"અલબત્ત, તું જવાની છે, ઈનોલા. મેં યુવતીઓ માટેની ઘણી ઉત્તમ સંસ્થાઓમાં પૂછપરછ કરાવી છે."
માતાએ મને આવી સંસ્થાઓ વિશે કહ્યું હતું. તેમના રેશનલ ડ્રેસ જર્નલ્સ " રેતઘડી" આકૃતિ જેવા બનાવી દેવા વિશે ચેતવણીઓથી ભરેલા હતા. આવી જ એક "શાળા" માં, મુખ્ય શિક્ષિકાએ દરેક છોકરીને કોરસેટ પહેરાવી હતી. અને છોકરીની કમર પર કોરસેટ દિવસ અને રાત, જાગતા કે સૂતી વખતે રહેતી, સિવાય કે અઠવાડિયામાં એક કલાક માટે જ્યારે તેને "સ્નાન" માટે કાઢી નાખવામાં આવતી, એટલે કે છોકરી સ્નાન કરી શકે. પછી તેને વધુ કડક બનાવવામાં આવી, જેનાથી પહેરનાર સામાન્ય રીતે શ્વાસ લેવાની ક્ષમતાથી વંચિત રહેતી, જેથી સહેજ પણ આંચકો લાગવાથી તે બેભાન થઈને નીચે પડી જાય. આને "મોહક" માનવામાં આવતું. તેને નૈતિક પણ માનવામાં આવતું, કોરસેટ "એક હંમેશા હાજર મોનિટર હતી જે તેના પહેરનારને આત્મસંયમ રાખવા માટે કહેતી હતી" બીજા શબ્દોમાં કહીએ તો, જેના કારણે દુર્ભાગ્યપૂર્ણ પીડિતા માટે તેની વાંકા વળવું કે આરામ કરવો અશક્ય બની જતો. આધુનિક કોરસેટ, મારી માતાના જૂના વ્હેલબોનવાળા કોરસેટથી વિપરીત, એટલી લાંબી હતી કે તેને સ્ટીલની બનાવવાની જરૂર હતી જેથી તૂટે નહીં, તેમની કઠોરતા આંતરિક અવયવોને વિસ્થાપિત કરતી હતી અને પાંસળીના પાંજરાને વિકૃત કરતી હતી. એક શાળાની છોકરીની કોરસેટવાળી પાંસળીઓએ ખરેખર તેના ફેફસાંમાં કાણું પાડી દીધું હતું, જેના કારણે તેનું અકાળે મૃત્યુ થયું. તેના કૉફીનમાં સૂતી વખતે તેની કમર પંદર ઇંચની હતી.
આ બધું મારા મગજમાં એક ક્ષણમાં પસાર થઈ ગયું, જ્યારે મારી કાંટા-ચમચી ખખડાટ સાથે મારી થાળી પર પડી. હું સ્તબ્ધ થઈને બેઠી હતી, મારી પરિસ્થિતિની ભયાનકતાથી ઠંડી પડી ગઈ હતી, છતાં મારા ભાઈને મારા વાંધાઓ વિશે કંઈ કહી શકી નહીં. સ્ત્રી સ્વરૂપના આવા અંગત સંબંધો વિશે પુરુષ સાથે વાત કરવી અશક્ય હતું. હું ફક્ત હાંફી શકી, "પણ, માતા-"
"કોઈ ખાતરી નથી કે તારી માતા ટૂંક સમયમાં ગમે ત્યારે પાછી આવશે. હું અહીં અનિશ્ચિત સમય માટે રહી શકીશ નહીં." ભગવાનનો આભાર, મેં વિચાર્યું. "અને તું અહીં એકલી રહી શકીશ નહીં, રહી શકીશ, ઈનોલા?"
"શું લેન અને શ્રીમતી લેન અહીં રહેવાના નથી?"
તેણે ભવાં ચડાવીને છરી નીચે મૂકી દીધી, જેનાથી તે તેની બ્રેડ પર માખણ લગાવી રહ્યો હતો. " ચોક્ક્સ, પણ નોકરો તને યોગ્ય સૂચના અને દેખરેખ આપી શકશે નહીં."
"હું કહેવા જતી હતી કે, માતાને ગમશે નહીં-"
"તારી માતા તારા પ્રત્યેની તેની જવાબદારીમાં નિષ્ફળ ગઈ છે." તેનો સ્વર માખણના છરી કરતાં ઘણો તીક્ષ્ણ બની ગયો હતો. "જો તું કેટલીક સિદ્ધિઓ, કેટલીક સામાજિક પ્રતિષ્ઠા, કેટલીક આચરણની રીતો પ્રાપ્ત નહીં કરે તો તારું શું થશે? તું ક્યારેય શિષ્ટ સમાજમાં આગળ વધી શકશે નહીં, અને લગ્નની તારી સંભાવનાઓ-"
"કોઈપણ સંજોગોમાં ધૂંધળી છે," મેં કહ્યું, "કારણ કે હું બિલકુલ શેરલોક જેવી દેખાઉં છું."
મને લાગે છે કે મારી નિખાલસતા તેને ડગમગાવી રહી હતી. "મારી પ્રિય છોકરી." તેનો સ્વર નરમ પડ્યો. "તે બદલાશે, અથવા તે બદલાઈ જશે." અનંત કલાકો સુધી બેસીને પિયાનો વગાડતી વખતે મારા માથા પર એક પુસ્તક રાખીને, મેં વિચાર્યું. દિવસો ત્રાસમાં વિતાવવાના, વત્તા કોરસેટ, ડ્રેસ ઇમ્પ્રુવર્સ અને ખોટા વાળ, જોકે તે એવું કહેતો ન હતો. "તું એક ઉચ્ચ ગુણવત્તાવાળા પરિવારમાંથી આવે છો, અને થોડી પોલિશિંગ સાથે, મને ખાતરી છે કે તું અમને બદનામ નહીં કરે."
મેં કહ્યું, "હું હંમેશા બદનામ રહી છું, હું હંમેશા બદનામ રહીશ, અને હું યુવાન મહિલાઓ માટે કોઈ ફિનિશિંગ સંસ્થામાં જઈશ નહીં."
"હા, તું જઇશ."
મીણબત્તીથી પ્રકાશિત સંધ્યાકાળમાં ટેબલ પર એકબીજા સામે જોતા, અમે જમવાનો ઢોંગ છોડી દીધો હતો. મને ખાતરી છે કે તે જાણતો હતો, જેમ હું જાણતી હતી તેમ, કે લેન અને શ્રીમતી લેન બંને હૉલવેમાં વાતો સાંભળી રહ્યા હતા, પરંતુ મને, કોઈ પરવા નહોતી.
મેં મારો અવાજ ઊંચો કર્યો. "ના. જો જરૂરી હોય તો મને ગવર્નેસ શોધી આપો, પણ હું કોઈ કહેવાતી બોર્ડિંગ સ્કૂલમાં જવાની નથી. તમે મને જવા માટે મજબૂર કરી શકતા નથી."
તેણે ખરેખર પોતાનો સ્વર નરમ પાડ્યો, પણ કહ્યું, "હા, હું કરી શકું છું, અને હું કરીશ."
"તમારો મતલબ શું છે? શું તમે મને ત્યાં લઈ જવા માટે બેડીઓ બાંધશો?"
તેણે પોતાની આંખો ફેરવી. "તેની માતાની જેવી જ છે," તેણે છત તરફ જોઈને કહ્યું, અને પછી તેણે મારી તરફ એટલી શહીદ, એટલી નમ્ર નજર રાખી કે હું સ્થિર થઈ ગઈ. મધુર સ્વરમાં તેણે મને કહ્યું, "ઈનોલા, કાયદેસર રીતે તારી માતા અને તારા બંને પર મારું સંપૂર્ણ નિયંત્રણ છે. જો હું ઈચ્છું તો, તું સમજદાર ન થાય ત્યાં સુધી હું તને તારા રૂમમાં બંધ કરી શકું છું, અથવા તે ઇચ્છિત પરિણામ પ્રાપ્ત કરવા માટે જરૂરી કોઈપણ પગલાં લઈ શકું છું. વધુમાં, તારા મોટા ભાઈ તરીકે હું તારા માટે નૈતિક જવાબદારી નિભાવું છું, અને તે સ્પષ્ટ છે કે તું ખૂબ લાંબો સમય જંગલીની જેમ રહી છે. હું કદાચ તને વ્યર્થ જીવનથી બચાવવા માટે યોગ્ય સમયે આવ્યો છું. જેમ હું કહું છું તેમ તું કરીશ."
તે ક્ષણે મને બરાબર સમજાયું કે મારા પિતાના મૃત્યુ પછીના દિવસોમાં મમ્મીને કેવું લાગ્યું હતું.
અને શા માટે તેણે લંડનમાં મારા ભાઈઓને મળવાનો કોઈ પ્રયાસ કર્યો ન હતો, અથવા ફર્ન્ડેલ પાર્કમાં તેમનું સ્વાગત કર્યું ન હતું.
અને શા માટે તેણીએ માયક્રોફ્ટ પાસેથી પૈસા છીનવી લીધા. હું ઉભી થઈ. "હવે મને રાત્રિભોજનમાં રૂચી નથી. મને ખાતરી છે કે તમે મને માફ કરશો."
હું ઈચ્છું છું કે હું કહી શકું કે હું ઠંડા ગૌરવ સાથે રૂમમાંથી બહાર નીકળી ગઈ, પણ સત્ય એ છે કે, હું મારા સ્કર્ટ પરથી લપસી પડી અને સીડી પર ઠોકર ખાઈ ગઈ.
