ભાગ 7: અધૂરું અસ્તિત્વ
સવારના સૂક્ષ્મ પ્રકાશમાં કાવ્યા એક પત્ર ઊંધી આંખે જોઈ રહી હતી. ખાકી રંગનો લિફાફો, ઉપર ટપકેલા જળકણોની નિશાની અને અંદર લખાયેલા ત્રણ શબ્દો: "તમારા પિતાનું બીજું અસ્તિત્વ". એ ત્રણ શબ્દોએ જ કાવ્યાના હ્રદયમાં ભૂકંપ લાવી દીધો હતો.
પત્રની અંદર, એક જૂનો ફોટો – પપ્પા, એક અજાણી સ્ત્રી અને એક બાળક. ફોટો પાછળ લખેલું હતું:
"માફ કરજે. આ છે તારો અર્ધો ભાઈ... અનય."
કાવ્યા: "મારા પપ્પા... બીજી જગ્યા પર પણ કોઈના પિતા હતા? એ બાળકોના શું હક હતા? અને હું તો એમની એકમાત્ર દીકરી માનતી રહી..."
(અવિનાશ અને કાવ્યા વચ્ચે સંવાદ)
કાવ્યાએ શંકા, ગુસ્સા અને દુઃખ વચ્ચે decision લીધું – એને સાચું જાણવું છે.
અવિનાશ: "તારે એ સત્ય જાણવું જ પડશે. ક્યારેક અતિતના દુખદ પડછાયાં ભવિષ્યના માર્ગ બતાવે છે."
કાવ્યા: "પણ હું કોના પર વિશ્વાસ રાખું હવે? મારા પપ્પા તો મને સદાય સાચા લાગ્યા હતા. હવે એના બંને ચહેરા સામે છે."
(નવી મુસાફરી – અનયની શોધ)
કાવ્યા, અવિનાશ અને કૃપા શેઠ (હેકર મિત્ર) સાથે મુંબઇના એક જુના સરનામા પર જાય છે – જ્યાં ફોટાની પાછળ જણાવેલ સરનામું છે.
અહીં તેઓ અનય સાથે પ્રથમ વખત મળે છે – એક પરિચય વગરનો ભાઈ, જે પોતાની ઓળખ વિના મોટો થયો હતો.
અનય: "તમે કોણ છો?"
કાવ્યા (ધીમા સ્વરે): "મારે એવું લાગે છે... હું તારી બહેન હોઉં છું."
અનય: (ચોંકીને) "મારા પપ્પા તો... ક્યારેય કોઈનો ઉલ્લેખ કર્યો નહિ. મારી મમ્મી પણ કહેશે નહિ. એ બધું એમના માટે જાણે ભૂતકાળની ભૂલ હતી."
(અનયની વાર્તા)
અનય તેમના બાળકપણની દુઃખદ કથા કહે છે – એક અનામી પિતા, એક અસ્વીકૃતિ, અને એક lone existence. એ કાવ્યાના હ્રદયને હચમચાવી દે છે.
(ફ્લેશબેક દ્રશ્યો – પપ્પાની બીજી જીંદગી)
કાવ્યાને ખબર પડે છે કે તેના પિતા એક સમય મુંબઈમાં એક NGO સાથે જોડાયેલા હતા, જ્યાં તેઓ એક યુવા વિધવા સાથે સંલગ્ન થયા. પરંતુ સમાજ અને પરિવારના ડરથી તેઓ એ સંબંધ પાછળ છોડી દીધો.
પપ્પા (ફ્લેશબેક): "મને ખબર છે કે હું ઘાતક છું... બે જીવ ન્યાયથી વંચિત રહેશે, એ જાણીને પણ હું ધબકતો રહ્યો."
(સૌમ્યની પાછી એન્ટ્રી)
જ્યારે કાવ્યા પોતાનો ભાઈ શોધી રહી છે, ત્યારે અચાનક સૌમ્ય પાછો આવે છે. પણ હવે એક નવો પાસપોર્ટ, નવું નામ અને નવું વ્યક્તિત્વ ધરાવે છે – Inspector Saurabh Rana તરીકે.
સૌમ્ય: "મને માફ કર... હું છૂપાઈ ગયો હતો. પણ હવે મારે તને અને અવિનાશને મદદ કરવી છે. કારણ કે અનયના પિતાની અજાણેલી દુનિયા પાછળ... એક મોટું ગુંચવાયેલું રહસ્ય છુપાયું છે."
( – ક્લિફહેંગર)
અનય એક જૂની ઘડીયાળ માંથી એક કાગળ બહાર ખેંચે છે – જેમાં છુપાયેલ છે તેમના પિતાના બીજા અવતારનો ઉલ્લેખ. અને એની પાછળ લખેલું છે:
"અહિંથી શરૂ થાય છે એક નવો અધ્યાય – મારો ખરેખરો ચહેરો જાણવા માટે જોઈ લે – શહેર 'જસપુર' જઈશ તો મળે એ 'અર્ગણાશ્રમ'."
કાવ્યા: "પપ્પા... તું કેટલી જીંદગીઓ જીવી... અને કઈક આવી નસીબે લખી... કે મારી પાસે પ્રશ્નો છે પણ જવાબો હજી અધૂરા છે."
કાવ્યા, અનય અને અવિનાશ હવે 'જસપુર' તરફ રવાના થાય છે, જ્યાં શરૂ થશે એક નવી કહાની – જ્યાં પિતાના જીવંત રહસ્ય અને સૌમ્યના અસલી ઈરાદાઓ સામે આવે છે. તેમની નજરે હવે એક એવું અસ્તિત્વ છે – જેની પાછળ એક નવું ભય છે, અને એક એવું 'અતૂટ બંધન' જે હજુ સંપૂર્ણ નથી થયું...
કાવ્યા, અવિનાશ અને અનય 'અર્ગણાશ્રમ' તરફ રવાના થવાની તૈયારી કરતા હતાં. ત્રણ અલગ-અલગ હૃદયો હવે એક જ માર્ગે જોડાયા હતાં – એક એવો માર્ગ જ્યાં સંબંધો, શંકાઓ અને સત્યનું તારણ એકસાથે ખુલવાનું હતું.
મુંબઈના સૂનાસૂન અંધારામાં, સ્ટેશનની એક કોણે ત્રણેય એક ડબ્બામાં બેઠા હતાં. કાવ્યા થોડું લાજવંતું, અનય સહેજ અસ્વસ્થ, અને અવિનાશ પોતાના મનમાં ઊંડા વિચારોમાં મૂલવતો. ટ્રેનની ખીલખીલ કરતી અવાજ વચ્ચે ત્રણેયના હૃદયમાં એક અનામી ભય ધબકતો રહ્યો.
કાવ્યા: "અવી... કઈક તો તું જાણે છે, જે હજુ પણ મને નથી જણાતું. તું કેમ એ અર્ગણાશ્રમના નામથી પણ ડરી ગયો હતો?"
અવિનાશ: (ધીમે સ્વરે) "એમ નથી કે હું ડર્યો છું... પણ એ જગ્યાએ એવું કઈક છે... જે અમને એ સમયથી પીછો કરી રહ્યું છે જ્યારે અદિતિ હજી જીવતી હતી."
અનય (અચાનક): "મારી મમ્મી એ નામ સાંભળતા જ એકદમ સંકોચી ગઈ હતી. એમણે કહ્યું કે એ સ્થળ 'પવિત્ર પણ ભયાનક' છે... એ એક આશ્રમ નથી, એ એક માયાજાળ છે."
ટ્રેનનો અવાજ હવે વધુ તેજ લાગવા લાગ્યો. બહાર નજારું ઢાંકી રહેલું અંધારું, અંદર ધબકતા દિલોનો અજ્ઞાત ભય.
કાવ્યાએ અદિતિની છેલ્લી પેઇન્ટિંગ બહાર કાઢી – એ ચિત્ર જે ઉંડા રંગોથી ભરેલું હતું, અને જેમાં એક કટાર, એક બૂમ અને એક આંખ જોઈ શકાતી હતી.
અવિનાશ: "આ આંખ... હું ખબર છે ક્યાની છે. એ અર્ગણાશ્રમના મુખ્ય માર્ગમાં હોય છે – અને એ જ નજર… અદિતિના સપનામાં પણ આવતી હતી."
અનય: "મારા પિતાએ એમના જીવનમાં જે ગુપ્તકર્મ કર્યાં હતાં, એ કદાચ એ આશ્રમમાં જ છૂપાયેલા છે."
ટ્રેન અસ્ત થતા સૂર્ય સાથે આગળ વધી રહી હતી – અને ત્રણેય પાત્રો... એક એવા અધ્યાય તરફ વધી રહ્યા હતા... જ્યાં પિતાનું સત્ય, અદિતિની મૃત્યુ પાછળનું રહસ્ય અને સૌમ્યના મૂળ ઉદ્દેશ્યો એક બીજાને ધબકાવે તેવો રાષ્ય ખુલવા જઇ રહ્યો છે.
કાવ્યા (મનથી): "જ્યાંકોઈના સંબંધોમાં સત્ય છૂપાય છે, ત્યાં પ્રેમ અધૂરો રહી જાય છે. હવે મને એ અધૂરા સત્યને પૂરા કરવાનો સંકલ્પ છે. એ મારા પપ્પા હોય કે અવિનાશનો ગુનો કે અનયનું દૂખ – હું બધું જોઈશ, સમજિશ અને પોતાના પ્રેમને ફરીથી સંપૂર્ણ બનાવવાનો પ્રયત્ન કરીશ."
બહાર ચાંદ નીકળ્યો હતો... અને અંદર ત્રણેય હૃદયોમાં એક નવા ઉગમની તૈયારી થઈ રહી હતી.
