ગલગોટી – નું એક નાનકડું મસ્તીભર્યું બાળપણ
ગલગોટીનું ઘર ગામના એક અંતરિયાળ ખૂણે હતું.
ઘરના આંગણે એક મોટું જાંબુનું ઝાડ હતું, જેના
ઘાટા છાંયાં નીચે બેસીને ગલગોટી બહુસારી વાર્તાઓ સાંભળતી. ક્યારેક પંખીડાઓને જોઈને ઊડી
જવાનું મન થતું, તો ક્યારેક ધૂળમાંથી માટલાં
બનાવી રમતી. ઘરના પછવાડે એક નાની નદીનો
પુલ છે, જ્યાંથી દરરોજ સાંજના ઝાંખા પ્રકાશમાં પાણીના છાંટા આવે એ ગલગોટીને મોજ આવે.એ ઘરમાં શાંતિ હતી, વહાલ હતો અને સૌથી વધુ, પાળવાને જેવું ઘર હતું. ગલગોટી એની મમ્મી, પપ્પા, મોટી બહેન રૂપલ અને નાનાં ભાઈ સાથે બહુ પ્રેમથી રહેતી. ઘરના આંગણે એના પગલાં ઉછળતાં, મીઠી બોલીઓ ગુંજતી, અને જાંબુના ઝાડ પર બેઠેલી કોયલ એના રમતાં ગીતો સાથે તાલ મિલાવતી.એક દિવસ ગલગોટી પોતાના પરિવાર સાથે મેળામાં ગઈ. મેળામાં રંગબેરંગી પડાવ, રમકડાંની દુકાનો, ભજિયાંનો સુગંધ અને ઢોલ-નગારા સાથેનો જુસ્સો આખા વાતાવરણને જીવંત બનાવી રહ્યો હતો. ગલગોટી એક દુકાન પાસે ઊભી રહીને રમકડાં જોઈ રહી હતી. એક મજાનું પોપટ આંખ પટપટાવે તેવો હતો.પણ એ જ પળે એક ઝુંમટ આવી અને થોડા પળો માટે બધું ધૂંધળું થઈ ગયું.ગલગોટીનું મન તો મઘન હતું, પણ જ્યારે એણે ચારે તરફ જોઈને જોયું કે એની મમ્મી, પપ્પા કે બહેન પાસેથી કોઈ નથી – ત્યારે એ ગભરાઈ ગઈ. ગભરાયેલી ગલગોટી એક ખૂણામાં ઊભી રહીને રડવા લાગી. એના નાની આંખોમાં ભય અને અવ્યક્ત વ્યથાનો અહેસાસ હતો.એવામાં એક ભલાદમીએ તેને જોઈ. તેણે પ્યારથી ગલગોટીનું હાથ પકડીને કહ્યું, "બેટી, તું એકલી કેમ? ચાલ, તને સુરક્ષિત જગ્યાએ લઈ જઈએ." એ માણસ ગલગોટીને નિકટની પોલીસ ચોકી સુધી લઈ ગયો.પોલીસ સ્ટેશનમાં એક મોટું મુછ્છડ પોલીસ હતો – જસવંતભાઈ. ગલગોટી તેની મૂછો જોઈને વધારે ડરી ગઈ. પણ એના બાજુમાં એક બીજો પોલીસે – રામુ – સ્નેહભર્યું સ્મિત સાથે કહ્યું, "સાહેબ, ચાલો નાના માટે ચા-બિસ્કિટ લઈ આવીએ."જસવંતભાઈ હમણાં જ દુકાનેથી મીઠા બિસ્કિટ લાવ્યા. જ્યારે ગલગોટીએ તે બિસ્કિટ જોયા, ત્યારે તેનો રડવાનો અવાજ ધીમો પડતો ગયો. આશ્ચર્યથી એ આંખ ઊઘાળીને એ બિસ્કિટ જોઈ રહી હતી. રામુએ પ્રેમથી પૂછ્યું, "બેટા, તારા ઘરના ફોન નંબર યાદ છે?"ગલગોટીએ ઝડપથી તેના ઘરનો જૂનો લેન્ડલાઇન નંબર કહી દીધો. રામુએ તરત ફોન કર્યો પણ ઘરમાં કોઈ નહોતું. પણ એ બંને પોલીસએ હાર ન માની. આજુબાજુ પૂછપરછ કરતા રહ્યા અને ગલગોટીને ભરોસો આપતા રહ્યા.અહીં ઘરના લોકો—બધા વ્યસ્ત હતા. બધા કોઈક સગાની પેન્ટિંગ એક્ઝિબિશન જોતા હતા. તેટલામાં જ ગલગોટીની મોટી બહેન રૂપલને વોશરૂમ જવું હતું. હવે એમને યાદ આવ્યું કે ગલગોટી ક્યાં છે?"મમ્મી... ગલગોટી ક્યાં છે?" એ બોલી.એટલું સાંભળતાની સાથે જ બધાનું મન થારથાર ધડકવા લાગ્યું. રાજેશભાઈ, ગલગોટીના પપ્પા, તરત જ દોડીને પાછા મેળામાં આવ્યા. પોલીસ ચોકી સુધી દોડતા ગયા.ત્યાં પહોંચી, તો એક ખુરશી પર ગલગોટી બિસ્કિટ ખાવામાં મગ્ન હતી અને તેના સામે મુછ્છડ જસવંતભાઈ મમત્વભરી નજરે જોઈ રહ્યા હતા. રાજેશભાઈએ તેને ઝપટીને ગળે લગાવી."મારી ગલગોટી! તું મળી ગઈ!"ગલગોટી ખુશ થઈ ગઈ, પણ ગુસ્સાથી નહીં, મમ્મીના વહાલની રાહ જોઈ રહી હતી.ઘર પર પાછા જતા રસ્તે રૂપલે પૂછ્યું, "આટલા બધા બિસ્કિટ કોણે આપ્યા?"ગલગોટી ઝબકારો દેતી બોલી, "મૂછોવાળા પોલીસવાળાએ!"બધા હસી પડ્યા.એનો નાનો ભાઈ બોલ્યો, "મને પણ બિસ્કિટ જોઈએ!"તો ગલગોટીએ તરત જ કહ્યું, "તારે પણ ખોવાઈ જવું હતું ને!"પછી ગલગોટીની માંએ તેને વહાલથી કહ્યું,"હવે ક્યારેય ખોવાઈ જતી નહીં, મારી ગલગોટી. તું ના હોય તો મારા ઘરની શાંતિ જ ખોવાઈ જાય."ગલગોટી તેની બાને ગળે વળગીને બોલી,"હા બા, હું ક્યાંય નહીં જાઉં, બસ."
, ગલગોટીની આવી કેટલી વાર તમારી પાસે છે જો તમને આ વાર્તા ગમે તો જરૂર મેસેજ માં લખો તો હું તમને તેના વિશે ઘણું જણાવીશ
Dhamake
The story book, ☘️ 📚
