આગળના ભાગમાં જોયું એમ રુશી આરવને મળવા ઘ-૪ના ગાર્ડન આવી હતી પણ આરવ એની સાથે વાત કરવા નહોતો માંગતો એટલે એ એના ઘરે આવી ગયો.
ઘરે આવી આરવ પોતાના રૂમમાં જતો હતો. એના મમ્મીએ એને બોલાવવાની કોશિશ કરી પણ કશું સાંભળ્યા વગર એ સીધો તેના રૂમમાં જતો રહ્યો. રૂમ પર આવી અને એ એના બેડ પર પડ્યો અને ઓશીકાને ગળે વળગાડીને રડવા માંડ્યો જાણે ઓશીકું એની અદીતીજ કેમ હોઈ!
રુશીને આજે જોઈ ત્યારે એ ખુબ ગુસ્સામાં આવી ગયો હતો અને ક્યાંક આડું અવળું બોલાય જાય કે હાથ ના ઉપડી જાય એ બીકે એ ત્યાંથી નીકળી ગયો.
થોડીવાર રડતા રડતા એ શાંત થઇ અને બાથરૂમમાં ગયો અને શાવર ચાલુ કરી અને નીચે ઉભો રહ્યો. પાણી એના શરીરમાં પડતું રહ્યું. નક્કી નહોતું કરી શકાતું કે એના કપડા અને એનું શરીર પાણીથી ભીનું થઇ રહ્યું છે કે એના આંસુઓથી. આંસુ અને શાવરના પાણી સાથે એણે એના વિચારો પણ પાણીમાં વહેવડાવી દીધા.
ફ્રેશ થઇ અને એ બાથરૂમની બહાર આવ્યો અને કપડા લેવા માટે કબાટ ખોલ્યો ત્યાં જ એની નજર બ્લેક ટીશર્ટ પર પડી. ટીશર્ટ હાથમાં લઇ અને એને એ પંપાળવા લાગ્યો. આ એ જ બ્લેક ટીશર્ટ છે જે અદિતિએ પરાણે આરવ પાસે લેવડાવ્યો હતો. એ હજુ કાઈ વિચારે ત્યાંજ એના મોબાઈલની રીંગ વાગી.
આરવે ટીશર્ટ હાથમાં પકડી રાખી અને બેડ પર રાખેલો ફોન હાથમાં લીધો. સ્ક્રિન પર નામ વાંચીને એના ફેસ પર થોડી સ્માઈલ આવી ગઈ. ફોન ઉપાડતાજ સામે છેડેથી મનન બોલવા મંડ્યો, ‘એ આરવિયા શું કરે છે તું આજકાલ? નથી ફોન ઉપાડતો કે નથી મેસેજના રીપ્લાય આવતા. શું કોઈ છોકરી વોકરી પાછળ પડ્યો છે કે શું?’
છોકરી બોલાતાજ આરવને અદિતિ યાદ આવી ગઈ. મનમાં બબડ્યો ‘છોકરીની પાછળજ પડ્યોતો પણ એ મને કશું કીધા વગર મારાથી હમેશને માટે દુર જતી રઈ’. થોડો સમય થયો છતાં રીપ્લાય ના આવતા મનન ફરી બોલ્યો, ‘બે તું ક્યાં રે છે યાર? તારા ઘરે જતો આવ્યો તો ત્યાં ઘર બંધ હતું. બાજુવાળાએ કીધું કે તારા મમ્મી-પપ્પા થોડા દિવસથી તારી સાથે ગાંધીનગર રહેવા આવી ગયા છે એટલે હું તને મળવા અહિયાં ગાંધીનગર આવી ગયો. આવડા મોટા સીટીમાં તને ક્યાં ગોતું હું બોલ?’
‘તું ગાંધીનગર આવી ગયો? ક્યારે? કેવી રીતે?’ આરવ પ્રશ્નો પૂછે જતો હતો. મનન થોડું મલકાઈને વિચારી રહ્યો હતો ‘નક્કી કાઈક છે તો ખરા જ છોકરીનું ચક્કર. બાકી કેવું પડે હો! બોવ બદલાઈ ગયો લાગે છે આ તો’ પછી થોડો ગુસ્સો દેખાડતા બોલ્યો, ‘શું આવા છોકરીઓની જેમ પ્રશ્નો પૂછે છે ક્યારે આવ્યો, કેમ આવ્યો બધું.’ પછી ટોન્ટ મારતા કહ્યું, ‘આરવિયા તું કેટલો બદલાય ગયો છે. આવેલા મહેમાનને એમ નહિ કેતો કે લેવા આવું બસ ક્વેશ્ચન પૂછ્યા કરે છે છોકરી જેવા. છાનોમાનો લેવા આય, હું પથિકાશ્રમ ઉભો છું.’
‘હા ચલ હું આવું’ એમ કહી અને ફોન મુક્યો અને ટીશર્ટ પર પ્રેમથી હાથ ફેરવી અને જાણે અદીતીજ કેમ હોય એમ બબડ્યો, ‘હું આવું હો અદી હમણાજ’. ટીશર્ટને સરખું કરી અને પ્રોપોઝ કર્યું’તું એ દિવસે જે વ્હાઈટ શર્ટ પહેર્યો હતો તેની ઉપર સાચવીને મુક્યું. કપડા ચેન્જ કરી અને એ પથિકાશ્રમ જવા નીકળ્યો.
આજે ઘણા દિવસે એ થોડો ખુશ હતો. જ્યારથી અદિતિ ગઈ હતી ત્યાર પછી બેક ટુ બેક એને એટલા બધા આઘાત લાગેલા કે એ સહન કરી નહોતો શકતો. જાણે દુનિયામાં એ બધાથી અપરિચિત હોય એમ રહેવા માંડ્યો હતો.
મનન અને આરવ બંને નાનપણથી સાથે રહેલા. બંનેના ઘર પણ એકબીજાની નજીકમાં જ હતા. સ્કુલમાં પણ સાથે જવાનું અને ઘરે આવી અને રમવા અને રખડવા પણ સાથે જ જવાનું. બંને ભણવામાં હોશિયાર પણ એવા કે એક્ઝામમાં ક્યાં તો આરવ પહેલો આવે ક્યાંતો મનન અને બંનેના માર્કસમાં પણ ઝાઝો તફાવત ના રહેતો. દસમાં ધોરણમાં બંનેના ખુબ સારા માર્કસ આવેલા પણ આરવે સાયન્સ સિલેક્ટ કર્યું જયારે મનનને આગળ ભણીને આઈ.પી.એસ. બનવું હતું એટલે ફક્ત નામ પુરતું ગ્રેજ્યુએશન કરવા આર્ટસ લીધું. કોલેજમાં આવ્યા એટલે આરવ વધુ ભણવા માટે ગાંધીનગર આવી ગયો જયારે મનન ત્યાંજ રહીને કોમ્પીટીશનની તૈયારી કરતો હતો.
પથિકાશ્રમ પહોચીને આરવ આમથી તેમ મનનને શોધતો હતો. ત્યાં તેની નજર લાઈટ બ્લુ કલરના ચેક્સના શર્ટ અને ઘેરા બ્લેક કલરના ફોર્મલ પેન્ટમાં રહેલા મનન પર પડી. તે પથિકાશ્રમની બહાર ફોન મંતરી રહ્યો હતો. મનનને જોતાજ આરવ એની પાસે ગયો અને ગળે વળગી પડ્યો.
આરવ આમ અચાનક ગળે વળગ્યો એટલે મનનને આશ્ચર્ય જરૂર થયું પણ પછી પૂછશે એવું વિચારી અને એને આરવની સ્થિતિ સમજવા પ્રયત્ન કર્યો. આરવના ફેસ પર આજે સ્માઈલ તો હતી પણ એ સ્માઈલ પાછળનું દુ:ખ કળતા મનનને વાર ના લાગી.
મનનને એ સીધો એના ઘરે લઇ ગયો. આરવના મમ્મી સાથે કેમ છે કેમ નહીની ફોર્માલીટી પતાવી બંને આરવના રૂમમાં ગયા.
‘બોલ આરવ, કેમ આટલો દુખી છે.’ સીધું જ મનને બેડના ટેકે બેસતા આરવને પૂછી લીધું.
આરવ ઘડીવાર મનનને ક્યાંથી વાત શરુ કરવી એ મુંજવણમાં જોઈ રહ્યો. થોડું વિચારીને એને અદિતિ સાથે શું થયું એ ઘટના મનનને કહી સંભળાવી.
‘સોરી દોસ્ત, તારી સાથે આટલું બધું થયું છતાં હું ત્યાં તારી સાથે નહોતો. તે એકલા ઘણુંબધું ઝેલ્યું છે થોડા દિવસોમાં.’ એમ કહી મનને આરવ સામે જોયું.
આરવે જયારે ગાર્ડનમાં રુશી મળી એ વાત કરી ત્યારે મનનના ભવા સંકોચાયા. એણે આરવને એટલું જ કહ્યું કે ‘દોસ્ત, તારે રુશીને એકવાર મળવું જોઈએ. એની પાસે કાઈક તો એવું છે જે એને તને જણાવવું છે. અને આમ પણ જ્યાં સુધી કોર્ટ દોષી નથી માનતી ત્યાં સુધી રુશી પર કઈપણ આરોપ લગાવવા ખોટા છે’.
‘મારે એની સામું પણ નથી જોવું.’ આરવના શબ્દોમાં અને એની આંખોમાં રુશી માટે ભારોભાર ગુસ્સો છલકાતો હતો. ‘અને તું એને મળવાની વાત કરે છે યાર’ એમ કહી અને થોડા નારાજ સ્વરમાં એણે મનનને કહ્યું.
‘આરવ, જો એ ખરેખર દોષી હોત તો એ અત્યારે ધવલની જેમ જેલમાં હોત. અને...’ થોડું વિચારતા એ આગળ બોલ્યો, ‘એ તારી સામે ક્યારેય ના આવત.’
આરવ પણ મનનની વાતથી વિચારમાં પડી ગયો. એ વાતતો સાચી જ હતી કે રુશી પણ અદિતિની જેમ ખુદ્દાર છોકરી હતી. તે ખોટું કશું કરતી પણ નઈ અને ખોટું ચલાવી પણ નહોતી લેતી. એ પોતાના લોકો માટે કાઈપણ કરતા ખચકાતી નહિ. એટલે જ જયારે આરવે અદિતિને પ્રોપોઝ કરું કે ના કરું એના વિષે રુશીને પૂછ્યું ત્યારે એણે જ સામેથી કીધું હતું કે એમાં વિચારવાનું ના હોય. આજે નહિતો કાલે તારે કેવાનું તો છે જ. તો રાહ શું કામ જુએ છે?
‘હમમ..તારી વાતમાં દમ તો છે ભાઈ. ચલ એને ફોન કરીને જોવ.’ એમ કહી અને એ રુશીનો નંબર ડાયલ કરવા જતો હતો ત્યાંજ આરવની મમ્મીએ બુમ પાડી બેય છોકરાવને જમવા માટે નીચે બોલાવ્યા.
‘ભાઈ, માતાશ્રીની આજ્ઞા છે આપણે પેલા એ પૂરી કરવી પડશે બાકી જમવાનું નહિ આપે.’ એમ બોલી હસતો હસતો ફોન સાઈડમાં રાખી અને મનન સાથે નીચે જમવા ગયો.
***
શું મનને કીધેલી વાત પર આરવ વિચારશે?
