સ્થળ: રણઝણ ગામ,ગુજરાત
રણઝણ ગામ ગુજરાતના પછાત વિસ્તારમાં આવેલું એક નાનું પણ ઘેરું રહસ્યમય ગામ હતું. ગામની બહાર એક જૂનો વટવૃક્ષ હતો અને તેના બાજુમાં તૂટી પડેલી ભુતિયા હવેલી. લોકો કહે કે એ હવેલીમાં કોઈ જીવતી ડાકણ રહે છે – “કુસુમ ડાકણ”.
કુસુમ ગામમાં વર્ષો પહેલાં એક ધાય તરીકે કામ કરતી. લોકો એને ઈજ્જતથી જુએ, પણ એક દિવસ ગામમાં ભયાનક દુર્ઘટનાઓ શરુ થઈ — બાળકોએ જન્મતાં જ શ્વાસ લેવાનું બંધ કરી દીધું, પશુઓ વિહોણા થઈ ગયા અને ખેતરો સૂકા પડી ગયા. ગામલોકોએ તમામ દોષ કુસુમ પર મઢી દીધો. એક પંડિતના કહ્યા મુજબ, તે ડાકણ હતી જે બાળકોની આત્માઓ ખાય છે.
ગામલોકોએ એને બાંધીને વટવૃક્ષ નીચે જીવતી જ સળગાવી કાઢી. પણ મૃત્યુ પામતાં પહેલા, કુસુમે શ્રાપ આપ્યો:
"હું ફરીશ… મારું વાળ હજી ન તૂટીયું… જેમણે મારી હજેમત લીધી, તેમને હું શાંત ન રહેવા દઈશ…"
તે મૃત્યુ પામી, પણ શમાઈ નહીં.
20 વર્ષ બાદ…
કુસુમનું રૂપ હવે માનવીય નહોતું રહ્યું. તેનું શરીર કાળાં પડછાયાં જેવું બની ગયું હતું. તેની ત્વચા સુકાઈ ગયેલી અને ફાટેલી લાગતી. આંખો એવી લાલ કે જોઈને જ હૈયું ધ્રૂજી જાય. કાળાં લાંબા વાળ, જેમ કે ધરતી સુધી લટકતાં – એ વાળમાં એવું દુઃખ અને ક્રોધ ભરાયેલો કે જાણે તેમાં જીવ હોવા લાગે.
તેણું મોં ધૂંધાળું, ખૂણેથી ફાટેલું, અને તેના મોંમાંથી અકાળે મૃત્યુ પામેલા બાળકોના રડવા જેવા અવાજો આવતા. તે વાત કરતી ત્યારે અવાજ મધુર નહી, પણ એક જંગલી સ્ત્રીનો ગુંજાડાવાર હોય તેમ કાન ફાટતાં.
એ ઉભી રહે ત્યારે જમીનથી થોડું ઊંચી હોય – એ બતાવતું કે હવે એ ધરે નહિ, હવામાં તરે છે. પગ પાછળ વળેલા હતા – જે ડાકણના ઓળખચિહ્ન માનવામાં આવે છે.
તેની સાડી સફેદ હતી, પણ લોહીથી ભીંજાયેલી, જેમ કોઈએ તાજેતરમાં જ એને જીવતી સળગાવી હોય.
ગામલોકો કહે છે કે જો કોઈ એની સામે ઊભો રહે તો પહેલાં શરીર ઠંડી પડી જાય… પછી શ્વાસ બંધ થવા લાગે… અને પછી… માત્ર કરાટા રહે…
વર્ષો પછી, શહેરથી ચાર યુવાનો—વીર, નિધિ, અર્જન અને મયંક—ભૂતિયી જગ્યાઓ પર ફિલ્મ ડોક્યુમેન્ટરી બનાવવા રણઝણ ગામે આવ્યા. ગામના વડીલોએ તાકીદ કરી:
"એ વટવૃક્ષ પાસે ના જજોજો… રાત્રે તો નહિ જ…"
પણ યુવાનોએ એને અંધશ્રદ્ધા ગણાવી. રાત્રે 12 વાગે તેઓ કેમેરા લઈને વટવૃક્ષ અને હવેલી સુધી ગયા. અચાનક વાતાવરણ બદલાયું. ચાંદ કેમેરામાં લાલ દેખાવા લાગ્યો. વટવૃક્ષમાંથી અવાજો આવવા લાગ્યા. કેમેરાનું લાઈટ બંધ, અને અંદરથી મહિલાનું ગુંજન…
"મારું વાળ તૂટ્યું નથી… તું શા માટે આવ્યો છે...?"
વિર ભાંયભાંય દોડ્યો, નિધિ નજરૂંહટ કરી રહી હતી ત્યારે એની આંખ સામે સફેદ સાડીમાં એક મહિલા ઊભી રહી… વાળ જમીન સુધી લાંબા, આંખો લાલ, શરીર ધરતીથી થોડું ઊંચે…
"તમે મને જીવતી સળગાવ્યા હતા… હવે મારી જીવી રહી છે…"
તેણે નિધિના શરીરમાં પ્રવેશ કર્યો. અર્જન અને મયંક દોડી આવ્યા, પણ નિધિ હવે ડાકણ બની ચૂકી હતી. વટવૃક્ષની નજદીક એક પાથરાયેલા કૂવામાંથી ચૂટકારા મળ્યો — એક લોહીથી ભીંજાયેલો તાબીઝ. અર્જને એ તાબીઝ લઈ નિધિને સ્પર્શાવ્યો, અને અવાજ આવ્યો:
"આ મારા વાળનો તંત્ર છે… એને તોડી શકશો તો મુક્તિ મળશે."
મયંકે કટારથી વાળ કાપવાની કોશિશ કરી, પણ વાળ લોખંડ જેવાં ટકારા મારતાં હતા. અંતે તેમણે વટવૃક્ષને આગ લગાડી. આગ સાથે વાળ બળી ગયા… ડાકણનો અસ્તિત્વ વિલિન થયો.
નિધિ સૂન થઈ પડી… જીવતી હતી પણ કંઈ યાદ નહોતું.
રણઝણ ગામ આજે પણ છે. વટવૃક્ષનો બળેલો ઢેર હવે ત્યાં પણ છે. લોકો કહે છે કે જો કોઈ એ જગ્યાએ રાત્રે જાય, તો એને મહિલાના વાળ હજી પણ ઝાકળ સાથે ઉડીને સ્પર્શ કરે છે…
સાવધાન રહો… દરેક વૃક્ષ હમેશા છાંયું નથી આપતું… ક્યારેક એમાં કોઈ ડાકણ જીવંત હોય છે…
