---
⭐ શ્રીકૃષ્ણ અને રવિની દોસ્તી ⭐
દ્વારકા શહેરમાં રવિ નામનો સારો, ભોળો અને મહેનતુ યુવક રહેતો. રવિના મનમાં હંમેશા એક ઈચ્છા હતી કે મને કોઈ એવો સાચો મિત્ર મળે જે મને સમજશે, સાંભળશે અને મારા દુઃખ‐સુખમાં સાથ આપશે.
એક સાંજે રવિ સમુદ્ર કિનારે એકલો બેઠો હતો. ત્યારે એક અજાણ્યો યુવાન આવીને તેની બાજુમાં બેઠો. યુવાને પીળા વસ્ત્ર પહેરેલા, ચહેરા પર શાંતિ અને આંખોમાં કરુણા હતી. તેણે પૂછ્યું: “મિત્ર, તમે ઉદાસ કેમ છો?”
રવિ પૂછે: “તમે મને મિત્ર કેમ કહો છો? તમે તો મને ઓળખતા પણ નથી.”
યુવાન હળવેથી હસ્યો અને બોલ્યો: “દિલને ઓળખવા માટે નામની જરૂર નથી.”
આ વાક્યથી રવિનું હૃદય પિગળી ગયું. બંને વાતોમાં જોડાઈ ગયા અને ધીમે ધીમે તેમની વચ્ચે એક સાચી દોસ્તી બંધાઈ ગઈ.
યુવાન દરરોજ સાંજે રવિને મળવા આવતો. રવિની મુશ્કેલીઓ સાંભળતો, સમજાવતો અને માર્ગદર્શિત કરતો. રવિને ઘણીવાર લાગે કે આ યુવાનમાં કંઈક દિવ્યતા છે, પણ એણે ક્યારેય તેની ઓળખ વિષે નથી પૂછ્યું.
એક દિવસ રવિએ પૂછ્યું: “તમારી સમજણ બહુ ઊંચી છે. તમે કોણ છો?”
યુવાન માત્ર સ્મિત કરીને બોલ્યો: “સાચી દોસ્તી ઓળખથી નહીં, હૃદયથી બનાવાય છે.”
એક દિવસ દ્વારકામાં મોટી ખુશી હતી. લોકો કહી રહ્યા હતા: “આજે શ્રીકૃષ્ણ દરબારમાં દર્શન આપવા આવ્યા છે!”
રવિને આશ્ચર્ય થયું, પણ તે પણ દર્શન માટે દરબાર ગયો. દરબારમાં પહોંચતા જ તે સ્તબ્ધ રહી ગયો. સિંહાસન પર બેઠેલા એ જ તેનો મિત્ર!
રવિની આંખોમાં પાણી આવી ગયું. તે ધીમેથી બોલ્યો: “અરે! તમે તો શ્રીકૃષ્ણ છો! તમે મને કહ્યું કેમ નહીં?”
કૃષ્ણ તેની પાસે આવ્યા, ખભા પર હાથ રાખ્યો અને પ્રેમથી બોલ્યા: “મિત્રતા એ પદવી, નામ કે ઓળખ પર આધારિત નથી. તું મને ભગવાન તરીકે નહીં, પરંતુ એક સાચા મિત્ર તરીકે મળ્યો — એજ મારી માટે સૌથી મોટો સન્માન છે.”
રવિ શરમથી બોલ્યો: “પણ હું તો સામાન્ય માણસ…”
કૃષ્ણ હસ્યા અને કહ્યું: “મારા માટે સચ્ચો મિત્ર બનવું દેવ બનવા કરતાં પણ મોટું છે.”
તે દિવસથી એક કહેવત બની: “જેના દિલમાં સચ્ચાઈ હોય, ત્યાં સુધી શ્રીકૃષ્ણ પોતે મિત્ર બની રહે.”
રવિની જિંદગી હવે બદલાઈ ગઈ. કેમ કે હવે તે માત્ર દ્વારકાનો રવિ નહોતો,
પણ શ્રીકૃષ્ણનો સચ્ચો મિત્ર હતો.
આગળ જતા બંન્ને સાચા મિત્ર બને છે . શ્રી ક્રિષ્ના કહે છે કેહુ તારા એક પ્રયત્ન ની રાહ જોઈ બેઠો છો .તુ કર્મ કરે અને. હું તને એનો ફળ આપું .. આ જ હરી ની માયા છે. નેઆગળ જતા રવિ પર સમસ્યા આવે છે . રવિ પર આર્થિક દેવુઆવે છે . તાના માથે વ્યાજ ના પૈસા ચુકવવું કઇ રીતે . એનામનમાં ઘણા વિચાર આવેછે. ચોરી ના વિચાર કે પછી આત્મ હત્યા ના વિચાર . પણ તેને શ્રી ક્રિષ્ન ઉપર એક અટુટ વિશ્વાશ હતો કે તેઓ એની મદદ કરશે . તે તરત શ્રી ક્રીષ્ન પાસે જાય છે . અને કહે છે હે મારા ડાકોર ના ઠાકોર મારી મદદ કરો હું આર્થીક રીતે દુઃખિ છું . ક્રુપ્યા મારી પુકાર સાંભળો . હરી કહે છે કે જો રવિ તકલીફો એક નાનકળી માચિશ ની કાંડી જેવી હોય છે . જે સળગે તો છે પણ પછી બુજાઇ જાય છે.એજ રીતે સમસ્યા છે જે આવે તો છે પણ તારા પરિશ્રમ થી તું એનુ નિરાકરણ કરી શકે છે. તું ખાલી મહેનત કરી તારું ગાડું હૂં પર કરીશ. રવિ હરી ની વાત થી પ્રભાવિત થઇને . મહેનત કરે છે. ચાર નોકરીઓ કરે છે ને સમય જતાં દેવું ચુકવી દે છે. ને કહે છે હે ડાકોર ના ઠાકોર તું છે તો હૂં છું . તે જ મારો હાથ જાલી રાખ્યો છે . તું જ તારણહાર છે . એટલે જ તું મારો સાચો ભઇબંધ છે . તું જ જિવન છે.
