એક છોકરીની આ વાત છે. એ ગરીબ ઘરમાં જન્મી હતી. એના ફાધર સામાન્ય નોકરી કરતા હતા. ગરીબ અને નબળા હોવાથી પરિવારના બીજા લોકો તેને ઇગ્નોર કરતા હતા. કોઇ ભાવ ન આપે! એ છોકરીએ મનોમન નક્કી કર્યું કે, હું કંઇક બનીને બતાવીશ. એ ખૂબ ભણી, આગળ આવી. સારી જોબ મળી. આખા ઘરને ઊંચું લાવી દીધું! છોકરી આગળ આવી એટલે બધા સગાઓનું વર્તન પણ ફરી ગયું. બધા સારું લગાડવા માંડ્યા. એક વખત છોકરીના પિતાએ તેને કહ્યું કે, ‘બધાને બરાબર યાદ રાખજે હોં, કોઇ આપણી સાથે સરખી રીતે નથી રહ્યું. બધાને બરાબર પાઠ ભણાવજે. હાથમાં આવે ત્યારે મોઢામોઢ સંભળાવી દેજે!’ પિતાની વાત સાંભળીને દીકરીએ કહ્યું, ‘તમારી લાગણી હું સમજી શકું છું. તમારી સાથે જે થયું છે, જે અવગણના કરવામાં આવી છે એનું મને ભાન છે. આમ છતાં હું બધાં સાથે ખરાબ થવાની નથી. હું જો એવું કરું તો મારામાં અને એનામાં ફરક શું રહેવાનો? મારે તો નેક્સ્ટ જનરેશનને એવું શીખવાડવું છે કે, સંબંધો કોઇની સ્થિતિ જોઇને ન રાખો. હેસિયત બદલાતી હોય છે, હેતમાં બદલાવ ન થવો જોઇએ!’
