AUTHOR: jayesh zomate...
निशाचर भाग 3
धवल एकटक पुढे जे काही घडत आहे - ते चोरुन पाहत होता. आणी पुढे आता जे काही घडत गेल , विळक्षण मतीबधीर करणा-यांमधल होत.
तो लाल रंगाचा जब्बा घातलेला मानवी आकार त्याने आपले दोन्ही हात वर केले , व मानवी , घोग-या , खर्जातल्या तीन मिश्रिंत आवाजांत बोलू लागला.
" हे महामहिम अंधकारराज , दरवर्षीप्रमाणे आजही मी तुम्हाला बळी चढवत आहे , कृपा करुण त्याचा मानपान घ्या , आणि उरलेल्या नैवेद्याच भोग घ्यायची आम्हाला परवानगी द्या !"
हा आवाज ? हा आवाज ! धवलच्या ओळखीचा होता ! का नाही असणार ? लहानपणापासून ज्यांनी त्याला बापाची छाया दिला , त्याच छायेचा हा आवाज होता ना ? हे धवलचे वडील - रामोनाथराव त्याचे बाबा होते ! आणि त्यांचा आवाज भले तो कस विसरु शकतो ?
" बाबा..?" धवलला पुन्हा एक विळक्षण धक्का बसला .
तोच आकाशात एक बिन आवाजाची फेसाळती विषारी,जहरीली- विंचवाच्या डंकासारखी विज कडाडली , सैतानाने नैवेद्य स्विकारला होता.
ह्याचा तो ईशारा होता , की पुढे सुरवात करावी!
त्याच विजेच्या चंदेरी प्रकाशात धवलचा तो एकावर एक आविश्वसनिय धक्के बसलेला - तोंडाचा आ वासलेला , डोळे चेंडू ईतके वटारलेला भयमिश्रित - आश्चर्यकारक,अविश्वसनिय,नवल सर्व मिश्रित भाव चिटकलेला चेहरा ऊजळून निघाला होता..
पण ही तर सुरुवात होती , अजुन तर खरा थरार बाकी होता , अजुन काही राझ बाहेर पडणार होते ,जे पाहताच - ऐकताच धवलच्या मनाचा चकनाचूर झाला होता ..
तोच आकाशात एक बिन आवाजाची फेसाळती विषारी,जहरीली- विंचवाच्या डंकासारखी विज कडाडली , सैतानाने नैवेद्य स्विकारला होता..
त्याच विजेच्या चंदेरी प्रकाशात धवलचा तो एकावर एक आविश्वसनिय धक्के बसलेला - तोंडाचा आ वासलेला , डोळे चेंडू ईतके वटारलेला भयमिश्रित - आश्चर्यकारक,अविश्वसनिय,नवल सर्व मिश्रित भाव चिटकलेला चेहरा ऊजळून निघाला होता..
पण ही तर सुरुवात होती , अजुन तर खरा थरार बाकी होता , काही राझ बाहेर पडणार होते ,जे पाहताच - ऐकताच धवलच्या मनाचा चकनाचूर होणार होता ..
विज कडाडताच त्या विजेचा प्रकाश त्या पाचही जणांच्या अंगावर पडला !
त्याचक्षणाला त्या चौघांचही शरीर हिरवट जहरील्या प्रकाश किरणाने चमकून उठल,!
त्या किरणांसहितच त्यांच्या देहात अपरिचित बदलाव होऊ लागले - चेह-यावरची कातडी प्रेताड बुरशी चढल्यासारखी पांढरी फट्ट चुनापोतल्यासारखी झाली ..
मग भुवयागर्द जाड काळशार झाल्या !
डोळ्यांखाली काळीशार वर्तुळे उमटली- बुभळांच्याआतील मानवी डोळे बदल्ले - दुधाळ झाले, त्यात लालसर मणीएवढ़ा ठिपका होता..
नाक बसक, वटवाघळासारख झाल - जणू नाकाच हाडच कापल असाव, कारण नाकाजागी फक्त दोन मोठाले होल होते.
उघड्या जबड्यातून धार - धार सुळ्यांचे चार- चार दात बाहेर लोंबत होते - कान सश्यासारखे मोठे झाले होते..
हाता -पायांची नख मोठी पौलादी धार - धार झाली होती.
धवल लांबून हे सर्व भीतीदायक , आश्चर्यविदारक दृष्य पाहत होता.- भीतिने त्याची बोबडी वळली होती.
ईतकी वर्ष जो त्या परिवारासोबत राहत होता - ते हे ? असले सैतानी सोंगडे होते ? त्याचे आई- वडील , बहिण, भौ - वहिनी त्यांच रुप किती अभद्र झाल होत , कोण म्हंणेल ही माणस आहेत ? ही तर चालती फिरती सैतान होती.
ईतक्या लांबून त्यांच रुप पाहून सूद्धा धवलची वाचा बसली होती - हात पाय थरथर कापत होते.
मग त्या पाचही जणांच्या तावडीत सापडलेल्या बिचा-या बाबूची हाळत काय झाली अशणार ? विचारच अंगावर सर्रकन काटा आणुन देणार होता !
धवलच्या सैतानी निशाचारी बापाने हालचाल केली.
उजव्या हाताचा पंज्या वर आणला.
धवलला दिसल त्या हाताच बोट लांबसडक होत - त्या हाताला एक पाच इंच लांबीच धार - धार सुळ्याच्या पातीच नख होत..
सुलक्षणाबाई धवलच्या आईने हालचाल केली-
बाबूच्या छातीवरचा शर्ट अलगद टराटरा फाडून टाकला..
त्याची काळ्या केसांची, सेकंदा सेकंदाला वर खाली होणारी छाती उघडी- नागडी पडली..
" मालक कापा , कापा मालक हिहिहिहिह!"
सुलक्षणाबाई येड्यासारख्या टाळ्या पिटू लागल्या - जणू त्या निशाचरी ध्यानांना गंमत वाटत होती.
धवलच्या मनात प्रश्ण आला ? ही आपली आई? कस शक्य आहे ! ही तर चेटकीणीची बहिणच वाटतीये! किती तो फरक ?
जिथे त्याची आई साडी नेसून - टाप टीप रहायची, तिथे हे असल ध्यान कस काय असू शकत ? पण खरच हे सत्य होत ! त्याच्या सर्व परिवारातले सदस्य मानवी रुपाची चादर ओढुन ईतकी वर्ष ह्या दुनियेच्या, धवलच्या डोळ्यांत धुळ फेकून राहत होते .
परंतू आज त्या चादरीखालच रुप धवलला पहायला मिळाल होत.
धवलच्या निशाचर वडीलांनी रामोनाथरावांनी
जास्तवेळ न घालवता , अलगद पाण्यावरुन हात फिरवावा तसा छातीवरुन तो धारधार नख अडवा फिरवला ..
किती ती धार ?
एका सेकंदात चामडी फाटली- रक्ताची आत दबून राहिलेली लाट- पिचकारी- फव्वा-यासारखी वेगान बाहेर पडली , खालच्या हिरवगार गवतावर, झाडांवर सर्व दिशेला रक्ताचा सडा उडाला..
रक्ताच्या वासाने निशाचर उत्तेजित झाले.
त्या पाचही जणांनी - बाबूजवळ आपल तळ ठोकल .
जस मानव डायनिंग टेबलसमोर खायला बसतात आणी टेबलावर वेगवेगळ्या डिशेज ठेवलेल्या असतात .
तसंच ईथे जरा वेगळ होत - ईथे निशाचरांच ब्रेकफास्ट सुरु होत. आणी डिश म्हंणून काय होत बर ? तर पुर्णत जिवंत हाडामांसापासून बनलेला माणुस !
त्या पाचही आकृत्या बाबूच्या शरीरावर झुकल्या
हात -पाय , नरडी, पोट- छाती सर्व दिशेने प्रत्येकाने जबड्यातले दात घुसवून एक- एक करत बाबूच्या रक्ताला लुचाईला - चोखायला सुरुवात केली..!
बाबू अक्षरक्ष विजेच्या धक्के दिल्यासारखा जागेवर धडा धडा थडपडत हळत होता.
पण हात -पाय गच्च बांधले होते ! सुटणार तरी कस ?
गट- गट पाणी पिल्यासारखा रक्त पिण्याचा तो हिंस्त्र आवाज धवलच्या कानांवर पडत होता.
पाच मिनिटांनी सर्वजन बाबूपासून बाजूला झाले तस धवलला त्या त्रिकोणी टेबलावर बेडकासारखा फुगलेला बाबू - आता एका चवलीच्या शेंगेसारखा सपाट झाल्यासारखा दिसला , त्याच्या शरीरातला रक्त नी रक्त शोषून पिऊन टाकल गेल होत .
त्या सर्वाँच्या तोंडाला - गालांना लाल- लाल रंगाच ताज रक्त लागल होत.
कोणी जिभेने चाटत होत- तर कोणी हाताने बोट माखवून तोंडात घालत चघलत होत.
धवलला ओकारी आली होती - पोटात भयंकर मळमलत होत. - पण मरणाच्या भीती पुढे त्याने सर्वकाही दाबून ठेवल होत.
" पिता ..! त्या धवलला कधी मारायचं? मला त्याच्या रक्ताला चाखायचं आहे-आता मला अजुन थांबवत नाही.."
धवलची लाडकी बहिण रेखा म्हंणाली.
तीच हे बोल ऐकून धवलला झटका बसला , कानसूळे गरम झाली.
" नाही ईतक्यात नाही ! "
धवलच्या वडीलांचा आवाज.
" पन का पिता ? गेली पंचवीस वर्ष त्याला पाळल आहे - आता तर तो एक जवान मानव आहे , त्याच शरीर रक्ताने भरल आहे - मग अजुन का थांबायचं, तसंही तुम्ही त्याच्या आई- वडीलांना लहानपणीच संपवल आहे ना?" धवलचा मोठा भौ सोहम म्हंटला.
त्याच्या ह्या वाक्यावर धवलला ईतक मात्र कळाल, की गेली पंचवीस वर्ष आपण ज्या छायेखाली पितृ- माता छायाखाली वाढलो , ते आपले कोणीच नव्हते - त्यांनी फक्त एक आसुरी ईच्छेखाली आपल्याला लहाणापासून मोठ केल होत ! आणी ते काय बर ? तर आपल्याला मारुन खायचं !
एक बकरी वर्षभर निगराणी खाली पाळायची, तिला खायला घालायचं! तीच्यावर लक्ष ठेवायचं आणी मोठी झाली की ती सुरीने मान कापून हळाल करुन मारुन कापून खायची-
असंच काहीस धवल सोबत होत होत !
" पंचवीस वर्ष वाट पाहिलं आहे आपण! आता अजुन थोडी वाट पाहूयात ! कारण एकदा का धवलच लग्न त्या ईशासोबत झालं की मग एका- सोबत , एक बकरी फ्री भेटेल हिहिहिहिहिही! समजल..!"
रामोनाथराव कडवट हसले..
त्यांना दुजोरा म्हंणून बाकीची ती चारजन सुद्धा वाकुळ्या दाखवत - जागेवर उड्या मारत खिखिखी करत हसू लागली..
" औह माय गॉड..! म्हंणजे ही सैतान माझ्या आणी ईशाच्या लग्नासाठी थांबलीयेत तर ? म्हंणजे ह्यांना ईशाला सुद्धा मारुन खायचं आहे तर ? नाही नाही मी अस होऊन देणार नाही- आधीच ह्या हरामखोर दलिंद-यांनी माझ्या आई-वडीलांना मारुन माझ आयुष्य बर्बाद केल आहे !पन मी माझ्या ईशासोबत अस होऊ देणार नाही.! मी आताच तिच्या घरी जातो आणी तिला ह्या सर्व हकीकती बद्दल सांगतो..!" धवल स्वत:शीच म्हंटला.
मनात दृढनिश्चय करुन तो माघारी वळणार तोच..
" टिंग टिंग , टना ना ना , टिंग टिंग टना ना टिंग!" एक छान पैकी रिंग वाजु लागली. कोणाचातरी फोन आला होता !
व तो दुसरा तिसरा कोणी नसून , खुद्द धवलचाच होता.
अचानक वाजलेल्या रिंगने - त्याचसर्व अंग शहारल ..! पटकन हात पेंटच्या खिशात गेला ,
त्याने पटकन खिशातून हात बाहेर काढल : स्क्रीनवर ईशाचच कॉल आलेल दिसत होत.
" हा आवाज ? हा आवाज ? कोण आहे तिथे ? कोण आहे तिथे..! जा बघा लवकर , जा...!"
धवलचा निशाचारी सावत्र बाप - मोठ्याने खेकसला..
त्याचा आवाज ईतका तीव्र - स्वरातला होता !की
धवलने कॉल उचलण्या ऐवजी फोन स्वीचऑफ केल..
मिळेल ती वाट पकडली.- तो जिवाच्या आकांताने धावत सोसायटी ग्राउंडवर आला.. !
मग न थांबता , तसाच पुढे धावत जात , विंगमध्ये घुसला ! जिन्याच्या बाजूलाच लिफ्ट होती.
त्याच नशीबबलवत्तर की आणखी काही म्हंणा?
एका बटणातच लिफ्टचा दरवाजा उघड़ला , पटकन घाई-घाईतच तो लिफ्ट मध्ये शिरला..
समोर असलेल्या एसीच्या नंबर बॉक्समधले - 2 मग 0 असे बटण टिक टिक आवाज करत दाबले..
" पट पट बंद हो, बंद हो..ए बाबा ..! "
हळू हळू लिफ्टचा दरवाजा बंद होत ,होता..!
मनात फक्त एकच विचार येत होता ! की दरवाज्यात कोणीही हात घालू नये! नाहीतर ? नाहीतरी वाट लागणार होती ! रक्ताचा सडा पडणार होता.
जर ते आले तर ? हा विचार करुनच मनाला
भीतिचा विळखा घातला जात होता.
' टंग..!' दरवाजा बंद होताच आवाज झाला..
सर सर करत लिफ्ट वर जाऊ लागली- नंबर एक एक करत बदलू लागले..
मजल्यावर मजले लिफ्ट वर चढु लागली.
ईकडे बागेतून त्या पाचही निशाचारी आकृत्या बंद दरवाज्याच्या लिफ्टकडेच पाहत होते..
त्या सर्वाँच्या पूढे दहा -पावलांवर धवलची पार्क केलेली गाडी होती.
" पिता, आता काय करायचं? धवलला तर सर्व समजलं आहे ? " धवलची वहिनी अर्पिता म्हंटली..
बोलतांना तिच्या तोंडातून सुळे बाहेर डोकावत होते .
दुधाळ बुभळ व त्यातला तो लालसर ठिपक लेझरसारखा चमकत होता.
" एका अर्थी बरच झालं समजल ते ! कारण आता आजची रात्र त्याची शेवटची रात्र ठरणार आहे ! चला अजुन रात्र बाकी आहे तोवर अजुन एक शिकार करुन घेऊयात. कारण ही रात्र निशाचरांची आहे ..!" निशाचर रामोनाथरावांच्यां वाक्यासहितच ती पाचही निशाचर हैवान बिल्डींगच्या दिशेने चालत जाऊ लागली....
समोर एक बंद दरवाज्याची लिफ्ट दिसत होती.
लिफ्टच्या डाव्या आणी उजव्याबाजुला खाली सफेद फरशीवर दोन कूंड्या ठेवलेल्या दिसत होत्या.
तर लिफ्टच्या डाव्या हाताला एक उघडी चौकट होती, ज्या चौकटीतून विंगच्या जिन्याच्या पाय-या खाली- खाली जात अंधारात बुडालेल्या दिसत होत्या.
' टंग ' घंटी वाजल्यासारखा आवाज झाला .
लिफ्टचे चंदेरी रंगाचे दोन्ही दरवाजे विरुद्ध दिशेला जात उघड़ले , आणी त्या उघड्या लिफ्टच्या दरवाज्यातून धवल बाहेर पडला.
बाहेर येताच प्रथम त्याने डाव्या हाताला असलेल्या चौकटीतून विंगमध्ये एक भीतीदायक कटाक्ष टाकला -
रोज उजेडात असणारी विंग आज चक्क घुप्प अंधारात बुडाली होती. त्याच विंगमधून धप धप अस पाय-यांवर एकाचक्षणी चार - पाच जण धावत वर यावी असा आवाज कानांना ऐकू येत होता.
" औह शट!! "
धवलच्या तोंडून भीतीने उद्दार बाहेर पडला.
ती हैवान निशाचर , वेगान- धावत धावत वर वर येत होती. धवलचा आज सोक्षमोक्ष लावून टाकायचं
अस मनी त्या सर्वानी चंगच बांधला होता.
धवलच घर लिफ्टपासून समोद दहा- पंधरा पावळांवरच होत .
धवल कोरिड़ॉर मधून धावतच , त्याच्या घराच्या बंद दरवाज्या दिशेने निघाला , मनोमन त्याला अस वाटलं की हे पंधरा पावळांच अंतर आज पंधराकिलोमीटरच न होवो ? कारण तो ऐकूण होता , की पिशाच्छांकडे काळ्या मायावी शक्ति असतात !
पण त्याच नशीब ह्याक्षणी जोरावर निघालं , चावी दरवाज्याला लावून -मग दरवाजा उघडून तो घरात सुखरुपरीत्या पोहचेपर्यंत काहीच घडलं नव्हत.
दरवाज्याला पाठ टेकवून धवल मोठ-मोठ्याने श्वास घेत उभा होता ..
छातीचा भाता क्षणा-क्षणाला फुग्यासारखा फुगून पुन्हा नॉर्मल होत होता.
भीती कणा, कणाने शरीरात संचारली जात होती.
मनात विचारांच वादळ घोंघावत होत.
" म्हंणजे दरवर्षी ही लोक गावायला जायचं सांगून हे असले अघोरी कांड करत होते.! " धवलने दोन्ही हातांनी डोक्यावरचे केस गच्च पकडले -
फक्त अर्ध्यातासामध्ये अश्या काही अचंबित करणा-या घटना घडल्या होत्या , की त्या घटनेंनी धवलच आयुष्यच बदलून टाकल होत.
अचानक त्याला काहीतरी आठवल .
" ईशाला सांगायला हव , ईशाला ह्या प्रकरणाची माहिती द्यायला हवी !"
डोक्यावरचे केस सोडत त्याने खिशात हात घातल.
खिशात फोन चाफू लागला , पण हे काय? फोन कुठे आहे ? खिशात फोन का सापडत नव्हता ? पटपट त्याने मागचा- पुढचा , दोन्ही बाजूचे खिसे तपासून पाहिले , फोन मात्र जवळ नव्हता !
तोच काहीवेळा अगोदरची फुटेज डोळ्यांना दिसली- धवलने ईशाच कॉल कट केल , धावता धावताच फोन जिन्सच्या खिशात घालण्या ऐवजी, चुकून तो फोन खिशाच्या बाहेरुन स्लीप होत थेट गवतावर पडला होता.
हिरव्या गवतावर धवलचा फोन पडलेला दिसत होता , आणी त्या फोन पासून पुढे धवलची धावत जाणारी आकृती दिसत होती.
धवलला हे आठवून दुष्काळात तेरावा महिना लागल्याच जाणवल - आता तो ह्याक्षणाला एकटाच
ईथे ह्या चार भिंतींच्या घरात कैद झाला होता !
होय कैदच ! कारण ह्या बिल्डींगमधून , ह्या घरातून- आता सुटका होणे शक्य नव्हती.
बाहेर पाऊल ठेवन हा विचारच मूर्खपणाचा , थेट सापाच्या तोंडात हात घालण्यासारखा होता.
धवलला आता कळून चुकलं होत , प्रत्येक गोष्टीच अर्थ कळून येत होत ! की त्यांच्या घरात सर्वजन नास्तिक का होते ! घरात देवाची एकही मुर्ती का नव्हती ! कारण अधर्म , पापी- वामपंथी स्वभावाची ही साक्षात सैतान मानवी देहात वावरत होती..ना ?
" ओह नो ! आता काय करु मी, माझ्या मदतीला कोण येईल आता , ईथे तर देव पन नाहीयेत , जे एव्हीलपासून माझ रक्षण करतील- !"
धवल स्वत : शी म्हंटला !
व तोच त्याची थकलेली नजर खाली गेली- त्याच्या दोन पायांमागे दरवाज्याची खालची फट होती , त्याच फटीतून सफेद रंगाची हिम वाफ मंदगतीने आत येत
होती ..
धवलची विस्फारलेली नजर त्या वाफेला आत येतांना पाहत होती .ड्रेक्युला मुवी मध्ये त्याने पाहिल होत ! पिशाच्छ आपल्या शरीराला हिरव्या रंगाच्या धुळीकणांमध्ये बदलू शकतात.
जर तेच ह्या सफेद वाफेने आत येत असतील ?
मृत्युच्याभयाने धवलची आत्मा करंट लागल्यासारखी जागीच गोठली.
बस्स आता मेलोच , मेलोच आता सर्वकाही संपल - हाच अंत आहे .
अस मानून मनाने हार पत्कारली.
"धवलsssss..!" अचानक दरवाज्याबाहेरुन
धवलच्या आईच्या आवाजातली प्रेम स्वरातली हाक ऐकू आली..
जी ऐकून धवल लागलीच दरवाज्यापासून दूर झाला.
टपो-या डोळ्यांनी दरवाज्याकडे पाहत, सुकलेल्या गळ्यात त्याने आवंढ़ा गिळण्याचा निष्फळ प्रयत्न केला.
पण भीतीने गळा सुकला होता - त्याला पाण्याची गरज होती ,पण सदर वेळच अशी होती , की पाणि पिण्याचही धाडस होत नव्हत.
" धवल बाळ दार उघड़तोस ना ? आम्ही गावावरुन परत आलोय!" धवलच्या आईचा आवाज आला. त्याची आई , खोटी आई- सर्वकाही खोट बोलत होती , हे धवलला ठावूक होत.
" अरे धवल दादा दरवाजा उघड़णा,प्रवासात मी खुप दमलिये रे ! मला ना जरा तहान लागलिये प्लीज दरवाजा उघड़ना रे !" ह्यावेळेस आवाज आला तो त्याच्या लहान बहिनीचा , जी काहीवेळा अगोदर धवलच्या रक्ताचा भोग घ्यायच बोलत होती.
धवलने जर आता दरवाजा उघड़ला असता तर नक्कीच तिने पिसाळलेल्या मांजरीसारखी त्याच्या अंगावर झेप घेतली असती, निशाचरी दातांनी मनगट फाडून रक्त प्राशन केल असत!
" तुम्ही सर्व थांबा हो, धवल माझा मुलगा आहे , त्याच्या बाबांच तो नक्की ऐकेल , हो की नाही धवल? चल दरवाजा उघड पाहू बाळ- शहाण बाळ आहे ना माझ!" धवलच्या बाबांचा प्रेमळ आवाज आला..
परंतू धवल मात्र दरवाज्याकडे पुतळा बनून पाहत उभा होता , मन त्यांच्या त्या प्रेमळ- आज्ञा , हाकेना बिल्कुल भुळणा-यांमधल नव्हत !
काहीक्षण शांतता पसरली - दरवाज्यामागून कसलाच, कोणाचाही आवाज आला नाही-
जणू ती सर्व निशाचर दरवाजा उघड़ण्याची वाट पाहत असावी ? पण धवल काही मूर्ख थोडी होता ?
जो स्वत:हा मृत्यूच्या मुखात सुर घेईल.?
शेवटी जरावेळाने त्यांच मनस्ताप झाला- ते सर्व एकाचक्षणी डिवचले गेले , त्यांचा क्रोध उफाळुन वर आला -
सर्वाँनी धवलला शिव्या शाप द्यायला सुरुवात केली- दरवाज्यावर धाड धाड करत हात -पाय मारायला सुरुवात केली.
धवल घाबरुन दोन पावळे मागे झाला.
" दरवाजा उघडणा ये हरामखोर, उघड़ दरवाजा? लहानपणापासून पाळलय तुला , कशाला ते ? खायलाच ना ? तुझ्या रक्ताचा घोट घेण्यासाठी तुला हे जिवन दिलंय आम्ही" ' धाड,धड़,करत दरवाजा ठोठवला गेला " उघड़ दरवाजा ,उघड़ !"
बाहेरुन ओरडण्याचे धमकावण्याचे आवाज येत होते.
क्रमश:
