ભાગ ૧ – મિત્રતા ના નામે શરૂ થયેલું છે કોઈ અનેરું
🌆 સ્થળ: વડોદરા, ગુજરાત 🕰️ સમય: 2006 – જૂની યાદોથી ભરેલું વર્ષ
---
"પ્રેમ તો એની સાથે થયો, જેણે કદી ચાહ્યો નહોતો, પણ સજા મળી એની પાસે રહી, જેણે કદી દગો નહોતો કર્યો."
કોણ જાણતું હતું કે એક મિત્રતા — બે પાવન દિલ વચ્ચે બંધાયેલી, એક દિવસ એટલી કડવી બની જશે કે એમાં પ્રેમ નહિ, ભય ઉગશે.
---
પાત્ર પરિચય:
જાનકી શાહ: એક શાંતિપ્રિય, કોમળ હૃદયવાળી કવિતાપસંદ છોકરી. જીવનમાં ઘણું ગુમાવ્યું છે, પણ આજે પોતાને ફરી શોધવા નીકળી છે. લાઈબ્રેરી એની શરણસ્થળી છે.
ભૂમિ રાવલ: જીવંત, ઉદ્ઘાટિત અને અનુભૂતિઓથી ભરપૂર. મિત્રતામાં વિશ્વાસ કરે છે, પણ લાગણીઓમાં પોઝેસિવ છે. એને હારવી પસંદ નથી.
અંકિત દેસાઈ: ઉંડા, કંઇક છુપાવતા લાગતા વ્યક્તિત્વનો યુવક. કોને સાચે પ્રેમ કરે છે એ સ્પષ્ટ નથી... પણ એની હાજરીમાં કંઇક હલનચાલન જરૂર થાય છે.
---
🧩 એક નવી શરૂઆત
વડોદરા યુનિવર્સિટીમાં નવા સત્રની શરૂઆત. હોસ્ટેલ રૂમ નંબર 307 — જ્યાં બંને યુવતીઓ મળી હતી. પહેલીવાર.
"તારું નામ શું છે?" ભૂમિએ પૂછ્યું. "જાનકી... અને તું?" "ભૂમિ. આપણે બંને સાથીદાર છીએ હવે."
એમથી શરુ થયેલી મિત્રતામાં સહજતા હતી, કૉફી સાથેના રાત્રિના સંવાદો, shared diary entries અને એકબીજાનું ખૂણું સમજી લેવાં જેવી તાકાત.
પણ એ શાંત જળમાં પડવાનો હતો એક પથ્થર — નામ હતું: અંકિત.
---
🔦 એ આવે છે...
કેમિસ્ટ્રી વિભાગનો નવો વિદ્યાર્થી, અંકિત દેસાઈ, પહેલીવાર ક્લાસમાં આવ્યો ત્યારે ઘણા વિચારો તેને જોઈ ઊઠ્યા. એક્સપ્રેશન ઓછું, આંખો ઊંડી અને આવાજમાં શાંત પડછાયાઓ.
જાનકી એ પ્રથમ વખત એને જોઈને આંખો થોડા વધુ સ્ફટિક થઇ ગઈ. એ પોતાની બાજુના ખાલી બંચ પર બેઠી હતી, અને અંકિત એ એની પાછળ.
અંકિત: "હાય, હું અંકિત."
જાનકી: "જાનકી."
એટલું બોલવાની સાથે અચાનક classroomની બહારના ઝાડ પરથી એક પાંદડું ઊતરી પડ્યું... જાણે સંબંધોનું પહેલું સંકેત હતું.
---
📖 લાઇબ્રેરીની મધ્યરાત્રિ મુલાકાત
રાત્રે 8 વાગ્યા પછી લાઇબ્રેરીમાં કોઈ બહુ ન આવતું. પણ તે દિવસ – જાનકી પણ ત્યાં હતી. અંકિત પણ.
જાનકી લવ પોયેટ્રી વાંચતી હતી. અંકિત પાસે એક નોટબુક હતી – કાળી, જૂની, અને મોઢે સુધી બંધ.
"તમે લખો છો?" – જાનકી
"હા, પણ વાંચાવું નથી..." – અંકિત
"મને વાંચવા દો... કદાચ તમે તમારા શબ્દો નવા રૂપે જોઈ શકો."
અંકિતએ નોટબુકમાંથી પાનું કાઢીને પીછેથી આપ્યું.
> "મિત્ર હતો, પ્રેમ હતો, પણ જે મન વાચ્યો નહોતો, એ દિલ તૂટી પડ્યું. તું સમજવી રહી ગઈ... અને હું તને હારતો ગયો."
જાનકી મૌન રહી ગઈ. પાના પાછળનો દિલ ધબકે તેવું હતું.
---
🩶 પોઝેસિવ હ્રદય – ભૂમિ
ભૂમિ એ બધું જોઈ રહી હતી. થોડું થોડું બધું. જો કે હસતી હતી, મસ્તી કરતી હતી, પણ અંદર ક્યાંક…
એક દુખદ મૌન તીક્ષ્ણ બની રહ્યું હતું.
એ રાત્રે ભૂમિએ પોતાની ડાયરીમાં લખ્યું:
> "મિત્રતા ના નામે ખૂણે દફનાઇ રહ્યો છે મારો પ્રેમ. અને હું ચૂપ છું, કેમ કે એને ગુમાવવાનો ડર એના ચહેરાને ગુમાવવાથી વધારે છે."
---
🔥 ટર્નિંગ પોઇન્ટ – દુઃખ અને દાવપેચ
એક દિવસ ભૂમિએ જોયું – લાઇબ્રેરીમાં, અંકિતએ જાંકીનું હાથ પકડીને કહ્યું:
"તું છે તો બધું શાંત છે, અને હું છું તો હવે તું જ છે."
એ દૃશ્ય ભૂમિના દિલને ચીરતી ગયું.
એ પછી... એક પાનું અંકિતની નોટબુકમાંથી ગુમ થઈ ગયું. એક ઈમેઇલ કોઈ અનામે પ્રોફેસરને મોકલાયો — જાણે અંકિત ભ્રામક લખાણ કરે છે તેવું.
એ જ રાત્રે જાનકીના રૂમમાં કોઈ એ લિફાફો છોડી ગયો. અંદર હતું:
> "અંકિત તારો નથી. એ માત્ર લખે છે – પ્રેમમાં નથી. સંભાળી લે જાતને."
જાનકી ભ્રમિત થઈ ગઈ... શંકાએ આગ લગાવી. અંકિત તૂટી ગયો. ભૂમિ શાંત રહી.
---
🧨 અંતનો આરંભ:
જ્યારે સંબંધો પર શંકા ઊગે છે, ત્યારે સંબંધ નહીં તૂટે... વિશ્વાસ તૂટે છે.
અને જે તૂટે છે, એ ફરી કોઈને સાચવી શકતો નથી.
જાનકી રૂમના કોણે બેઠી હતી. હાથમાં પાંદડું જેવાં લખાણવાળો લિફાફો. આંખો એક ટક ઝળહળતી રહી. હાથ ઊંચકતો અટકતો રહ્યો. ભાષા તો વાંચાઈ ગઈ હતી, પણ જે સમજાયું હતું એથી પોતાને સાચવવું મુશ્કેલ હતું.
અંકિત તો એવો નહોતો… કેવો હતો તો પછી?
ભૂમિ બહારથી આવતા અવાજોથી જાગી. એમના રૂમમાં દાખલ થવાની સાથે જ નજરે લિફાફો પડ્યો. આંખે આંખ મડકાઈ. થોડું હસીને પૂછ્યું,
"શું લખ્યું છે એમાં?"
જાનકી કાંઈ ન બોલી. એ સૂકી આંખે જોઈ રહી. અંદર કંઇક વિખરાઈ ગયું હતું. ભૂમિ એની બાજુએ બેઠી અને નમ્ર અવાજે ફરી પૂછ્યું,
"એ તારો નથી – એવું લખ્યું હશે ને?"
જાનકી તુરંત ચમકી ગઈ.
"તું જાણે છે એમાં શું લખેલું છે? ભૂમિ?"
ભૂમિનું મોં થોડું અધખૂલું રહી ગયું. એક ક્ષણ માટે એ વાત પકડી પડી ગઈ. પણ તરત એ સંભળી ગઈ,
"મને શાંઈ ખબર પડશે? હું તો ફક્ત માનું છું કે અંકિત સાચો નથી... અને તું વધારે વિશ્વાસ કરતી જાય છે."
જાનકી ફરી મૂન બની ગઈ. પછી ધીમે ધીમે કહ્યું,
"મિત્રતા એ વિશ્વાસ હોય છે, પણ પ્રેમ એ મૌન હોય છે. એ બોલે નહિ, પણ બધું સંભળાવે."
ભૂમિ હવે મૌન. શબ્દો મળતા નહોતા.
---
અગલી સવારે અંકિતે જાંકીના રૂમ બહાર ઉભા રહીને એનું દ્વાર ખખડાવ્યું. બહાર આવી તીરસી આંખે જોયું.
"શું થયું છે તને, જાણકી? तू અજાણી બની ગઈ છે..."
જાનકી એ આંખમાં સીધો જવાબ આપ્યો,
"તું સાચો છે? તું ખરેખર પ્રેમ કરે છે મારા સાથે?"
અંકિત અચકાયો. પછી મૌન રાખીને પાછું ચાલ્યો ગયો.
જાનકી દરવાજો બંધ કરીને અંદર ગઈ અને ડાયરીમાં લખ્યું:
> "કેટલાં પ્રશ્નોના જવાબ એના મૌનમાંથી મળ્યા, અને કેટલાં મૌન મારા વિશ્વાસને ચૂભી ગયા."
---
સાંજની લાઈબ્રેરી — ફરી એકવાર ત્રણેય હાજર હતા. પણ હવે બધું બદલાઈ ગયું હતું.
અંકિતના હાથમાં નોટબુક હતી. એ જ જૂની.
જાનકી પાસે ગયો અને ધીમે કહ્યું,
"તારા માટે લખેલું હતું... હવે તારા વગર જ બાચી શકું એવી રીતે લખીશું."
એ નોટબુક એને આપી દીધી અને ચાલ્યો ગયો. ખાલી આંખો, ખાલી અવાજ. પછડાટ નહીં, સંઘર્ષ નહીં.
જાનકી એ પાનું ખોલ્યું:
> "પ્રેમ તું હતી, પણ પોતે સાવ નહિ રહી, શબ્દો તો લખ્યા, પણ હવે તું વાંચતી નથી. હું તો ગયો, પણ તું તો કદી હતી જ નહીં."
ભૂમિ દૂર ઉભી રહી… જાણે વિજયી બની હોય, પણ દિલભરાઈ નહીં થઇ. જોતી રહી.
જાનકી એની તરફ વળી. આંખો ભીનાં.
"મારી સજા એ નથી કે તું મારો પ્રેમ છીનવી ગઈ, મારી સજા એ છે કે હું તને આજે પણ મિત્ર કહેવા મજબૂર છું."
ભૂમિ આંખો ફેરી ન જોઈ શકી. એ મૌન હતી… હારી ગઈ હતી.
