स्थळ: पश्चिम घाटाच्या कुंडलीत वसलेलं एक शांत, निसर्गाने समृद्ध असं छोटं गाव. पाऊस हळूहळू येत असतो, आणि सृष्टी आपलं हरित रूप दाखवत असते. जंगलातली शांतता, ओहोळाचं गुळगुळीत पाणी, आणि पर्वताच्या पायथ्याशी असलेली छोटीशी वस्ती — प्रत्येक गोष्ट शांततेचा ठाव घेत असते.
चरित्र:
वैदेही: एक साधी, समजदार तरुणी, ज्याचं जीवन कुटुंबाच्या जबाबदाऱ्यांमध्ये उलझलेलं असतं. तिला शेतात काम करण्याची आवड होती, पण तिच्या मनामध्ये एक गहिरं शोक होतं. ती एका विवाहित जीवनात अडकलेल्या होती, ज्यात तिला मोकळं होण्याची संधी मिळाली नव्हती. तिच्या हृदयात एक असं प्रेम होतं, जिचं अस्तित्व तिने दडपलं होतं.
यशवंत: शांत, गंभीर आणि विचारशील. तो लांब शहरात शिक्षण घेतला होता, पण गावात परत आला. त्याच्या कुटुंबाच्या जमिनींवर काळ्या गोंधळाचे वादळ आले होते, पण त्याचं नातं तरीही शेताशी आणि निसर्गाशी घट्ट होतं. त्याचं हसणं कमी होतं, पण त्याच्या डोळ्यांत काहीतरी गहिरं, विस्मयकारक होतं.
कथा:
पाऊस हळू हळू ओला होऊन आकाशात निळ्या गडद छटांनी रंगत होता. सर्व जग नवा श्वास घेत होतं. संपूर्ण गाव हिरव्या रंगाने न्हालं होतं. तिथेच एका छोट्या ओहोळावर, शांतपणे बसलेली वैदेही, तिच्या गडबडलेल्या विचारांमध्ये गढलेली होती.
तिच्या मनावर एक विचार गडद झालं होतं. ती एका जीवनाच्या धाग्यात अडकली होती, जिथे प्रेमाची आवश्यकता आणि कुटुंबाच्या जबाबदाऱ्यांचं ओझं एकत्र झालं होतं. ती मनापासून इतर गोष्टी करायचं स्वप्न पाहत होती, पण कुटुंबाच्या जबाबदाऱ्यांनी तिला ते करायला थांबवलं होतं.
तिला बसलेलं पाहून, यशवंत हळू हळू तिथे येऊन तिच्याजवळ बसला. त्याच्या डोळ्यात काहीतरी ठाम, शांती होती. त्याचा चेहरा चंद्राच्या किरणात तेजाळला होता.
"वैदेही," त्याने धीम्या आवाजात बोललं, "पाऊस या वर्षी लवकरच आला, नाही का?"
वैदेही एक हलकं हसली आणि म्हणाली, "हो, वातावरण त्याला उचलून घेतं, आणि सारी पृथ्वी नवा श्वास घेते."
त्यांनी काही क्षण शब्द न वापरता एकमेकांना बघितलं. ते दोघं एकाच शांततेत गढले होते. यशवंत नेहमीच शांत होता, पण आज त्याच्या डोळ्यांत काहीतरी वेगळं दिसत होतं. त्याने विचारलं, "तुम्ही कशात गढलात, वैदेही?"
वैदेही चटकन उत्तरली, "काही नाही, यशवंत... फक्त जीवनात एक धाडसी निर्णय घ्यायला पाहिजे असं वाटतं, पण तो निर्णय माझ्या हातात नाही. मला कुठे तरी थांबायला लागेल."
यशवंतने तिच्या डोळ्यात पहिल्यांदाच थोडं जास्त लक्ष दिलं. "तर, तुमचं मन किती वेळ थांबणार आहे? कधीपर्यंत तुम्ही तुमच्या जीवनाच्या एका ठराविक मार्गानेच जात राहणार?"
वैदेही थोडं अवघडली. "माझं मन विचारतं आहे, पण परिस्थितीला कसं बदलू?"
यशवंत थोडा वळला आणि तिला हळुवारपणे म्हणाला, "कधी कधी परिस्थिती तुमचं नियंत्रण घेत असते. पण प्रेम आणि विश्वास यात सामर्थ्य आहे. तुमचं हृदय जे सांगतं, ते ऐकायला हवं."
वैदेहीला यशवंतच्या शब्दांत एक नवीन आशा दिसली. तिच्या हृदयात एक वेगळी शांती ओसंडून वाहत होती. तिचं मन एकाच क्षणात उजळून गेलं.
"तुमचं म्हणणं नक्कीच खरं आहे, यशवंत," ती म्हणाली. "माझ्या हृदयात एक असं प्रेम आहे, जे मी कधीच व्यक्त करू शकलं नाही. ते फक्त तुम्हाला सांगता येईल, ज्याच्याशी आपण खरे हृदय जोडलेले असतो."
"कधी कधी, प्रेमाची जाणीव लागण्यास वेळ लागतो," यशवंत हसून म्हणाला. "पण एकदा प्रेमात पडल्यावर, ते हृदयाला अडवून ठेवलं जात नाही."
ते दोघं एकमेकांकडे निरंतर बघत राहिले. बाहेर निसर्गाची गोड शांतता होती, आणि त्या क्षणी त्यांना समजलं की, प्रेम हे साधं असावं लागते, त्यात काहीही गडबड नसावी. केवळ निसर्गाच्या एका साध्या धाग्याप्रमाणे, प्रेम आपल्या हृदयाला जोडून टाकतं.
तिथे जणू काही वेळ थांबलं. कधी कधी, शेताच्या तळावर बहरून आलेली कोंबडी तशाच पद्धतीने प्रेमाने जन्म घेतं.
समाप्त
