"शून्याच्या धगीत"
(एका बलाढ्य पण कोसळलेल्या आत्म्याची कहाणी
पात्रं:
सिद्धार्थ रानडे – एक कडक प्रशासक, आर्मीमधून रिटायर्ड. सर्वांचं भय आणि आदर यांचं मिश्रण.
अवनी – त्याची एकेकाळची प्रेमिका. आता डॉक्टर, पण दोघांमध्ये वर्षांपूर्वी फार मोठा वाद झाला.
रुचा – सिद्धार्थची लहान बहीण, एकेकाळी त्याचा जीव की प्राण, पण आता संवाद बंद.
इशान – कॉलेजमधला एक तरुण मुलगा, जो सिद्धार्थला नियमित बघतो आणि त्याचं काही वेगळं जाणतो.
---
सिद्धार्थ रानडे रोज त्या जुन्या बागेत बसायचा — एकाच बाकावर. काळसर शर्ट, गडद गॉगल्स, आणि निर्विकार चेहरा. कोणाला काहीच न सांगणारा माणूस. काही वेळा चहावाल्या मुलाला तो काही न बोलता केवळ डोळ्यांनी सांगायचा — एक कप चहा, साखर कमी.
इशान, एका जवळच्या कॉलेजचा विद्यार्थी, रोजच बघायचा त्याला. तो वयस्कर माणूस, जणू दररोज काहीतरी शोधायला यायचा — पण न बोलता, न हलता. एक दिवस इशानचं कुतूहल वाढलं.
"सर, तुम्ही रोज इथे बसता… काही विशेष कारण?" – इशानचा प्रश्न.
सिद्धार्थकडे त्यानं पाहिलं. क्षणभर गडगडाट झाला. मग उत्तर आलं – "शोधतोय... एक हरवलेली गोष्ट."
"काय हरवलंय?" – इशान.
"मी."
तेवढ्याच शब्दांत जे काही व्यक्त झालं, त्यानं इशान स्तब्ध झाला.
---
पूर्वीचं आयुष्य:
सिद्धार्थ एकेकाळी आर्मीमध्ये होता. ऑपरेशन्समध्ये भाग घेतलेला, शौर्यपदक मिळवलेलं. त्याच्या एका मिशनदरम्यान त्याला एक अपघात झाला — जिथं त्याने चार सैनिक वाचवले, पण स्वतः मनाने कोसळला.
त्याच दरम्यान, त्याचं आणि अवनीचं नातं अधिक घट्ट झालं होतं. पण सिद्धार्थच्या आयुष्यातली अपार वेदना, PTSD, आणि मनातली भीती त्याने कधीच अवनीला सांगितली नाही. त्याऐवजी त्याचं वागणं कठोर झालं — आणि एक दिवस, अवनीला वाटलं की हा माणूस प्रेमच करू शकत नाही.
तिनं सोडून दिलं. त्याचा शेवटचा मेसेज होता:
"शब्द कमी पडले… पण यातलं काहीच खोटं नव्हतं."
---
आजचं वास्तव:
रुचाशीही त्याचे संबंध तुटले होते. आईवडील गेले त्यानंतर भावंडांचं नातं जपणं त्याच्याच जबाबदारीत होतं. पण त्याने स्वतःला बंद केलं. प्रेम, आपुलकी, आणि संवाद — या गोष्टी त्याच्यासाठी आता फक्त पुस्तकांत उरल्या.
एक दिवस, इशानने त्याला एक फोटो दाखवला — कॉलेजच्या फेस्टमध्ये तयार केलेलं पोस्टर. त्यावर एक वाक्य लिहिलं होतं:
"कधी कधी वाचा नसलेली वेदना, आरडाओरड करते."
सिद्धार्थच्या डोळ्यांत काहीसं हललं. त्यानं विचारलं – "हे वाक्य कुणाचं?"
"माझं… पण तुम्ही लिहिल्यासारखं वाटलं."
---
इशान आणि सिद्धार्थमध्ये हळूहळू संवाद वाढू लागला. इशान दरवाजाजवळ एक पुस्तक ठेवून जायचा – कधी ‘शांत राहणाऱ्यांसाठी कविता’, कधी 'जखमांवर लिहिलेलं मनोगत'. एक दिवस, इशान गायब झाला.
तीन दिवस, चार, पाच... सिद्धार्थला अस्वस्थ वाटू लागलं. जे नातं त्याने कित्येक वर्ष टाळलं होतं — जवळीक — ते आता नव्यानं डोकावू लागलं.
सातव्या दिवशी, एक चिठ्ठी मिळाली.
> **"सर, मी अवनी मॅडमकडे ट्रीटमेंटसाठी गेलोय — त्यांनीच सुचवलं होतं की तुम्हाला भेटावं. त्यांनी अजूनही तुमच्यासाठी खूप काही मनात ठेवलेलं आहे. त्यांचं क्लिनिक – मनाचे दालन – अजूनही तुम्ही पाहिलं नाही ना?
तुम्ही तिथं गेलात… तर कदाचित शून्यातून बाहेर याल."**
---
क्लायमॅक्स:
त्या संध्याकाळी सिद्धार्थने पहिल्यांदा स्वतःला आरशात बघितलं — खरं बघितलं. चेहऱ्यावर सुरकुत्या नव्हत्या, पण भावनांची राख होती.
तो क्लिनिकमध्ये गेला. रिसेप्शनिस्टनं ओळखलं – "सर… अवनी मॅडम वाट बघतायत."
दरवाजा उघडला गेला.
अवनी समोर होती. तिच्या डोळ्यांत पाणी. ती काही बोलली नाही.
सिद्धार्थ शांतपणे म्हणाला —
"मी नाही म्हणालो, पण रोज तुझ्या नावानं रडत होतो.
मी नाही थांबलो, पण मन एकाच जागी गोठलं होतं.
मी नाही बोललो, पण शब्द आतून ओरडत होते.
मी फक्त... हरवून बसलो होतो.
आज शोधून आलो."
अवनी पुढं आली. एकदाचं त्याच्या खांद्यावर तिचा हात होता.
---
शेवटची टिप:
शून्य कुठूनही सुरू होऊ शकतं — पण त्यातून बाहेर येण्यासाठी एक शब्द पुरेसा असतो — "मी इथे आहे."
Care for such people..Treat them with love and Care....
-
