ત્રણેક દાયકા પહેલાં ઉનાળો એટલે; સવારે સાડા આઠે ય માથે વ્હાલથી હાથ ફરતો....
"ચાલો ચાલો જલ્દી... આ કેરી ઓ ઘોળીને મૂકી છે. ફટાફટ બ્રશ કરીને ચૂસી લો ને પછી ન્હાઈને રમવા જાવ."
અને નાના ટેણીયાઓ માત્ર ચડ્ડી પહેરીને ગોઠવાઈ જતા.. થાળી અને મન ભરીને કેરીઓ ચુસાતી. માત્ર જીભ જ નહીં, આખું શરીર કેરીમય બની જતું. અને એ મેંગો સ્પાથી રિલેક્સ થઈ પછી મસ્ત ઠંડા પાણીની પાઇપ માંથી શરૂ થતી આનંદની છોળો....
મામા-ફોઈના છોકરાઓની ધમાલ છેક ચાર ઘેર સંભળાતી. જો કે કોઈ ને એમાં નવાઈ ના લાગતી.. કેમ કે બધા ઘરે આવું જ વાતાવરણ હોતું.
કંઈક કેટલીય રમતો રમી, લડી-ઝગડીને અને પાછા બુચ્ચા કરીને જમવાના ટાઈમે બધા ભેગા થઈ જતાં. મમ્મી/મામીને રોટલી બનાવતા જોઈ નવાઈ લાગતી.. "આ થાકતા નહીં હોય!" પણ એ ક્ષણિક જ, કેમ કે રસ-રોટલી ખાવામાં હરીફાઈ જામતી અને પેલી રોટલીનો ઢગલો બનતો જ જતો. બપોરે મોટાઓ ની આંખ મીંચાઈ નથી કે ઘરની બહાર...અને આખું ફળીયું માથે લેવાતું. મોટા ઓટલે સાડીઓ બાંધી ઘર બનાવતા ને એમાં રમાતું ઘર-ગત્તા. માત્ર ચા-દૂધ પીવા જ ઘરે જવાનું.. સાંજે પાછા પેલું પાઇપ સ્નાન કરી રમવા, માત્ર જમવા જ ઘરે જવાનું અને રાત્રે પાછા રમવા!
વળી ક્યારેક રાત્રે ભાડાની સાઇકલ લાવ્યા હોય તો એ વસુલ કરવા છેક અગિયાર વાગ્યા સુધી ચલાવવાની અને સવારે ય વહેલા ઉઠીને ચલાવી લેવાની. એ બે રૂપિયામાં જાણે ઢગલો આનંદ લૂંટી લેતા.
ધાબે નંખાયેલી ઠંડી પથારીમાં મોંઘીદાટ ડનલોપ મેટ્રસ કરતા ય વધારે મઝા આવતી ને એક જ ઊંઘમાં સીધી સવાર પડતી.
કોઈ જ કલાસીસ નહીં, કોઈ સમરકેમ્પ નહીં...
ના કોઈ વિડિઓ ગેમ કે નહીં કોઈ જ પાબંદી. ડાન્સ અમેય કરતાં જ... પણ મિત્રો સાથે, જ્યારે આપણી ટીમ જીતી જાય ત્યારે કોઈ કલાસ વાળા ના શીખવાડી શકે એવો ડાન્સ થતો.
આર્ટ/ક્રાફ્ટ અમેય શીખતાં પણ જૂની નોટોના કાગળિયા ફાડીને કૈંક કેટલુંય બનાવતા.
ક્રિકેટ ના કોચિંગ નહોતા.. પણ મમ્મીના કપડાં ધોવાય ત્યાં સુધી રાહ જોઈ પછી એ ધોકો અમારું બેટ બની જતું.
મેનર્સના કોઈ કલાસ નહોતાં પણ વહેંચીને ખાવું, હળી મળી ને રમવું, ઘરડાની સેવા કરવી, સામે નહીં બોલવું... આ બધું વગર શિખવ્યે ય ઘરના સંસ્કાર થકી વર્તનમાં વણાઈ જતું.
વખત વખતની વાત છે સાહેબ... પણ દુઃખ થાય છે એ બાળપણ ગુમાવ્યાનું અને અત્યારનું બાળપણ જોયાનું.
બાળક હવે બાળક રહ્યું છે જ ક્યાં! મેચ્યોરિટી શબ્દએ તો દાટ વાળ્યો છે.
મૂકો યાર, આ મેચ્યોરિટીને માળિયે.. લૂંટવા દો બચ્ચાઓને એમની જિંદગીની ખરી મઝા..
ને સાચું કહું;
બને તો બની જાઓ તમેય નાના બાળક, રમી જુઓ એમની જોડે એકાદ રમત.. પછી જુઓ એ જમાનો પાછો આવે છે કે નહીં! અરે..... બાપની બાય ઝાલીને આવશે, જશે ક્યાં!
