અને નજર ફેરવીને આડું જોઈ રહ્યો.
સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહેલી નેહાના મનમાં વિચારોનું ઘોડાપૂર ઉમટી પડ્યું.
“આ મારી ઇન્સલ્ટ છે સિદ્ધાર્થ....!” નેહા રડમસ સ્વરમાં બોલી “હું આ સહન નઈ કરું....! નઈ કરું....!”
માથું ધૂણાવતી- ધૂણાવતી નેહા રડમસ આંખે બોલી અને ત્યાંથી પાછાં ડગલે જવા લાગી.
“એ રખડેલે આરવને છીનવી મારાથી છીનવી લીધો....! અને હવે એ તારી પાછળ પડી છે....! હું એ સહન નઈ કરું....નઈ કરું...!”
પાછું ફરીને નેહા ચાલવા લાગી. સિદ્ધાર્થે તેણીને રોકી નહીં. તે જાણતો હતો કે લગ્નની ના પાડતા જ નેહા રીએક્ટ કરશે જ.
રોડની સાઇડે ચાલતા-ચાલતા નેહા કૉફી શૉપથી થોડે આગળ આવી ગઈ. કૉલેજ જવા માટે ઓટો પકડવાનું યાદ આવતા જ તેણીએ ઓટોવાળાને હાથ કરીને ઊભો રાખ્યો અને ઓટોમાં બેસી કૉલેજ જવા લાગી.
ઓટોમાં બેઠા-બેઠા તેણીએ સુરેશસિંઘને ફોન કર્યો.
“હાં નેહા....!” એકાદ-બે રીંગો વાગ્યા પછી સુરેશસિંઘે ફૉન ઉપાડયો.
“અંકલ મારે વાત કરવી છે....!” નેહા માંડ પોતાનો સ્વર સ્વસ્થ કરતાં બોલી.
“મને ખબર છે....!” સુરેશસિંઘ શાંતિથી બોલ્યા “કરણભાઉનો ફૉન આઈ ગ્યો છે....! તું કૉલેજ આય...હું ઓફિસમાં જ છું....!”
****
“હવે જે થાય એ ખરું...!” ત્યાંજ ઊભાં-ઊભાં સિદ્ધાર્થ મનમાં વિચારી રહ્યો.
માથું દુ:ખાતું અનુભવતાં સિદ્ધાર્થ થોડીવાર પછી ત્યાંથી બાઈક લઈને યુનિવર્સિટી ઋતુરાજ ટી-સ્ટૉલ ચ્હા પીવા આવી ગયો.
ચ્હા પીતા-પીતા તે નેહા વિષે વિચારી રહ્યો.
“ઘમંડ હતો તું મારો....! ઘમંડ હતો તું મારો....!”
નેહાના એ શબ્દો તેનાં કાનમાં પડઘાઈ રહ્યાં. કેટલીક ક્ષણો માટે સિદ્ધાર્થને એવું લાગ્યું કે તેણે લાવણ્યા સાથે એ પળો માણીને ભૂલ કરી દીધી.
“આપડી વચ્ચે જે થયું...એ એક નેચરલ મોમેન્ટ હતી....! જે આપડે જીવી લીધી...! તે કે મેં કઈં ખોટું નૈ કર્યું....!”
પરંતુ તરતજ લાવણ્યાના એ શબ્દો યાદ આવી જતાં સિદ્ધાર્થને પાછી રાહત થઈ. પોતે કશું ખોટું નથી કર્યું એવો જવાબ તેનાં આંતરમનમાંથી આવ્યો.
“નેહા ઓલરેડી વચન તોડી ચૂકી છે...તું એ વચનથી બંધાયેલો નથી...!”
લાવણ્યાના એ તર્કથી સિદ્ધાર્થ એ વખતે પણ સહમત થયો હતો. એ જ જવાબ આજે તેનાં અંદરથી પણ આવી રહ્યો હતો. આ બધાથી અલગ થઈને સિદ્ધાર્થનું મન પોતે પણ એ જ કહેતું કે જો હવે તેને નેહા માટે કોઈ ફીલિંગ ના હોય, તો પછી એની સાથે ફક્ત વચન નિભાવવા માટે લગ્ન કરવાનો કોઈ અર્થ નથી. લાવણ્યા સાથે પોતે જે પણ ક્ષણો વિતાવી હોય, એને અને નેહા સાથે લગ્નના વચન નિભાવવાને કોઈ લેવાદેવા જ નથી. વાત ફક્ત એટલી જ છે કે હવે તેને નેહા માટે કોઈ જ ફીલિંગ નથી. આથી એની સાથે લગ્ન કરવાનો કોઈ અર્થ નથી. ક્યાંય સુધી તે એકની એક વાતો વિચારતો રહ્યો.
“લાવણ્યા કૉલેજ આઈ ગઈ હશે....!” અડધો કલ્લાક સુધી વિચારોમાં ખોવાયેલા રહ્યાં પછી સિદ્ધાર્થને યાદ આવ્યું.
“એ રખડેલે આરવને છીનવી મારાથી છીનવી લીધો....! અને હવે એ તારી પાછળ પડી છે....! હું એ સહન નઈ કરું....નઈ કરું...!”
“અરે હા......!” નેહાનો એ ગુસ્સો યાદ આવી જતાં સિદ્ધાર્થ ઝડપથી કૉલેજ જવા લાગ્યો “એ લાવણ્યાને કઈંકનું કઈંક તો બોલશે....ક્યાંક બધાની વચ્ચે એની ઇન્સલ્ટ ના કરે....!”
“વ્રૂમ...વ્રૂમ....!” બાઇકનો સેલ મારી સિદ્ધાર્થ સીધો જ કૉલેજ જવા નીકળી ગયો.
****
“અંકલ છે ...!?” સુરેશસિંઘની કેબિનની બહાર બેઠેલા પ્યૂનને નેહાએ પૂછ્યું.
“છે....પણ એ ફૉન ઉપર વાત કરે છે....!” પ્યૂન બોલ્યો “થોડીવાર પછી જાઓ....!”
“ત્યાં સુધી વોશરૂમ જતા’ઉ....!” મનમાં વિચારી માથું ધૂણાવીને નેહા પાછી ફરી અને કોરિડોરમાં પાછી ચાલવા લાગી.
ત્યાંજ તેણીએ સામેથી લાવણ્યા અને અંકિતાને આવતાં જોયાં. લાવણ્યાને જોતાં જ પહેલેથી જ ગુસ્સે થયેલી નેહાનો પારો સાતમાં આસમાને પહોંચી ગયો. ઝડપથી પગલાં માંડતી તે લાવણ્યા તરફ ધસી ગઈ.
સામેથી ઉતાવળા પગલે નેહાને પોતાની તરફ આવતી જોઈ લાવણ્યા અને અંકિતા કોરિડોરમાં અટકી ગયાં અને બંનેએ ગભરાઈને એકબીજાં સામે જોયું.
નેહાએ પણ એ નોટિસ કર્યું. અટક્યાં વગર તેણીએ એ બંને તરફ ચાલવાનું ચાલુ જ રાખ્યું. તે હજી તો તેમનાથી થોડે દૂર જ હતી ત્યાંજ તેણીએ જોયું કૉલેજમાં ભણતાં યશ નામના છોકરાએ લાવણ્યાના નિતંબ ઉપર પાછળથી આવીને જોરથી હાથ ફટકાર્યો.
“સટ્ટાક.....!” થોડે દૂર હોવા છતાંય નેહાને એ અવાજ સંભળાયો.
“આહ....!” ગભરાઈને લાવણ્યા બૂમ પાડી ઉઠી અને તરત જ પાછું ફરી.
અંકિતાએ પણ અટકીને પાછું જોયું.
“બવ મિસ કરી તને....!” ગંદુ સ્મિત કરતો-કરતો યશ નફફટાઈપૂર્વક લાવણ્યા સામે આંખ મારીને બોલ્યો “આખી નવરાત્રિ “કોરી” કાઢી...!”
હતપ્રભ થઈ ગયેલી લાવણ્યા તેની સામે જોઈ રહી હતી. યશની જોડે તેનાં બીજાં બે-ત્રણ લફંગા મિત્રો પાર્થ અને વિજય પણ હતાં. તેઓ પણ લાવણ્યા સામે જોઈને ગંદુ સ્મિત કરી રહ્યાં હતાં.
“તને શરમ નઈ આવતી....!” ગુસ્સાથી લાલ થઈ ગયેલી અંકિતા મોટેથી બોલી “બધાંની વચ્ચે આ રીતે લાવણ્યાની છેડતી કરતાં...”
“અરે ચીલ બેબી...!” યશે અંકિતાનાં ગાલે ચૂંટલી ખણવા હાથ ઉગામ્યો.
“હટને અવે...!” અંકિતાએ તરતજ પોતાનો હાથ વચ્ચે લાવી યશનો હાથ ઝાટક્યો.
અંકિતાને ઊંચા સ્વરમાં બોલતા સાંભળી નેહા એમની વધુ નજીક આવીને ઊભી રહી. લાવણ્યાથી નફરત હોવા છતાંય યશે જે કર્યું એ નેહાને ના ગમ્યું. તેણીને વિશાલે કરેલી લાવણ્યાની છેડતી વાળી ઘટના યાદ આવી ગઈ. એ વખતે નેહા લાવણ્યાને બચાવવા વચ્ચે પડી હતી. જોકે આજે તેણીને એવી કોઈ ઈચ્છા ના થઈ. લાવણ્યા માટેની ઘૃણા તેનાં મગજ ઉપર હાવી થઈ ગઈ. તેમની નજીક ઉભેલા બીજાં સ્ટુડન્ટ્સની જેમ નેહા પણ તેમની નજીક જઈને ઊભી રહી અને તમાશો જોઈ રહી..
“અરે હું તો એને આરીતે કેટલીયવાર મારતોજ હોવ છું...!” યશ એજરીતે નફફટાઈપૂર્વક બોલ્યો પછી લાવણ્યા સામે જોયું “તો...! યાર...સિદ્ધાર્થ શું આઈ ગ્યો...! તું તો અમારી સામું પણ નઈ જોતી.....! એટલો બધો “ભાવ” વધારી દીધો તે...!?”
આઘાત પામી ગયેલી લાવણ્યા ભીની આંખે યશ સામે જ જોઈ રહી હતી.
“કેટલાં” લીધાં સિદ્ધાર્થ જોડે....!?” યશે અત્યંત અશ્લીલ મોઢું બનાવીને પૂછ્યું.
લાવણ્યા મોઢું દબાવીને રડી પડી અને આજુબાજુ ઉભેલાં બધાં સામે જોઈ રહી.
“કેટલાં” લીધાં સિદ્ધાર્થ જોડે....!? સિદ્ધાર્થ જોડે....!?” યશે જે કહ્યું એ સાંભળીને નેહાને લાવણ્યા ઉપર ઘૃણા ઊપજી.
પરંતુ પછી તેણીને લીધે સિદ્ધાર્થનું નામ ખરાબ થતું જોઈ નેહા સળગી ઉઠી. સિદ્ધાર્થનું નામ આ રીતે ઊછળતાં પોતાનું મોઢું હથેળીઓમાં દબાવીને રડી રહેલી લાવણ્યાને જોઈ નેહાને વધારે ગુસ્સો આવ્યો. નેહાને યશ ઉપર પણ ગુસ્સો આવ્યો.
“એ હરામી....!” ત્યાંજ અંકિતા મોટેથી યશ સામે આંગળી કરીને બોલી “ભાવ વાળા...! માર ખાઈશ તું...!”
“અરે અમારે “રોજનું” છે...!” યશ હજીપણ એજરીતે બોલી રહ્યો હતો.
“બોલને હવે...!?” યશે હવે પાછું લાવણ્યા સામે જોયું “કેટલાં લેવાનાં...!? અને ક્યારે “મેળ” પડશે મારો....!?”
“કોઈ ઇજ્જત જ નઈ આ રખડેલની તો....!” નેહાનું મોઢું એ સાંભળીને ઘૃણાથી બગડી ગયું અને તે લાવણ્યા સામે જોઈ રહીને બબડી “સાવ બજારુ છે....!”
“તું....!” અંકિતાએ ફરીવાર યશ તરફ હાથ ઉગામ્યો.
“સારું...સારું...!” લુચ્ચું સ્મિત કરતો યશ ત્યાંથી જવા લાગ્યો “એવું હોય તો મને ફોન કરીને “નક્કી” કરી લેજે...!”
એટલું કહીને યશ કેન્ટીન તરફ જતો રહ્યો. નેહા સહિત કોરિડોરમાં ઉભેલાં સ્ટુડન્ટ્સ લાવણ્યા સામે જોઈ રહ્યાં. સોયની જેમ જાણે બધાંથી નજર પોતાનાં શરીર ઉપર ભોંકાતી હોય તેમ લાવણ્યા પોતાનું મોઢું નીચું કરીને ઊભી રહી.
“લાવણ્યા...તું...!” વિલાં મોઢે અંકિતાએ લાવણ્યાના ખભે હાથ મૂક્યો.
હતપ્રભ થઈ ગયેલી લાવણ્યા ડઘાઈને કોરિડોરની દીવાલનાં ટેકે ઊભી રહી ગઈ.
અંકિતા સહાનુભૂતિપૂર્વક તેણીનાં ખભે હાથ મૂકીને ઊભી રહી. નેહા સહિત આજુ કેટલાંક સ્ટુડન્ટ્સ હજીપણ ત્યાંજ ઊભાં હતાં.
“તું ચિંતા નાં કર....!”અંકિતાએ લાવણ્યાનો હાથ પકડીને કહ્યું “ આપડે કમ્પ્લેન કરશું એની....!”
ડઘાયેલી લાવણ્યા હજીપણ કોરિડોરની દીવાલનાં ટેકે ઊભી-ઊભી જોર-જોરથી શ્વાસ લઈ રહી હતી.
“નઈ..નઈ...નઈ....!” લાવણ્યા ગભરાઈ ગઈ હોય એમ માથું ધૂણાવી રહી “મ્મ....મારે કઈં નઈ કરવું...!”
“પણ લાવણ્યા...!”
“લવ....!” અંકિતા આગળ બોલે ત્યાં જ તેમને સિદ્ધાર્થનો અવાજ સંભળાયો
લાવણ્યા અને અંકિતા બંનેએ એ તરફ જોયું. વ્હાઈટ શર્ટ બ્લ્યુ જીન્સ પહેરેલો સિદ્ધાર્થ કોરિડોરમાં ઉભેલાં સ્ટુડન્ટ્સની વચ્ચેથી તેમની નજીક આવ્યો.
“શું થયું...!?” આજુબાજુ ઉભેલાં સ્ટુડન્ટ્સ અને નેહાની સામે એક નજર જોઈને સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને પૂછ્યું.
સિદ્ધાર્થને જોતાંજ પોતાનું રડવું રોકી રાખવાં લાવણ્યા ઊંડા-ઊંડા શ્વાસ ભરવાં લાગી.
“સિદ...!મ્મ.....હું...એવી નઈ...!” બોલતાં-બોલતાં જ લાવણ્યા છેવટે ભાંગી પડી અને સિદ્ધાર્થને વળગી રડી પડી.
“અરે....! શું થ્યું...!?” સિદ્ધાર્થે નવાઈપૂર્વક જોડે ઊભેલી અંકિતા સામે જોયું.
અંકિતાની આંખ ભીની થઈ ગઈ.
“આમ જો...! મારી સામું જો...!” સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાની દાઢી પકડી તેણીનું મ્હોં ઊંચું કરવાં ગયો.
“હું એવી નઈ...હું એવી...!” લાવણ્યાએ બળપૂર્વક પોતાનું મોઢું સિદ્ધાર્થની ચેસ્ટમાં દબાવી રાખ્યું અને ડૂસકાં ભરતી-ભરતી રડતી રહી.
“શાંત થા લવ...! શું થયું..!? મને કે’તો ખરી...!” સિદ્ધાર્થે ફરીવાર લાવણ્યાને પૂછવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
કંઈપણ બોલ્યાં વગર લાવણ્યાએ પોતાનાં બન્ને હાથ સિદ્ધાર્થ ફરતે વીંટાળી રાખી પોતાનાં નખ સિદ્ધાર્થની પીઠમાં ખુંપાવી દીધાં. સિદ્ધાર્થની નજર અન્ય સ્ટુડન્ટ્સની જોડે ત્યાં જ ઊભેલી નેહા ઉપર પડી.
“નેહાએ કઈં કીધું...!?” સિદ્ધાર્થે એક નજર નેહા સામે જોઈને લાવણ્યાને પૂછ્યું.
“હું એવી નઈ....!” એકની એક વાત બોલતી લાવણ્યા સિદ્ધાર્થને વળગીને રડતી રહી.
“અંકિતા....! શું થયું કે’ને...!?” સિદ્ધાર્થે છેવટે અંકિતા સામે જોઈને પૂછ્યું.
“સિદ...! ય...!”
“નઈ...ના....નઈ..!” લાવણ્યાએ ઝડપથી માથું ધૂણાવીને અંકિતા સામે જોયું “ના...!”
“પણ લાવણ્યા...! સિદને તો..!”
“સિદ...નઈ...ક....કઈ નઈ થ્યું....! ચ...ચલ...!” સિદ્ધાર્થનો હાથ પકડીને લાવણ્યા તેને ખેંચવાં લાગી “આપ...આપડે રિવરફ્રન્ટ જઈએ....!”
“એક મિનિટ...!” સિદ્ધાર્થે તેનો હાથ ખેંચીને લાવણ્યાને ઊભી રાખી પછી અંકિતા સામે જોઈને કઠોર સ્વરમાં પૂછ્યું “અંકિતા...! શું થયું બોલ..!?”
“સિદ...સિદ....યશ...! યશે....!” બોલતાં-બોલતાં અંકિતાની આંખ ભીંજાઈ ગઈ “લાવણ્યાને પ....પાછળ...!” અંકિતાએ પોતાનો એક હાથ પોતાનાં નિતંબ ઉપર મૂક્યો અને સંકોચપૂર્વક સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી “એને...પ...પાછળ હાથ માર્યો...! જ...જોરથી...!”
“અંકિતા રે’વાંદેને...!” લાવણ્યા ફરીવાર રડી પડી.
“ને...ને…! એણે બધાંની વ...વચ્ચે લ....લાવણ્યાને “ભ....ભાવ” પૂછ્યો...! અને કીધું...કે...સિદ્ધાર્થ જોડેથી કેટલાં લીધાં...!”
યશનું નામ સાંભળતા જ સિદ્ધાર્થનો ચેહરો તરતજ ગુસ્સાંથી લાલ થઈ ગયો. લાવણ્યાએ જ્યારે તેણીનો પાસ્ટ જણાવ્યો હતો ત્યારે તેણીએ સિદ્ધાર્થને યશ વિષે પણ જણાવ્યુ હતું. ત્યારથી લઈને સિદ્ધાર્થને યશ ઉપર ગુસ્સો ચડેલો જ હતો. તેણે લાવણ્યાને અનેકવાર પોલીસ ફરિયાદ કરાવવાનું કે પછી અન્ય રસ્તે યશની શાન ઠેકાણે લાવવા માટે કહ્યું હતું. પોતે કૉલેજમાંથી યશને બહાર ફેંકી દેવડાઈ તેનું કરિયર પણ બરબાદ કરી શકે એમ છે એ પણ તે લાવણ્યાને કહી ચૂક્યો હતો. પરંતુ લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થને “એ કીચડમાં તું હાથ નાંખીશ તો તારા જ હાથ ગંદા થશે...તારા ઉપર જ છાંટા ઊડશે....!” એવું કહીને રોક્યો હતો.
“ક્યાં છે એ...!?” યશ ઉપરનો એ વખતનો બધો જ ગુસ્સો એક સાથે સપાટી ઉપર આવી ગયો હોય એમ દાંત દબાવીને સિદ્ધાર્થે અંકિતાને પૂછ્યું.
“ન...નઈ....સિદ...!”
“અંકિતા બોલ ક્યાં છે એ...!?” લાવણ્યા સિદ્ધાર્થનું બાવડું પકડીને બોલવા જતી હતી ત્યાંજ સિદ્ધાર્થે અંકિતા સામે જોઈને કઠોર સ્વરમાં પૂછ્યું.
“ક....કેન્ટીન બાજુ...!” અંકિતા ડરતાં-ડરતાં બોલી.
“સિદ...સિદ...!”
લાવણ્યા હજીતો સિદ્ધાર્થનાં ગાલે હાથ મૂકવા જતીજ હતી ત્યાંજ સિદ્ધાર્થ બાવડું પકડેલો તેણીનો હાથ છોડાવીને કશું પણ બોલ્યાં વગર ત્યાંથી ઉતાવળાં પગલે કેન્ટીન તરફ ચાલવા લાગ્યો. બંને હાથની મુઠ્ઠીઓ વાળીને સિદ્ધાર્થ મોટા ડગલાં ભરતો ચાલવા લાગ્યો.
“સિદ...!” ગભરાઈ ગયેલી લાવણ્યા બૂમ પાડી ઉઠી અને સિદ્ધાર્થની પાછળ દોડી.
“સિદ્ધાર્થ ઊભોરે....!” અંકિતા અને નેહા પણ તેનાં નામની બૂમો પાડતાં-પાડતાં સિદ્ધાર્થ પાછળ દોડ્યા.
“સિદ્ધાર્થ.....સિદ્ધાર્થ.....!”
કોઈનું પણ સાંભળ્યા વિના સિદ્ધાર્થે પોતાની ચાલવાની ઝડપ વધારી દીધી.
“છેલ્લે મેં યશ ઉપર ભરોસો કર્યો ‘તો....તો એણે પણ મારો રેપ કર્યો....! એણે પણ મારો રેપ કર્યો....!”
લાવણ્યાના એ શબ્દો અને લાવણ્યાનું એ દયમાણું મોઢું યાદ આવી જતાં સિદ્ધાર્થનો ગુસ્સો ઉત્તરોત્તર વધતો જ ગયો.
“એણે બધાંની વ...વચ્ચે લ....લાવણ્યાને “ભ....ભાવ” પૂછ્યો...! અને કીધું...કે...સિદ્ધાર્થ જોડેથી કેટલાં લીધાં...!”
“હું કૉલગર્લ નઈ સિદ....હું પૈસા માટે કોઇની જોડે નઈ જતી....!” માસૂમ લાવણ્યાની સાથે થયેલાં એ અત્યાચારના શબ્દોથી સિદ્ધાર્થના શરીરમાં આગ લાગી ગઈ.
પોતે શું કરી બેસવાનો છે એનું એને કશું ભાન ના રહ્યું.
“સિદ્ધાર્થ....! ઊભો રે...!” કોરિડોરમાં સામેની બાજુથી સિદ્ધાર્થનાં મામા અને કોલેજનાં ટ્રસ્ટી સુરેશસિંઘ તેમની કેબિન બાજુથી સિદ્ધાર્થ તરફ ઉતાવાળાં પગલે આવી રહ્યાં હતાં.
તેમણે પણ સિદ્ધાર્થને બૂમ પાડીને રોકવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
તેઓ નજીક પહોંચે એ પહેલાં જ ભયંકર ગુસ્સે થયેલો સિદ્ધાર્થ કેન્ટીન તરફ જવાં કોરિડોરમાં ડાબી બાજુ વળી ગયો.
તે હજીતો કેન્ટીનનાં એન્ટ્રન્સ નજીક પહોંચવાં જ આવ્યો હતો, ત્યાંજ તેણે કેન્ટીનમાંથી યશને તેનાં બે-ત્રણ મિત્રો સાથે નીકળતાં જોયો.
સિદ્ધાર્થ બાજુ વળી રહેલાં યશે જેવો સિદ્ધાર્થને તેની તરફ ઝડપથી આવતાં જોતાજ તે પાછો ફરીને ઊભી પૂંછડીયે ભાગ્યો.
“ય....આ....શ....!” બરાડો પાડીને સિદ્ધાર્થ પણ તેની પાછળ ભાગ્યો.
“સિદ્ધાર્થ....! પ્લીઝ...! ઊભો રે...!” નેહાએ ફરીવાર બૂમ પાડી.
ઉતાવળે દોડતી નેહા હવે લાવણ્યાની આગળ નીકળી ગઈ અને સિદ્ધાર્થ રોકવાં બૂમો પાડી રહી.
કોરિડોરમાં વળી જઈને યશ દોડતો-દોડતો પ્રિન્સિપાલની કેબિન તરફ ભાગ્યો. જોકે કેબિન તરફ જવાં તે જેવો કોરિડોરમાં વાળ્યો કે તરત જ એ તરફથી આવતાં એક સ્ટુડન્ટ જોડે અથડાઈ ગયો. ઝડપને લીધે યશ લથડાયો અને નીચે પડ્યો. તે ઊભો થાય એ પહેલાંજ સિદ્ધાર્થ ત્યાં આવી પહોંચ્યો અને અધડુંકાં ઊભાં થયેલાં યશની છાતી ઉપર સવાર થઈને તેને પાછો નીચે પાડી દીધો.
યશના બંન્ને હાથની કોણીઓ ઉપર પોતાનાં ઘૂંટણ ટેકવીને સિદ્ધાર્થ બેસી ગયો. એક હાથ વડે યશનાં શર્ટનો કોલર પકડી બીજાં હાથની મુઠ્ઠીવાળી સિદ્ધાર્થ યશનાં ચેહરા ચેહરા ઉપર પંચ મારવાં લાગ્યો.
“તારી....!”
“હિમ્મત”
“કેમની થઈ....!”
એક પછી એક પછી ધડાધડ સિદ્ધાર્થે યશના મોઢા ઉપર ખુન્નસપૂર્વક અનેક પંચ ઝીંકી દીધાં. સિદ્ધાર્થના માથા ઉપર સવાર થયેલાં ઝનૂનમાં આવી તે કશું જ જોવા ના રહ્યો.
યશનું નાક તૂટી જતાં તેની નસકોરીમાંથી લોહીનાં છાંટાં ઊડ્યાં. સિદ્ધાર્થ એટલાં જોરથી વાર કરે જતો હતો કે બે-ત્રણ પંચમાં તો યશના મોઢું લોહીથી ભરાઈ ગયું. અધમૂઆં થઈ ગયેલાં યશનો આખો ચેહરો લોહીથી ખરડાઈ ગયો હોવાં છતાંપણ સિદ્ધાર્થ અટકવાનું નામ નહોતો લેતો. લાવણ્યા ઉપર થયેલાં આજે થયેલાં અને આજ સુધી થયેલાં એ તમામ અત્યાચારોનો બદલો લેતો હોય એમ સિદ્ધાર્થ યશને ઝનૂનપૂર્વક એક પછી એક મોઢા ઉપર પંચ મારે જ જતો હતો.
“સ્ટોપ ઈટ સિદ્ધાર્થ....!” સૌથી પહેલાં નેહાએ સિદ્ધાર્થની જોડે પહોંચી જઈ તેનો હાથ પકડી તેને રોકવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
ગુસ્સાપૂર્વક નેહાને હડસેલીને સિદ્ધાર્થે વધુ બે-ત્રણ પંચ યશના ચેહરા ઉપર ઝીંકી દીધાં.
“સિદ્ધાર્થ.....! એ મરી જશે છોડ એને...!” નેહાએ ફરીવાર સિદ્ધાર્થનો હાથ પકડીને તેને રોકવાનો પ્રયત્ન કર્યો “સિદ્ધાર્થ પ્લીઝ....! સ્ટોપ ઈટ...!”
“સિદ....! સિદ...!” ત્યાંજ લાવણ્યા અને અંકિતા પણ આવી પહોંચ્યા.
તેઓ હજી સિદ્ધાર્થ પાસે પહોંચે એ પહેલાંજ સિદ્ધાર્થનાં મામા તેમની પાસેથી નીકળી સિદ્ધાર્થ પાસે પહોંચી ગયાં.
“સિદ્ધાર્થ....! ઊભોથા...!” સુરેશસિંઘે પણ સિદ્ધાર્થનું બાવડું પકડીને તેને રોકવાનો પ્રયત્ન કર્યો “શું કરે છે …!? સાવ જંગલીવેડાં કરે છે...! તું...!”
“ઊભો થા...!” સુરેશસિંઘનો ચેહરો ગુસ્સાંથી લાલ થઈ ગયો અને તે બરાડી ઉઠ્યા.
તેમની ઓફિસનો પ્યૂન પણ સુરેશસિંઘની મદદ માટે આવ્યો અને કોલેજનાં કેટલાંક બોયઝ સ્ટુડન્ટ્સ પણ સિદ્ધાર્થની પીઠ ફરતે હાથ વીંટાળી તેને ખેંચવાં લાગ્યાં. છતાંય પણ ઝનૂની થઈ ગયેલા સિદ્ધાર્થે અધમરા થઈ ગયેલાં યશને ના છોડયો અને બળપૂર્વક તેનો કોલર પકડી ખેંચ્યો.
“આજ પછી એની સામે આંખ ઉઠાવીને નાં જોતો...!” તરફડિયાં મારી રહેલાં યશનાં શર્ટનો કોલર પકડીને સિદ્ધાર્થે તેનો ચેહરો ઊંચો કર્યો અને ઘાંટો પાડીને કઠોર સ્વરમાં બોલ્યો “She is mine….!”
અત્યંત કઠોર અને ઠંડા સ્વરમાં બોલેલાં એ વાક્યને નેહા સહિત બધાંએ સાંભળ્યુ. નેહાનું મોઢું પડી ગયું અને ડઘાઈ ગયેલી તે કોરિડોરની દીવાલમાં લપાઈને ઊભી થઈ ગઈ.
લાવણ્યા અને અંકિતા પણ ડઘાઈને બે ડગલાં પાછળજ ઊભાં હતાં.
“She is mine….! “She is mine….!” નેહાના કાનમાં એ શબ્દો પડઘાઈ રહ્યાં.
તેણીએ એક નજર નીચે અધમરા થઈને પડેલાં યશ સામે જોયું. પછી તેણીએ સિદ્ધાર્થ સામે જોયું. બધા હજી પણ ઝનૂને ચડેલા સિદ્ધાર્થને કાબૂ કરવા મથી રહ્યાં હતા.
“ઊભો થા...! ઊભો થા....!” બરાડો પાડતાં-પાડતાં સુરેશસિંઘે અને બીજાંએ ભેગાં મળીને સિદ્ધાર્થને માંડ-માંડ યશ ઉપરથી ઊભો કર્યો.
હતપ્રભ નેહા સિદ્ધાર્થને જોઈ રહી. તેનો આખો ચેહરો યશનાં લોહીથી ખરડાઈ ગયો હતો અને તેનાં વ્હાઈટ શર્ટ ઉપર લોહીનાં અનેક છાંટાંનાં ધબ્બા પડી ગયાં હતાં. જે હાથ વડે સિદ્ધાર્થે યશને માર્યો હતો એ હાથના પંજા પણ લોહીથી ખરડાઇ ગયાં હતાં. તેનું એ અત્યંત બિહામણું અને વિકરાળ સ્વરૂપ આજ પહેલાં નેહાએ (કે અન્ય કોઈએ પણ કદાચ) ક્યારેય નહોતું જોયું.
નેહાએ ફરીવાર હતપ્રભ નજરે નીચે પડેલા યશ સામે જોયું. લોહીથી લથબથ અને અધમરા થઈને નીચે પડેલાં તરફડિયાં મારતાં યશની એ હાલત જોઈને સિદ્ધાર્થે લગ્ન માટેનું વચન કેમ તોડ્યું અને એ પણ લાવણ્યા જેવી છોકરી માટે એનો જવાબ પણ નેહાને મળી ગયો.
“She is mine….! Mine….!” સિદ્ધાર્થનાં એ શબ્દો એ નેહાને એ કઠોર જવાબ જેવા લાગ્યાં જે કદી સાંભળવાં નહોતી માંગતી.
“She is mine….! Mine….!” હતપ્રભ બનીને દીવાલમાં લપાઈને ઊભેલી નેહાના કાનમાં એ શબ્દો સતત ગુંજવાં લાગ્યાં.
****
“સિદ્ધાર્થ”
instagram@siddharth_01082014
