એક ભિખારી શિયાળા ની કડકડકતી ઠંડીમાં ભીખ માંગી ને રસ્તા પર ઓઢ્યા વગર સૂતો હતો. એક વ્યક્તિ આ ત્યાંથી નીકળી ને રોજે જોતો. એક દિવસ તેણે વિચાર આવ્યો કે આટલી ઠંડી માં આ માણસ કઈ ઓઢ્યા વગર આખી રાત સૂઈ રહે છે. ઠંડી નય લાગતી હોય.
પછી એ વ્યક્તિ ત્યાં જઈ ને પૂછે છે. પેલા ભિખારી ને...
વ્યક્તિ: તમે આટલી કડકડતી ઠંડી માં પણ કેમ રહો છો?તમને ઠંડી નથી લાગતી ?
ભિખારી(હળવી સ્માઇલ સાથે): સાહેબ, અમને તો આ પરિસ્થિતિ એ આટલી કડકડતી ઠંડી માં પણ રહેવા નું શીખવાડી દીધું છે. અમને કોઈ નો આધાર નથી બસ જમવાનું માંડ થય રહે છે. ને ઓઢવા માટે છાલ લેવા જેટલા પૈસા જ નથી.
વ્યક્તિ: આ ઠંડી માં રહેવું તો બોવ જ અઘરું છે. હું તમારી પરિસ્થિતિ સમજી શકું છું. કાલે હું તમારા માટે છાલ લઈ આવીશ. પછી તમારે આટલી ઠંડી સહન નય કરવી પડે.
ભિખારી(ખુશ થઈને, મનમાં): હાશ!! કાલ થી ઠંડી સહન નય કરવી પડે.
બીજે દિવસે સાંજ નો સમય થય ગયો ને તે વ્યક્તિ હજી સુધી આવ્યો ન હતો. ભિખારી ઠંડીથી સૂતો સૂતો થથડી રહ્યો હતો.
ત્રીજે દિવસે એ વ્યક્તિ છાલ લઈ ને આવ્યો અને ત્યાં આજુ બાજુ જોયું તો ભિખારી હાજર ન હતો. પછી તેને ત્યાંના લોકો ને પૂછ્યું તો ખબર પડી ભિખારી તો મરી ગયો હતો. ત્યાં એક કાગળ લખી ને રાખ્યું હતું.
કાગળ માં લખ્યું હતું કે મારી પાસે કોઈ આશા ન હતી સિવાય કે ઠંડી સહન કરવી. કોઈ વ્યક્તિ એ મને અપેક્ષા આપી કે હું તમારા માટે છાલ લઈ આવીશ એટલે આ જ આશા સાથે મારા થી ઠંડી સહન ન થય ને મારું મોત નિશ્ચિત થયું
સાર: કોઈ વ્યક્તિ તમારી પાસે કોઈ અપેક્ષા લઈ ને આવે તો તેની કદર કરવી અને પાલન એ સાક્ષાત ભગવાન ને પૂજવા બરાબર છે.
