The Download Link has been successfully sent to your Mobile Number. Please Download the App.
Continue log in with
By clicking Log In, you agree to Matrubharti "Terms of Use" and "Privacy Policy"
Verification
Download App
Get a link to download app
આપણો સંત ક્લોઝ હું પ્રાથમિક શાળા છું. હું આ ઘરનો મોભ... જયારથી નાતાલના દિવસો નજીક આવી રહ્યા છે, ત્યારથી આ વર્ગખંડો ફરતે વીંટાળીને એક જ સવાલ કર્યા કરે છે... "સાન્તાક્લોઝ અમને શુ ગિફ્ટ આપશે?" સવાલ તેનો વાજબી છે... પરંતુ મારો જવાબ પણ વાજબી રહેશે... જુઓ વ્હાલા વર્ગખંડો... સાન્તાક્લોઝ આપણને ગિફ્ટ એક વાર નહીં રોજ રોજ આપે છે. આપણી ગોદમાં રોજ રોજ ખેલતાં અસંખ્ય બાળકો જ આપણાં સાન્તાક્લોઝ છે. હું તો તેને સંત ક્લોઝ ગણું છું. આ બાળકો સંત જેવા છે, અને રહે છે આપણી ક્લોઝ...! સંત જેવા બાળકો આપણામાં પ્રવેશ કરે એટલે આપણે મ્હોરી ઉઠીએ છીએ, આપણને વસંત બક્ષે છે.. એ..ય... પહેલાં ધોરણના વર્ગખંડ.. તું કેમ ભૂલી જાય છે? મમ્મીનો પાલવ છોડીને સૌથી પહેલા તારી ગોદમાં બેસે છે આ બાળકો. તારી હૂંફ થી એ અને એના આગમનથી તું.... બંને આમ જ રોજ રોજ કિલકિલાટ કરો છો...! યાદ છે એના કેટલાય આંસુઓ તારા ફર્સ પર પડે છે અને મોતીઓ બની જાય છે... શુ એ મોતીઓ ગિફ્ટ નથી તારી? અને હા આ સંતાક્લોઝની ગિફ્ટની તો હારમાળા છે... ખિસ્સામાંથી વેરાતા ચણીબોર.. ચોકલેટ.. સંતાકૂકડીનો થપ્પો.. રિસામણા ને મનામણા.. મોરપિચ્છ... અંચઇ... લંચ વખતે વાતોના વડા... મેદાનમાં પગ છોલાયા પછી, "કીડી મરી ગઇ" કહેતાને હાસ્ય વેરતો આપણો હાસ્યક્લોઝ...! શુ આ આપણી ગિફ્ટ નથી? અને વર્ગખંડોના ચહેરા પર હાસ્યની હેલી ચડી...!
પ્ર...વા...સ...! જગો. જગલો... કે જાંબુડો... જે કહો તે. પણ આ વાલીડો જાદુઈ ચિરાગના જીનની જેમ એક હોંકારે ગમ્મે ત્યાં હાજરા-હજુર થઈ જાય....! ગયા વખતે જાંબુડાની સીજન વખતે આ જગલાએ પરભુકાકાના વંડામાં વાનરની જેમ વંડી કૂદીને જાંબુડા ચોરી લાવતો. પછી મિત્રો સાથે જાંબુડાની મિજબાની કરતો. ત્યારથી એનું નામ જાંબુડો પણ પડી ગયું. જોકે આ કારણે પરભુકાકાએ જગલાના ભુક્કા કાઢી નાખ્યા હતા. તોય જગલો મોળો નહોતો પડતો, લાકડાની તલવારે લડી લેવાના મુડમાં કાયમ જોવા મળે.. એવો ઈ જાંબુડો...! આ જગો અત્યારે બે કામ કરે છે. એક નીશાળ જવાનું. બીજું આખો દિવસ પતંગ લુંટવાની. સમુદ્રકે લુંટેરેની જેમ આ અમારો જગલો ‘આસમાન કે લુંટેરે’ ભાંગલી સાયકલ લઈને પતંગ લુંટવા હરહંમેશ ઓન ડ્યુટી જ હોય.. જગાની સાયકલ આ પાદર પડી હોય, અને ઈ’ ગામના બીજે છેડે લુંટણીયા કરતો હોય.. એનું જોડીદાર જઈડુંઉં લઈને..! જગો નિશાળે જાય એટલે પેલાં તો જગો એના હંધાય સાહેબને પગે લાગે, એવો “જથ્થાબંધ સંસ્કારી.” અને હાંજે જગાના સાહેબ એને ‘બે હાથ જોડે’ “એવો હોલસેલ તો...ફા...ની...!” આજે જગલો ઘરે ગયો. થાકીને આવેલા એના બાપુને પાણીનો ગ્લાસ ભરીને આપ્યો. જગાના બાપુને નવાઈ લાગી. પછી તો જગલો પાંગતે બેસીને લેસન કરવા બેસી ગયો. જગાના બાપુને વધારે નવાઈ લાગી. મનોમન વિચાર પણ કર્યો કે “આજે ‘કે ની પા સૂરજ ઉગ્યો છે??” જગાના બાપુએ પગ લંબાવ્યા તો જગો પગ દબાવવા મંઈડો. જગલાને રેતીમાં વહાણ હંકારવાની કુશળતા નાનપણથી હતી. આ વખતે તો જગલાના બાપુએ આંખો પણ ચોળી, અને પોતાને એક ચીટીયો પણ ભઈરો.... “હું આ સપનું-બપનું તો નથી જોતોને? આ મારો ભરાડી જગલો જ છે ને?” આવા ટાણે જગલાના બાપુને આવેલા હરખના આંસુડાઓ તરણ ભુવનનો નાથ પણ નો રોકી શકે...! એવી આંસુડાની ધાર થઇ.. “સાંભળ્યું કે જગલાની માં... આપડો કીકલો આટલો ડાહ્યો ડમરો કેમ થઇ ગયો છે? કા’ક મોટો થઈને નેતા નો થઇ જાય..!” જગલાના બા રોટલાં ટીપતાં ટીપતાં કીએ કે “એ કાંઈ નૈ... જગલાના બાપુ એટલા બધાં નો હરખાવ... આ..તો... નિશાળમાં પરવાસ(પ્રવાસ) થ્યો સે ને તીમા.. બાકી આ લાલીયો તમારા પગ દાબે ઈ વાતમાં માલ નો મળે...! ઓલું કે સે ને કે લાલો લાભ વગર લોટે નહી..!” અને બેય માણહ ઇ ના જગલાના ખેલ ઉપર હસી પડ્યા...! તા.ક.. કમુરતા આવી રહ્યાં છે, કેટલીય શાળામાં પ્રવાસ ગોઠવાઈ રહ્યો છે. જે સારસ્વત મિત્રો પ્રવાસનું આયોજન કરે તેમની બસમાં આવા તાજે તાજા વિવેકી જાંબુડા તપાસ કરશો તો જરૂર મળી આવશે..! સર્વોનો પ્રવાસ મંગલદાઈ બની રહે..! લેખન: નરેન્દ્ર જોષી.
ધૂંધળા અક્ષરો...! સાહેબ બોર્ડ પર લખી રહ્યા હતા. મને એ અક્ષરો આજે પહેલી વખત ધૂંધળા લાગ્યા. મેં આંખો ચોળીને ફરી જોયું, તો પણ એવું જ દેખાતું હતું. જીણી આંખો કરીને જોયું તો પણ બોર્ડ પરના અક્ષરો મને હાથ તાળી આપી રહ્યાં હતા. પાંચમાં ધોરણ સુધી તો બધું ઠીકઠાક હતું, હવે શું થયું ? તે મને સમજાયું નહી. સાહેબે લેખન પૂર્ણ કરીને અમારી તરફ આવતા જણાયા.. મારી પાસે આવીને પૂછ્યું : “તમે નોંધ કેમ નથી કરતા ? પેન નથી કે શું ?” મેં મારી મુંજવણ સાથે કહ્યું “પહેલાં તો મને અહીંથી બોર્ડ પરનું લખેલું દેખાતું હતું. આજે બરાબર વાંચી શકતો નથી.” એ દિવસથી સાહેબે મને પહેલી હરોળમાં બેસાડ્યો. અને કહ્યું “હવેથી રોજ તું અહીં જ બેસજે..” રિશેષમાં સાહેબે બૂમ મારીને કહ્યું કે “એ..ય... રાજુ...ચાલ બેસીજા મારી પાછળ..!” સાહેબ મને ચશ્માવાળાની દુકાને લઇ ગયા. ત્યાંથી મારા નંબરના ચશ્માં મને ખરીદીને આપ્યા. નિશાળે આવીને સાહેબે કહ્યું: “હવેથી આ રોજ પહેરજે, બોર્ડ પરનું તને બધું ચોખ્ખું દેખાશે.” હું ચશ્માં પહેરીને વર્ગમાં ગયો અને સાહેબ બીજા વર્ગમાં ગયા. થોડી જ વારમાં હું ચશ્માં લઈને સાહેબ પાસે ગયો. અને રડમસ ચહેરે કહ્યું “મારે આ ચશ્માં નથી પહેરવા. બધાં મને વર્ગમાં ખીજવે છે. ‘ડબલ બેટરી શિંગલ પાવર..’ આ ચશ્માં હવે તમે જ રાખો.” આટલું કહીને મેં ચશ્માં ટેબલ પર મુક્યા. મારી સામે જોઈને સાહેબ હળવું એવું મલક્યા, પછી મને સાથે લઈને અમારા વર્ગમાં આવ્યા. અને કહ્યું: “જુઓ વિદ્યાર્થી મિત્રો, તમે આપણા જ પરિવારના સભ્ય રાજુને ‘ડબલ બેટરી શિંગલ પાવર’ કહી જે સન્માન આપો છો, તો એવું સન્માન મને પણ આપવું પડશે. કારણ કે, ચશ્માં તો હું પણ પહેરું છું ને..!” અને ફરીથી આખાય વર્ગની સામે, સાહેબે મને ચશ્મા સાફ કરીને મને પહેરાવ્યા. વર્ગના દરેક બાળકોની તાળીઓની ગુંજે મારા ઘાવ પર મલમપટ્ટી કરી આપી. મેં રાજી રાજી ચશ્માં અને સાહેબના સ્નેહને આવકારી લીધો.. હવે મને કોઈ ડબલ બેટરી શિંગલ પાવર કહે છે તો પણ મને ગમે છે. મને મળેલું એ સન્માન સાહેબને રિશેષમાં કહું છું. પછી અમે બંને હસીએ છીએ.. આજે.. આટલાં વર્ષો પછી પણ અમારા ફેવરીટ સાહેબ સાંભરી આવે છે. એ સમયે મારા ખિસ્સામાં એક પણ રૂપિયો નહોતો, કે મારા ઘરે થી ચશ્માં માટેના રૂપિયા મળવાની આશા... “અમારા એ સાહેબના નિ:સ્વાર્થ સ્નેહનું બિલ આજે હું ક્યાં ચૂકવું” ???? લેખન: નરેન્દ્ર જોષી.
Copyright © 2024, Matrubharti Technologies Pvt. Ltd. All Rights Reserved.
Please enable javascript on your browser
