ಅದು ರುದ್ರರಮಣೀಯ ಅರಣ್ಯ. ಅಲ್ಲಿ ಎತ್ತೆತ್ತರದ ಮರಗಳು, ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಹರಿಯುವ ನದಿಗಳು, ವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳು, ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದ ಸಾಮರಸ್ಯದಿಂದ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಅರಣ್ಯದ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಹುಲ್ಲುಹಾಸು ಇತ್ತು. ಆ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಹುಲ್ಲುಗಳಿದ್ದವು. ಅವು ಸಣ್ಣವು, ಆದರೆ ಸದಾ ಹಸಿರು. ಅವುಗಳ ದಿನಚರಿ ಸರಳವಾಗಿತ್ತು. ಬೆಳಗಿನ ಮಂಜು ಹೀರಬೇಕು, ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕನ್ನು ಹೀರಿಕೊಂಡು ಫೋಟೋಸಿಂಥೆಸಿಸ್ ಮಾಡಬೇಕು, ಸಂಜೆಯ ಗಾಳಿಗೆ ನಲಿಯಬೇಕು. ಇಷ್ಟೇ.
ಈ ಹುಲ್ಲುಗಳ ಪೈಕಿ ಒಂದು ಹುಲ್ಲು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಇತರ ಹುಲ್ಲುಗಳಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚು ಚಿಂತನಶೀಲವಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಹೆಸರು ಹಸಿರು. ಹಸಿರು ತನ್ನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಲೋಕವನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ದೊಡ್ಡ ಮರಗಳು, ಗರ್ಜಿಸುವ ಸಿಂಹಗಳು, ಹಾರುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು, ನದಿಯಲ್ಲಿ ಈಜುವ ಮೀನುಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಅದಕ್ಕೆ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ದಿನ, ದೂರದ ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಒಂದು ಮಹಾಕಾಯ ವಿಗ್ರಹವನ್ನು ಹಸಿರು ನೋಡಿತು. ಆ ವಿಗ್ರಹದ ಗಾತ್ರ, ಅದರ ಭವ್ಯತೆ, ಅದರಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಶಕ್ತಿ ಎಲ್ಲವೂ ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲನ್ನು ಮಂತ್ರಮುಗ್ಧಗೊಳಿಸಿದವು. ಅದು ಭಗವಾನ್ ಶಿವನ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪವಾಗಿತ್ತು. ಅಂದರೆ, ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ವಿಗ್ರಹವಲ್ಲ, ಇಡೀ ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನೇ ಆವರಿಸಿದಂತೆ ಗೋಚರಿಸುವ ಒಂದು ಅಲೌಕಿಕ ಚಿತ್ರಣ. ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಚಾಚಿದ ಕೈಗಳು, ಭೂಮಿಯಷ್ಟೇ ವಿಶಾಲವಾದ ಹಣೆ, ಸಾಗರಗಳಂತೆ ಆಳವಾದ ಕಣ್ಣುಗಳು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅದೊಂದು ಅದ್ಭುತ ನೋಟವಾಗಿತ್ತು. ಇಡೀ ಅರಣ್ಯ ಆ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪದ ಮುಂದೆ ಗೌರವದಿಂದ ಮೌನವಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜೀವಿಯೂ ಆ ರೂಪವನ್ನು ನೋಡಿ ಭಯಭಕ್ತಿಯಿಂದ ನಡುಗಿದಂತೆ ತೋರಿತು. ಮರಗಳು ತಮ್ಮ ಎಲೆಗಳನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅಲುಗಾಡಿಸುತ್ತಾ ನಮಿಸಿದವು, ನದಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹರಿಯಿತು, ಪ್ರಾಣಿಗಳು ತಮ್ಮ ದನಿಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡವು. ಆದರೆ, ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲು, ಈ ಎಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ನಕ್ಕಿತು. ಸಣ್ಣ ನಗು, ಮೌನವಾದ ಆದರೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮುಕ್ತವಾದ ನಗು. ಅದರ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿದ್ದ ಇತರ ಹುಲ್ಲುಗಳು ಗಾಬರಿಗೊಂಡವು. ಏನು ಹಸಿರು ಮಹಾಶಿವನ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಕಂಡು ನಗುತ್ತೀಯಾ? ನಿನಗೆ ಭಯವಿಲ್ಲವೇ? ಎಂದು ಒಂದು ಹುಲ್ಲು ಕೇಳಿತು. ಇನ್ನೊಂದು ಹುಲ್ಲು, ಇದೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಅಪರಾಧ ನಮ್ಮಂತಹ ಸಣ್ಣ ಹುಲ್ಲುಗಳು ಇಂತಹ ಮಹಾಶಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಭಯಭೀತರಾಗಬೇಕು, ನಮಸ್ಕರಿಸಬೇಕು. ನೀನು ನಗುತ್ತೀಯಲ್ಲಾ ಎಂದಿತು. ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಉತ್ತರಿಸಿತು. ನಾನು ನಕ್ಕದ್ದು ಅವಹೇಳನದಿಂದಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಆನಂದದಿಂದ, ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ. ಈ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪ ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿದ್ದರೂ, ಎಷ್ಟು ಶಕ್ತಿಶಾಲಿಯಾಗಿದ್ದರೂ, ಅದಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ನನಗೂ ಇರುವ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಕಂಡು ನನಗೆ ನಗು ಬಂತು. ಸಂಬಂಧವೇ? ಏನು ಸಂಬಂಧ? ನೀನು ಸಣ್ಣ ಹುಲ್ಲು, ಅದು ಇಡೀ ವಿಶ್ವವನ್ನು ಆವರಿಸಿದ ಮಹಾಶಕ್ತಿ. ನಿನ್ನಂತಹ ಸಾವಿರ ಹುಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಅದು ಒಂದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಾಶಮಾಡಬಲ್ಲುದು ಎಂದು ಇನ್ನೊಂದು ಹುಲ್ಲು ಗೇಲಿ ಮಾಡಿತು. ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲು ಶಾಂತವಾಗಿ ವಿವರಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿತು. ನೋಡಿ, ಈ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ಅಡಗಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ಅದರ ಕಣ್ಣು, ಆಕಾಶ ಅದರ ತಲೆ, ಭೂಮಿ ಅದರ ಪಾದ, ಸಾಗರಗಳು ಅದರ ಉಸಿರು. ಅಂದರೆ, ನಾವಿರುವ ಈ ಭೂಮಿ ಕೂಡ ಅದರ ಭಾಗವೇ. ಈ ಅರಣ್ಯವೂ ಅದರ ಭಾಗವೇ. ನಾವು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಈ ಮಣ್ಣು ಕೂಡ ಅದರ ಭಾಗವೇ. ನಾವು ಹೀರುವ ನೀರು, ನಾವು ಪಡೆಯುವ ಬೆಳಕು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಆ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪದ ಒಂದು ಅಂಶದಿಂದ ಬಂದವು. ಅದು ದೊಡ್ಡದು ಎಂದು ನಾವದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ನೋಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅದು ಚಿಕ್ಕದು ಎಂದು ನಾವಿದನ್ನು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಕಾಣಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನಾವು ಅದರ ಭಾಗ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅಣುವೂ ಆ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪದ ಒಂದು ಭಾಗವೇ. ನನ್ನ ಸಣ್ಣತನದಲ್ಲಿಯೇ, ನಾನು ಆ ಮಹಾಶಕ್ತಿಯ ಒಂದು ಅಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ಭೂಮಿಯಿಂದ ಪೋಷಣೆ ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆ, ಸೂರ್ಯನಿಂದ ಬೆಳಕು ಪಡೆಯುತ್ತೇನೆ, ಗಾಳಿಯಿಂದ ಜೀವಿಸುತ್ತೇನೆ. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಆ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪದ ಅಂಗಗಳು. ಹಾಗಾದರೆ, ಈ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪದ ಮುಂದೆ ನಾನು ಭಯಪಡಬೇಕೇ? ಇಲ್ಲ. ಭಯಪಡುವುದು ಅಜ್ಞಾನದ ಫಲ. ನಾನು ಅದರ ಭಾಗವಾಗಿರುವಾಗ, ಅದರ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ನಾನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ, ನಾನು ಏಕೆ ಹೆದರಬೇಕು? ನಗು ನನಗೆ ಭಯವನ್ನು ಮೀರಿ, ಆ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಆನಂದದ ಪ್ರತೀಕ. ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲಿನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿದ್ದ ಹುಲ್ಲುಗಳು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದವು. ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಈ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಣ್ಣತನವನ್ನು ಸದಾ ಶಾಪವೆಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲು, ಆ ಸಣ್ಣತನದಲ್ಲಿಯೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಶಕ್ತಿಯ ಭಾಗವಾಗಿರುವುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಆ ದಿನದಿಂದ, ಆ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿನ ಹುಲ್ಲುಗಳು ಬದಲಾದವು. ಅವರು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಸಣ್ಣವೆಂದು ಭಾವಿಸಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಣ್ಣ ಅಣುವೂ, ಕಣವೂ, ಜೀವವೂ ಈ ಮಹಾ ಪ್ರಕೃತಿಯ, ಈ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪದ ಭಾಗವೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡವು. ಅವರ ಭಯ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು, ಅವರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಗೌರವ ಮತ್ತು ಆನಂದ ತುಂಬಿದವು. ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲು ಆ ದಿನ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದು ಮಹತ್ವದ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸಿತು. ದೊಡ್ಡದು ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕದು ಎಂಬುದು ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಯ ವ್ಯತ್ಯಾಸ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಅಖಂಡ ಸತ್ಯದ ಭಾಗಗಳು. ನಾವು ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ, ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿಯೂ ದೊಡ್ಡತನವನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು, ಭಯದ ಬದಲು ಆನಂದದಿಂದ ನಗಬಹುದು. ಆ ವಿರಾಟ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಕಂಡು ನಕ್ಕ ಹುಲ್ಲು ಕೇವಲ ನಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ಅದರ ನಗು ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಸತ್ಯದ ನಗು, ಜ್ಞಾನೋದಯದ ನಗು.
