✍️ ભાગ 9 – હું રહી... પંક્તિ રહી... કલમ રહી નહીં
🌅 પ્રારંભ:
જાણકીની યાત્રા હવે ત્યાં પહોંચી છે, જ્યાં શ્વાસ મૌન છે, જીવન પાંદડા છે, અને કાગળ ખાલી છે — પણ દરેક પળ એક પંક્તિ છે. આજે એ ક્યાંય નથી જઈ રહી, પણ જ્યાં એ છે, એજ જગ્યા એક સમગ્ર ગ્રંથ છે.
---
📖 ભાગ ૧૦ – અંત બાજુની વાત (વિસ્તારથી):
1. જાણકી મૌન સાથે જીવતી થઈ ગઈ છે. એ હવે ન તો લખે છે, ન બોલે છે, પણ દરેક પળમાં જીવે છે.
2. મીઠી હવે યુવતી બની ગઈ છે. એ પોતાનું જીવન પોતાને લખવાનું શીખી ગઈ છે. એને દુનિયા 'જાણકીની વારસદાર' કહે છે — પણ મીઠી કહે: "હું મારી છું."
3. એક શિશુના જન્મના સમયે જાણકીને હોસ્પિટલમાં દાખલ કરવામાં આવે છે — ત્યાં ખબર પડે છે કે જાણકીનું હૃદય હવે નબળું પડી ગયું છે.
4. એ અંતિમ પત્ર મીઠીને આપે છે:
> "મીઠી, જે રીતે મેં તારા માટે ખાલી નોટબુક છોડી હતી, એ રીતે આજે હું મારા માટે સમય છોડી રહી છું. હવે હું લખતી નથી. હવે હું એક સ્મરણ છું. તું મારી આખરી પંક્તિ હતી… અને હવે તું આખું પુસ્તક છે."
5. જાણકી શાંત રીતે દ્રષ્ટિ સમુદ્ર તરફ ફેરવે છે. એના અંતિમ શ્વાસ પહેલાં, એ હળવી હાસ્ય કરે છે.
6. બહાર પવન ઊંચો થઈ જાય છે. મીઠી એની ખાલી નોટબુક એ નદીમાં મૂકે છે… અને લખે છે:
> "મમ્મી, હવે હું લખીશ. પણ તું હજુ પણ મારી વચ્ચે રહેલી એક અદૃશ્ય પંક્તિ રહીશ. તું રહી… તું રહેશ… હંમેશા."
જાણકી રોજ મીઠી સાથે પડઘા રમે છે, જ્યાં મૌનથી શબ્દો શોધવામાં આવે છે.
પથારી પર પડેલી જાણકી પોતાની જૂની ડાયરીમાંથી પાનાં ફાડી એક કાગળના પક્ષી બનાવે છે.
મીઠી એ કાગળના પક્ષીને વાયરીંગથી પાંજરામાં મૂકવાનું ઇનકાર કરે છે: "મમ્મી, તું કદી પાંજરાની પત્રકાર રહી નહોતી."
જાણકીના મૌન હાસ્યથી આખો ઓરડો ભરાઈ જાય છે.
અંતિમ રાત્રે, જાણકીનું શ્વાસ ધીમું પડે છે, પણ મીઠી એની બાજુમાં પોતાનું માથું મૂકે છે. જાણકી હળવી ચંપી કરે છે — છેલ્લી વાર.
મીઠી જાણે એના બધા પ્રશ્નોના જવાબો એ ચંપીમાં મેળવે છે.
દ્રષ્ટિ ઝાંખી પડે ત્યારે જાણકીના હોઠ પરથી છેલ્લો શબ્દ છૂટે છે: "તું… પૂરું છે."
મીઠી એની ખાલી નોટબુકમાં લખે છે:
> "જ્યાં મમ્મી રહી હતી, ત્યાં મૌન ઊગ્યું છે. જ્યાં એ બોલતી હતી, ત્યાં હવે શ્વાસો વચ્ચે વાર્તા જીવતી હોય છે."
જાણકી દરરોજ મીઠી માટે નાનું સંદેશો છોડે છે — ઘરમાં જગ્યા બદલે છે, દીવાલ પર એક પાંદડું ચોંટાડે છે, ટોયબોક્સમાં એક નાના પ્રેમના વાક્ય સાથે એક રંગો ભરી નોટ.
મીઠી હંમેશાં જાણતી રહે છે કે એમની વચ્ચે સંવાદ હજી જીવિત છે.
એક દિવસ જાણકી અને મીઠી સાથે મળીને એક નાનું મૌન-સંગ્રહાલય બનાવે છે — જ્યાં લોકો કોઈ બોલ્યા વગર પત્રો મૂકે શકે છે. એ જગ્યા ‘અકથ’ તરીકે જાણીતી થાય છે.
જાણકી હવે બહાર very little exposed રહે છે — ઘરમાં ઝાંખા પડદા, book-scented કોનેર, નાની વાડી અને મીઠી સાથે રોજના મૌન ભોજન એજ એનું જીવન છે.
મીઠી collage માટે જુદા જુદા શહેરોમાં જાય છે. એ પોતે લખવા લાગે છે – પણ એની શૈલી જાણકી જેવી નહિ — એને પોતાનો અવાજ મળે છે. એનું લેખન ઊર્જાવાન અને આશાજનક બને છે.
જાણકી હવે પથારીવશ છે. એને હજી સંવેદનાઓ છે, પણ હવે શબ્દો નથી. મીઠી રોજ એના હાથમાં હાથ નાખીને પાછા પાને વાંચે છે.
એક દિવસ જાણકીનું શ્વાસ ખૂબ ધીમી જાય છે. એ છેલ્લે મીઠીને જોઈને આંખોમાં નમક્તા સાથે 微スマイル આપે છે. મીઠી સમજે છે – હવે એનું સૌથી મોટું પુસ્તક પૂરું થયું.
આખા ગામમાં શાંતિ રહે છે. જાણકીના મૃત્યુ પછી ‘અકથ’ એક શાંતિ કેન્દ્ર બની જાય છે — મૌન, લેખન અને આદર માટે.
છેલ્લે મીઠી પોતાની ડાયરીમાં લખે છે:
> “મમ્મી બોલી નહોતી… પણ એની આંખો બોલતી હતી. હવે હું લખીશ, પણ તારા મૌનથી લખતી રહીશ. એજ તું હતી.”
