Quotes by jayrajsinh Gohil in Bitesapp read free

jayrajsinh Gohil posted an update English Story

“સપનાંનો સરંજામ”

"સુલુબેન, એક વાત કહું સાંભળો, હું જેને ત્યાં રસોઈ કરું છું તે બેને મને કહ્યું કે, સરકાર તરફથી વિધવા બેનો માટે પેન્શનની યોજના બહાર પડી છે.એટલે જુઓ મેં તો ફોર્મ ભરી કાઢ્યું. તમે પણ ભરી કાઢો." " પણ હું ક્યાં વિધવા છું? મેં તો લગ્ન જ નથી કર્યાં."

" એમાં શું ફોર્મ ભરી કાઢવાનું તમે એકલા તો છો જ ને?"

"હાહા હાહા કેવી વાત કરો છો પછી મારા મરેલા પતિનું પ્રમાણપત્ર માંગશે તો મરેલો ડોસો ગોતવા ક્યાં જઈશ? હા હા હા?"

"હા એ વાત સાચી, પણ હેં સુલુબેન તમે પચાસના થયા ત્યાં સુધી લગ્ન કેમ નથી કર્યાં?" " તમે મારી દુખતી રાગ પકડી છે રમાબેન. તમારે ખરેખર મારી વાત સાંભળવી હોય તો કાલે રવિવારે રસોડામાં રજા હોય છે. મારે પણ મન ખોલવા સખી ગણો તો તમે જ સૌથી નજીક છો ને?"

જ્યારે મનનાં પડદા સરક્યા અને અંતરના કમાડ ઉઘડ્યાં ત્યારે, એમાંથી વહીને નીકળેલી કથા અને વ્યથાની વાત કૈંક આવી હતી.

સુલું ગરીબ ઘરમાં જન્મેલી સૌથી નાની બેન હતી. તેને પોતાનાથી મોટા ત્રણ ભાઈઓ અને સૌથી મોટી બેન હીના હતી. ઓછી આવક અને મોંઘવારીના માહોલમાં માબાપ ત્રણે ભાઈઓને ભણવા મોકલતાં હતાં, પણ હિનાને ચોથા ધોરણમાંથી જ ઉઠાડી લીધેલી. તે ઘરકામમાં મદદ કરતી અને ભણતા ભાઈઓની સરભરામાં પરોવાયેલી રહેતી. સૌથી નાની સુલું નાનપણથી આ જ બધું જોતી, એટલે તેનાં નાનકડાં મગજમાં એવું જ ઠસી ગયેલું કે, ભાઈઓએ ભણવાનું આપણે તો ચાલે! છતાં ૬ વર્ષની થઇ ત્યારે સુલુએ શાળાએ જવાનું ચાલુ કર્યું. પુત્રના પારણેથી અને વહુના બારણેથી જ લક્ષણ દેખાય. એ ન્યાયે સુલુએ શાળાની પહેલી પરીક્ષામાં જ પોતાની ઉંચી બુધ્ધીમતાનો પરિચય આપ્યો. તે પ્રથમ નંબરે પાસ થઇ. તે અત્યંત ઉત્સાહી હતી વળી સ્વભાવ એવો રમુજી કે વાત વાતમાં કૈંક એવું બોલે કે, સંભાળનારા હસીને હસીને બેવડ વળી જાય. અને વિચારે કે, આને આવું બધું કેવી રીતે સૂઝતું હશે!

હંમેશા હસતી અને ખુશ રહેતી સુલું, જ્યારે અગિયાર વર્ષની થઇ ત્યારે તેની મોટીબેન હીનાને પરણાવી દીધી. અત્યાર સુધી ઘરનો અડધો ભાર ઉપાડી લેતી હીના, સાસરે ગઈ એટલે સુલુંની જવાબદારી વધી ગઈ. તે પૂછતી, "હવે કાયમ દીદી બીજે રહેશે?" જવાબ મળતો હાસ્તો પરણી એટલે એના ઘરે જ રહે ને!" સુલું વિચારતી, તો હવે આ ઘર દીદીનું નહિ? હવે ઘરના નાનામોટાં કામો તેણે કરવાં પડતાં. ભાઈઓની સરભરામાં હાજર રહેવું પડતું. સુલું જે સમયમાં અને જે સમાજમાં જીવતી હતી, તેમાં દરેક ઘરમાં છોકરા અને છોકરીઓ વચ્ચેના ઉછેરમાં ખાસ્સો ભેદભાવ રહેતો. સુલું ભણવામાં તેજસ્વી હતી, હંમેશા વર્ગમાં પ્રથમ રહેતી. જ્યારે તેના ત્રણે મોટા ભાઈઓ ભણવામાં સાવ સામાન્ય હતાં. ક્યારેક એક જ વર્ગમાં નાપાસ થતા, એટલે નાની સુલું તેમનાથી આગલા વર્ગમાં નીકળી જતી. સુલું જ્યારે આઠમાં ધોરણમાં આવી ત્યારે તેનાં બધા ભાઈઓ તેનાથી પાછળ રહી ગયાં. બધા ભાઈ બેનો વચ્ચે માત્ર દોઢ-બે વર્ષનું અંતર હતું, એટલે આવું થયું. "મેલ-ઈગો" ને લીધે હોય કે પછી ગમે તે કારણ હોય સુલું ત્રણે ભાઈઓ માટે આંખનો કણો બનીને રહી ગઈ. તેઓ તેના પર જોહુકમી કરતાં. "સુલું મારું શર્ટ આપ, સુલું મારો નાસ્તો લાવ, સુલું તાંરે આજે સ્કુલે નથી જવાનું. તારે ઘરકામ નથી કરવાનું મારું લેશન લખી આપ." સુલું આવાં બધા કામો દોડીને કરતી, પણ શાળાએ રજા પાડવાનું તેને નહોતું ગમતું. એટલે તેણે ભાઈઓને પૂછ્યું, "કેમ મારે જ બધાં કામ કરવાના?" એ વાતનો જવાબ એની માએ આપ્યો, " બેટા ઘરનાં કામ તો કરવાં જ પડે ને છોકરીઓએ..." એટલે સુલુંને થયું આ મારુ ઘર છે તો કામ તો કરવા પડે. પહેલાં આ ઘર દીદીનું પણ હતું અને તે કામ કરતી, હવે મારો વારો. માબાપને લગતું કે, સુલું સાતમા સુધી તો ભણી હવે ઉઠાડીને ઘરકામે લગાડીએ તો થોડી આવક વધે. અને છેવટે તેણે લોકોને ત્યાં રસોઈ બનાવવાનું કામ શરુ કર્યું. તે બુદ્ધિશાળી હતી એટલે દરેક શેઠાણીના ઘરે તેમને ગમતી વાનગીઓ બનાવતાં તે શીખી લેતી.

હીના જ્યારે સાસરેથી આવતી, ત્યારે બંને બેનો ખુબ વાતો કરતી અને હસતી. પણ સુલું બીજે રસોડાં કરવા જાય અને પાછી આવે ત્યારે હીના ઉદાસ જણાતી. સુલું વિચારતી દીદીને શું થતું હશે? હીના આ વખતે સુવાવડ માટે આવી હતી એટલે લાંબુ રહેવાની હતી. બંને બેનો રાત્રે મોડા સુધી વાતો કરતી ગીતો ગાતી અને મઝા કરતી. તે દિવસે બંને બેનો ટીવી પર મુવી જોવા બેઠી. જોતાં જોતાં વચ્ચે હીનાની આંખો ભીની થઇ જતી. "દીદી કેમ રડે છે?" "જો ને આ હીરો તેની પત્ની સાથે કેવું વર્તન કરે છે." અને તે વધુ જોરથી રડી પડી. "દીદી તને તો જીજુ સારી રીતે રાખે છે ને?" " હાસતો ગાંડી." પણ સુલુંને તે જવાબ જાણે ફિક્કો લાગ્યો.અને તે ચિંતામાં પડી.

બીજા દિવસે સુલું સવારના રસોઈ માટે જવા ન્હાઈને તૈયાર થઇ ગઈ. ભાઈઓ સ્કુલે ગયા અને હીના ન્હાવા ગઈ હતી. થોડીવારમાં તેણે બુમ મારી, "સુલું, જો તો હું બ્લાઉઝ બહાર ભૂલી ગઈ છું, આપ તો જરા." બાથરૂમનું બારણું સહેજ અધખોલું કરીને, હીનાએ બ્લાઉઝ લેવા હાથ લાંબો કર્યો. સુલુની નજર આપતી વખતે તેના ખુલ્લા ખભા પર પડી અને તે ચીસ પાડી ઉઠી. "દીદી આ શું?" સુલુંને રસોઈ માટે જવાનો ટાઇમ થઇ ગયો હતો પણ તે બેસી રહી. હીના સાડી પહેરતી હતી ત્યાં જઈને કહ્યું મને જોવા દે દીદી અને તેણે રીતસર બ્લાઉઝ સહેજ ઉંચુ કરીને બરડા પર નજર કરી. આખો બારડો સોળથી ભરેલો હતો. વચ્ચે વચ્ચે કાળા ચકામાં હતાં. સુલું સહમી ગઈ. તેણે સમ દઈને પૂછ્યું, "મને સાચી વાત કહે નહિ તો મારું મારેલું મ્હો જોશે." " હા તને બધું જ કહીશ, પણ તું પણ મને એક વચન આપ કે તું આ વાત માં ને કે ભાઈઓને નહીં કહે, તારે રસોઈ માટે જવાનો ટાઇમ થઇ જશે અત્યારે જા, રાત્રે કહીશ."

સહમી ગયેલી સુલુંએ જીદ કરી, એટલે હીનાએ ટૂંકમાં વિગત જણાવી. હીનાનો પતિ પોતે કાળો અને સામાન્ય દેખાવનો હતો. હીના કાચની પુતળી જેવી નાજુક-રૂપાળી અને ઘાટીલી છોકરી હતી. તેમના લગ્નજીવનનો સૌથી પહેલો અને સૌથી મોટો પ્રોબ્લેમ પણ એ જ હતો. પળે પળે એનો પતિ વિચારતો કે, હું એને નહિ ગમું તો? અને બીજું કે હીના બીજા કોઈને ગમી જશે તો? આ સંજોગોમાં હીના કોઈ સાથે વાત કરે કે, કોઈ પુરુષ તેની સામું પણ જુએ, તો એનો પતિ વહેમાંતો અને હિનાને વેલણથી ફટકારતો તે બરડા પર જ મારતો જેથી કોઈને તેના સીતમો દેખાય નહિ. આ બધું તો દિવસે થતું, પણ રાત્રે તે સળગતી સિગરેટના ડામ દેતો, એટલું જ નહિ તેને નિર્વસ્ત્ર કરીને ઘરના ત્રીજા મળે એકલી ઉભી રાખતો. હિનાને રાત્રે અંધારામાં એકલું રહેવાની ખુબ જ બીક લાગતી એ જાણકારી હોવાથી, તેને બીવડાવવા માટે જ આવું કરતો. ગમે તેટલી બીક લાગતી હોય છતાં નિર્વસ્ત્ર કરે એટલે તે નીચે ઉતરી ના શકે અને ડરની મારી પતિની બધી જોહુકમી ચલાવે.

પોતાની દીદી પર થતાં સિતમોની વાત સાંભળી સુલું ખૂબ જ ડરી ગયેલી. તેને એ પણ ખબર હતી કે, આતો માત્ર ટ્રેલર જ હશે પૂરી ફિલ્મ તો સમજુ દીદી પોતાનાં જેવી કાચી વયની બેનને કેવી રીતે કહે? ટીનેજમાં સજાવેલા સોનેરી સ્વપ્નોનો આવો પણ અંજામ હોય તે વાત સુલુંના દિલમાં ઘર કરી ગઈ. બંને બહેનો તે દિવસે ખુબ રડતી રહેલી. અને હિનાએ કહ્યું કે હવે હું સાસરે નથી જવાની, મને બીક જ બહુ લાગે છે. સુલુંએ પણ તેને પૂરો સાથ આપવાનું વચન આપ્યું. હજી બાળકનો જન્મ નહોતો થયો ત્યાં સુધી તો હીના પિયરમાં જ રહેવાની હોય તે સ્વાભાવિક હતું. એટલે ચિંતા નહોતી, પણ પછી ભાઈઓ અને માતા હિનાને સાથ આપશે કે નહિ? આ પ્રશ્ન બંને બહેનોને સતાવી રહ્યો હતો. પોતાની દીદીને અવા સંજોગોમાં ખુશ રાખવી જોઈએ એ જાણકારી હોવાથી, સુલું હીના આગળ ગીતો ગાતી, ફિલ્મનાં અમુક ગીતો પર હિરોઈને કરેલા ડાન્સની નકલ કરીને તેને હસાવતી. ક્યારેક જોક્સ સંભળાવતી અને પોતે ખુબ હસતી એને જોઇને હીના પણ ખડખડાટ હસી પડતી.

એક દિવસ બંને બહેનો ફિલ્મ જોવા ગઈ, તેમાં હિરોઈન ટીનેજની હતી ત્યારથી પોતાનાં ભાવી પ્રિયતમની કલ્પના કરીને સ્વપ્નો જોતી હતી. તેને રાખનારી આયા પણ તેને ખુબ વ્હાલ કરતી હતી . તે ગાતી --રાજકુંવરજી આયેંગે, ગુડીયાં કો લે જાયેં ગે..... ફિલ્મની હિરોઈન પોતે જ હોય તેમ સુલું પણ સ્વપ્નો સંજોવતી. " દીદી તેં પણ લગ્ન પહેલાં આવાં જ સ્વપ્નો જોયા હશે નહિ?" હીના પાસે જવાબ તો હતો, " હાસતો મારા જેવી સુંદર - નમણી છોકરીના સપનાં તો હોય જ ને? મારું પોતાનું ઘર હશે જે હું ખૂબ સજાવીશ, અને પતી સાથે સુખેથી ઘર માંડીશ." પણ આ જવાબને બદલે તેની આંખોમાંથી એ તુટેલ સપનાનો સરંજામ, આંસુ બનીને અનરાધાર વહેતો. અને સુલુંને વિહ્વળ બનાવી મૂકતો.

થોડા સમય પછી હિનાએ દીકરીને જન્મ આપ્યો. આમ પણ કન્યાનો જન્મ કોઈ માટે આનંદદાયી તો હોય જ ક્યાંથી? તેમાં ય બંને બહેનો તો --હવે સાસરે મોકલશે-- તે વિચારથી ગમગીન થઇ ગઈ. છેવટે સુલુંએ માને વાત કરી અને કહ્યું હવે દીદી એના ઘરે નહીં જાય. બધું સાંભળ્યા પછી સમજુ અને જમાનાની ઠોકરો ખાઈને કઠોર બનેલી માએ કહ્યું, " જો બેટા, તારે સાસરે તો જવું જ પડશે.. તું ભલે આ પતિને ઘેર જાય કે પછી છૂટાછેડા લઈને, બીજા પતિને ઘેર જાય. આટલા કડક શબ્દો તને આકરા લાગશે દીકરી, પણ જો તારે હજી આખી જિંદગી પડી છે. હું તો હવે ખર્યું પાન, મારા પછી આ તારા ત્રણ-ત્રણ ભાઈઓ અને ભાભીઓ તને ને તારી આ દીકરીને સારી રીતે રાખે ખરા? ગમે તેમ તોય સાસરું એ તારું પોતાનું ઘર કહેવાય, જ્યારે મા ના હોય ત્યારે તો ભાઈનું ઘર પારકું જ લાગે. અને લોકો --ઘર ભાંગીને આવી --એવો સરપાવ, તારા કપાળે કાલી ટીલીની જેમ ચોડી દેશે."

કોઠા ડાહી માતાની વાત બંને બેનો સારી રીતે સમજી ગઈ. છેવટે ત્રણ મહિનાની દીકરીને લઈને હીના સાસરે ગઈ.

સુલુંને હીનાની ચિંતા રહેતી, વ્હાલસોયી ભાણી તેને પળે પળે યાદ આવતી. તેની ખબર કાઢવા થોડા થોડા દિવસે હિનાના ઘરે જતી. હીના તો શું બોલે? પણ ત્યાંનો માહોલ બધું જ કહી દેતો. સુલુંનું થનગનતું યૌવન અને ટીનેજનાં સપનાં બધું જ ધીમે ધીમે ઠંડુ પડવા લાગ્યું. ઉંમરનો તકાજો હતો, એટલે અંતરમાં ઉમળકો તો ઉભરાતો પણ સુલું તેને સમાવી દેતી-ઠારી દેતી. એક દિવસ તો તેને વિચાર આવ્યો -- બાપરે મારી આ નાનકડી ફૂલ જેવી ભાણીનાં સપનાં પણ શું એક દિવસ ભાંગીને ચુર ચુર થઇ જશે?-- આ વિચારથી તેને કમકમાં આવી ગયા. સોનેરી સાપનાંનો સરંજામ જો આ જ રીતે તહસ નહસ થઇ જવાનો હોય તો એવા સપનાંમાં રાચવાની શી જરૂર?

સુલુએ એક ધનિક કુટુંબમાં ચોવીસ કલાકની બાઈ તરીકે નોકરી શોધી લીધી. પોતાને માટે મુરતિયા શોધતી માને કહ્યું, "મા, હું અત્યારે બિન્દાસ જિંદગી જીવું છું, કોઈની ગુલામ નથી, કોઇથી દબાયેલી નથી. અને આ જીવનથી જ હું ખુશ પણ છું. એટલે મારા માટે છોકરો જોવાનું બંધ કરો અને તમારા ત્રણ દીકરાઓ સાથે ખુશીથી રહો. તમારા માટે અને દીદી માટે હું હર પળે હાજર છું, એમ માનજો. મેં ચોવીસ કલાકની નોકરી શોધી લીધી છે એમાં કમાણી પણ સારી છે એટલે મારી ફિકર ના કરશો."

ટીનેજનાં છેલ્લા પગથિયે ઊભેલી સુલુંએ પોતાના યુવા દિલની તમામ ધડકનો અને યોવનનાં પગથારે સજાવેલાં સુંદર સપનાંઓનાં સરંજામને છેક ઊંડે-ઊંડે ધરબી દીધો. અને એક સખત નિર્ણય લઇ લીધો કે, પોતે ક્યારેય ઘર નહીં માંડે, લગ્ન નહીં કરે! આ વાત બધાએ જાણી ત્યારે સૌ તેને સમજાવતા કે લગ્ન કરીને ઘર માંડી લે, ડોસો કુંવારો મરે પણ ડોસી કુંવારી ના મરે. એકવાર કંટાળીને સુલુએ બધાંને ભેગાં કર્યાં અને કહ્યું, "જો ઘર માંડવાનું પણ સ્ત્રીએ હોય અને ઘર ભાંગવાનો આરોપ પણ સ્ત્રીને જ મળતો હોય, તો પછી સ્ત્રી જન્મે ત્યારે પણ, તે ઘર માંડે ત્યારે પણ અને ઘર ભાંગે ત્યારે પણ, તેનું ઘર તો ક્યાંય હોતું જ નથી. જેનું ક્યાંય, દુનિયાના કોઈ સ્થળે અસ્તિત્વ જ નથી એવું છેતરામણું ઘર, સ્ત્રીએ તો માત્ર માંડવાનું, ચલાવવાનું, જાળવવાનું, સાચવવાનું, અને નહીં તો પછી ભાંગવાનું. આ બધું જ સ્ત્રીએ કરવાનું ખરું પણ કોઈ જાતનાં -- માલિકીહક વિના -- મારે આવું છેતરામણું ઘર નથી જોઈતું.!!

Mr.Jayrajsinhji

jayrajsinh Gohil posted an update Gujarati Romance

3 year ago

“પહેલો વરસાદ”

291 Views

5 others like this post.

jayrajsinh Gohil posted an update Gujarati Book-Review

3 year ago

“વાાંધા એટલા સાંધા”

વાંધા વચકા ન પાડે તો તે નેહા નહીં. નેહાને ખુશ રાખવા નીલ મથી મથીને થાક્યો. પાણીમાંથી પોરા કાઢવાની તેની આદત નીલને ન ગમતી પણ લાચાર હતો. બધી જ રીતે કાર્યકુશળ પણ આ એક બુરી ટેવ તેનો પીછો ન છોડતી.

હોંશિયારીને કારણે ઘરમાં તેમજ બહાર બધાને પ્રિય નેહા સહુને ખુશ રાખી શકતી. જેમ તેના પ્રિય અને ચાહિતા ઘણાં તેમજ તેના દુશ્મનોનો પણ તોટો ન હતો. નેહા વિચારતી મેં ક્યારેય સ્વાર્થ રાખ્યો નથી. સહુના કામ કર્યા છે. પણ જીવનનું એક સત્ય વિસરી જતી. આ દુનિયામાં સહુને ખુશ કરવા સંભવિત નથી. આજે નીલ ખુશ હતો. નોકરી પર બઢતી મળી હતી. ઘરે આવીને નેહાને બારણું ખોલતાં જ આલિંગનમાં ભીંસી ગોળ ફેરવવા લાગ્યો. નેહા પ્યારથી કહે, "મને નીચે મૂક." પણ સાંભળે તે બીજા. નીલ જ્યારે થાક્યો ત્યારે નેહાને નીચે મૂકી વાત માંડી.

આજે મને નોકરીમાં બઢતી મળી છે. હવેથી ગાડી પણ મળશે અને પેટ્રોલ કંપનીનું. નેહા ખુશ થઈ આનંદ વ્યક્ત કર્યો. ધીરે રહીને કહે, "ડ્રાઈવર ન આપ્યો નહીં?" નીલ કહે, "જોઈશે ત્યારે બોલાવી લઈશું યા તો આપણા ‘સોનુ’ને શિખવાડી દઈશું."

નીલ ખુશ હતો. જરાક કામ પરથી આવતાં મોડું થતું તે નેહાને ગમતું નહીં પણ આંખ આડા કાન કરતો. નેહાના માતાપિતા અવ્યા. જમાઈની પ્રગતિ જોઈ ખુશ થયા. અઠવાડિયું રહી પરોણાગતિ માણી પાછા પોતાને ઘરે ગયાં.

હવે વારો આવ્યો નીલના માતા પિતાને આવવાનો! નેહા કહે, "ભલેને છ મહિના પછી આવે. હમણાં મને જરા ઠીક નથી." નીલ બોલ્યો તો નહીં પણ મહિનો માસ મોડું ઠેલવવા સફળ થયો. તેમના આવવાને ટાંકણે નીલ વિમાનઘરે લેવા ગયો. દીકરાની પ્રગતિ

જોઈ માતાપિતા ખુશ થયાં. નેહાને ભાગ્યશાળી ગણાવી. નીલના પિતાથી કહેવાઈ ગયું કે નીલને ઉછેરવામાં તેની માએ જરાય કચાશ રાખી નથી.

નેહા આ ન સહી શકી, "એ તો હું સારા પગલાંની અને શુકનવંતી નિવડી." નીલ અને તેના વડિલ હવે સમજી ગયાં. કાંઇ પણ કરે તે વાંધા જનક જ લાગે. ખેર તેઓ તો ચાર દિવસમાં પાછા ગયાં. નેહા સખીવૃંદમાં પણ દરેકની નબળી બાજુનું જ અવલોકન કરતી. આ આદત કેવી રીતે સુધારવી તેની ગડમથલમાં નીલ વ્યસ્ત રહેતો.

નેહાની ૪૦મી વર્ષગાંઠ આવવાની હતી. નીલને સરસ ઉપાય સૂઝ્યો. બધાંજ મિત્રમંડળને આમંત્રણ આપ્યું. દરેકને તેમની સારામાં સારી વાનગી લાવવાનું કહ્યું. નેહાના ભાઈબહેનને પણ આમંત્ર્યાં. નીલની નાની બહેન તેના બાળકો સાથે આવી. બંનેના માતાપિતા બે મહિનામાં ફરીથી આવ્યાં. નીલે તેના માતાપિતાને નેહા માટે હીરાનો હાર લાવવાનું ખાનગીમાં કીધું હતું. વર્ષગાંઠને દિવસે નીલ તથા નેહા મંદીરે જઈ આવ્યા. નીલે સુંદર ફુલોનો ગુલદસ્તો નેહા માટે ખરીદ્યો. બપોરે બંને જણા આરામ કરતાં હતાં ત્યાં દરવાજાની ઘંટ્ડી વાગી. બારણામાં જુએ તો લગભગ ૨૫ જણાં આવ્યાં હતાં. નીલે બધી તૈયારી નેહાની જાણ બહાર પોતાની બહેન તથા નેહાના ભાભીને સાધીને કરી હતી. હસીખુશીથી બધાએ સાંજ ઉજવી. નેહાના આનંદનો પાર ન હતો. બધી ભેટ સોગાદો અને પ્રેમ જોઈ તેની જીભ સિવાઈ ગઈ. ક્યાંય વાંધો કાઢી શકી નહીં. તેણે બધાને નિર્મળ આનંદ પિરસ્યો. જન્મદિવસ ખૂબ ધામધૂમથી ઉજવાયો.

રાત્રે કોઈજ રોકાવાનું ન હતું. નીલે બધી સગવડ કરી રાખી હતી. નીલ કહે, તારી આજ કેવી ગઈ?" નેહા પાસે શબ્દ ન હતા. નીલ હિંમત કરી બોલ્યો, "નેહા આપણા સુખી સંસારને દિપાવવા કાજે આજથી તું નક્કી કર કદીય વાંધા ન જોવા, જો દેખાય તો તેમને સાંધવા. જીવનની મીઠી યાદોંનો ધાગો બનાવી એ સાંધાને થિંગડાં મારવા. જીવનમાં તે નવી ભાત પાડશે. ક્યાંય વાંધાના કાણાં નજરે ન પડતાં સંધાઈને જીવનને જીવવા માટે સરળ બનાવશે. જો તું દરેકમાં (વ્યક્તિ યા વસ્તુમાં) વાંધાજ જ્પ્યા કરીશ તો જીવતરને જીર્ણ થતાં વાર નહીં લાગે."

Mr.jayrajsinhji

jayrajsinh Gohil posted an update Gujarati Romance

3 year ago

જિંદગીની પરિભાષા શુ ? નથી ખબર. કઈ નહિ. આવા જ કોઈ અવઢવમાં કેટલાક ક્ષણો વિતાવી રહ્યો હતો દેવેન. દેવેન નું આખું નામ દેવેન્દ્રસિંહ પ્રતાપ. પરિવારમાં એકનો એક દીકરો. એ નાનપણથી એસોઆરામની જિંદગી જીવતો. જેની નાનકડી પ્રેમકહની.

મંગળવારની એ સવાર હતી. તારીખ 29 ફેબ્રુઆરી. આ દિવસ ઉંટલે દેવેનની જિંદગીનો એકદમ ખાસ દિવસ. એ સવારે ઉઠે એ પહેલાં જ એના બેડ પાસે એક લેટર હોય. અને એમાં લખ્યું હોય,

"આજની ફરમાઈશ કહીને જજે દીકરા. સાંજે આવે એટલે એ તૈયાર મળશે. તારા જીવનમાં આ દિવસ હમેશા ખુશખુશાલ આવે એવા આશીર્વાદ. મારા દેવુને જન્મદિનની ખોબલે ખોબલે શુભેચ્છાઓ."

આ પત્ર વાંચીને દેવેનનો આજનો દિવસ શરૂ થયો. તે ચાર વર્ષમાં એક દિવસ વહેલો ઉઠે અને એ પણ પોતાના જન્મદિવસે. તે ઉઠ્યો અને જલ્દી જલ્દી ન્હાઇને તૈયાર થયો. દોડીને રસોડામાં ગયો અને મમ્મીને જઈને ભેટી પડ્યો. પગે લાગ્યો અને આશીર્વાદ લીધા. મમ્મી પછી જ તે ઘરમાં કોઈની બધાઈ સ્વીકાર કરે. મમ્મીનો એટલો લાડલો. બધાના વારાફરતી આશીર્વાદ લઈને તેને મમ્મી પાસે આજની ફરમાઈશ મૂકી.

"મમ્મી, આજે હું તારા હાથનો બદામનો હલવો ખાવાનો છું."

"હા, હા, જરૂર. હમણાં નાસ્તો કરી લે. "- કહીને દેવેનની મમ્મી ઘરના બધા સભ્યો માટે નાસ્તો કાઢે છે.

દેવેન જલ્દી જલ્દી નાસ્તો કરીને ઉતાવળે પગલે ઘરની બહાર નીકળી ગયો અને જતા જતા બોલ્યો,"મમ્મી, તું હલવો બનાવ. હું તારા માટે એક સરપ્રાઈઝ લઈને આવું છું."

આટલું બોલીને તે ઉત્સાહમાં ને ઉત્સાહમાં કોલેજ તરફ પોતાની બાઈક લઈને ગયો. આશરે અડધા કલાકમાં દેવેન કોલેજ પહોંચ્યો. ત્યાં પહોંચીને તે સૌથી પહેલા એક જ વ્યક્તિને જોવા ઈચ્છતો હતો. જવાનું નામ છે પ્રિયા.

પ્રિયા એટલે દેવેન માટે એની મમ્મી પછીની આખો દુનિયા. પ્રિયા હોય એટલે દેવેન હમેંશા હતો રમતો જ દેખાય. દેવેન આમ તો બે વર્ષથી કોલેજ કરતો હતો. પણ એના મનને કોઈ પસંદ આવે એવું કોઈ પાત્ર આટલા વર્ષોમાં પ્રિયા સિવાય કોઈ મળ્યું ન હતું.

31, ડિસેમ્બરનો દિવસ અને કોલેજનો એન્યુઅલ ફંકશન હતો. તે દિવસે બ્લેક કલરના પાર્ટીવેરમાં ગોરા રંગની ચમક દેવેનની આંખોમાં પ્રસરી ગઈ. એ દિવસને આજની ઘડી દેવેન પ્રિયા વગર કોઈ પણ સારો પ્રસંગ મનાવતો નહિ. દેવેન ભણવામાં સારો એવો હોશિયાર અને દેખાવે કોઈ ફિલ્મસ્ટાર હીરોને પણ પાછળ પાડે એવો હેન્ડસમ હતો. એટલે દેવેનના પ્રપોઝલને ઠુકરાવે એ તો કોઈ નસીબફૂટલી જ છોકરી હશે. દેવેનના પહેલા જ પ્રપોઝલમાં પ્રિયા દેવેનનો હા પાડી દે છે. પ્રિયા પણ એને ચાહવા લાગે છે. આમ જ એ બન્નેના પ્રેમને એક વર્ષ ક્યારે થઈ ગયું એનો બંનેને ખ્યાલ પણ ના રહ્યો.

આજે તો દેવેનનો બર્થડે હતો એટલે પ્રિયા પણ દેવેન માટે સરપ્રાઈઝ લઈને આવી હતી. દેવેન આવ્યો એટલે પ્રિયાએ તેને એક બોક્સ આપ્યું. આ બોક્સ લઈને દેવેન ખુશ ખુશ થયો. એને ખ્યાલ હતો કે કંઈક તો એને ગમતી વસ્તુ જ હશે. એને ઉતાવળે બોક્સ ખોલ્યું. એમાં એક લેટર હતો અને સાથે ગુલાબનું ફૂલ અને એક લૉકેટ હતું. હાર્ટ શેઈપનું લૉકેટ જોઈને દેવેન ખૂબ જ ખુશ થયો. અને પ્રિયાને કહેવા લાગ્યો, "પ્રિયા, આ લૉકેટ તું તારા હાથે જ પહેરાવી દે ને."

પ્રિયા દેવેન તરફ કઈક અજનબીની નજરે જોઈને એ લૉકેટ લઈને દેવેનને પહેરાવે છે. અને એ પ્રિયા ધીમેથી બોલી, "દેવેન, એકવાર લેટર વાંચી લે ને."

"હા, હા, તારા શબ્દો વાંચવા તો હું હમેશા તૈયાર હોવ છું."- એમ કહીને દેવેન લેટર વાંચવાનું શરૂ કરે છે. જેમાં લખ્યું હોય છે -

"દેવેન, જન્મદિનની હાર્દિક શુભેચ્છાઓ. તું તારા જીવનમાં હમેંશા ખુશ રહે એવી દુઆ કરીશ. આ લૉકેટમાં તું તારી પ્રિય વ્યક્તિને સાચવજે. હું તારા જીવનમાં રહીશ કે નહીં એનો ખ્યાલ મને નથી. કારણ કે મારા મમ્મી પપ્પાએ મારું સગપણ બીજા સાથે નક્કી કર્યું છે. અને હું એને ના કહી જ ન શકી. મને માફ કરી દેજે દેવેન."

તારી વ્હાલી,

પ્રિયા.

આટલું વાંચીને દેવેનની આંખે અશ્રુની ધારા વહી ગઈ. તે એક નજર પ્રિયાને જોતો જ રહ્યો. પ્રિયાની આંખોમાં પણ ઉદાસી સાફ દેખાતી હતી. પણ જાણે પ્રિયાને દેવેનથી દૂર જવાનો ડર કે દુઃખ ન હતું. એટલે તે આસાનીથી દેવેનને કહે છે, "દેવેન, આ જીવનમાં તો હું કોઈ બીજાની થઈ ગઈ. હું જાઉં છું. તું તારું ધ્યાન રાખજે."

દેવેન પ્રિયાના શબ્દોને કોઈ પ્રતિઉત્તર આપી ન શક્યો. એને માત્ર રડતી આંખે પ્રિયાને વિદાય આપી દીધી. આશરે 2 અઠવાડિયા પછી પ્રિયાના લગ્ન થઈ ગયા. અને આ તરફ દેવેન પ્રિયાની દગાબાજીથી પોતાને એટલી હદે બદલી નાખ્યો કે તે કોઈના પર વિશ્વાસ કરવા તૈયાર જ નહતો. દેવેન હવે ખાલી પોતાની નિજી જિંદગીને જેટલી જલ્દી બને એટલી જલ્દી પુરી કરવા માંગતો હતો. પણ કહેવાયને જીવન અને મૃત્યુ ઉપરવાળાના હાથમાં હોય છે. એટલે તે હવે નફરતની જિંદગી જીવવા લાગ્યો હતો. કોઈ કદાચ સારી રીતે વાત કરવા આવે તો પણ દેવેન એ વ્યક્તિને એકદમ રુડલી જ જવાબ આપે.

એક દિવસ દેવેનનો મિત્ર વિશાલ એને કહે છે, "દેવલા, આ બધું શું માંડ્યું છે. તું સાવ આમ કેમ બદલાય ગયો. એવું તો શું બન્યું કે તું બધા સાથે આવું ગેરવર્તન કરે છે."

"વિશાલ હું તને પણ એક સલાહ આપું છું. પેલી રશ્મિની પાછળ નય ભાગ. એ તને ક્યારે દગો આપીને જતી રહેશે તને ખબર પણ નય પડે. "- દેવેન વિશાલના જવાબ આપવાને બદલે સલાહ આપે છે અને આંખોમાં ખાલી ગુસ્સો બતાવે છે.

"પણ બોલ તો ખરો, એવું તો શું થયું કે તું સાવ આમ બદલાય ગયો. ?"- વિશાલ દેવેનના ખભે હાથ મૂકીને ફરી એ જ સવાલ પૂછે છે.

"તારે જાણવું જ હોય તો સાંભળ, તું જેને ભાભી કહેતો એ પ્રિયા મારાથી સારો છોકરો મળ્યો એટલે મમ્મી પપ્પાની મરજીનું બહાનું કરીને મેરેજ કરી લીધા બીજા સાથે. આટલું કાફી છે ઓકે."- આખી ઘટનાને દેવેન થોડાં જ શબ્દોમાં કહી દે છે.

"અચ્છા, તો એનો મતલબ એવો થોડો હોય છે કે બધી છોકરીઓ એવી જ હશે એમ."

"હા, બધી જ છોકરીઓ એવી જ હોય છે. પ્રેમને વધારે માનતી હોય તો કોઈ પ્રેમને છોડીને પૈસા પાછળ ના જાય ઓકે. આ દુનિયામાં જો પૈસા હશે ને તો આવી હજારો છોકરીઓ આગળ પાછળ ફરશે."

"હા, તો તારી પાસે પણ ગાડીને ઘર છે ને પોતાનું. અને તું તો એકનો એક દીકરો છે." અને વધુમાં વિશાલ ઉમેરે છે, "જો દેવેન, છોકરીઓ બધી એવી ના હોય. ઘણી હોય છે જે પ્રેમ માટે ઘર ના છોડી શકે. તો એમાં એની ભૂલ ના કઢાય."

"તને એટલો વિશ્વાસ હોય તો તું તારા પ્રેમના ગાન કર. બાકી જ્યારે તારા જીવનમાં આવું બનશે ત્યારે આ જ શબ્દો બોલીને બતાવજે. ઓકે. "- દેવેન એકદમ ગુસ્સામાં આવીને ખાસ મિત્ર વિશાલ સાથે પણ આવું વર્તન કરે છે.

આ બધી વાર્તાલાપ એક વ્યક્તિ સાંભળી રહ્યું હતું. દેવેન પોતાના શબ્દો પુરા કરીને જેવો ત્યાંથી નીકળવાની તૈયારી કરે છે ત્યારે આ વ્યક્તિ દેવેનને રોકતા કહે છે, "દેવેન, મને નથી ખબર કે પ્રેમ માટે કોણ શું વિચારે છે ? પણ હા, એટલું જરૂર કહીશ કે જો સાચા પ્રેમની પરિભાષા જાણવી હોય ને તો એકવાર રાધાકૃષ્ણને જાણવા ખૂબ જ જરૂરી છે. પ્રેમની પરિભાષા કઈ આમ અલગ થવાથી બદલાય ના જાય."

"કાવ્યા તું ? તું પ્રેમની વાત કરે છે ? તને ખબર પણ છે પ્રેમ શું હોય એ ? "- દેવેન પોતાના ક્લાસની સાવ ગામડાની સીધીસાદી છોકરી કાવ્યાને પણ આવો જવાબ આપે છે. ને પોતે આવી ગરીબ અને આવ સાદી છોકરીઓ એને ગમતી નથી એટલે આવો જવાબ આપ્યો એમ માને છે.

"લે આ ચોપડી, સાવ નાની છે. એકવાર વાંચજે. જો તને સાચો જવાબ ના મળે તો આ ચોપડી સળગાવી દેજે બસ."- એમ કહીને કાવ્યા પોતે લખેલી રાધાકૃષ્ણની પ્રેમકથાની ચોપડી દેવેનના હાથમાં મૂકે છે.

દેવેન મો બગાડતો બુક લીનવ ઘરે જાય છે. અને એ બુક બેડ પર ફેંકીને કલાક જેવું સુઈ ગયો. અને ઉઠીને એની નજર જેવી એ બૂક પર પડી તો એને કાવ્યાને કહેલા શબ્દો યાદ આવ્યાં. દેવેન મનોમન વિચારે છે , "એને એટલો વિશ્વાસ કેમ છે ? શું એ ગવાર જેવી છોકરીએ પણ પ્રેમ કર્યો હશે ? આ બુકમાં કદાચ એની જ સ્ટોરી હોય તો શું ખબર ? લાવ જોવ તો ખરા."- એમ વિચારતો દેવેન એ બુક લઈને વાંચવા બેઠો.

દેવેને શરૂઆત કરી જેમાં એક પાત્ર હતું મોહન. જેના જન્મથી લઈને યુવા અવસ્થા સુધીમાં એના જીવનમાં આવેલી એક પરી જેવી છોકરી જેનું નામ હતું માધવી. આ બન્નેની પ્રેમ કથા લખેલી હતી. જેમાં માધવીના માતાપિતાનું માન સન્માન સાચવવા માટે મોહન પોતે માધવીના લગ્ન બીજા સાથે કરાવે છે. છતાં પોતે માધવીને પોતાના છેલ્લા શ્વાસ સુધી સાચા હૃદયથી પ્રેમ કરે છે. આ તરફ માધવી પણ મરે ત્યાં સુધી મોહનને પોતાના હૃદયના શ્વાસે શ્વાસે વસાવીને જીવે છે. બંને એકબીજાના હૃદયમાં જીવતા રહ્યા અને એ બંને આ સર્વજગતના ભગવાન બન્યા. આ મોહન એટલે આપણો દ્વારિકનો નાથ અને આ માધવી એટલે બરસાણાની રાધારાની.

રાધાકૃષ્ણની આ અલગ નામથી લખેલી કહાની દેવેનને કઈક અલગ જ અસર કરી ગઈ. આખરે તે પ્રિયાની પરિસ્થિતિ સમજવાની કોશિશ કરે છે અને કાવ્યા પાસે આવે છે. અને કાવ્યાને એની બુક આપતા કહે છે, "કાવ્યા, આ લે તારી બુક. થેંક યુ નો મચ, તે મારી મદદ કરી. હું જે ભ્રમમાં જીવતો હતો એ ભ્રમ તે દૂર કર્યો છે. પ્રિયા તો મારા હૃદયમાં હમેશા રહેશે. પણ હું જે તારા માટે વિચારતો હતો એ તદ્દન ખોટું હતું. પ્લીઝ મને માફ કરી દે."

"કઈ નહિ દેવેન, બસ તું સમજી ગયો એથી વધારે સારું શું હોય શકે."- કાવ્યા એકદમ સહજતાથી જવાબ આપે છે.

કાવ્યાનુ આ વર્તનની અસર દેવેનના હૃદયને સ્પર્શી ગઈ હતી. આથી દેવેન કાવ્યાને થોડા દિવસો પછી કાવ્યાને પોતાના જીવનમાં સામેલ કરવા જવા નીકળે છે. એ કાવ્યા પાસે પહોંચે છે અને એને પોતાના હૃદયની વાત કરવા જવા માટે માત્ર એક રોડ ક્રોસિંગ જ કરવાનું રહ્યું હતું. એ ચાલીને રોડ ક્રોસ કરવા જાય છે ત્યારે એક ટ્રક સાથે અચાનક એનું એક્સીન્ડટ થાય છે. આ જોઈને કાવ્યાને હૃદયને ધ્રાસકો પડે છે. એ થોડા સમય માટે તો ભાનમાં જ ના રહી.

માણસોનું મોટું ટોળું દેવેનનો ઘેરી વળ્યું. આ ટોળામાં કાવ્યા ધીરેથી જગ્યા કરીને અંદર ગઈ. અને જોયું તો દેવેનના શ્વાસ હજી ચાલતા હતા. ટોળામાંથી એકાદ વ્યક્તિએ એમ્બ્યુલન્સને બોલાવે છે અને તાત્કાલિક દેવેનનો હોસ્પિટલમાં ભરતી કરવામાં આવ્યો. દેવેનનું ઓપરેશન કરવામાં આવ્યું. દેવેનના ઘરમાં જાણ કરવા આવી. કાવ્યા પહેલેથી દેવેન પાસે હતી. એ જોઈને ઘરના સભ્યો એને ઓળખવાની કોશિશ કરવા લાગ્યા. એવામાં ડોક્ટર બહાર આવ્યા અને કહ્યું કે, "દેવેનનો જીવ બચી ગયો છે. પણ દેવેન એનો એક પગ ગુમાવી ચુક્યો છે. તમે એને મળી શકો છો."

બધા એકસાથે દેવેનનો મળવા ગયા. ત્યારે દેવેન કાવ્યાને એકવાર મળવાની ઈચ્છા વ્યક્ત કરે છે. એટલે કાવ્યા તરત દેવેન પાસે જાય છે. કાવ્યાની આંખમાં આંસુની ધારા હતી. દેવેન કાવ્યાને કહે છે, "કાવ્યા હું તને પસંદ કરું છું. પણ હું તારી સાથે લગ્ન નહિ કરું ચિંતા ન કરીશ. તું જા અને આઝાદ જિંદગી જીવજે. જે જગ્યા આ હૃદયમાં તે બનાવી છે એ કોઈ નહિ લઈ શકે."

આટલું સાંભળતા કાવ્યા પોક મૂકીને દેવેનને ભેટીને રડી પડી. અને કહેવા લાગી, "દેવેન, આ પ્રેમ કઈ એમજ ન થાય. હું તને દરેક પરિસ્થિતિમાં સ્વીકારવા તૈયાર છું."

આ દરેક દ્રશ્ય દેવેનના પરિવારે જોયું અને દેવેન સાજો થાય એટલે કાવ્યા અને દેવેનના લગ્ન નક્કી કર્યા.

Mr.jayrajsinhji