🏗️ પ્રકરણ ૧૧: વાર્તાનો વળાંક – આત્માનો અવાજ
યશના જીવનમાં આજે ઉત્સવનો માહોલ હતો. પોતે સેવેલા સપનાને પૂર્ણતા તરફ જતું જોવાનો આજે અણમોલ અવસર હતો. જે વિશાળ અને મજબૂત વારસો તેણે વર્ષોની મહેનતથી ઉભો કર્યો હતો, તે આજે સત્તાવાર રીતે તેના ઉત્તરાધિકારીને સોંપવાનો દિવસ હતો. યશ દુનિયાને જણાવવા માંગતો હતો કે તેનો પુત્ર વિસ્મય હવે માત્ર તેનો લાડકવાયો નથી રહ્યો, પણ સિવિલ એન્જિનિયરિંગની પદવી ઉચ્ચ ગુણવત્તા સાથે પ્રાપ્ત કરી એક સક્ષમ યુવાન બની ચૂક્યો છે. આ ડિગ્રી યશ માટે માત્ર કાગળનો ટુકડો નહોતી, પણ તેના સપનાના મહેલનો આખરી 'કળશ' હતી.
આ ખુશીને યાદગાર બનાવવા શહેરની સૌથી આલીશાન હોટેલમાં એક ભવ્ય પાર્ટીનું આયોજન કરવામાં આવ્યું હતું. શહેરના નામી ઉદ્યોગપતિઓ, મોટા ગજાના બિલ્ડરો, જૂના મિત્રો અને સબંધીઓથી હોલ છલકાઈ રહ્યો હતો. યશ પોતાના હરીફો અને ઈર્ષ્યા કરનારાઓને પણ આમંત્રણ આપવાનું ચૂક્યો નહોતો; તે ઈચ્છતો હતો કે તેની સફળતાનો સૂરજ સૌની આંખોને આંજી દે. ચારેબાજુ ઝળહળતી રોશની, મધુર સંગીત અને લિજ્જતદાર વાનગીઓની સુગંધ પ્રસરેલી હતી. હરગોવનદાસ અને લક્ષ્મીબેન પરંપરાગત પોશાકમાં અત્યંત ગૌરવશાળી લાગતા હતા. નિધિ મહેમાનોના સ્વાગતમાં વ્યસ્ત હતી, પણ તેની નજર સતત વિસ્મય પર ટકેલી હતી. વિસ્મય આજે કંઈક વધુ પડતો શાંત જણાતો હતો. નિધિએ મનોમન વિચાર્યું, "કદાચ આટલા મોટા આયોજન અને લોકોની ભીડ જોઈને તે નર્વસ થઈ ગયો હશે. આટલી નાની ઉંમરે આટલા મોટા સામ્રાજ્યની જવાબદારી ખભા પર આવવાની હોય ત્યારે ચિંતા થવી સ્વાભાવિક છે."
નિધિએ વિસ્મયની નર્વસનેસ દૂર કરવા તેને પાસે બોલાવી દરેક મહેમાનો સાથે પરિચય કરાવ્યો. યશ તેને ખાસ પોતાના હરીફો પાસે લઈ ગયો અને કટાક્ષમાં કહ્યું, "બેટા, બાકીના મહેમાનો કરતાં આ લોકોનો પરિચય તારે ખાસ યાદ રાખવાનો છે. આ એ લોકો છે જેમના કારણે હું આટલું મોટું સામ્રાજ્ય ઊભું કરી શક્યો છું. જો આ પડકારો ન હોત, તો હું અહીં સુધી ન પહોંચ્યો હોત. એટલે જ મારી ખુશીના પ્રસંગે મેં તેમને ખાસ નિમંત્રણ આપ્યું છે."
🎤 યશની ગૌરવપૂર્ણ જાહેરાત
પાર્ટી જ્યારે તેના શિખર પર હતી, ત્યારે યશ પૂરા આત્મવિશ્વાસ સાથે સ્ટેજ પર આવ્યો. માઈક હાથમાં લેતા જ હોલમાં ગહન શાંતિ છવાઈ ગઈ. સૌની આંખો યશ તરફ મંડાયેલી હતી. યશની આંખોમાં હર્ષના આંસુ અને ગૌરવની ચમક હતી. તેણે ગદગદિત કંઠે બોલવાનું શરૂ કર્યું:
"સજ્જનો અને મારા વહાલા મિત્રો... આજે મારો પુત્ર વિસ્મય માત્ર ગ્રેજ્યુએટ નથી થયો, પણ તેણે મારા અધૂરા સપનાઓને નવી પાંખ આપી છે. વિસ્મય એ માત્ર મારો પુત્ર નથી, મારો પડછાયો છે. જે લોહી-પરસેવો એક કરીને મેં અને નિધિએ 'યશ-નિધિ કન્સ્ટ્રક્શન્સ' ઊભી કરી છે, તેને હવે વિસ્મયનું આધુનિક જ્ઞાન અને યુવા જોશ મળશે. મને પૂરો વિશ્વાસ છે કે આવતીકાલથી જ્યારે વિસ્મય મારી બાજુની કેબિનમાં બેસશે, ત્યારે તે આ સામ્રાજ્યને એવી ઊંચાઈએ લઈ જશે જેની મેં કલ્પના પણ નથી કરી. વિસ્મય બેટા, આ મંચ અને આ ભવિષ્ય હવે તારું છે!"
હોલ તાળીઓના ગડગડાટથી ગુંજી ઉઠ્યો. યશના ચહેરા પર એક વિજેતાનું સ્મિત હતું. તેને લાગ્યું કે આજે પિતા તરીકેની તેની સાધના સફળ થઈ છે. બીજી તરફ, આ સાંભળીને વિસ્મય સ્તબ્ધ થઈ ગયો. તેને પસ્તાવો થયો કે તેણે પિતાને પહેલા કેમ કશું ન કહ્યું? પણ હવે પીછેહઠ કરવાનો સમય નહોતો. તેણે મનોમન નક્કી કર્યું, "જો નિર્ણય લઈ જ લીધો છે, તો આજે જ આખી દુનિયા સામે તેને જાહેર કરવાનો શ્રેષ્ઠ અવસર છે." તે મક્કમ ડગલે સ્ટેજ તરફ આગળ વધ્યો.
⚔️ વિસ્મયનો અણધાર્યો ઘટસ્ફોટ
વિસ્મય સ્ટેજ પર આવ્યો. તેના ચહેરા પર પિતા જેવી ઉત્તેજના નહોતી, પણ એક અજીબ મક્કમતા હતી. તેણે માઈક હાથમાં લીધું અને સૌ પ્રથમ પિતાના ચરણસ્પર્શ કરી આશીર્વાદ લીધા. હાજર રહેલા મહેમાનો વિસ્મયની નમ્રતા જોઈ તેના વખાણ કરવા લાગ્યા.
"સૌ પ્રથમ, આપ સૌનો આભાર કે તમે મારી ખુશીમાં સહભાગી થયા," વિસ્મયે ગંભીર અવાજે શરૂઆત કરી. તેણે એક નજર પિતા યશ અને માતા નિધિ પર નાખી. "પપ્પા, તમે કહ્યું કે હું તમારો પડછાયો છું. હા, મેં એન્જિનિયરિંગની ડિગ્રી લીધી કારણ કે હું તમને દુઃખી કરવા નહોતો માંગતો. તમારી વર્ષોની ઈચ્છા હતી કે હું તમારી જેમ બિલ્ડર બનું, અને મેં તમારી આજ્ઞાનું પાલન કર્યું... પણ..."
વિસ્મય થોડો અટક્યો. આ 'પણ' સાંભળતા જ યશના મનમાં અજંપો વ્યાપી ગયો. વિસ્મયના અવાજમાં હવે એક સૈનિક જેવી મક્કમતા હતી.
"પણ માફ કરજો પપ્પા, મારો આત્મા ઈમારતો ચણવામાં નહીં, પણ આ દેશની સરહદોનું રક્ષણ કરવામાં વસે છે. જે દિવસે તમે મને શિસ્ત અને પ્રામાણિકતાના પાઠ ભણાવ્યા હતા, તે જ દિવસે મારામાં દેશભક્તિનું બીજ રોપાઈ ગયું હતું. મને સિમેન્ટ અને પથ્થરના મહેલો બનાવવામાં રસ નથી, મને માતૃભૂમિની રક્ષા કરવામાં રસ છે. મેં ભારતીય સેના (Indian Army) માં જોડાવાની તમામ તૈયારીઓ પૂરી કરી લીધી છે. મારી તાલીમ ટૂંક સમયમાં શરૂ થઈ રહી છે અને હું સેનામાં લેફ્ટનન્ટ તરીકે જોડાઈ રહ્યો છું."
❄️ સન્નાટો અને સ્તબ્ધતા
વિસ્મયના આ છેલ્લા શબ્દોએ જાણે આખા હોલમાં વીજળી પાડી હોય તેવો સન્નાટો ફેલાવી દીધો. સંગીત અટકી ગયું, વાતો શમી ગઈ. યશના હાથમાંથી માઈક સરી પડ્યું હોત, જો તેણે તેને મજબૂતીથી પકડ્યું ન હોત. તેના ચહેરા પરનું ગૌરવ પળવારમાં આઘાતમાં ફેરવાઈ ગયું. નિધિની આંખોમાંથી આંસુ સરી પડ્યા—તે ભયના હતા કે ગર્વના, તે પોતે પણ સમજી શકતી નહોતી.
હરગોવનદાસ અને લક્ષ્મીબેન સ્તબ્ધ થઈ એકબીજાના હાથ પકડી રહ્યા. તેમની સાત પેઢીમાં કોઈએ ક્યારેય સેનામાં જોડાવાનો વિચાર પણ નહોતો કર્યો. જે પૌત્રને તેઓ એસી ઓફિસની ગાદી પર જોવા માંગતા હતા, તે હવે સળગતી સરહદો પર જવાની વાત કરી રહ્યો હતો.
યશને એવું લાગ્યું કે જે પાયો તેણે વર્ષો સુધી લોહી-પરસેવો એક કરીને ચણ્યો હતો, તે ક્ષણભરમાં જમીનદોસ્ત થઈ ગયો છે. જે 'પડછાયા' પર તેને અતૂટ ભરોસો હતો, તે પડછાયો આજે પોતાની એક અલગ કાયા બનાવીને ઊભો હતો. વિસ્મયે પિતાના રસ્તે ચાલવાનો ઇનકાર કર્યો હતો, પણ તેની પાછળનું કારણ એટલું ઉમદા હતું કે યશ તેને ઠપકો પણ આપી શકે તેમ નહોતો.
પાર્ટીના ઝળહળતા પ્રકાશમાં યશને અચાનક અંધકારનો અનુભવ થયો. શું આ તેના સપનાનો અંત હતો, કે વિસ્મયના એક નવા અને ભવ્ય સપનાની શરૂઆત?
