ರಾಜು ಒಬ್ಬ ಸಣ್ಣ ಲೆಕ್ಕಪರಿಶೋಧಕ (ಅಕೌಂಟೆಂಟ್). ಆದರೆ ಆತ ಕೇವಲ ಲೆಕ್ಕಪರಿಶೋಧಕನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಂಖ್ಯೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವವನಾಗಿದ್ದ. ಅವನ ಪ್ರಕಾರ, ಪ್ರತಿ ಸಂಖ್ಯೆಗೂ ಒಂದು ಕಥೆ ಇತ್ತು. 5000 ಎಂಬುದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಮೊತ್ತವಾಗಿರದೆ, ಕನಸನ್ನು ನನಸು ಮಾಡಲು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಹಣವಾಗಿತ್ತು. 120 ಎಂಬುದು ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಅವನ ತಾಯಿಗೆ ಖರೀದಿಸಿದ ಬಳೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಆಗಿತ್ತು. ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಲೆಕ್ಕವೂ ಒಂದು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು.
ರಾಜು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಆ ಕಂಪನಿ ಬೇರೆಲ್ಲಾ ವ್ಯಾಪಾರಗಳಂತೆ ಲಾಭ-ನಷ್ಟದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ರಾಜು ಕೇವಲ ಲಾಭದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಮಾನವೀಯ ಸಂಬಂಧಗಳ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಓಡಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಈತನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಕೇವಲ ಹಣಕಾಸಿನ ವಹಿವಾಟಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನ ಕಂಪನಿಯ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದ ಸುಬ್ರಮಣ್ಯಂ ರಾಜುವನ್ನು ಕರೆದರು. ರಾಜು, ನಮ್ಮ ಕಂಪನಿಯ ವಾರ್ಷಿಕ ಲಾಭದ ಬಗ್ಗೆ ಣ ಮಾಡಬೇಕು. ನಾವು ಈ ವರ್ಷ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಹಣವನ್ನು ಸಮಾಜ ಸೇವೆಗೆ ಮೀಸಲಿಡಬೇಕು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೇವೆ. 50 ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ನಾವು ಮೀಸಲಿಡುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿ ಕೊಡಬೇಕು ಎಂದು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನೀನು ಒಂದು ಯೋಜನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಒಂದು ಫೈಲ್ ಕೊಟ್ಟರು. ಫೈಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಲವು ಯೋಜನೆಗಳ ಮಾಹಿತಿ ಇತ್ತು: ಒಂದು ಹಳೆಯ ಮಕ್ಕಳ ಆಶ್ರಮದ ನವೀಕರಣ, ಒಂದು ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಶಾಲೆ ನಿರ್ಮಾಣ, ಅರಣ್ಯೀಕರಣ ಯೋಜನೆ, ಮತ್ತು ಹಸಿವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಆಹಾರ ವಿತರಣೆ. ಎಲ್ಲವೂ ಮಹತ್ವದ ಯೋಜನೆಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ, ರಾಜು ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಯೋಚಿಸಿದ. ಈ ಹಣವನ್ನು ಒಂದೇ ಕಡೆ ಕೊಡಲು ಅವನಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ಬರಲಿಲ್ಲ. 50 ಲಕ್ಷವನ್ನು ಹೇಗೆ ಹಂಚಬೇಕು ಎಂದು ಅವನು ಚಿಂತಿಸಿದ. ಅವನು ಕಂಪನಿಯ ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಗಳನ್ನೂ ತೆಗೆದು ನೋಡಿದ. ನೌಕರರಿಗೆ ನೀಡಿದ ಬೋನಸ್, ಹೂಡಿಕೆ, ವೆಚ್ಚಗಳು, ಲಾಭದ ಮಾರ್ಗಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದ. ಅದಕ್ಕೆ ಕೇವಲ ಹಣದ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನೂ ರಾಜು ಗಮನಿಸಿದ. ಒಂದು ದಿನ ರಾತ್ರಿ, ರಾಜು ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಒಂದು ಕಲ್ಪನೆ ಹೊಳೆಯಿತು. ಲಾಭದ ಶೇಕಡಾವಾರು ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಹಣವನ್ನು ಸಮಾಜ ಸೇವೆಗೆ ಮೀಸಲಿಡಬಹುದು ಎಂದು ಅವನು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭ ಮಾಡಿದರೆ, ಹೆಚ್ಚು ಸಮಾಜ ಸೇವೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಈ ಹೊಸ ನಿಯಮದಿಂದ ಕಂಪನಿಯು ಕೇವಲ ಲಾಭಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರ ದುಡಿಯುವುದಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಸಮುದಾಯದ ಏಳಿಗೆಗಾಗಿಯೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ರಾಜು ಈ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಸುಬ್ರಮಣ್ಯಂ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದ. ಸುಬ್ರಮಣ್ಯಂ ಸಂತೋಷಪಟ್ಟರು. ಇದು ಕೇವಲ ಹಣದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವಲ್ಲ, ಇದು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು. ರಾಜು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ಯೋಜನೆಗಳಿಗೂ ಲಾಭದ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಶೇಕಡಾವನ್ನು ಹಂಚುವ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದರು. ಈ ಹೊಸ ಯೋಜನೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ಕಂಪನಿಯ ಲಾಭದ ಮೊದಲ ಶೇಕಡಾವಾರು ಭಾಗವನ್ನು ಮಕ್ಕಳ ಆಶ್ರಮದ ನವೀಕರಣಕ್ಕೆ ಬಳಸಲಾಯಿತು. ಆಶ್ರಮದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಟದ ಮೈದಾನ, ಗ್ರಂಥಾಲಯ, ಮತ್ತು ಉತ್ತಮ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಆಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಸುದ್ದಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದಾಗ, ರಾಜುವಿಗೆ ಅಪಾರ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಆತ ತನ್ನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಉಲ್ಟಾ ಆಯ್ತು ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಕ್ಕ. ಎರಡನೇ ಶೇಕಡಾವಾರು ಭಾಗವನ್ನು ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದ ಶಾಲೆ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಿಡಲಾಯಿತು. ಆ ಹಳ್ಳಿಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಉತ್ತಮ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ರಾಜು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಉಲ್ಟಾ ಆಯ್ತು ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ. ಮೂರನೇ ಶೇಕಡಾವಾರು ಭಾಗವನ್ನು ಅರಣ್ಯೀಕರಣಕ್ಕೆ ಬಳಸಲಾಯಿತು. ಕಂಪನಿಯ ನೌಕರರು ಸ್ವತಃ ತಮ್ಮ ಕೈಗಳಿಂದ ಗಿಡಗಳನ್ನು ನೆಟ್ಟರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ನೌಕರನು ತಾನು ನೆಟ್ಟ ಗಿಡವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಇದರಿಂದ ಕೆಲಸದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ಬಂತು. ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು. ನೌಕರರು ಹೆಚ್ಚು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಈ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಸಾರ್ವಜನಿಕರು ಮತ್ತು ಇತರ ಕಂಪನಿಗಳು ಶ್ಲಾಘಿಸಿದರು. ರಾಜುವಿನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ, ಕೇವಲ ಲಾಭದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸದೆ, ಮಾನವೀಯತೆಯ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವನ್ನು ಕೂಡ ಸೇರಿಸಿತು. ಇದು ಕಂಪನಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಹೆಸರು ತಂದುಕೊಟ್ಟಿತು. ರಾಜುವಿನ ಈ ಕಾರ್ಯದಿಂದ, ಕಂಪನಿಯು ಲಾಭದ ಜೊತೆಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಳಿಸಿತು. ಒಂದು ದಿನ ಸುಬ್ರಮಣ್ಯಂ ರಾಜುವನ್ನು ಕರೆದು, ನನಗೆ ಕೇವಲ ಲಾಭದ ಬಗ್ಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು, ಆದರೆ ನೀನು ನಮಗೆ ಮಾನವೀಯತೆಯ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವನ್ನೂ ಕಲಿಸಿದೆ. ಲಾಭದ ಜೊತೆಗೆ ಮಾನವೀಯತೆ ಇದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದು ನಿಜವಾದ ಯಶಸ್ಸು ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ರಾಜು ನಗುತ್ತಾ, ಸರ್, ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಉಲ್ಟಾ ಆಯ್ತು. ನಾನು ಸಂಖ್ಯೆಗಳನ್ನು ಲಾಭಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಈಗ ಅವು ಕೇವಲ ಲಾಭಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಸಂತೋಷ, ಸ್ನೇಹ, ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ಕೂಡ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಹೀಗೆ, ರಾಜು ಲೆಕ್ಕಪರಿಶೋಧಕನಾಗಿ ಕೇವಲ ಲಾಭವನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಮಾನವೀಯತೆಯ ಲಾಭವನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದ. ಆತನ ಈ ವಿಭಿನ್ನ ಯೋಚನಾ ಕ್ರಮದಿಂದ ಕೇವಲ ಕಂಪನಿಯು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಇಡೀ ಸಮಾಜವೇ ಒಂದು ಉತ್ತಮ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಈ ಕಥೆಯು ಕೇವಲ ಒಂದು ಕಲ್ಪನೆಯಾಗಿದ್ದು, ಸಂಖ್ಯೆಗಳು ಹೇಗೆ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ.ಈ ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಕಾಮೆಂಟ್ ಬಾಕ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ತಪ್ಪದೇ ತಿಳಿಸಿ.
