ઘણા સમય પહેલાની વાત છે, જ્યારે કમ્પ્યુટર અને મોબાઇલ જેવી સુવિધાઓનો અભાવ હતો, અને કમ્પ્યુટર તો ક્યાંક જ જોવા મળતા. જમકુડી અને સુરેખા, બે બહેનો, હવે મોટી થઈ ગઈ હતી. જમકુડી ૧૬ વર્ષની હતી અને સુરેખા ૧૯ વર્ષની.
જમકુડીની બાને થયું કે બંને દીકરીઓને પાર્લરનો કોર્સ કરાવે. તેમની માસીનું પાર્લર સારું ચાલતું હતું, પણ તે દૂર હતું. આથી બાએ બંને દીકરીઓને પૂછ્યું, "શું તમે બંને ટ્રેનમાં અપ-ડાઉન કરી શકશો?" સુરેખાએ માથું હલાવીને હા પાડી. બાએ કહ્યું, "તો ભલે, બંને પાસ કઢાવી લો." બંને બહેનોએ ટ્રેનનો પાસ કઢાવ્યો.
રોજ સવારે તેઓ ટ્રેન પકડીને પાર્લર જાય અને સાંજે ૭:૩૦ વાગ્યાની ટ્રેનમાં પાછી ઘરે આવે. નિર્મલા માસીનું પાર્લર ખૂબ સારું ચાલતું હતું. જમકુડી અને સુરેખા પાર્લરનો કોર્સ શીખવાની સાથે સાથે તેમને પાર્લરમાં મદદરૂપ પણ થતી હતી. તેમની સાથે બીજી ત્રણ છોકરીઓ પણ પાર્લરનો કોર્સ શીખવા આવતી હતી – એક ગુજરાતી હતી અને બે મરાઠી. સાંજના સમયે પાર્લરમાં ઘણી ભીડ રહેતી, કારણ કે ઘણા ગ્રાહકો આવતા. અમે નાની-મોટી મદદ કરતા, પણ મુખ્ય કામ તો માસી જ સંભાળતા.
એક વખત બપોરના સમયે, જ્યારે બંને માસી ઘરે જમવા ગયા હતા, ત્યારે એક બહેન પાર્લરમાં આવ્યા. અમે પૂછ્યું, "ક્યાં કરના હૈ?" પેલા બહેને કહ્યું, "મેરે પૈરોંમેં વેક્સ કરવાના હૈ." અમે વિચાર્યું કે હવે આને ના કેમ પાડવી! ત્યાં પેલી મરાઠી છોકરી જે પાર્લર શીખવા આવી હતી, તેણે કહ્યું, "ઠીક હૈ, અંદર આ જાઈએ." પછી તે ક્લાયન્ટના એક પગમાં વેક્સ કરતાં કરતાં પેલી મરાઠી છોકરી તેની મશ્કરી કરવા લાગી. માંડ માંડ એક પગમાં વેક્સ થયું. તે ક્લાયન્ટ એક પગમાં વેક્સ કરાવીને જતી રહી અને બોલી, "કલ વાપસ આઉંગી. જબ પાર્લરવાલી આંટી હોગી." માસી જમીને પાછા આવ્યા ત્યારે પેલી મરાઠી છોકરીએ હસતાં હસતાં કહ્યું, "એક પેર મેં વેક્સ કરવા કે વો લડકી ભાગ ગઈ." માસીએ કહ્યું, "વાંધો નહીં, કાલે પાછી આવશે."
અમારી બંને બહેનોનો સાંજે જવાનો સમય થયો એટલે અમે સ્ટેશન તરફ નીકળી ગયા. પ્લેટફોર્મ પર બે બદમાશ છોકરાઓ અમારી સામે જોઈને ટણકાય કરતા હતા. ટ્રેન પ્લેટફોર્મ પર આવી એટલે સુરેખા અને જમકુડી લેડીઝ ડબામાં ચડી ગયા. અમારી પાછળ પાછળ પેલા બે છોકરાઓ પણ ચડી ગયા. થોડીક વાર તો જમકુડી આ બધું સહન કરે છે, પછી ગુસ્સે થઈને પેલા બે છોકરાઓને બોલી, "ક્યાં હૈ? કયું પીછા કર રહા હૈ?" લેડીઝ ડબાની બધી બહેનો તે છોકરાઓ સામે જોવા લાગી. છોકરાઓ સ્ટેશન આવતા તરત જ ઊતરી ગયા અને બીજા ડબ્બામાં ચડી ગયા.
પછી અમે અમારા સ્ટેશને ઊતર્યા એટલે પેલા છોકરાઓ પણ અમારી પાછળ પાછળ ઊતર્યા અને અમારી પાછળ ચાલવા લાગ્યા. જમકુડીનો મગજ ગયો એટલે પેલા બે છોકરાઓમાંથી એક છોકરાનો કોલર પકડીને બોલી, "ક્યાં હૈ? કયું પીછા કરતા હૈ?" પેલો છોકરો ડર્યો નહીં અને બોલ્યો, "મૈં કહાં પીછા કરતા હું?" જમકુડીએ કહ્યું, "ચલ, પોલીસ સ્ટેશન મેં જાકર બતાના!" તે છોકરો કોલર છોડાવીને ભાગ્યો અને બીજો પણ તેની પાછળ ગયો. બંને છોકરા ભાગી ગયા.
સુરેખાએ ઘરે આ વાત ન કહેવાની ના પાડી. જમકુડીએ માથું હલાવીને હા પાડી.
પછી તો અમને બંને બહેનોને રોજ પાર્લરમાં જવું ગમવા લાગ્યું. પાર્લરમાંથી સાંજે છૂટીએ એટલે ટ્રેન પકડીને બારણા પાસે ઊભા રહીને હવા ખાતા જવાની મજા આવતી. ઘણીવાર વરસાદ આવતો હોય તો સ્ટેશનથી બહાર નીકળીને ચાલીને ઘરે જતા. વરસાદમાં પલળતા બંને બહેનો રસ્તામાં ગરમાગરમ મકાઈના ડોડા ખાતા. પછી તો અમને માસીના પાર્લરમાં બહુ મજા આવતી.
એક દિવસ સવારે બંને બહેનો સ્ટેશને પહોંચી અને જોયું તો બંનેનો પાસ પૂરો થઈ ગયો હતો. એટલે જમકુડીએ પોતાની અને સુરેખાની બંનેની ટિકિટ કઢાવી. ટિકિટબારીવાળો પાંચ રૂપિયા ઓછા આપે છે. જમકુડી પાંચ રૂપિયા માટે માથાકૂટ કરે છે એટલે ટિકિટબારીવાળો તેને પાંચ રૂપિયા પાછા આપી દે છે. પછી પ્લેટફોર્મ પર ટ્રેનની રાહ જોતા બંને ઊભા રહી જાય છે.
એક ટી.સી. (ટિકિટ કલેક્ટર) આવીને સુરેખા પાસે ટિકિટ માંગે છે. સુરેખા પર્સમાંથી ટિકિટ કાઢીને ટી.સી.ને બતાવે છે. ટી.સી. કહે છે, "આ તો કાલની ટિકિટ છે! આજની ટિકિટ બતાવો!" સુરેખા અને જમકુડી બંને એકબીજા સામે જોઈ રહે છે કે આ શું? અમે તો આજની ટિકિટ કઢાવી હતી. જમકુડી ટી.સી.ને કેટલું સમજાવવાની કોશિશ કરે છે, પણ ટી.સી. માનતો નથી અને સ્ટેશનની અંદર પોલીસ થાણામાં લઈ જાય છે. ત્યાંના ઇન્ચાર્જને કહે છે કે આ છોકરીઓએ ટિકિટ કઢાવી નથી, તેમને દંડ કરો. સુરેખા ગભરાઈ જાય છે અને રડવા લાગે છે.
જમકુડીનો મગજ જાય છે અને સામે ઇન્ચાર્જને જ ભરાઈ પડે છે, "મૈંને ટિકિટ આજ કી લી થી. આપ ચાહે તો મેરે સાથ ટિકિટબારી પર ચલ કે પૂછ સકતે હૈ!" ત્યાંનો ઇન્ચાર્જ જમકુડી સાથે એક લેડીઝ કોન્સ્ટેબલને મોકલે છે અને તેઓ ટિકિટબારીએ જાય છે. ટિકિટબારીવાળો કહે છે કે હા, મેં આ બહેનોને આજની ટિકિટ આપી હતી.
પછી જમકુડીને ગુસ્સો આવે છે. તે પહેલા ઇન્ચાર્જ પાસે પાછી જાય છે અને તેને કહે છે, "મૈં તુમ લોગો પે કેસ કરુંગી. કિતને લોગો કો કલ કી તારીખ કી ટિકિટ આપ લોગોને દે દી હૈ? જિન જિન લોગો ને યે ટિકિટ લી હોગી, ઉસકો કિતની પરેશાની હોગી? સબકો જુરમાના ભરના પડેગા. ગલતી આપકે ટિકિટવાલે કી હૈ. અબ મૈં પોલીસ કેસ કરુંગી."
જમકુડી એકદમ ખીજાઈ જાય છે. સુરેખા જમકુડીને શાંત કરવાની કોશિશ કરે છે, પણ જમકુડી માનતી નથી. રેલવે સ્ટેશનનો ઇન્ચાર્જ ડરી જાય છે અને સુરેખાને સમજાવતા કહે છે, "હમારી મિસ્ટેક હૈ. હમ આપકો નઈ ટિકિટ નિકાલ કર દેતે હૈ. આપ અપની બહેન કો શાંત કીજીએ. ગલતી હમ સે હો ગઈ હૈ." પછી સુરેખાના કહેવાથી જમકુડી જવા દે છે અને બંને બહેનો ટ્રેન પકડીને જતી રહે છે.
પછી તો જ્યારે પણ પ્લેટફોર્મ પર અમને બંને બહેનોને એ ટી.સી. જોય, એટલે આઘો જતો રહે. જ્યારે આ વાતની ઘરે ખબર પડે છે, ત્યારે બધા જમકુડીને શાબાશી આપે છે.
Writer dhamak
