ઘનઘોર જંગલનું રહસ્ય
ઘાટું અંધકાર છવાયેલું હતું, પંખીઓના ટહૂકાના અવાજ બંધ થઈ ગયા હતા, અને હવા ગૂંજાય એવા વીંઝાય. અરવિંદ જંગલમાં પ્રવેશ કર્યો હતો. અરવિંદ એક હિંમતવાળો યુવક હતો, જે પોતાના પિતા માટે ઔષધિઓ લેવા જંગલ પાર કરીને બીજા ગામે જવાનો હતો.
જંગલમાં પ્રવેશતા જ તેને લાગ્યું કે આ ગમે તે સામાન્ય સ્થળ નથી. જંગલમાં માર્ગ ગુમાવવો સરળ હતો, પણ અરવિંદ પાસે પોતાના દાદાની એક જૂની નકશા હતી. "આ નકશા સાચી છે કે નહીં?" અરવિંદે પોતાને પૂછ્યું. તે એક બીજાના કદમોની અવાજ સંભાળતો રહ્યો, પણ ત્યાં કોઈ નહોતું.
આધા રસ્તે તે એક મોટો વૃક્ષ પર અટક્યો. તેની છાલ પર વિચિત્ર ચિન્હો કોતરાયેલાં હતાં. થોડીક નજીક જ કંઈક ચમકતું હતું. અરવિંદે ધીમેથી આગળ વધીને જોયું કે તે એક જાદુઈ કવચ હતો. તે કવચને સ્પર્શતા જ જંગલ જીવંત થઈ ગયું! વૃક્ષો ખસતા લાગ્યા, જમીન કંપવા લાગી, અને એક ઉંચો અવાજ ગૂંજ્યો, "તમે કોણ છો, અને તમે અહીં શા માટે આવ્યા છો?"
અરવિંદે ધીરજ રાખીને કહ્યું, "હું માત્ર ઔષધિઓ લેવા આવ્યો છું, મને તમારી પરેશાની નથી."
આ અવાજ તે જાદુઈ કવચમાંથી આવી રહ્યો હતો. તે કંઈક પ્રાચીન શક્તિનાં રક્ષકનું મંત્રચિત્ર હતું. રક્ષકે અરવિંદને ચિંતિત અવાજમાં કહ્યું, "જો તમે આ કવચ સાથે આગળ વધો, તો તમારું ભવિષ્ય બદલાઈ જશે. તમે તે સ્વીકારો છો?"
અરવિંદે સાહસ સાથે "હા" કહ્યું અને કવચ પહેર્યું. તે જ પળે જંગલ જીવંત થઈ ગયું. વૃક્ષો એને માર્ગ બતાવતા રહ્યા, અને તે એક ગુપ્ત ખજાનાની તરફ જઈ રહ્યો હતો, જે તેના જીવનને બદલી નાખવાનું હતું.
પણ તે રસ્તા પર શું પડકારો હશે? શા માટે કવચ તેને પસંદ કર્યુ હતું? અને તે ખજાના પાછળનું રહસ્ય શું હશે?
ચાલો, વાર્તાને આગળ વધારીએ!
ઘનઘોર જંગલનું રહસ્ય – ભાગ 2
અરવિંદ જ્યારે કવચ પહેરીને આગળ વધ્યો, ત્યારે જંગલના માર્ગે એક અજાણી ઊર્જા ફેલાઈ ગઈ. વૃક્ષોની છાલ તેજસ્વી થઈ અને માર્ગ ચમકવા લાગ્યો. જંગલના મધ્યમાં એક વિશાળ મૂર્તિ ઊભી હતી, જે પથ્થરની પાળાવટોથી ઘેરાયેલું હતું.
મૂર્તિના નિકટ પહોંચતા જ, અરવિંદના પગ થંભી ગયા. પથ્થરના ફાટકમાંથી એક છાયામાં ઢંકાયેલ શ્વાસભર્યું અવાજ આવ્યો:
"અરવિંદ! તું અહીં સુધી પહોંચવાનો હતો, પણ આગળ વધવું સહેલું નથી."
અરવિંદ ગભરાયો નહિ. તેણે બહાદુરીથી કહ્યું, "મને જે કરવું પડે તે માટે હું તૈયાર છું. હું મારા પરિવાર માટે આ ખજાનો શોધીશ."
તે અવાજ હસ્યો અને કહ્યું, "ખજાનો મેળવવા તું ત્રણ પરીક્ષાઓ પાસ કરવી પડશે."
પ્રથમ પરીક્ષા: ધૈર્યનો પરિચય
આકાશ અચાનક ઘાટું થયો, અને ધરા હલવા લાગી. સમક્ષે એક વિશાળ ગૃહ આરંભે આવ્યું. તે ગૃહના દરવાજા પર લખેલું હતું:
"મળવા માટે ધીરજ જોઈએ, અને હરાવવા માટે દ્રઢતા."
અરવિંદ દરવાજા ખોલીને અંદર ગયો. ત્યાં કંઈક જટિલ પકડધારી તાળી થવામાં લાગી. આખા ગૃહમાં કોયડાઓના સંકેતો હતા. જો કોઈ જલદીમાં નિર્ણય કરે, તો ત્રાસદાયક પરિસ્થિતિ સર્જાય. અરવિંદે ધીરજથી ચકાસ્યું અને સાચો સંકેત શોધીને તાળી ખોલી.
બીજી પરીક્ષા: શૌર્યનો પરીક્ષણ
દરવાજાની બહાર આવીને તે જોયું કે તેની સામે એક દાનવ કેકટસ જેવું દેખાવાવાળું પદાર્થ ઊભું હતું. તે ગર્જના કરતા કહ્યું, "જો તું મારો સામનો કરી શકે, તો જ આગળ જઈ શકશો!"
અરવિંદ પાસે માત્ર એક લાકડી અને તેનું ધૈર્ય હતું. દાનવ પલટાં ભરતો, પણ અરવિંદ સમજી ગયો કે તેને કેકટસના નરમ ભાગ પર પ્રહાર કરવો છે. બહુ મહેનત પછી, દાનવ નિષ્ક્રિય થયો અને તેમનું રક્ષણ તૂટી પડ્યું.
ત્રીજી પરીક્ષા: હૃદયની શુદ્ધતા
મૂર્તિની આગળ પેલાંજ નદી તરફ ટકોરાઓ પડ્યાં. તે નદી માં વહેતો એક સૂપડો હતો, જેમાં સોનું ચમકતું હતું. અવાજ આવ્યો:
"ખજાનો તારા માટે છે, પણ તે પરત ફરશે તો જ તું સાચો ભવીશ્ય જોશે."
અરવિંદ સમજી ગયો કે ખજાનો મેળવવાનો સત્યમાર્ગ પરત ફરવું હતું. તેણે કવચ નદીમાં મૂક્યું, અને તે જ પળે આખું જંગલ ચમકી ઉઠ્યું. ભૂતકાળનાં બધાં જોખમ ઉકેલાઈ ગયું, અને ખજાનો પરત આપતાં જ અરવિંદ એક શાંતિમય રાજ્યમાં પહોચ્યો.
હવે તેણે ખજાનાથી જે પ્રાપ્ત થયું તે સોનાથી વધુ અમૂલ્ય હતું: જંગલનો વિશ્વાસ અને નૂતન શક્તિ!
અરવિંદે ખજાનો ના લીધા, પણ ઘનઘોર જંગલનો સાચો ઉદ્ધારક બન્યો
દીપાંજલિ
દીપાબેન શિમ્પી ગુજરાત
