લવ રિવેન્જ-2
Spin off Season-2
પ્રકરણ-40
“તારું મગજ ઠેકાણે છે કે નઈ....!?” સુરેશસિંઘ ઘાંટા પાડીને સિદ્ધાર્થને બોલી રહ્યાં હતાં.
યશ સાથે મારઝૂડ કર્યા પછી સુરેશસિંઘ સિદ્ધાર્થને કેબિનમાં ઢસડી લાવ્યાં હતાં. બાકીના બધાં હજી હતપ્રભ હોઈ બહાર જ હતાં.
“આમ અચાનક સાવ આવો જંગલી થઈ જાય છે....!” સુરેશસિંઘ એવાજ ઊંચા સ્વરમાં બોલ્યા.
પોતાના ડેસ્કની બીજી બાજુ તેઓ તેમની બેસવાની ચેયરની આગળ ઊભા-ઊભા બેંચેનીપૂર્વક આમતેમ આંટા મારી રહ્યાં હતાં. સામે ઉભેલો સિદ્ધાર્થ નીચું મોઢું કરીને ઊભો હતો. તેના ચેહરા ઉપર હજીપણ ગુસ્સાના ભાવો હતાં. તેનો ચેહરો, કપડાં અને હાથ યશના લોહીથી ખરડાયેલાં હતાં.
“આ રીતે મારમારી કરે કોઈ...!?” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં “તું ગુસ્સાવાળો છે એવી મને ખબર હતી...પણ આવો...!?”
“એણે લાવણ્યા સાથે ખરાબ બિહેવ કર્યું...એની છેડતી કરી....!” સિદ્ધાર્થ પોતાનો સ્વર શક્ય એટલો શાંત રાખવાનો પ્રયત્ન કરતાં બોલ્યો “એણે અગાઉ લાવણ્યાનો રે...!”
“લાવણ્યા...લાવણ્યા....!” સુરેશસિંઘ ચિડાઈને બોલ્યાં “શું માંડ્યુ છે તમે લોકોએ....પે’લ્લા આરવ....ને હવે તું....! શું લાગે છે એ છોકરી તારી હેં....!?”
“આઈ લ...!”
“જો સિદ્ધાર્થ....!” સિદ્ધાર્થ બોલવા જ જતો હતો ત્યાંજ સુરેશસિંઘ હથેળી બતાવીને તેને ટોકતાં વચ્ચે બોલી પડ્યાં “એ છોકરીની રેપ્યુટેશન કૉલેજમાં નઈ સારી.....! એવી છોકરી માટે થઈને આવી જંગલીયતભરી મારઝૂડ ના કરાય....!”
લાવણ્યા વિષે ખરાબ સાંભળી ન શકાતા સિદ્ધાર્થે ચિડાઈને આડું જોઈ લીધું.
“કૉલેજમાં તમે લોકો એકબીજા જોડે ઉઠો, બેસો એ બધુ ઠીક...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં “પણ અમુક મર્યાદાઓ ના ઓળંગાય.... ને એમાંય એ છોકરી....!”
સુરેશસિંઘ ઓફિસના દરવાજા તરફ હાથ કરીને બોલ્યાં.
“તને અંદાજો પણ છે.....એ છોકરી કેવી છે....!?” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
સિદ્ધાર્થ વધુ ચિડાયો અને પોતાનો ગુસ્સો કંટ્રોલ કરવા જતાં તેના ધબકારા વધવા લાગ્યા. તે મોટાં શ્વાસ ભરી પોતાનો ગુસ્સો કાબૂ કરવા મથી રહ્યો.
“એવી છોકરી માટે થઈને તે નેહાને ના પાડી....!?” સુરેશસિંઘે છેવટે કહ્યું “તને સે’જ પણ અંદાજો છે કે સમાજમાં કરણભાઉની આબરૂના....!?”
“ટ્રીન...ટ્રીન....ટ્રીન....!” ત્યાંજ સુરેશસિંઘનો મોબાઈલ રણક્યો.
પોતાની સફારીના ઉપરના ખિસ્સામાંથી મોબાઈલ કાઢીને તેમણે કૉલ રિસીવ કર્યો.
“કૉલેજના કમ્પાઉન્ડમાં આઈ ગ્યો છું....!” સામેથી ઈન્સ્પેકટર અજિતનો અવાજ આવ્યો.
“આઉ જ છું.....! પાંચ મિનિટ....!” સુરેશસિંઘ બોલ્યા અને કેબિનની બહાર જવા નીકળવા લાગ્યા.
“સાહેબ...પોલીસની જીપ...!” તેઓ હજીતો બહાર નીકળવા જતાં હતાં ત્યાંજ તેમનો પ્યૂન દરવાજો ખોલીને અંદર આવ્યો અને હાંફળા-ફાંફળા સ્વરમાં બોલ્યો.
“હાં ખબર છે....!” સુરેશસિંઘ કડક સ્વરમાં બોલ્યાં “તું જલ્દી જા..અને ભીડ વિખેર જા....!”
“હાં સાહેબ....!” બોલીને પ્યૂન દરવાજો ખોલીને બહાર દોડી ગયો.
પ્યૂનના ગયાં પછી સુરેશસિંઘ કેટલીક ક્ષણો રોકાયા પછી કઈંક વિચારી બહાર જવા લાગ્યાં.
“ચલ....!” એટલું બોલીને તેઓ સિદ્ધાર્થનો હાથ પકડીને બહાર જવા લાગ્યાં.
“ધડ...!” દઈને દરવાજો ખોલીને તેઓ સિદ્ધાર્થ સાથે બહાર આવ્યા અને કોરિડોરમાં ઝડપથી ચાલવા લાગ્યા.
“હું વકીલ લઈને આવું...ત્યાં સુધી પોલીસ સ્ટેશનમાં શાંતિથી બેસી રે’જે...!” સુરેશસિંઘ ચાલતાં-ચાલતાં સિદ્ધાર્થને ઉદ્દેશીને બોલ્યાં.
તેમણે સિદ્ધાર્થનો હાથ પકડી રાખ્યો હોવાથી સિદ્ધાર્થ તેમની પાછળ ચાલી રહ્યો હતો.
“કોઇની જોડે માથાકૂટમાં ના પડતો....!” સુરેશસિંઘ આગળ બોલ્યાં “આમ તો અજિત મારો ભઈબંધ જ છે....! તોય....તારું મગજ અત્યારે ઠેકાણે નથી....!”
વિચારોમાં ખોવાયેલા રહીને સિદ્ધાર્થ તેમની પાછળ ચાલી રહ્યો હતો.
તેનું મગજ હવે થોડું શાંત થયું હતું. છતાંય ગુસ્સો હજીયે એવોને એવો જ હતો.
એમાંય સુરેશસિંઘ વારેઘડીએ લાવણ્યા વિષે કઈંકનું કઈંક ઘસાતું બોલી રહ્યાં હતાં આથી સિદ્ધાર્થના મગજનો પારો તરતજ ચઢી જતો હતો.
યશને તાત્કાલિક હોસ્પિટલમાં ખસેડાયો હતો. સુરેશસિંઘે જોયું કે પ્યૂન ભીડ વિખેરી તો રહ્યો હતો પરંતુ અત્યારે અગાઉ કરતાં ભીડ વધી ગઈ હતી. કૉલેજના પ્રોફેસર્સ, લગભગ આખી કૉલેજના સ્ટુડન્ટ્સના ટોળેટોળાં ઉમટી પડ્યાં. ભીડ વધી જતાં કોલાહલ પણ વધી ગયો હતો અને સિદ્ધાર્થને જોતાં જ કોલાહલ ઓર વધી ગયો.
“આખી કૉલેજમાં વાત ફેલાઈ ગઈ લાગે છે...!” સુરેશસિંઘ ચિડાઈને પાછળ ચાલી રહેલાં સિદ્ધાર્થને ઉદ્દેશીને બોલ્યાં.
“વાઇરલ ગ્રૂપમાં કદાચ કોઇકે ફોટા કે વિડીયો રેકોર્ડ કરીને અપલોડ કરી દીધા લાગે છે....” બહાર જામેલી ભીડ સામે આશ્ચર્યથી જોઈને સિદ્ધાર્થ પણ વિચારી રહ્યો.
કોરિડોરમાં નજર દોડાવીને ત લાવણ્યાને શોધી રહ્યો.
કોરિડોરમાં સહેજ વધુ આગળ ચાલતાંજ સિદ્ધાર્થને પહેલાં નેહા દેખાઈ. અન્ય સ્ટુડન્ટ્સની ભીડને લીધે તેને લાવણ્યા કે ગ્રૂપના અન્ય કોઈ સરખા દેખાયા નહીં.
“ચલ...આમ આય....!” સિદ્ધાર્થ આમતેમ નજર દોડાવી રહ્યો હતો ત્યાંજ સુરેશસિંઘે તેનો હાથ ખેંચ્યો અને કોરિડોરમાંથી બહાર જવા પગથિયાં ઉતરી ગયાં.
લાવણ્યા જોવા ન મળતાં સિદ્ધાર્થ સહેજ નિરાશ થઈ ગયો.
સામે કમ્પાઉન્ડમાં પોલીસની જીપ ઊંધી ઊભી હતી. અને જીપની બહાર સુરેશસિંઘ મિત્ર અને નવરંગપૂરા પોલીસ સ્ટેશનના પી.આઈ અજિતસિંઘ ઊભા અને અન્ય એક-બે હવાલદાર ઊભા હતાં. સિદ્ધાર્થને જોતાં જ એક હવાલદારે જિપ્સીનો પાછળનો નાનો અડધો દરવાજો ખોલ્યો.
“બેસ જીપમાં જલ્દી...!” સુરેશસિંઘે સિદ્ધાર્થને કહ્યું અને તેનો હાથ છોડયો.
કશું પણ બોલ્યાં વગર સિદ્ધાર્થ જીપની પાછલી સીટમાં બેસી ગયો.
“હું વકીલને લઈને પોલીસ સ્ટેશન આવું છું...!” જીપ જોડે ઉભેલાં સુરેશસિંઘ બોલ્યાં અને પોતાનો મોબાઈલ કાઢવાં લાગ્યાં.
તેમણે અજિતસિંઘ સામે જોયું અને તેમણે હકારમાં માથું ધૂણાવી દીધું. અજિતસિંઘે ઈશારો કરતાં એક હવાલદાર સિદ્ધાર્થની સામે પાછલી સીટમાં બેસી ગયો અને બીજાએ જીપનો નાનો દરવાજો બંધ કર્યો અને આગળ ગયો.
પાછળ ઊભેલી ભીડમાં સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાને શોધવા મથી રહ્યો. કમ્પાઉન્ડમાં આગળ જ ઉભેલાં પ્રોફેસર્સનું અને સ્ટુડન્ટ્સના ટોળાઓને લીધે સિદ્ધાર્થને લાવણ્યા ક્યાંય દેખાતી ન’તી.
“ક્યાં છે તું લવ....!?” સહેજ આમતેમ થઈને સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને દૂર કોરિડોરમાં શોધવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
કોરિડોરમાં પણ જામેલી ભીડને લીધે તેને લાવણ્યા ક્યાંય ના દેખાઈ. સિદ્ધાર્થનો જીવ તાળવે ચોંટી ગયો હોય એમ તે અધિર્યો થઈ ગયો અને આમતેમ હાંફળી-ફાંફળી નજર ફેરવી રહ્યો.
ત્યાંજ પોલીસજીપ ત્યાંથી રવાનાં થવાં લાગી.
લાવણ્યાની એક ઝલક જોવા તરસી ગયેલાં સિદ્ધાર્થે ઘણો પ્રયન્ત કર્યો છતાંય તેને લાવણ્યા ના દેખાઈ.
આખરે કૉલેજના કેમ્પસમાંથી પોલીસ જીપ બહાર નીકળી ગઈ અને કોમર્સ છ રસ્તા થઈને નવરંગપૂરા પોલીસ સ્ટેશન જવા રવાના થઈ ગઈ.
“ખબર નઇ....ક્યારે મલાશે હવે....!?” લાવણ્યાને જોવા તરસી ગયેલો સિદ્ધાર્થ નિરાશ થઈ ગયો અને દૂર જઈ રહેલાં કૉલેજના ગેટ તરફ જોઈ રહીને મનમાં બબડ્યો.
****
“શું થઈ ગ્યું છે આ છોકરાને....!?” કરણસિંઘ ચિડાઈને બોલ્યાં.
કૉલેજના કમ્પાઉન્ડમાં ઊભા રહીને સુરેશસિંઘે કરણસિંઘને કૉલ કરી સિદ્ધાર્થે કરેલી મારઝૂડ વિષે બધી વાત કરી હતી. જોકે લાવણ્યા વિષે ઉલ્લેખ કરવાનું તેણીને લીધે સિદ્ધાર્થે મારઝૂડ કરી હતી એ બધુ કહેવાનું સુરેશસિંઘે ટાળ્યું હતું. કરણસિંઘ ફૉન ઉપર બળાપો ઠાલવી રહ્યાં હતાં.
“હજી અડધો-પોણો કલ્લાક પે’લ્લા જ એણે મને ફૉન કરીને નેહા સાથે લગનની ના પાડી દીધી....!” કરણસિંઘ ચિડાઈને બોલી રહ્યાં હતાં “અને હવે આ મારઝૂડ....!? શું ચાલે છે શું આ છોકરાના મગજમાં એજ ખબર નઈ પડતી.....!”
એક ઊંડો શ્વાસ ભરી સુરેશસિંઘ આમ-તેમ બેચેનીપૂર્વક આંટા મારતાં રહ્યાં. લાવણ્યા વિષે કહેવું કે નહીં એ વિષે તેઓ વિચારી રહ્યાં હતાં.
“શેના લીધે મારઝૂડ કરી...!?” ત્યાંજ કરણસિંઘે સામેથી પૂછ્યું.
“લાંબી વાત છે...ફૉન ઉપર થાય એવી નઈ...!” સુરેશસિંઘ વાત ટાળવા બોલ્યાં.
“વકીલ જોડે વાત થઈ...!?” કરણસિંઘે પૂછ્યું.
“ના...પે’લ્લા તમારી જોડે કરી...યશના મમ્મી-પપ્પા કદાચ અહિયાં કૉલેજ આવે છે....!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં “હવે કૉલેજમાં થોડું વાતાવરણ સાચવી લઉં પછી વકીલને લઈને જામીન માટે જતાં આઉ છું....!”
કરણસિંઘે એક ઊંડો નિ:શ્વાસ નાંખ્યો અને કેટલીક ક્ષણો મૌન થઈ ગયાં.
“ચિંતાના કરો ભાઉ....અજિત છે જ ....એ જોઈ લેશે બધુ...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
બેચેનીપૂર્વક આમતેમ આંટા મારતાં તેમની નજર હવે કોરિડોરમાં ઊભેલી લાવણ્યા ઉપર પડી.
સિદ્ધાર્થને પોલીસ સ્ટેશન લઈ જવાતા અને પ્યુને ભીડ હટાવતા થોડી ભીડ ઓછી થઈ હોવાથી લાવણ્યા, નેહા, અંકિતા વગેરે ઉભેલાં સુરેશસિંઘને નજરે પડ્યાં. હજીયે સારાં એવા વિદ્યાર્થીઓના ટોળાં કોરિડોરમાં અને કમ્પાઉન્ડમાં ઉભેલાં હતાં અને પ્યૂન તેમને વિખેરવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો.
“સારું......હું અહિયાં વૈશાલીના સાસરે આયો છું...!” કરણસિંઘ બોલ્યાં “અહિયાં પતે એ પછી નિકળું ત્યાં આ’વા.....!”
“તમે ચિંતા ના કરો ભાઉ...! વકીલને લઈને હું સિદ્ધાર્થના જામીન કરાઇ એને લઈ સીધો બરોડા આઈ જઉં છું...!”
“સારું...! મને અપડેટ આપતો રે’જે....!” કરણસિંઘ બોલ્યા અને વાત કરીને કૉલ કટ કર્યો.
ફોન ઉપર વાત કરીને સુરેશસિંઘ હવે કોરિડોર તરફ ચાલવા લાગ્યાં.
“આ છોકરીનું હવે તો કઈંક કરવું જ પડશે...!” સુરેશસિંઘે મનમાં વિચાર્યું.
“તમે બેય....!” પગથિયું ચઢીને સુરેશસિંઘ કોરિડોરમાં આવ્યાં અને લાવણ્યા અને અંકિતા સામે જોઈને વેધક સ્વરમાં બોલ્યાં “મારી કેબિનમાં આવો....! અત્યારે જ....!”
“નેહા તું પણ...!” જતાં-જતાં તેમણે નેહાને પણ કઠોર સ્વરમાં કહી દીધું અને પોતાની કેબિન તરફ ચાલવા લાગ્યાં.
નેહાએ રડી રહેલી લાવણ્યા સામે જોયું.
નેહાની આંખોમાં ધસી આવેલું લોહી જોઈને લાવણ્યાનું આખું શરીર ધ્રૂજવા માંડ્યુ. પારેવાંની જેમ ફફડતી-ફફડતી તે નેહા સામે ભીની આંખે જોઈ રહી.
****
“એણે બધાંની વ...વચ્ચે લ....લાવણ્યાને “ભ....ભાવ” પૂછ્યો...! અને કીધું...કે...સિદ્ધાર્થ જોડેથી કેટલાં લીધાં...!”
સિદ્ધાર્થના કાનમાં એ ઘટનાના શબ્દો હજીપણ પડઘાઈ રહ્યાં હતાં. હજીસુધી તેનો ગુસ્સો શાંત નહોતો થયો.
“લાવણ્યાને પ....પાછળ...!” અંકિતાએ પોતાનો એક હાથ પોતાનાં નિતંબ ઉપર મુકીને એ કહ્યું હતું “એને...પ...પાછળ હાથ માર્યો...! જ...જોરથી...!”
યશે લાવણ્યા સાથે જે કર્યું તેથી લાવણ્યાને બધાં સામે જે ટોર્ચરથી પસાર થવું પડ્યું હશે એ સિદ્ધાર્થ સમજી શકતો હતો. લાવણ્યા પહેલેથી જ પોતાનાં પાસ્ટને લઈને સિદ્ધાર્થ સામે લઘુતાગ્રંથિ અનુભવતી હતી. આથી જ તેણીએ પોતે સિદ્ધાર્થ પાસેથી કોઈ પણ વખતે કોઈ જ ખર્ચ વખતે એક પણ રૂપિયો લેવાની ના પાડી હતી. ઉલટાનું તેણીએ સિદ્ધાર્થને પણ તેણી પાછળ પૈસા ખર્ચવાની પણ ના પાડી હતી.
લાવણ્યા ઉપર શું વીતી હશે એ વિચારી સિદ્ધાર્થને તેણી ઉપર દયા આવી ગઈ. સોયની જેમ ભોંકાતી લોકોની એ નજરો લાવણ્યાએ કેવીરીતે સહન કરી હશે? એ વખતે તેણીની મનોસ્થિતિ શું હશે?
“હું એવી નઈ સિદ....હું પૈસા માટે કોઈની જોડે....!”
લાવણ્યા કદાચ બધાંને એવો ભરોસો અપાવવા મથી હશે, જે તેણીએ સિદ્ધાર્થને પણ અનેકવાર અપાવવા પ્રયત્ન કર્યો હતો. એ વખતે લાવણ્યાનું નસીબ એ બાબતે સારું હતું કે સિદ્ધાર્થને વગર કીધે એની ઉપર ભરોસો હતો, પણ આજે ખબર નઈ કોઈએ એની ઉપર વિશ્વાસ કર્યો હશે કે નઈ?
આ બધું વિચારી-વિચારીને સિદ્ધાર્થનું માથું દુઃખવા લાગ્યું. યશ ઉપર ચઢેલો ગુસ્સો ઉત્તરોત્તર વધવા લાગ્યો. જો સુરેશસિંઘે અને અન્યોએ તેને રોક્યો ન હોત, તો સિદ્ધાર્થ આજે પોતાની બધી જ હદો વટાવી જાત અને યશની જાન લઈ નાંખત. સિદ્ધાર્થ અત્યારે પણ એજ ફિલિંગમાંથી પસાર થઇ રહ્યો હતો. પોતે યશ સાથે જે કર્યું એના બદલ એને સહેજ પણ પસ્તાવો નહોતો ઉલટાનું હજી જો તક મળે તો યશ તો ઠીક પણ લાવણ્યાને એ ગંદી નજરે જોનાર કોઈપણ વ્યક્તિ સામે લડી લેવા માંગતો હતો.
“ચા પીશ...!?” ત્યાંજ સિદ્ધાર્થના વિચારો ભંગ કરતાં ઇન્સ્પેકટર અજીત બોલ્યાં.
તેઓ સામે તેમની ચેયરમાં બેઠાં હતાં. કૉલેજથી પોલીસ વાનમાં સિદ્ધાર્થને નવરંગપુરા પોલીસ સ્ટેશનમાં લઇ આવવામાં આવ્યો હતો. ઇન્સ્પેકટર અજીતની ઓળખાણને લીધે સિદ્ધાર્થ તેમની સાથે તેમની કેબીનમાં બેઠો હતો.
વિચારોમાંથી બહાર આવીને સિદ્ધાર્થ નકારમાં માથું ધુણાવ્યું.
ત્યાંજ ઇન્સ્પેકટર અજીતની કેબીનમાં દરવાજો ખોલીને કોન્સ્ટેબલ અંદર આવ્યો. દરવાજાનો અવાજ થતાં સિદ્ધાર્થે પાછું ફરીને જોયું.
“સાહેબ...ગુજરાતી ન્યુઝ ચેનવાળા આયા છે....!” કોન્સ્ટેબલ બોલ્યો “શું કઉ...!?”
“હું વાત કરું છું..!” ઇન્સ્પેકટર અજીત પોતાની ચેયરમાંથી ઉભા થયાં અને બહાર જવા લાગ્યાં.
“તું બા’ર ના આવતો...!” જતાં-જતાં અટકીને ઇન્સ્પેકટર અજીતે સિદ્ધાર્થને કહ્યું “અને કોઈને ફોન-બોન ના કરતો...!”
સિદ્ધાર્થે હકારમાં માથું ધુણાવ્યું અને ઇન્સ્પેકટર અજીત બહાર જતાં રહ્યાં.
તેમનાં ગયાં પછી સિદ્ધાર્થ પાછો લાવણ્યાના અને આજની બનેલી ઘટનાનાં વિચારોમાં ખોવાઈ ગયો.
****
“અરે સૌરભભાઈ....તમે તો ભારે કરી...!” સુરેશસિંઘ ફોન ઉપર વાત કરતાં બોલ્યાં.
તેઓ ફોન ઉપર એડવોકેટ સૌરભ રાવલ સાથે વાત કરી રહ્યાં હતાં.
“મારે અરજન્ટ જરૂર હતી ને તમે બા’ર છો..!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં “તમારો કોઈ આસિસ્ટન્ટ વકીલ ફ્રી નઈ હોય ..!? મારે મારાં ભાણાના જામીન કરાવવા ‘તાં...!”
“અરે સુરેશભાઈ..! મારો આસિસ્ટન્ટ વકીલ ફ્રી હોય તોય આજે જામીન ના થાય...!” સામેથી એડવોકેટ સૌરભભાઈ બોલ્યાં.
“કેમ..!? શું તકલીફ છે..!?” સુરેશસિંઘ આશ્ચર્યથી બોલ્યાં.
“અરે આજે કોર્ટ બંધ છે....!”
“અમારે કૉલેજ તો ચાલુ છે...! આજે શેની જાહેર રજા છે....!?” સુરેશસિંઘે પૂછ્યું.
“આજે બાર કાઉન્સિલનું પ્રેસિડેન્સીયલ ઈલેક્શન છે એટલે કોર્ટની કાર્યવાહી બંધ છે સુરેશભાઈ..!” સૌરભભાઈ બોલ્યાં.
“તો કાલે..!?” સુરેશસિંઘે પરેશાન સ્વરમાં પૂછ્યું.
“કાલે તો શનિવાર એટલે એમેય કોર્ટ બંધ...!”
“અરે બાપરે...તો છેક સોમવારે મેળ પડશે...!?” સુરેશસિંઘે માથે હાથ દીધો.
કેટલીક ક્ષણો સુધી સૌરભભાઈ મોન રહ્યાં.
“કોઈ તોડ નઈ થાય એવો..!?” થોડીવાર પછી સુરેશસિંઘે પૂછ્યું.
“હું કાલે પાછો આઉ..એટલે આપડે બેલ પેપર્સ બનાઈ રાખીએ...!” સૌરભભાઈ બોલ્યાં “પછી સોમવારે કોર્ટ ખુલતા જ આપડે પે’લાં તમારા ભાણાની બેલ કરાઈ લઈશું....તમે અજીત જોડે વાત કરી લેજો...એને કેજો કે ગમે તેમ કરીને FIRના નોંધે નઈ તો સોમવારે પણ બેલ નઈ થાય...!”
“FIR નું તો મેં સાચવી લીધું છે..!” સુરેશસિંઘ પોતાનાં કેબીનમાં થયેલી વાતચિત યાદ કરીને બોલ્યાં “પ્રોબ્લેમ જામીનની છે....!”
“સુરેશભાઈ....હું હેલ્પલેસ છું....હું ત્યાં હોત...તોય આજે જામીન તો ના જ થાત....!” સૌરભભાઈ “આજે તો બીજો કોઈ વકીલ પણ ના મલે...બધાં ઈલેક્શનમાં રોકાયેલા છે...!” સાંત્વના આપતા બોલ્યાં.
“સારું....!” સુરેશસિંઘ સહેજ નિરાશ સ્વરમાં બોલ્યાં અને કૉલ કટ કર્યો.
થોડીવાર સુધી સુરેશસિંઘ વિચારોમાં ખોવાયેલા રહ્યાં અને શૂન્યમનસ્ક તાકી રહ્યાં.
“સાહેબ....આઈ ગ્યું પોલીસ સ્ટેશન...!” કારની આગલી સીટમાં બેઠેલાં ડ્રાઈવર રઘુનાથભાઈ બોલ્યાં.
સુરેશસિંઘ નવરંગપુરા પોલીસ સ્ટેશન આવ્યાં હતાં. રઘુનાથભાઈનો સ્વર સાંભળીને તેઓ વિચારોમાંથી બહાર આવ્યાં અને કારમાંથી બહાર ઉતર્યા.
“અરે બાપરે....!” પોલીસ સ્ટેશનની બહાર જ તેમણે ગુજરાતી ન્યુઝ ચેનલની વેન ઉભેલી જોઈ.
છત ઉપર મોટી સિગ્નલ ઝીલવાની ડીશ એન્ટેના અને કાંચની વિન્ડો વગેરે જગ્યાએ ન્યુઝ ચેનલનો મોટો લોગો ચીતરેલી વેન જોતા જ સુરેશસિંઘ તણાવમાં આવી ગયાં.
“આ લોકો જબરા ઉતાવળિયા છે...!” સુરેશસિંઘ ચિડાઈને બબડ્યા અને ઉતાવળા પગલે પોલીસ સ્ટેશનના બિલ્ડીંગ તરફ જવા લાગ્યાં.
બિલ્ડીંગના એન્ટ્રન્સમાંથી તેઓ ઝડપથી અંદર દાખલ થયાં. તેઓ અગાઉ પણ અહિયાં આવેલા હોવાથી સીધા જ ઇન્સ્પેકટર અજીતની કેબીન તરફ ધસી ગયાં.
અંદર જતાં જ તેમણે ચેયરમાં બેઠેલાં સિદ્ધાર્થની પીઠ જોઈ. દરવાજાનો અવાજ થતાં સિદ્ધાર્થે પાછું ફરીને જોયું.
“ક્યાં છે અજીત...!?” સુરેશસિંઘે સિદ્ધાર્થને પૂછ્યું.
“કોઈ ન્યુઝ ચેનલવાળા આયા ‘તાં....!” સિદ્ધાર્થ ચેયરમાંથી ઉભા થતાં બોલ્યો “એ એમની જોડે વાત કરવા ગ્યા ‘તા....!”
“સારું...! તું અહિયાં જ બેસ...!” સુરેશસિંઘ સહેજ કડક સ્વરમાં બોલ્યાં પાછાં બહાર જવા લાગ્યાં.
તેમનાં સ્વરમાં રહેલાં નારાજગીના ભાવો સિદ્ધાર્થ પારખી ગયો.
“તારો ફોન મને આપી દે....!” બહાર જતાં-જતાં સુરેશસિંઘે પાછું ફરીને સિદ્ધાર્થને કહ્યું.
“કેમ...? શું થ્યું...!?” સિદ્ધાર્થે સહેજ આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
જોકે તે સમજી ગયો હતો કે સુરેશસિંઘ શેના માટે તેનો મોબાઈલ માંગી રહ્યાં હતાં. તેઓ નહોતા ઈચ્છાતા કે જે ધમાલ ચાલી રહી હતી તેમાં સિદ્ધાર્થ લાવણ્યા સાથે કોઈ વાત કરે.
“પોલીસ સ્ટેશનમાં મોબાઈલ જોડે ના રખાય...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
કોઈ આનાકાની કર્યા વગર સિદ્ધાર્થે પોતાનાં ખિસ્સામાંથી મોબાઈલ કાઢી સુરેશસિંઘ સામે ધર્યો.
મોબાઈલ લઈને સુરેશસિંઘે કેબીનમાંથી બહાર નીકળ્યાં. તેઓ હજી તો બહાર નીકળ્યાં જ હતાં, ત્યાં જ સામેથી ઇન્સ્પેકટર અજીત આવ્યાં.
“શું થયું...!?” સુરેશસિંઘે પૂછ્યું.
“અરે કંઈ નઈ...!” ઇન્સ્પેકટર અજીત માથું ધુણાવીને બોલ્યાં “ન્યુઝ ચેનલવાળા છે....! કોન્ફરન્સ રૂમમાં બેસાડીને આયો છું...!”
“એમને આટલી જલ્દી કેવી રીતે ખબર પડી પણ...!” સુરેશસિંઘે આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
“સોશિયલ મીડિયાનો જમાનો છે....! કોઈકે વિડીઓ બનાઈને અપલોડ કરી દીધો હશે...!” ઇન્સ્પેક્ટર અજીત બોલ્યાં “અને એ સિવાય પણ...આ ન્યુઝ ચેનલવાળાની વેન બધે ન્યુઝ માટે ફરતી જ હોય છે...!”
“શું કે’ છે એ લોકો...!?” સુરેશસિંઘે પૂછ્યું.
“હજી સુધી તો કંઈ વાત કરી નઈ...!” અજીતભાઈ ભેદી સ્વરમાં બોલ્યાં “એ લોકો સામેથી વ્યવહારની વાત ના ઉખેળે..ત્યાં સુધી આપડે કશું નઈ કે’વું...! નાહકના વધારે માંગે....!”
“સારું...!” સુરેશસિંઘ વિચારતા બોલ્યાં “જામીનનો મેળ નઈ પડ્યો..! આજે કોર્ટ બંધ છે...ને કાલે શનિવાર પછી રવિવાર...!”
“ઓહો...ભારે કરી...!”
“હું સિદ્ધાર્થને લઇ જાઉં તો...!?” સુરેશસિંઘે પૂછ્યું.
“ના મેળ આવે બાપુ...!” અજીતસિંઘ બોલ્યાં “ન્યુઝ ચેનલવાળની વેન બા’ર જ ઉભી છે..ને એમના એક-બે માણસો પણ બા’ર ઉભા હશે....! જામીન વગર લઇ જવા દઉં...તો આ લોકો હલ્લો મચાઈ દે...સોશિયલ મીડિયામાં પણ વિડીઓ અપલોડ થઇ ગ્યા છે....!”
“તો ત્રણ દિવસ સિદ્ધાર્થ જેલમાં રે’શે...!?” સુરેશસિંઘે તણાવભર્યા સ્વરમાં પૂછ્યું.
“મીડિયાવાળા અહિયાંથી ખસે..ત્યાં સુધી દેખાડા પુરતો સિદ્ધાર્થને લોકઅપમાં રાખીશું....!” અજીતભાઈ બોલ્યાં.
“પછી...!?”
“પછી મારી કેબીનમાં બેસશે...! એને અહિયાં કોઈ તકલીફ નઈ પડે...તમે ચિંતા ના કરો...!” અજીતભાઈ બોલ્યાં “તમે થોડી રાહ જોવો...મીડિયાવાળાનો વ્યવહાર પતે...એ પછી આપડે આગળ વિચારીએ...! નાહકનું કોઈ જેલમાંથી વગર જામીને સિદ્ધાર્થને બહાર નીકળતો જોઈ જાય ને પાછું સોશિયલ મીડિયામાં ફોટો કે વિડીઓ નાંખી દે...તો વાત વધારે લાંબી થાય...અને મારે પછી નાં છુટકે FIR નોંધવી જ પડે...!”
“હમ્મ...!” સુરેશસિંઘે હુંકારો ભર્યો.
“શક્ય હોય તો ઘરના કોઈ સભ્યોને અહિયાં ના બોલાવશો....! અને તમે પણ અત્યારે જતાં રો’ જરૂર પડશે તો હું કૉલ કરીશ...!” ઈન્સ્પેકટર અજીતે સુરેશસિંઘને કહ્યું “હું અહિયાં બધુ જોઈ લઇશ....! સિદ્ધાર્થને પણ કોઈ પ્રોબ્લેમ નઇ થવા દઉં....તમે ખાલી જામીન માટેની તૈયારીઓ કરો....સોમવારે જેવી કોર્ટ ખૂલે કે તરત જ જામીન થઈ જાય....!”
સુરેશસિંઘ વિચારે ચઢી ગયાં.
કરણસિંઘને આ આખીય વાત કેમની સમજાવવી એ વિષે તેઓ પરેશાન ચેહરે વિચારી રહ્યાં.
***
“ભાઉ....મારી વાત માનો... તમે ના આવશો....!” કરણસિંઘ ફૉન ઉપર સુરેશસિંઘ સાથે વાત કરી રહ્યા હતાં “સોમવારે એના જામીન થાય....કે તરત જ હું એને સીધો બરોડા લઈને આઈ જઈશ....! અજીત પણ ના જ પાડે છે...અહિયાં મીડિયાવાળા ટાંપીને બેઠાં છે...તમે બધા આવશો...તો નાહકના તમને સવાલો પૂછવા ઘેરી વળશે....મેં વિજયને પણ પોલીસ સ્ટેશન આ’વાની ના પાડી દીધી છે.....!”
કરણસિંઘે એક ઊંડો નિ:શ્વાસ ભર્યો.
“ભાઉ...તમે ચિંતા ના કરો...હું છું અહિયાં...!” સુરેશસિંઘ સાંત્વના આપતા હોય એમ બોલ્યા.
“સારું...!” કરણસિંઘ સહેજ નિરાશ સ્વરમાં બોલ્યા.
“હું સોમવારે આવું છું ત્યાં...સિદ્ધાર્થને લઈને....!” સુરેશસિંઘ બોલ્યા “મેં વિજયને કઈ દીધું છે...એ લોકો પણ ત્યાં આઈ જશે....! બધુ પછી ડિસકસ કરીએ છે....!”
“હમ્મ...!” વાત કરીને કરણસિંઘે કૉલ કટ કર્યો.
તેઓ શૂન્યમનસ્ક વિચારી રહ્યાં.
*****
“હું સાંજે પાછો આઈશ....!” સુરેશસિંઘે સિદ્ધાર્થને કહ્યું “અજીત કે’ ને તારે થોડીવાર દેખાડા પૂરતું લૉક’પમાં રે’વું પડે તો કોઈ આનાકાની ના કરતો....!”
“સારું...!” સિદ્ધાર્થ ટૂંકમાં બોલ્યો.
“કઈં જરૂર હોય....તો અજીતને કઈ દેજે...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યા.
તેઓ સખત સ્વરમાં વાત કરી રહ્યા હતા.
“અજીતની ગેરહાજરીમાં કોઈ મીડિયાવાળું આઈ ચડે...તો કોઇની જોડે વાત-બાત ના કરતો...!”
સિદ્ધાર્થે હકારમાં માથું ધૂણાવી દીધું.
વધુ કેટલીક નાની-મોટી ઇન્સટ્રકશન્સ આપી તેઓ ત્યાંથી નીકળી ગયાં.
તેમના ગયાં પછી સિદ્ધાર્થ ઈન્સ્પેકટર અજીતની કેબિનમાં બેસી રહ્યો અને લાવણ્યા વિષે વિચારતો રહ્યો. ખાસ્સું લગભગ કલ્લાકેક બેસી રહ્યાં પછી ઈન્સ્પેકટર અજીતે સિદ્ધાર્થને લોકઅપમાં રહેવાનું કહ્યું. કોઈ આનાકાની કર્યા વિના સિદ્ધાર્થ લોકઅપમાં બેસી રહ્યો. એમપણ તેના સિવાય ત્યાં કોઈ નહોતું. આથી સિદ્ધાર્થને ત્યાં વધુ શાંતિ અનુભવાઈ, કેમકે અજીતસિંઘની કેબિનમાં વારેઘડીએ કોઈને કોઈ આવતું-જતું રહેતું. કોઈવાર તેઓ પોતે, કોઈવાર હવાલદાર, કોઈવાર ચ્હાવાળો. એ બધી ધમાલ અહિયાં લોકઅપમાં ન હોવાથી સિદ્ધાર્થને શાંતિથી લાવણ્યાના વિચારો સાથે રહેવાની તક મળી ગઈ. શરૂઆતમાં આજે ઘટેલી ઘટના વિષે સિદ્ધાર્થ વિચારતો રહ્યો. પછી લાવણ્યા સાથે વિતાવેલી એ બધી સુંદર ક્ષણોને યાદ કરતો રહ્યો. લાવણ્યા સાથે વાત કરવાની અને તેણીને જોવાની તેને તીવ્ર ઈચ્છા થઈ આવી. પરંતુ પોતાનો મોબાઈલ સુરેશસિંઘ લઈ ગયાં હોવાનું યાદ આવતા સિદ્ધાર્થ નિરાશ થઈ ગયો. કૉલેજથી પોલીસ સ્ટેશન આવતી વખતે પણ સિદ્ધાર્થ સ્ટુડન્ટ્સની ભીડમાં લાવણ્યાને શોધતો રહ્યો હતો. તેણીની એક ઝલક પણ મળી જાય એ માટે સિદ્ધાર્થ તરસી ગયો હતો. છતાંય તેને લાવણ્યા જોવા ના મળી. પોતે હવે આ પોલીસ સ્ટેશનની જફામાંથી ક્યારે બહાર નીકળશે એની સિદ્ધાર્થને ખબર નહોતી. તે બસ ઝડપથી આ બધામાંથી નીકળી લાવણ્યા પાસે દોડી જઈને તેણીને વળગી પડવા ઈચ્છતો હતો.
“બસ આ સમય પસાર થઈ જાય...!” વિકટના શબ્દો યાદ કરીને સિદ્ધાર્થ મનમાં બબડ્યો.
તેના અંતરમાં ભારે તોફાન મચેલું હતું. છતાંય તે સમજી ગયો હતો કે અત્યારે સમય તેનાં કાબૂમાં નહોતો. આથી તે ગમેતેમ કરીને આ સમય શાંતિથી પસાર થઈ જવા દેવા માંગતો હતો.
*****
“સાઇબર સેલમાં મારો ભાઈબંધ છે....મેં એને વાત કરી લીધી છે....” ઇન્સ્પેક્ટર અજીત બોલ્યાં “શક્ય હશે એટલાં સોશિયલ મીડિયા પેજ ઉપરથી એ વિડીઓ અને ફોટા વગેરે હટાવવાનો ટ્રાય કરશે....!”
“સારું..!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
મોડી સાંજે તેઓ પોલીસ સ્ટેશન આવ્યાં હતાં. સાંજ પડતાં ચા-નાસ્તા માટે ઇન્સ્પેક્ટર અજીતે સિદ્ધાર્થને તેમની કેબીનમાં બોલાવી લીધો હતો. ઈચ્છા ન હોવાં છતાંય સિદ્ધાર્થ ચા-નાસ્તો કરી રહ્યો હતો. ઇન્સ્પેક્ટર અજીત અને સુરેશસિંઘની વાતો તે સાંભળી રહ્યો હતો.
“અને મીડિયાવાળાઓનું કંઈ થયું...!?” સિદ્ધાર્થની જોડે બેઠેલાં સુરેશસિંઘે સામે બેઠેલાં ઇન્સ્પેક્ટર અજીતને પૂછ્યું.
“ના..એ લોકોએ સામેથી કોઈ વાત નઈ છેડી...!” અજીત બોલ્યાં “તેમની વેન હજી બા’ર જ ઉભી છે....અને વારેઘડીએ એક ન્યુઝ રિપોર્ટર મને કે સિદ્ધાર્થને મલવાની જિદ્દ કરે છે....આજનો દિવસ નીકળી જવા દો....જો એ લોકો સામેથી કશું નઈ કે’...તો હું મારી રીતે તોડ પાણી કરાઈ લઈશ...!”
“સારું...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં અને પછી જોડે બેઠેલાં સિદ્ધાર્થ સામે જોયું “કોઈ વસ્તુની જરૂર...!?”
સિદ્ધાર્થે ફક્ત નકારમાં માથું ધુણાવી દીધું.
બધાં જ ચેયરમાંથી ઉભા થયાં. વાતો કરતાં-કરતાં સુરેશસિંઘ અને અજીતસિંઘ બહાર જવા લાગ્યાં.
પોતાની ફોન પાછો માંગવાની સિદ્ધાર્થની ઈચ્છા હતી છતાંય તે કશું ના બોલ્યો. તે જાણતો હતો કે અત્યારે તે કશું પણ કહેશે, એ બધાંનો કોઈ અર્થ નથી. કોઈ તેની વાત નથી સમજવાનું. તેને બસ લાવણ્યાની ચિંતા થઇ રહી હતી કે તેને પોલીસ સ્ટેશન લઇ આવ્યાં પછી તેણી સાથે બધાએ કેવો વ્યવહાર કર્યો હશે? શું બોલ્યું હશે? તેણીએ એ બધું કેવી રીતે ઝેલ્યું હશે.?
એક ના એક વિચારોથી સિદ્ધાર્થનું માથું દુઃખાવા લાગ્યું. કંટાળો આવતાં તે જાતે જ પાછો લોકઅપમાં આવીને બેસી ગયો.
***
“વાત શું હતી..? કે તે છોકરાને આટલો બધો માર માર્યો...!?” મોડી રાતે આખા દિવસની દોડધામ પછી ફ્રી પડેલા ઇન્સ્પેક્ટર અજીતે સામે બેઠેલાં સિદ્ધાર્થને પૂછ્યું.
જમ્યા પછી તે હજી તેમની કેબીનમાં જ બેઠો હતો.
“એણે એક છોકરીની છેડતી કરી ‘તી....!” થોડીવાર મૌન રહ્યાં પછી સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
ઇન્સ્પેક્ટર અજીત સિદ્ધાર્થ સામે શાંતિથી જોઈ રહ્યાં. મૌન રહીને સિદ્ધાર્થ પણ તેમની સામે જોઈ રહ્યો.
“તમને હું ગુનેગાર લાગુ છું....!?” શાંત સ્વરમાં સિદ્ધાર્થે અમસ્તું જ પૂછ્યું.
“ના.....! તું સાચો છે...!” સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહીને ઇન્સ્પેક્ટર અજીત હળવું સ્મિત કરીને બોલ્યાં “એટલે જ શાંત બેઠો છે...જે ખોટા હોય...એ લોકો બુમરાડ બઉ મચાવે...!”
સિદ્ધાર્થ મૌન બેસી રહ્યો અને વિચારી રહ્યો.
“મીડિયાવાળા જીવ ખઈ ગ્યા છે....!” થોડીવાર પછી અજીત બોલ્યાં “મોટા તોડપાણી વગર માનશે નઈ એ લોકો...!”
“એક લફંગા છોકરાને મારવા માટે તોડપાણી આપવાના....!?” સિદ્ધાર્થે સહેજ ચીડાયેલા સ્વરમાં પૂછ્યું “હું સાચો છું...! મેં જે કર્યું એ પણ સાચું જ છે....!”
“હા પણ દુનિયા સાચા લોકોથી અને સાચી રીતોથી નથી ચાલતી દોસ્ત...!” કમરેથી ઢીલું પડેલું પોતાની વર્દીનું ખાખી પેન્ટ સરખું કરતાં ઇન્સ્પેક્ટર અજીત ઉભા થયાં.
તેમનાં સ્વરમાં હળવો સહાનુભુતિનો ભાવ સિદ્ધાર્થ પારખી શક્યો.
“કોઈકની મુસીબત કોઈકના માટે કમા’વાની તક પણ હોય છે....!”
એટલું કહીને તેઓ કેબીનની બહાર જવા લાગ્યાં. સિદ્ધાર્થ તેમની વાત વિષે વિચારતો રહ્યો. તેમનાં કહેવાનો અર્થ તે સમજતો હતો. સિદ્ધાર્થ જે પ્રોબ્લેમમાં ફસાયો હતો, તે મીડિયાવાળાઓ માટે તો કમાણીની તક જ હતી.
ત્યાર પછી શનિવાર-રવિવારના દિવસો પણ સિદ્ધાર્થે પોલીસ સ્ટેશનમાં રહેવું પડ્યું. આખો દિવસ તે લાવણ્યા વિષે જ વિચારતો રહેતો. ઇન્સ્પેક્ટર અજીતની કેબીનમાં ચા-નાસ્તો અને જમવા સિવાય તે જાતે જ લોકઅપમાં બેસી રહેતો. ઇન્સ્પેક્ટર અજીત સાથે પણ તે ફક્ત કામ પુરતી જ વાત કરતો એ પણ જયારે તેઓ સામેથી કંઈ પૂછે ત્યારે. મીડિયાવાળાને સિદ્ધાર્થથી દૂર રાખવામાં ઇન્સ્પેક્ટર અજીત સફળ રહ્યાં હતાં. જોકે છેવટે રવિવારે મીડિયાવાળાની સાથે મોટાં “તોડપાણી” થયાં બાદ મીડિયાવાળાએ એચ એલ કૉલેજમાં થયેલી મારપીટની ન્યુઝ દબાવી દીધી હતી. આ બે દિવસ ઇન્સ્પેક્ટર અજીત લગભગ ફ્રેશ થવા પુરતા જ અને રાતે થોડું ઊંઘવા પુરતા જ ઘરે ગયાં હતાં. સુરેશસિંઘને પણ તેમણે પોલીસ સ્ટેશન ન આવવા માટે સમજાવી લીધા હતાં.
શનિવારે એડવોકેટ સૌરભ રાવલ આવી જતાં સુરેશસિંઘે સિદ્ધાર્થના બેલ પેપર્સ બનાવડાવી લીધા.
સોમવાર કોર્ટ ખૂલતાં જ સિદ્ધાર્થને જજ સામે હાજર કરી જામીન લઈ લેવાયા. જોકે સવારે અગિયાર વાગ્યે કોર્ટ ખુલ્યા પછી સિદ્ધાર્થની જામીન અરજીની સુનવણી, કોર્ટના જામીન મંજુર કરતાં ઓર્ડર વગેરે “સરકારી વિધિ” પૂરી થતાં-થતાં સાંજના ચારથી વધુ વાગી ગયાં.
“સાહેબ ઘેર લઉં...કે કૉલેજ....!?
જામીન થયા પછી પોલીસ સ્ટેશન આવી જરૂરી ઔપચારિકતા પતાવી કારમાં સુરેશસિંઘ અને સિદ્ધાર્થ કારમાં બેસી રહ્યા હતા ત્યાંજ ડ્રાઈવિંગ સીટમાં બેઠેલા રઘુનાથભાઈ બોલ્યા.
“હાઇવે જવા દે....! ત્યાંથી એક્સ્પ્રેસ હાઇવે....!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં અને સીટમાં જોડે બેઠેલા સિદ્ધાર્થ સામે જોયું “આપડે બરોડા જઈએ છે...!”
સિદ્ધાર્થ જોકે શાંત જ રહ્યો. તે લોકઅપમાં હતો ત્યારે જ જાણતો હતો કે જામીન થયા પછી નક્કી તેને બરોડા લઈ જવાશે. જોકે પોલીસ સ્ટેશનથી સીધા જ તેને બરોડા લઈ જવાશે એવો તેને અંદાજો નહતો.
સુરેશસિંઘના કહ્યા પછી રઘુનાથભાઈએ બરોડા જવા કાર હાઇવે તરફ હંકારી લીધી.
કશું બોલ્યાં વગર સિદ્ધાર્થ મૌન જ બેસી રહ્યો અને કારની બારીની બહાર કાંચમાંથી જોઈ રહ્યો.
“હજી ખબર નઇ કેટલો ટાઈમ તારાથી દૂર રે’વું પડશે લવ...!” બારીની બહાર ઝડપથી પસાર થઈ રહેલા દ્રશ્યો જોઈ રહેતા સિદ્ધાર્થ મનમાં બબડ્યો.
તે જાણતો હતો કે બરોડા ગયા પછી વધુ એક “માથાકૂટ” તેની રાહ જોઈ રહી છે. નેહા સાથે લગ્નની ના પાડ્યા પછી કરણસિંઘ તેની સાથે એ વિષે ચર્ચા કરવાના હતા ને સિદ્ધાર્થે યશ સાથે આ બબાલ કરી. હવે બરોડા ગયા પછી આ પહેલાં યશની સાથેની બબાલ, પોલીસ સ્ટેશન, મીડિયામાં બદનામી વગેરે વિષે ઘરે કેટલીયે ઉગ્ર ચર્ચાઓ થશે અને એ પછી નેહા સાથે લગ્ન અંગે. રાગિણીબેનનો ગુસ્સો અને મ્હેણાં-ટોણાં અલગથી.
****
“તમે પે’લેથી એને કાબૂમાં રાખ્યો હોત તો આજે દિવસ ના દેખવો પડત.....!” રાગિણીબેન ઊંચા સ્વરમાં બોલી રહ્યાં હતાં.
સિદ્ધાર્થે જેવુ એકસ્પેક્ટ કર્યું હતું એવુ જ ઘરે પહોંચતા જ રાગિણીબેન સૌથી પહેલાં “વરસી” પડ્યા હતાં. તેઓ મોડી સાંજે લગભગ સાતેક વાગ્યે બરોડા પહોંચ્યા હતાં. આવતાવેંત જ ઘરમાં માથાકૂટ ચાલુ થઇ ગઈ હતી. જેના “શ્રી ગણેશ” રાગીણીબેને બે કલ્લાક પહેલાં કરી નાંખ્યા હતાં.
“મેં પે’લ્લાજ ના પાડી ‘તી....કે એને અમદાવાદ ના મોકલશો....!” રાગિણીબેન બોલ્યા.
સોફામાં બેઠેલા કરણસિંઘ ચિડાયેલા ચેહરે નીચું જોઈ રહ્યાં હતાં. સામેના સોફામાં સુરેશસિંઘ અને વિજયસિંઘ જોડે બેઠાં હતાં. નેહા અને તેણીના મમ્મી સોફાની એક બાજુ પાછળ ઊભા હતાં. સુરેશસિંઘના પત્ની સરગુણબેન પણ ગાડીમાં નેહા એન્ડ ફેમિલી સાથે અગાઉથી જ બરોડા આવી ગયાં હતાં. રાગિણીબેન પણ તેમની જોડે જ ઊભા હતાં.
બાજુમાં રહેતાં વિક્રમસિંઘ વગેરે પણ આવી ગયાં હતાં. ઘર આખું ભેગું થઈ ગયું હતું અને સિદ્ધાર્થનો “કેસ” ચાલી રહ્યો હતો. સોફા ચેયરમાં બેઠેલા “જજ સાહેબ” કરણસિંઘની જોડે આરોપી “સિદ્ધાર્થ” ઊભો હતો. ક્યારનો તે રાગિણીબેનના મ્હેણાં-ટોણાં સાંભળી રહ્યો હતો. કરણસિંઘ જોકે હજી કશું બોલ્યાં નહોતાં.
“ત્રીસ લાખ રૂપિયા લઈ ગ્યાં....ન્યૂજ ચેનલવાળા....! ત્રીસ લાખ...!” સુરેશસિંઘ નિરાશ સ્વરમાં માથું ધૂણાવીને બોલ્યાં.
સિદ્ધાર્થની સામે ઊભેલી નેહાએ સુરેશસિંઘ સામે જોઈ સિદ્ધાર્થ સામે જોયું.
ચિડાયેલા સિદ્ધાર્થે તેણી સાથે નજર ના મિલાવવી પડે એટ્લે આડું જોઈ લીધું.
“આટલા બધા હોય....!?” વિજયસિંઘ ચિડાઈને બોલ્યાં.
“આ તો અજિતે વચ્ચે રઈને તોડ કરાયો એટ્લે ત્રીસમાં પત્યુ...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
“પણ બેટા...આવું થોડી મારઝૂડ કરાય...!?” નેહાના મમ્મી બોલ્યાં.
“પોલીસ સ્ટેશનની વાત પણ બધે ફેલાઈ ગઈ....સમાજમાં ઘણા બધાને ખબર પડી ગઈ...!” વિક્રમસિંહ બોલ્યાં “આ તો સારું છે...કે સુરેશે ન્યૂજ દબાવડાઈ દીધી...નઈ તો સિંહલકોટમાં પણ બધાને ખબર પડી જાત....!”
“આપડા ઘરમાં તું પે’લ્લો છે....!” સરગુનબેન સહેજ ટોન્ટભર્યા સ્વરમાં બોલ્યાં “જે આ રીતે જેલમાં કે પોલીસસ્ટેશનમાં રઈને આયો હોય....”
“અરે કેમ....!?” રાગિણીબેન વેધક સ્મિત કરીને ટોંન્ટમાં બોલ્યાં “એને આ ઘરમાં લા’વા માટે પણ પોલીસ સ્ટેશનમાં જવું જ પડ્યું ‘તું ને...!”
રાગીણીબેને કરણસિંઘ સામે જોઇને યાદ અપાવ્યું. સિદ્ધાર્થને એડોપ્ટ કરવા માટે પણ ઝડપથી પ્રોસેસ પૂરી થાય એ માટે કરણસિંઘે પોલીસને “વ્યવહાર” કરવો પડ્યો હતો. એમાંય એ વખતે સિદ્ધાર્થને એડોપ્ટ કરવા માટે કરણસિંઘની પહેલાં જ અન્ય કોઈ કપલે કસ્ટડી લેવા માટે પોલીસ કલીયરન્સ માંગ્યું હતું. કરણસિંઘને ખબર પડતાં તેમણે પોતાની વગ વાપરી અને પોલીસને પૈસા ખવડાવી એ કપલની અરજી રદ કરાવી દીધી હતી.
“એ વખતે પણ કેટલાં ધક્કા ખાધા’તા પોલીસ સ્ટેશનના..!?” રાગીણીબેન વધુ એકવાર ટોન્ટમાં બોલ્યાં “અને પૈસા પણ આપવા જ પડ્યા ‘તાંને...!”
“ઘરમાં લા’વા માટે એટલે...!?” નેહાના મમ્મીએ મૂંઝાઈને પૂછ્યું “સમજાયું નઈ..!”
રાગીણીબેને કરણસિંઘ સામે જોયું પછી સિદ્ધાર્થ સામે જોયું.
“સિદ્ધાર્થ એડોપ્ટેડ છે....!” કરણસિંઘ સામે મુકેલા કૉફી ટેબલ સામે જોઈ શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહીને બોલ્યાં.
નેહા સહીત તેણીના મમ્મી અને પપ્પા વિજયસિંઘને આશ્ચર્ય અને આઘાત લાગ્યો. એ વિષે કશું ન જાણતી નેહા પ્રથમ એ વાતને પચાવવાનો પ્રયત્ન કરી રહી. તેને અજાણતાં સિદ્ધાર્થ માટે સહાનુભુતિ થઇ આવી. તે સિદ્ધાર્થ સામે સહેજ ભીની આંખે જોઈ રહી.
નેહાની નજર જાણે પોતાને ભોંકાતી હોય એમ સિદ્ધાર્થે આડું જોઈ લીધું. તેના હૃદયના ધબકારા ધીરે-ધીરે વધી રહ્યાં હતાં અને તે પોતાને શાંત રાખવા પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો.
“ભાઉ પણ...!” વિજયસિંઘ સહેજ ખચકાટપૂર્વક બોલ્યાં અને પછી સુરેશસિંઘ સામે જોયું “અમને તો કોઈએ કીધું પણ નઈ..!”
શું બોલવું એ ન સમજાતા સુરેશસિંઘે કરણસિંઘ સામું જોયું.
“હા...અમને તો આ વાતની કોઈ ખબર પણ નઈ....!” નેહાના મમ્મીએ પણ એજ રીતે ખચકાટપૂર્વક જોયું અને પછી રાગીણીબેન સામે જોયું.
થોડીવાર સુધી બધાં મૌન થઇ ગયાં. ડ્રોઈંગરૂમમાં નીરવતા છવાઈ ગઈ.
નેહા હજીપણ સિદ્ધાર્થ સામે એજરીતે જોઈ રહી હતી. તેણીની આંખ સહેજ વધુ ભીની બની હતી. સિદ્ધાર્થ આડું જોઇને ડ્રોઈંગરૂમના દરવાજાની બહાર દેખાતા સોસાયટીના દ્રશ્ય સામે શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહ્યો હતો.
“વિજય..સિદ્ધાર્થ એડોપ્ટેડ છે એ વાતથી કેટલો ફેર પડવાનો.....!?” સોફા ચેયરમાં કરણસિંઘની સામે બેઠેલાં વિક્રમસિંઘ બોલ્યાં “એને મોટો તો અમે જ કર્યો ને..!?”
“ના ના વિક્રમભાઈ...તમારી પરવરીશ બાબતે મને કોઈ જ ડાઉટ નથી....!” વિજયસિંઘ વાત વાળતા બોલ્યાં “અરે સિદ્ધાર્થ કેટલો ખાનદાની છોકરો છે એની મને ખબર છે....એના માટે કેટલાં માંગા આવતાં હશે એનીએ મનેય ખબર છે....ઘણીવાર તો કોઈ પ્રસંગમાં હું કરણભાઉની જોડે ઉભો હોય ને મેં સમાજના કોઈને કોઈ મોટા અગ્રણીએ સિદ્ધાર્થનું માંગુ નાંખ્યાના પ્રસંગ બન્યા છે.....! આટલી નાની ઉંમરમાં પણ સિદ્ધાર્થની રેપ્યુટેશન ઘણી છે....! કરણભાઉની રેપ્યુટેશનમાં પણ સિદ્ધાર્થે વધારો કર્યો છે....હું તો ખાલી એડોપ્શનની વાતથી અજાણ હોવાનું કે’તો તો બસ...!”
“હા...અને મારામારી કરી પોલીસ સ્ટેશનમાં ગુંડાની જેમ જઈ આઈને સિદ્ધાર્થે એ બધી રેપ્યુટેશન ધોઈ નાંખી એનું શું...!?” રાગીણીબેને વિક્રમસિંઘને ટોન્ટમાં કહ્યું.
“હવે જે થઇ ગ્યું એ થઇ ગ્યું...!” કરણસિંઘ સહેજ મોટેથી બોલ્યાં પછી જોડે ઉભેલાં સિદ્ધાર્થ સામે જોયું “તું ગરમ મગજનો છે...એવી મને ખબર હતી...! પણ તું આવી મારઝૂડ કરી શકે એવી ન’તી ખબર...!”
“યશની હાલત હાલત ગંભીર છે...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં “શુક્રવારથી એ સરખો ભાનમાં નથી આયો....!”
“એવું તો શું કારણ હતું...કે તારે આવી મારઝૂડ કરવી પડી...!?” કરણસિંઘે સિદ્ધાર્થને પૂછ્યું પછી સુરેશસિંઘ સામે જોયું “તું ફોન પર કે’વાની ના પાડતો ‘તો..રૂબરૂ મલીશું ત્યારે બધી વાત કઈશ એવું તે કીધું ‘તું....!”
સુરેશસિંઘે માથું હકારમાં ધુણાવ્યું. મારામારી વિષે વિગતે જે કંઈ પણ વાત હતી, તેનાં વિષે કરણસિંઘે પૂછતા સુરેશસિંઘે તે બરોડા ભેગા થયાં પછી રૂબરૂમાં કહેવાનું કહ્યું હતું.
“લાવણ્યા....!” સુરેશસિંઘ કંઈ બોલે એ પહેલાં જ સોફા ચેયરમાં બેઠેલાં વિક્રમસિંઘની પાછળ ઉભેલી નેહા ભીની આંખે બોલી પડી.
સુરેશસિંઘ અને સિદ્ધાર્થને બાદ કરતાં બાકીના બધાએ ચોંકીને નેહા સામે જોયું.
“એણે લાવણ્યા માટે આવી મારઝૂડ કરી....!” સિદ્ધાર્થ સામે ભીની આંખે જોઈ રહી નેહા આગળ બોલી.
કરણસિંઘે મ્હો ફેરવીને પહેલાં સિદ્ધાર્થ સામે જોયું પછી સુરેશસિંઘ સામે જોયું.
“એ છોકરી મારી કૉલેજમાં ભણે છે....!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
“એનાં લીધે જ સિદ્ધાર્થે મારી જોડે મેરેજ કરવાની ના પાડી..!” નેહા રડમસ સ્વરમાં બોલી.
તેણીની આંખમાંથી આંસુની ધાર વહીને નીચે પડી.
“સાવ ફાલતું ને રખડેલ છોકરી છે ભાઉ....!” સુરેશસિંઘ મોઢું બગાડીને બોલ્યાં “રોજે નવા-નવા છોકરાઓ જોડે રખડી ખાય છે...!
લાવણ્યા વિષે એ શબ્દો સાંભળીને સિદ્ધાર્થને ચીડ ચઢી છતાંય તે પોતાનો ગુસ્સો કાબૂ કરવા મથી રહ્યો.
“ખબર નઈ સિદ્ધાર્થ એના લફડામાં કેમનો પડ્યો...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
“એ શક્ય જ નથી...સિદ્ધાર્થ આવા લફડામાં પડે એ વાત હું માનું જ નઈ....!” કરણસિંઘ માથું ધુણાઈને ભારપૂર્વક બોલ્યાં.
“તમને તો એ જ સાચો લાગવાનો ને...!” રાગીણીબેન પાછાં કુદી પડ્યા અને ઘૃણાભર્યા સ્વરમાં બોલ્યાં “આખરે કોઈકે તો દાદાનો વારસો સંભળાવો પડેને...!”
“રાગીણી...! તું થોડીવાર આ ટોણા મારવાનું બંધ કરીશ....!” કરણસિંઘ સહેજ છણકો કરીને બોલ્યાં “મેં કીધુંને...સિદ્ધાર્થ આવા લફડાઓમાં નાં પડે...!”
“ભાઉ....એ છોકરી લંપટ અને લુચ્ચી છે....સિદ્ધાર્થ જેવાં પૈસાવાળા અને ભોળા છોકરાઓને પોતાનાં રૂપની જાળમાં ફસાવવાનું એનું રોજનું કામ છે...!”
“એવું કંઈ ના હોય સુરેશ....!” રાગીણીબેન ફરીવાર ઝેર ઓકતા બોલ્યાં બોલ્યાં “કોઈ જાળ-બાળમાં ફસાય નઈ....એ તો જેના લોયમાં જે ગુણો હોય..એ ગુણો જ એની જોડે એવું કરાવે...!”
“આરવને પણ લાવણ્યા ગમતી ‘તી....!” ગળગળા સ્વરમાં નેહા બોલી અને ભીની આંખે રાગીણીબેન સામે જોયું.
નેહા જાણે સિદ્ધાર્થનો બચાવ કરવા એવું બોલી હોય એવા ભાવ તેણીના ચેહરા ઉપર હતાં.
“એના ચક્કરમાં જ આરવના પગ અ...!” નેહાથી ડૂસકું ભરાઈ ગયું.
કરણસિંઘ માથું ધુણાવી રહ્યાં.
“મને તો હજીયે વિશ્વાસ નઈ આવતો....!” તેઓ બોલ્યાં.
વિજયસિંઘ, નેહાના મમ્મી અને બાકીના બધાં સ્વાભાવિક મૌન જાળવી રહ્યાં.
“બધુ નજર સામે છે...તોય તમને વિશ્વાસ નઇ આવતો...!?” રાગિણીબેન ફરીવાર ચિડાયેલા સ્વરમાં બોલ્યા “એક રખડેલ છોકરીની પાછળ આ છોકરો ગાંડો થયો છે ને તમ...!”
“મને એ ગમે છે....!” સિદ્ધાર્થ વચ્ચે બોલ્યો “આઈ લવ હર....!”
તેનાં સ્વરમાં રહેલી કઠોરતાથી કરણસિંઘ સહિત બધાને આશ્ચર્ય પણ થયું અને આઘાત પણ લાગ્યો. થોડીવાર માટે ડ્રૉઇંગરૂમમાં શાંતિ પથરાઈ ગઈ.
“જોયું...!” મૌન ભંગ કરતાં રાગિણીબેન બોલ્યાં અને કરણસિંઘ સામે જોયું “પારકાનું લોય એ પારકાનું.....ગમે તે કરો...તોય પોતાનું ના થાય....!”
સિદ્ધાર્થની આંખ ભરાઈ આવતા તેણે પછી નજર ફેરવી લીધી.
કરણસિંઘ નીચું મોઢું કરીને કોફી ટેબલ ઉપર પડેલા છાપાના અક્ષરો સામે અમસ્તું જ જોઈ રહ્યાં.
“ભાઉ....હવે લગનને ઝાઝા દિવસો નઈ....!” વિજયસિંઘ ચિંતાતુર સ્વરમાં બોલ્યાં.
તેમનાં કહેવાનો અર્થ કરણસિંઘ સમજતા હતા. વિજયસિંઘ ઇનડાયરેક્ટલી પૂછી રહ્યાં હતાં કે “હવે આગળ શું કરવાનું છે.”
“હું નેહાને છેતરવા નઈ માંગતો....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “મને લાવણ્યા ગમે છે....મારે નેહા જોડે મેરેજ નઈ કરવાં....!”
“તું એવી રખડેલ માટે....!”
“નેહા....!” સિદ્ધાર્થ હથેળી બતાવીને બોલ્યો “પ્લીઝ...!”
“બેટા શાંત થઈ જા....!” નેહાના મમ્મી કુસુમબેન વાત વાળતાં બોલ્યાં “આવી બધી વાતોમાં ઉતાવળે નિર્ણય ના કરાય...!”
બધાં મૌન રહીને કુસુમબેન સામે જોઈ રહ્યાં.
કુસુમબેન બધાંને ઉદ્દેશીને સમજાવતાં હોય એમ બોલ્યાં-
“અત્યારે એ જેલમાં બે-ત્રણ દિવસ રઈને આયો છે...એટ્લે એનું મગજ ડિસ્ટબ થઈ ગયું હોય....! એમાંય વારે-ઘડીએ નેહા એની જોડે ઝગડ-ઝગડ કરે છે...એટ્લે એ નારાજ હોય ને જે મનમાં આ’યુ એ બોલી નાંખે ....એ સ્વાભાવિક છે....! એક તો એ જેલમાં જઈને આયો....ત્યાં પણ એણે શું ખબર કેટલું ટોર્ચર સહન કર્યું હશે.... ને પાછાં આપડે બધાં ભેગા થઈને એને એકની એક વાતે ક્યારના ટોર્ચર કરીએ છે.....!”
“હાસ્તો....એને થોડી રાહત થાય એટલો આરામ તો કરવાં દો...!” વંદનાબેન પણ કુસુમબેનની વાતમાં સૂર પુરાવતાં બોલ્યાં “બધાં ભેગા થઈને એની પાછળ પડી ગ્યાં છો....!”
બધાં મૌન રહ્યાં.
“બેટાં....તું શાંતિથી આરામ કર....અને પછી ઠંડા મગજથી વિચારીને નિર્ણય લે...હમ્મ...!” વંદનાબેન બોલ્યાં પછી રાગિણીબેનને કહ્યું “બધાં માટે જમવાનું તૈયાર કરીએ...નવ વાગી ગ્યા છે....સુરેશને છેક અમદાવાદથી આયા છે...ને બીજા બધાય પણ એમની રાહ જોતાં-જોતાં જમ્યા નથી...! જમીને પછી બધાં શાંતિથી વાત કરીએ....! એમાંય સિદ્ધાર્થને ખબર નઈ પોલીસ સ્ટેશનમાં ત્રણ દિવસ કેવું ખાવાનું મલ્યું હશે....!”
“હમ્મ...સિદ્ધાર્થ...બેટાં તું ફ્રેશ થઈ જા...અને જમીને પછી શાંતિથી વિચાર કર....!” કુસુમબેન બોલ્યાં “પછી બધાં વાત કરીને નિર્ણય લઈએ...!”
“જમીને વાત કરીએ....!” એટલું કહીને સુરેશસિંઘ ઊભા થયાં.
તેમની જોડે બેઠેલાં વિજયસિંઘ પણ ઊભાં થયાં. બાકીના પણ બધાં ઊભાં થયાં.
સોફાં ચેયરમાં બેઠેલાં કરણસિંઘ જોકે કેટલીક ક્ષણો ત્યાંજ બેસી રહ્યાં. તેઓ સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહ્યાં જે સામે ઊભેલી નેહા સામે જોઈ રહ્યો હતો. કેટલીક ક્ષણો નેહા સામે જોઈ રહી સિદ્ધાર્થ ત્યાંથી પોતાના રૂમ તરફ જવા સીડીઓ બાજુ જવા લાગ્યો.
તેને જતો જોઈ કરણસિંઘ ઊભાં થયાં. સીડીઓ ચઢી રહેલા સિદ્ધાર્થની પીઠ તેઓ અને નેહા બંને તાકી રહ્યાં. બેડરૂમ સિદ્ધાર્થ દાખલ થઈ ગયા પછી કરણસિંઘે નેહા સામે જોયું. નેહાએ પણ તેમની સામે જોયું.
“એ પોતાનો નિર્ણય નઈ બદલે....!” બોલ્યાં વગર તેઓએ એકબીજાની આંખમાં એ વાત વાંચી લીધી.
નેહાની આંખ ભરાઈ આવતાં તે પાછું ફરીને કિચન તરફ ચાલવા લાગી.
****
પોતાના રૂમમાં આવીને સિદ્ધાર્થ સીધો જ બાથરૂમમાં આવ્યો અને પહેરેલાં કપડે જ શાવર નીચે ઊભા રહીને પલળવા લાગ્યો.
લાવણ્યા વિષે નીચે બધાએ જે શબ્દો વાપર્યા એ હજીપણ તેનાં કાનમાં પડઘાઈ રહ્યા હતા. પોતાનો ગુસ્સો ઠંડો કરવા તે ક્યાંય સુધી શાવર નીચે એમ જ પલળતો રહ્યો.
****
“ફરરર......” વાસણ ઘસવાના સિંકમાં થાળી ડૂબાડી નેહા થાળી ધોઈ રહી હતી.
ઊભા પ્લેટફોર્મના સિંકમાં નળમાંથી પડતાં પાણીની ફીણ વળી-વળીને ભેગી થઈ રહી હતી. નળ ચાલુ હોવાને લીધે ધીરે-ધીરે ફીણ વધી રહ્યું હતું અને સિંક ભરાઈ રહ્યું હતું. ઉભરાતાં જતાં ફીણ સામે નેહા શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહી હતી. તેણીના હાથ ફીણમાં ડૂબેલા હતાં. ડૂબેલા હાથમાં ફીણની અંદર થાળીને કયારની માંઝી રહી હતી.
“તારે એની સાથે વાત કરવી જોઈએ...!” ત્યાંજ પાછળથી નેહાના મમ્મી કુસુમબેનનો અવાજ આવ્યો.
વિચારોમાંથી ઝબકીને નેહાએ પાછું ફરીને જોયું. કુસુમબેનને જોઈને પ્રશ્નભાવે તેમની સામે જોઈ રહી.
“તારે સિદ્ધાર્થને મના’વો જોઈએ....!” એક ડગલું તેણીની નજીક આવી કુસુમબેન બોલ્યાં.
“જ્યાં સુધી હું એને જાણું છું....એ પોતાનો નિર્ણય નઈ બદલે.....!” નેહા નિરાશ સ્વરમાં બોલી.
“જો....છોકરાઓ રૂપાળી છોકરીઓ જોઈને લપસે જ....!” કુસુમબેન હથેળી કરીને બોલ્યાં “પણ એનો મતલબ એ નથી...કે આપણે હાર માની લેવાની....!”
“સિદ્ધાર્થ એવો નથી કે કોઈ રૂપાળી છોકરી જોઈને લપસી જાય...!” નેહા બોલી અને પ્લેટફૉર્મ તરફ પાછી ફરી સિંકમાં હાથ ડૂબાડી થાળી ધોવા લાગી.
“મેં જ એને લાવણ્યા તરફ ધકેલ્યો...!” સિંકમાં જોઈ રહી નેહા મનમાં બબડી.
“તો પછી એને શું મલ્યું એ છોકરી જોડે....? જે તું એને નઈ આપી શકે એવી...!?” કુસુમબેન બોલ્યાં અને નેહાની જોડે આવીને ઊભા રહ્યા.
કશું બોલ્યાં વગર નેહા નીચું જોઈ થાળી ધોવાનો દેખાડો કરી રહી.
“એક વાતનો જવાબ આપતો....!” કુસુમબેન બોલ્યાં “સિદ્ધાર્થ જો લગન પછી એની જોડે કે પછી કોઈ બીજી છોકરીના લફડામાં પડ્યો હોત..તો તું શું હાર માની લઈને એને જવા દેત.....!? કે પછી એવી કોઈ વાંદરી બલાથી પોતાનાં પતિને પાછો છોડાઈ લાવત...બોલ...!?”
નેહા અટકી અને કુસુમબેનની વાત ઉપર વિચારવા લાગી. તેમની વાતમાં તેણીને કઈંક તો તથ્ય લાગ્યું.
કુસુમબેને થોડીવારનું મૌન જાળવીને નેહાને વિચારવા દીધું.
“હજીયે મોડું નથી થયું...!” નેહાના ખભે પ્રેમથી હાથ મૂકીને તેઓ બોલ્યાં “ગમે તેમ કરીને એની સાથે વાત કર અને એને મનાય....સિદ્ધાર્થ જેવા છોકરાઓ રોજ-રોજ નઈ મળતાં....!”
એટલું બોલીને તેઓ થોડીવાર ત્યાં ઊભા રહ્યાં પછી ત્યાંથી ચાલ્યાં ગયાં.
તેમની વાતો વિષે નેહા મનમાં વિચારી રહી.
“હજીયે મોડું નથી થયું...!” એ વાત સાચી લાગતાં નેહાએ છેવટે એ છેલ્લો પ્રયત્ન કર જોવાનું નક્કી કર્યું.
પરંતુ તે જાણતી હતી કે અત્યારે ગુસ્સે થયેલો સિદ્ધાર્થ કદાચ તેણીની વાત સાંભળશે પણ નહીં. સિદ્ધાર્થ પોતાની સાથે એકવાર વાત કરે એ માટે તેને મનાવવા શું કરવું એ વિષે નેહા વિચારી રહી.
કઈં ના સૂઝતા તેણીએ ઝીલને કૉલ કર્યો.
“એક કામ કરો....!” નેહાની વાત સાંભળી ઝીલ બોલી.
****
“પારકાનું લોય એ પારકાનું.....ગમે તે કરો...તોય પોતાનું ના થાય....!”
રાગીણીબેનના એ શબ્દો બાલ્કનીમાં ઉભેલો સિદ્ધાર્થ ક્યારનો યાદ કરી રહ્યો હતો.
“આખરે કોઈકે તો દાદાનો વારસો સંભળાવો પડેને...!”
સિદ્ધાર્થ જાણતો હતો કે રાગીણીબેન તેને પસંદ નથી કરતાં પરંતુ પોતાનાં માટે તેમનાં મનમાં આટલી હદની ઘૃણા છે એ સિદ્ધાર્થે આજે જાણી હતી.
બાલ્કનીમાં ઉભાં-ઉભાં તે એ બધું યાદ કરી રહ્યો હતો. અનહદ સ્ટ્રેસ અનુભવાતા તેને લાવણ્યા યાદ આવી ગઈ.
બાલ્કનીમાં ઉભાં-ઉભાં તેને એ દિવસ યાદ આવી ગયો જયારે લાવણ્યા તેને મળવા બરોડા આવી ગઈ હતી અને અચાનક બાલ્કનીમાં આવીને તેણીએ સિદ્ધાર્થને સરપ્રાઈઝ આપી દીધું હતું. બાલ્કનીમાં એજ જગ્યા સામે જોઇને સિદ્ધાર્થ એ દિવસનું કાલ્પનિક દ્રશ્ય કલ્પી રહ્યો.
“તને જયારે જરૂર હોય...હું ચોક્કસ આઈ જઈશ....આઈ પ્રોમિસ..!” લાવણ્યાના એ શબ્દો તેને યાદ આવી ગયાં.
જે જગ્યાએ ઉભા રહીને તેણીએ તેને એ કહ્યું હતું અત્યારે તે જગ્યાએ તેને લાવણ્યા દેખાઈ.
“અત્યારે બઉ જ જરૂર છે તારી લવ.....!” સિદ્ધાર્થ ભીની આંખે લાવણ્યાને ત્યાં જોઈ રહીને બબડ્યો “ક્યાં છે તું....!?”
એ દિવસનું દ્રશ્ય કલ્પીને સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાને ત્યાં જોતો રહ્યો.
“સિદ્ધાર્થ...!” ત્યાંજ તેને કુસુમબેનનો અવાજ સંભળાયો.
તેઓ સિદ્ધાર્થના બેડરૂમના દરવાજામાંથી અંદર એન્ટર થયાં હતાં.
તેમને અંદર આવતાં જોઈ સિદ્ધાર્થ તેમની તરફ જવા બાલ્કનીમાંથી રૂમમાં જવા લાગ્યો.
“લે તારા માટે ફોન છે....!” એટલું કહીને કુસુમબેને સિદ્ધાર્થ સામે મોબાઈલ ધર્યો.
“મારાં માટે કૉલ ...!?” સિદ્ધાર્થે આશ્ચર્ય અનુભવ્યું અને કુસુમબેનનો મોબાઈલ તેનાં હાથમાં લીધો.
“હેલ્લો....!” મોબાઈલ કાને ધરીને તે બોલ્યો.
“હું અકોટા બ્રીજ ઉપર છું....!” સામેથી નેહાનો અવાજ આવ્યો “મારે વાત કરવી છે....!”
“અકોટા બ્રિજ...!?” સાંભળતા જ સિદ્ધાર્થ સહેજ ચોંકયો અને આશ્ચર્યથી વિચારી રહ્યો “ત્યાં શું કરતી હશે આ છોકરી....!?”
સિદ્ધાર્થને ફડકો પેઠો. કે લગ્નની ના સાંભળ્યા પછી આવેશમાં આવી જઈને નેહા કઈંક આડું-અવળું પગલું તો નઈ ભરીલેને?
*****
“સિદ્ધાર્થ”
