ભાગ 10: વિશ્વાસનો અંતિમ સફર
(પ્રારંભ – કાવ્યાના નવા જીવનની શરૂઆત)
સમય પસાર થયો...
અવિનાશ હવે એક શાળામાં બાળકોને માનસશાસ્ત્ર શીખવતો રહ્યો. કાવ્યા તેની આત્મકથાની પુસ્તક પર કામ કરી રહી હતી, અને સૌમ્ય એક આશ્રમમાં આધ્યાત્મિક માર્ગદર્શક તરીકે સ્થિર થયો હતો.
'અતૂટ બંધન' હવે માત્ર એક ઘટના નહીં રહી – એ ત્રણેય માટે આત્માનુભૂતિનો સંદેશ બની ગઈ હતી. પણ અહિયાં સુધી પહોંચતા પહેલા... હજી એક અધ્યાય બાકી રહ્યો હતો.
(ફ્લેશબેક – અદિતિના જીવનના રહસ્યોનો ખુલાસો)
કાવ્યાને એક વાર ફરી અદિતિના જૂના લેટરબોક્સમાંથી એક પત્ર મળ્યો – જે ક્યારેય ખૂલે નહીં એવો લાગતો હતો. પત્ર પર લખેલું હતું:
"જ્યારે તું આ વાંચી રહી હશે, ત્યારે કદાચ હું નહિ હોઉં. પણ મને ખબર છે તું એ સાચી રહીશ જે બધું જાણ્યા પછી પણ પ્રેમ છોડે નહીં."
પત્રમાં એક જુનું ફોટો હતો – એક બાળકીનો, જેને જોઈને કાવ્યા ચોંકી ગઈ. એ બાળકી કોઇ બીજા ની નહિ... પણ તેના જેવી દેખાતી હતી.
(અંતિમ રહસ્ય – અદિતિ અને કાવ્યાના સંબંધનો સાચો તાત્પર્ય)
અવિનાશ, સૌમ્ય અને કાવ્યા એ પત્રને અનુસરીને એક જૂના નાના ગામડામાં ગયા – જ્યાં એક વૃદ્ધ સ્ત્રી મળ્યાં, જે પોતે અદિતિની માસી હોવાનું જણાવી.
તેમણે એક કઠિન સત્ય કહ્યુ:
"કાવ્યા... તું અદિતિની દીકરી છે. અદિતિએ તને તારા પિતા પાસેથી બચાવવા માટે છુપાવી રાખી. એ જાણતી હતી કે તારા મનમાં શાંતિ લાવવા માટે તારે પોતાનું સત્ય શોધવું પડશે."
કાવ્યા શૂન્યમાં જોઈ રહી હતી. એણે પોતાનું બાળપણ માવજત વગર જીવ્યું હતું – હવે એ સત્ય જાણતી થઇ કે એ પ્રેમથી ખૂંટેલું નહીં, પણ બચાવ માટે છૂપાયેલું હતું.
(વિમોચન અને ફરી એક મિલન)
આ સત્ય પછી પણ અવિનાશ અને કાવ્યાના સંબંધમાં ઊંડાણ આવ્યું. હવે એ માત્ર અદિતિના ગુમાવવાનો દુઃખ નહીં, પણ એક નવા સંબંધનો આશિર્વાદ પણ હતો.
કાવ્યાની પુસ્તકનું શીર્ષક હતું:
"વિશ્વાસનો અંતિમ પડાવ – એક પ્રેમ જે અવિનાશથી શરૂ થયો, અદિતિમાં વહેતો રહ્યો, અને મને મળ્યો."
પુસ્તક પ્રકાશિત થયું અને લોકોએ એમાં પોતાનું વ્યક્તિત્વ જોયું – કોઈ માટે એ પીડા, કોઈ માટે આશા અને કોઈ માટે અજવાળું બન્યું.
(અંતિમ દ્રશ્ય – અશ્રમના પ્રાંગણમાં)
અવિનાશ, કાવ્યા અને સૌમ્ય હવે અશ્રમના નવા સ્વરૂપમાં ભેગા મળ્યા – જ્યાં બાળકોને અભય, પ્રેમ અને આત્મવિશ્વાસ શીખવાડવામાં આવતું.
કાવ્યાએ છેલ્લો પત્ર લખ્યો:
"અદિતિ,
તું જોતી હોવા જોઈએ... મારા શબ્દોમાં, મારા મૌનમાં, મારા પ્રેમમાં અને મારી શાંતિમાં.
તું તો ગઇ... પણ તું મારી અંદર જીવતી રહી. હવે હું તારું આભારી છું. કેમ કે તું નહોતીને પણ મને મને બનાવી શકી."
(અંત: જ્યાં અંત પણ શરૂઆત બની જાય)
અતૂટ બંધન હવે પૂર્ણ થયું.
પણ એ બંધન આજ જીવનના નવા મૂળમંત્ર બન્યું – કે કોઈ સંબંધ કદી પૂરું નથી થતું. એ અદૃશ્ય ધાગાની જેમ, સમય, અંતર અને મૃત્યુને પાર કરે છે.
કહેવાય છે – જ્યાં બંધ થાય ત્યાંથી શરૂ થાય છે આત્માનું સાચું સફર...
(સ્થળ – અર્ગણાશ્રમની પાવન સમાધિ આગળ)
ઘણાં વર્ષોની ભટક્યા પછી આજે સૌ એક સ્થાન પર ઊભા હતા – અદિતિની સમાધિ સામે. વરસાદના એક-એક ટીપાં જાણે દરેક ભૂલને ધોઈ રહ્યા હતા. પવનમાં અદિતિના શબ્દોની ઝાંઝ હતી... અને ભીતરના શાંત તળાવમાં શાંતિનો પ્રતિબિંબ.
કાવ્યા એ સમાધિ આગળ ઉબી રહી. હાથમાં હતી તે જ ડાયરી – જેમાં હવે આખી કથા પુરાઈ હતી.
"આ બધું લખતી વખતે મેં જીવ્યો... રડી... પ્રેમ કર્યો... અને હવે છોડી શકું છું. અદિતિ, તું મારી સંગીની હતી, પણ હવે હું તને મોકલવા તૈયાર છું."
અવિનાશ હાથમાં એક નાનું દીવો લઈ આવ્યો. એ દીવો સમાધિ સામે મૂકીને બોલ્યો:
"આજથી હું તને મફત છું – અને તું પણ. હવે તારી યાદમાં હું જીવીશ નહીં, તારા આશીર્વાદથી આગળ વધીશ."
સૌમ્ય થોડું દૂર ઊભો હતો. એના નયનોમાં ક્ષમાયાચના હતી, પણ હૈયામાં વિશ્વાસ.
"જેમ પવિત્ર આગમાં અહંકાર વિલીન થાય છે, તેમ આજે તારા માટે મેં મારો ઇગો છોડી દીધો છે. અદિતિ, તું મને માફ કરીશ ને?"
અને ત્યારે... ત્રીણે એકસાથે પગથિયાં નીચે ઉતર્યા.
દરેક પગથિયું... જાણે મૃત્યુમાંથી જીવન તરફ નીકળતું પગથિયું હતું.
જેમ જેમ સમય આગળ વધ્યો, તેઓ દરેકે પોતાનું જીવન નવું પૃષ્ઠ આપ્યું.
કાવ્યા એડ્યુકેશન પોર્ટલ શરૂ કર્યું, જ્યાં લોકોને પોતાના પીડાને લખી આત્મવિશ્વાસ મળે.
અવિનાશ નવી પેઢીને શાંતને સમજાવતો અધ્યાપક બની ગયો.
સૌમ્ય અંતે સંઘર્ષ છોડીને માનસિક આરોગ્ય માટે એક કેન્દ્ર શરૂ કર્યું.
અને અદિતિ?
એ હવે કેવળ એક સ્મૃતિ નહોતી... એ એક પ્રકાશપુંજ બની હતી, જે તેમને અંધારામાં દિશા બતાવતી રહી.
(અંતિમ પંક્તિઓ – કાવ્યાની ડાયરીમાંથી)
"પ્રેમ મર્યાદિત નથી. એ બંધન નથી, એ પંખી છે. એ ક્યારેક અટકવું જોઈએ – નહિ. બસ સ્વીકારીને, દિલથી મુક્ત કરવું પડે.
અતૂટ સંબંધ એ
છે, જે જતાં જતાં પણ અમર બની રહે..."
🙏🏻વાંચવા બદલ આભાર 🙏🏻
