એક દિવસ ઝમકુડી તેના પિયરે ગામડેથી રોકાવા માટે આવી હતી, શહેરના કોલાહલથી દૂર, પોતાના પિતાના શાંત ઘરમાં. તેના બાપુજી, જે એક નિવૃત્ત સિવિલ એન્જિનિયર છે, તેઓ કચેરીના કામકાજમાંથી મુક્ત થઈને શાંતિથી જીવન વિતાવી રહ્યા હતા. તે દિવસે, બાપુજીને મળવા માટે એક નિવૃત્ત પોલીસ હવાલદાર, જે તેમનો જૂનો મિત્ર પણ હતો, તે આવ્યો હતો.
બંને મિત્રો બેઠા બેઠા જીવનની વાતો કરી રહ્યા હતા. ત્યારે જ બાપુજીએ પોતાના ઘરમાં આવેલા મીટરની માથાકૂટની વાત કરી. બાપુજીએ કહ્યું, "યાર, આ સરકારી બાબતોમાં કેટલી તકલીફ પડે છે. કામ કરાવવા જઈએ તો કોઈ સાંભળતું નથી."
તે સાંભળીને પોલીસ હવાલદારે કહ્યું, "અરે, બાપા! ચિંતા ન કરો. અમારા વિસ્તારમાં એક બહેન છે જે સ્વયંસેવક તરીકે કામ કરે છે. તે સાચા અર્થમાં સમાજસેવિકા છે. સામાન્ય માણસની નાની-મોટી ફરિયાદો હોય કે મોટા પ્રશ્નો, તે બધાનું નિરાકરણ લાવે છે. અમે બધા તેને આદરથી 'તાઈ' કહીને બોલાવીએ છીએ."
બાપુજીએ આશાભરી નજરે પૂછ્યું, "ખરેખર? જો આપણું કામ થઈ જતું હોય તો આપણે તેમની સાથે વાત કરવા તૈયાર છીએ."
પોલીસવાળાએ હસતા હસતા કહ્યું, "ચિંતા ન કરો, તમારું કામ ચોક્કસ થઈ જશે. ચાલો, તો હવે હું રજા લઉં છું." એમ કહીને તે ત્યાંથી નીકળી ગયો.
આ બાજુ ઝમકુડીની એક મોટી બહેન હતી, જેનું નામ જાસ્મીન હતું. તે એક બ્યુટિશિયન હતી અને તેના બે બાળકો સાથે એકલી જ રહેતી હતી. તે એક 'સિંગલ મધર' હતી અને ઘણા વર્ષોથી પોતાની જાતે જ બાળકોનો ઉછેર કરી રહી હતી.
ઝમકુડીએ જાસ્મીનને ફોન કર્યો. ફોન પર વાતો કરતાં કરતાં જાસ્મીને ઝમકુડીને પોતાના ઘરે આવવાનું આમંત્રણ આપ્યું. જાસ્મીને કહ્યું, "ઝમકુડી, તું અહીં મારા ઘરે આવી જા. આપણે બંને મુંબઈ ખરીદી કરવા જશું. તારે જે કંઈ જોઈતું હોય તે લઈ લેજે, અને મારે પણ થોડી ખરીદી કરવી છે."
જાસ્મીનના ઘરે પહોંચ્યા પછી, ઝમકુડી અને જાસ્મીન બંને મુંબઈ ખરીદી કરવા નીકળી પડ્યા. જાસ્મીનને પોતાના પુત્ર માટે એક કી-બોર્ડ વાળી વિડિયો ગેમ લેવી હતી. ઝમકુડીને પણ પોતાના બાળકો માટે અને ઘર માટે ઘણી બધી ખરીદી કરવી હતી. શહેરમાં ગામડા કરતાં સારી વસ્તુઓ મળતી હોય છે એટલે ઝમકુડી જ્યારે પણ શહેરમાં આવે ત્યારે પોતાના બાળકો અને ઘર માટે ખરીદી કરી લેતી.
બંને બહેનો ખરીદી કરવા નીકળી. ઝમકુડીએ પોતાના બાળકો માટે રમકડાં, કપડાં અને ઘર માટે ઘણી ચીજવસ્તુઓ ખરીદી. જાસ્મીન પોતાના પાર્લર માટે અને ખાસ કરીને પોતાના પુત્ર માટે કી-બોર્ડ વાળી વિડિયો ગેમ શોધતી હતી. ઘણી દુકાનો ફર્યા પછી તેમને એક ઠેકાણે એ વિડિયો ગેમ મળી ગઈ.
જાસ્મીને દુકાનદારને ભાવ પૂછ્યો તો દુકાનદારે પંદરસો રૂપિયા કહ્યા. જાસ્મીન એકલી રહેતી હોવાથી પૈસાની કિંમત સમજતી હતી. તેણે દુકાનદાર સાથે ઘણી માથાકૂટ કરી અને આખરે બારસો રૂપિયામાં તે વિડિયો ગેમ લઈ લીધી. પણ ઉતાવળમાં જાસ્મીનથી એક ભૂલ થઈ ગઈ કે તેણે વિડિયો ગેમ ચકાસીને લીધી નહીં.
ઘરે આવીને બાળકોએ ઉત્સાહથી તે વિડિયો ગેમ ચાલુ કરી, પણ તે ચાલુ જ ન થઈ. જાસ્મીનનો જીવ બળી ગયો. તેના મહેનતના આટલા બધા પૈસા નકામા ગયા. ઝમકુડીને પણ દુકાનદાર પર ગુસ્સો આવ્યો. તેણે જાસ્મીનને કહ્યું, "ચિંતા ન કર, આપણે કાલે ફરીથી જશું અને આ ગેમ બદલાવીને જ આવીશું."
જાસ્મીને નિરાશ થઈને કહ્યું, "રહેવા દે, હવે એ લોકો પાછી નહીં આપે. ખોટો ધક્કો થશે."
પણ ઝમકુડીએ તેની વાત માની નહીં. તેણે હિંમતપૂર્વક કહ્યું, "એકવાર જઈને વાત કરવામાં શું વાંધો છે? આપણે પ્રયત્ન તો કરી જોઈએ."
બીજા દિવસે બંને બહેનો ફરીથી તે દુકાને પહોંચી. દુકાનદારને બધી વાત કરી અને ગેમ બદલી આપવા કહ્યું. પણ દુકાનદારે સ્પષ્ટ કહી દીધું, "બહેન, અમે ઇલેક્ટ્રોનિક વસ્તુઓની કોઈ ગેરંટી આપતા નથી. એકવાર તમે અહીંથી વસ્તુ લઈ જાઓ પછી તે બગડી જાય એ અમારી જવાબદારી નથી."
જાસ્મીને તેને ઘણી વિનંતી કરી, સમજાવવાની કોશિશ કરી, પણ દુકાનદાર માનવા તૈયાર જ નહોતો.
એટલામાં જ ઝમકુડીને પોતાના બાપુજી અને પોલીસવાળા વચ્ચે થયેલી વાતચીત યાદ આવી ગઈ. તેને એક આશાનું કિરણ દેખાયું. તેણે વિચાર્યું, "જો ખોટો દાવ અજમાવી જોઉં અને જો તુક્કો લાગી જાય તો આપણું કામ થઈ જાય."
હિંમત કરીને તેણે દુકાનદારને કહ્યું, "મારી બહેનના મહેનતના પૈસા છે, તમારે આ ગેમ બદલાવી જ પડશે."
દુકાનદારે તો સીધી જ ના પાડી દીધી. ત્યારે ઝમકુડીએ ચહેરો ગંભીર બનાવીને કહ્યું, "વાંધો નહીં. કાલે અમારા વિસ્તારમાં 'તાઈ' નામના એક સ્વયંસેવક બહેન છે. તે બધાને હું અહીં લઈને આવીશ. ત્યારે તમે જે વાત કરવી હોય તે કરી લેજો. સમજી લેજો કે આ વાત અહીં પૂરી નહીં થાય."
દુકાનદારને લાગ્યું કે આ કોઈ ધમકી છે. તેણે પૂછ્યું, "તમે મને ધમકી આપો છો?"
ઝમકુડીએ કહ્યું, "હું ધમકી નથી આપતી, પણ તમે સમજતા નથી. હું મારી બહેનના મહેનતના પૈસા એમ જ જવા નહીં દઉં."
ઝમકુડીના આત્મવિશ્વાસભર્યા શબ્દોથી દુકાનદાર ડરી ગયો. તે જ સમયે, બાજુની દુકાનના અન્ય દુકાનદારોએ પણ તેને સમજાવવાનું શરૂ કર્યું. "અરે, તાઈનું નામ બહુ મોટું છે. તું ચૂપચાપ આ વિડિયો ગેમ બદલી દે, નહીં તો મોટી માથાકૂટ થશે."
ઝમકુડી છાનીમાની આ બધી વાત સાંભળતી હતી અને તેનામાં હિંમત વધી ગઈ. તેણે ફરીથી કહ્યું, "તમે કાલે સવારે 'તાઈ' અને તેમના સ્વયંસેવકો સાથે વાત કરવા તૈયાર રહેજો. અને જો તેમ ન કરવું હોય તો વિડિયો ગેમ બદલી આપો અને ચેક કરીને આપો, ચાલતી હશે તો જ અમે લઈ જઈશું."
બાજુના દુકાનદારોએ તેને ખૂણામાં લઈ જઈને સમજાવ્યું, "શું કામ માથાકૂટ કરે છે? છાનોમાનો વિડિયો ગેમ બદલી દે. જો બહારથી કોઈ આવશે તો તારી પાસે પૈસા પણ કઢાવશે અને બદનામી પણ થશે તે અલગ."
આખરે દુકાનદાર ડરી ગયો. તેણે દુકાનમાંથી એક નવી વિડિયો ગેમ કાઢી અને તેને ચાલુ કરીને બતાવી. ખાતરી કર્યા પછી જ ઝમકુડી અને જાસ્મીન તે ગેમ લઈને ઘરે ગયા.
બીજા દિવસે, ઝમકુડી, જાસ્મીન અને તેના બાળકો બધા બાપુજીના ઘરે ભેગા થયા. જમતા જમતા ઝમકુડીએ આખી ઘટનાની વાત કરી. બાપુજી અને જાસ્મીન બધા હસવા લાગ્યા. બાપુજીએ ઝમકુડીની પ્રશંસા કરતાં કહ્યું, "બેટા, તેં તો કમાલ કરી. તારી બુદ્ધિ અને હિંમતને લીધે આપણું કામ થઈ ગયું."
આ ઘટના પરથી એક વાત સાબિત થાય છે કે જો કોઈના ભલા માટે થોડું ખોટું બોલવામાં આવે, તો તે ખોટું પણ ક્યારેક સાચું બની જાય છે.
