ભાગ ૬: ત્રિવેણી સંગમનુ ત્રિશૂળ
રણની રાત્રિમાં, જગતીની સ્ફૂર્તિથી દોડતા રવિએ માયા અને તેના સાથીઓને ઘણા પાછળ છોડી દીધા હતા. થારનું રણ હવે સમાપ્ત થઈ રહ્યું હતું અને ફરી એકવાર જમીનનો પ્રકાર બદલાઈ રહ્યો હતો. જગતીની શક્તિ તેના શરીરમાં હજી પણ પ્રવાહિત હતી, જેના કારણે થાકનું નામોનિશાન નહોતું. તે જાણતો હતો કે તક્ષકના અનુયાયીઓ હવે પહેલા કરતાં વધુ સંગઠિત અને ઘાતક હુમલા કરશે. દરેક વખતે ભાગી જવું શક્ય નહીં બને.
સવાર પડતાં, તે એક નાના ગામમાં પહોંચ્યો. તેણે પોતાનો વેશ બદલ્યો અને આગળની યાત્રા માટે એક બસ પકડી. તેનું લક્ષ્ય હવે એક એવું સ્થળ હતું જ્યાં તે શાંતિથી આગામી સંકેતને સમજી શકે. પાંડુલિપિ ખોલતા જ, જગતીના પરાક્રમવાળા પાનાની નીચે એક નવો, લાલ શાહીથી લખાયેલો સંકેત તેની રાહ જોઈ રહ્યો હતો.
"ત્રિધારા જ્યાં એક બને, અને કાળનું બંધન તૂટે, ત્યાં મહાકાલના ત્રિશૂળ પર, પાંચમો અંશ ઝળકે."
રવિએ સંકેતને ધ્યાનથી વાંચ્યો. 'ત્રિધારા જ્યાં એક બને' – આ પંક્તિ સ્પષ્ટપણે ત્રિવેણી સંગમ તરફ ઈશારો કરતી હતી, જ્યાં ગંગા, યમુના અને પૌરાણિક સરસ્વતી નદીઓનો સંગમ થાય છે. પ્રયાગરાજ (અલાહાબાદ) ભારતના સૌથી પવિત્ર તીર્થસ્થાનોમાંનું એક હતું. પણ બીજી પંક્તિ વધુ ગહન અને રહસ્યમય હતી.
'કાળનું બંધન તૂટે' અને 'મહાકાલના ત્રિશૂળ પર'. આ શબ્દો પ્રયાગરાજના સંગમ તટ પર આવેલા અક્ષયવટ અને પાતાળપુરી મંદિરના સંકુલ તરફ સંકેત કરતા હતા, જ્યાં મહાકાલ (શિવ)નું મંદિર છે અને જ્યાં સમયનું ચક્ર એક અલગ જ રીતે અનુભવાય છે. કહેવાય છે કે અક્ષયવટ ક્યારેય નષ્ટ નથી થતો, તે કાળના બંધનથી પરે છે.
રવિ સમજી ગયો. કવચનો પાંચમો ટુકડો પ્રયાગરાજના પવિત્ર અને ભીડવાળા વાતાવરણમાં છુપાયેલો હતો. આ વખતે પડકાર અલગ હતો. રણની એકલતા કે પર્વતની દુર્ગમતાને બદલે, હવે તેને લાખો લોકોની ભીડ વચ્ચે, ગુપ્ત રીતે પોતાનું કામ પાર પાડવાનું હતું. ભીડ સુરક્ષા પણ આપી શકે છે, અને ભીડમાં દુશ્મન સરળતાથી છુપાઈ પણ શકે છે.
પ્રયાગરાજ પહોંચીને રવિ સંગમ તટની ભીડમાં ભળી ગયો. સાધુઓ, ભક્તો, પ્રવાસીઓ અને સ્થાનિકોનો અતૂટ પ્રવાહ વહી રહ્યો હતો. ગંગા આરતીનો દિવ્ય ઘંટનાદ, મંત્રોચ્ચાર અને ધૂપ-દીવાની સુગંધથી વાતાવરણ ભક્તિમય હતું. રવિએ એક સામાન્ય શ્રદ્ધાળુની જેમ સંગમમાં સ્નાન કર્યું અને પછી અક્ષયવટ અને પાતાળપુરી મંદિર સંકુલ તરફ પ્રયાણ કર્યું.
આ મંદિર કિલ્લાની અંદર, જમીનની નીચે બનેલું હતું. સાંકડા, ભેજવાળા પગથિયાં ઉતરીને તે નીચે પહોંચ્યો. અંદર અસંખ્ય દેવી-દેવતાઓની મૂર્તિઓ હતી અને હવામાં એક રહસ્યમય શાંતિ વ્યાપેલી હતી. તેણે મહાકાલના મુખ્ય મંદિરને શોધ્યું.
મંદિરમાં શિવલિંગની પાછળ દીવાલ પર એક મોટું, ચાંદીનું ત્રિશૂળ લગાવેલું હતું. એ ત્રિશૂળની બનાવટ અદ્ભુત હતી અને તેના પર જટિલ કોતરણી કરેલી હતી. રવિને ખાતરી હતી કે સંકેત આ જ ત્રિશૂળ તરફ ઈશારો કરી રહ્યો છે. પણ અહીં સતત લોકોની અવરજવર હતી. પૂજારી અને સુરક્ષાકર્મીઓની નજર સતત બધે ફરી રહી હતી. તે ત્રિશૂળને સ્પર્શ પણ કેવી રીતે કરી શકે?
તેણે આખો દિવસ મંદિર સંકુલમાં જ વિતાવ્યો. તેણે દરેક ખૂણાનું, દરેક આવવા-જવાના રસ્તાનું બારીકાઈથી નિરીક્ષણ કર્યું. તેણે જોયું કે રાત્રે, મંદિર બંધ થયા પછી, મુખ્ય પૂજારી સિવાય કોઈ અંદર રહેતું નથી. તેણે જોખમ લેવાનું નક્કી કર્યું. રાત્રે, જ્યારે મંદિર બંધ થવાની તૈયારીમાં હતું, ત્યારે તે સ્તંભોની પાછળ એક અંધારા ખૂણામાં છુપાઈ ગયો.
મધરાતનો સમય થયો. આખું સંકુલ નિઃશબ્દ થઈ ગયું. માત્ર દૂરથી વહેતી ગંગાનો મંદ મંદ અવાજ આવી રહ્યો હતો. રવિ ધીમા પગલે મહાકાલના ગર્ભગૃહ તરફ આગળ વધ્યો. તેનું હૃદય જોરથી ધડકી રહ્યું હતું. આ વખતે કોઈ દૈવી શક્તિ નહીં, પણ પોતાની હિંમત અને ચાલાકી પર જ તે નિર્ભર હતો.
તે ત્રિશૂળ પાસે પહોંચ્યો. તેણે ત્રિશૂળનું બારીકાઈથી નિરીક્ષણ કર્યું. ત્રિશૂળના ત્રણ ફણા જ્યાં એક થતા હતા, તે જગ્યાએ એક નાનકડો લાલ માણેક જડેલો હતો. રવિને લાગ્યું કે રહસ્ય આ માણેકમાં જ હોવું જોઈએ. તેણે ધ્રૂજતા હાથે માણેકને સ્પર્શ કર્યો અને તેને ધીમેથી ફેરવવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
અને ત્યારે જ, તેની પાછળથી એક લોખંડી પકડ તેના ખભા પર આવી.
"ભગવાનના ઘરમાં ચોરી કરતાં શરમ નથી આવતી, યુવક?" એક ભારે, ક્રોધિત અવાજ આવ્યો.
રવિએ ચમકીને પાછળ જોયું. મંદિરના વૃદ્ધ મુખ્ય પૂજારી તેની પાછળ ઊભા હતા. તેમની આંખોમાં ગુસ્સો હતો, પણ ક્યાંક ઊંડે એક પારખુ નજર પણ હતી.
"હું... હું ચોર નથી, પંડિતજી," રવિ ગભરાઈને બોલ્યો. "હું તો બસ..."
"હું જાણું છું કે તું શું શોધી રહ્યો છે," પૂજારીએ તેને વચ્ચેથી જ અટકાવ્યો. "અને હું એ પણ જાણું છું કે તું કોણ છે."
રવિ સ્તબ્ધ થઈ ગયો. આ વૃદ્ધ પૂજારી તેના વિશે કેવી રીતે જાણતા હતા?
"તમે...?"
"હું આ મંદિરનો માત્ર પૂજારી નથી," તેમણે કહ્યું. "હું એ ગુપ્ત રક્ષકોની પરંપરાનો ભાગ છું, જેમને સપ્તઅશ્વોએ પોતે જ પસંદ કર્યા છે, જેઓ તેમના ભૌતિક રક્ષક તરીકે કામ કરે છે. દરેક ટુકડાની રક્ષા માટે એક અશ્વ છે, અને દરેક અશ્વની સહાયતા માટે એક માનવ રક્ષક પણ છે. હું ત્રિષ્ટુભનો રક્ષક છું."
આ સાંભળીને રવિને રાહતનો શ્વાસ આવ્યો. તે એકલો નહોતો. આ લડાઈમાં તેની સાથે બીજા માનવો પણ હતા.
પૂજારીએ ત્રિશૂળ પાસે જઈને પેલો માણેક ફેરવ્યો. 'ખટ' અવાજ સાથે, ત્રિશૂળની નીચેની દાંડીનો એક ભાગ ખુલી ગયો. અંદર એક પોલાણ હતું, જેમાં લાલ રેશમી વસ્ત્રમાં કવચનો પાંચમો ટુકડો સુરક્ષિત હતો. તેનો આકાર ત્રિશૂળના ફળા જેવો હતો અને તેમાંથી લાલ રંગનો, ઉગ્ર પ્રકાશ નીકળી રહ્યો હતો.
"આ લે, સૂર્યપુત્ર," પૂજારીએ તે ટુકડો રવિના હાથમાં મૂક્યો.
"આ ત્રિષ્ટુભનો અંશ છે. શક્તિ અને સંહારનો પ્રતિક."
રવિએ જેવો એ ટુકડો હાથમાં લીધો, કે તેને પોતાના શરીરમાં એક અજીબ ઊર્જાનો અનુભવ થયો. જાણે કોઈ જ્વાળામુખી તેની અંદર ફાટવાની તૈયારીમાં હોય.
"પણ સાવધાન રહેજે," પૂજારીએ ચેતવણી આપી. "તક્ષકના અનુયાયીઓ અહીં પણ પહોંચી ગયા છે. તેઓ ભીડમાં ભળીને યોગ્ય સમયની રાહ જોઈ રહ્યા છે. આ ટુકડાની ઊર્જા સૌથી વધુ ઉગ્ર છે. તેને સંભાળવી ખૂબ જ મુશ્કેલ છે."
અને તેમની વાત સાચી પડી. એ જ ક્ષણે, મંદિરના પ્રવેશદ્વાર પરથી ધમાલનો અવાજ આવ્યો. ચાર-પાંચ બુકાનીધારીઓ અંદર ધસી આવ્યા. તેમના હાથમાં તલવારો અને ભાલા હતા. તેમની આગેવાની એક પડછંદ, ઊંચો માણસ કરી રહ્યો હતો, જેના ચહેરા પર એક મોટો ઘાનો નિશાન હતો.
"તો આખરે તું અહીં સુધી પહોંચી જ ગયો, છોકરા," તે ઘાના નિશાનવાળો માણસ ગરજ્યો. "અને તારી મદદ કરનારો આ બુઢ્ઢો પણ અહીં જ છે. આજે બંનેનો અંત અહીં જ થશે. આચાર્ય તક્ષકને ગુરુદક્ષિણામાં તમારા બંનેના માથા મળશે."
"તેનું નામ ક્રોધક છે," પૂજારીએ ધીમા અવાજે કહ્યું. "તે તક્ષકના સંગઠનનો સૌથી ક્રૂર યોદ્ધો છે."
રવિ અને પૂજારી ચારે બાજુથી ઘેરાઈ ગયા. ભાગવાનો કોઈ રસ્તો નહોતો. ક્રોધક અને તેના સાથીઓ ધીમે ધીમે આગળ વધી રહ્યા હતા.
રવિએ પોતાની મુઠ્ઠીમાં રહેલા કવચના ટુકડાને જોયો. તેણે પોતાની બધી શક્તિ એકઠી કરી. તેણે વિચાર્યું, "જો આ સંહારનો અંશ છે, તો આજે સંહાર જ કરવો પડશે."
તેણે આંખો બંધ કરી અને ત્રિષ્ટુભનું આહ્વાન કર્યું.
એક ભયાનક ગર્જના સાથે, કવચના ટુકડામાંથી લાલ પ્રકાશનો એક જ્વાળામુખી ફાટ્યો. એ પ્રકાશે એક વિકરાળ અશ્વનું રૂપ ધારણ કર્યું. તેનો રંગ રક્ત જેવો લાલ હતો, તેની આંખોમાંથી અંગારા વરસી રહ્યા હતા અને તેની હણહણાટીમાં યુદ્ધની ગર્જના હતી. એ ત્રિષ્ટુભ હતો.
ત્રિષ્ટુપે ક્રોધક અને તેના સાથીઓ પર હુમલો કર્યો. તે કોઈ સામાન્ય અશ્વની જેમ નહોતો લડી રહ્યો. તે એક વાવાઝોડું હતું, એક વિનાશક શક્તિ હતી. તેની લાતો અને ખરીઓના પ્રહારથી પથ્થરની ફર્શ પણ તૂટી રહી હતી. તક્ષકના કુશળ યોદ્ધાઓ પણ તેની સામે ટકી શક્યા નહીં. થોડી જ વારમાં, તેઓ ઘાયલ થઈને જમીન પર પડ્યા હતા. ક્રોધક પણ ગંભીર રીતે ઘવાયો હતો.
"આ... આ અસંભવ છે," ક્રોધક દર્દથી કણસતા બોલ્યો.
ત્રિષ્ટુપે એક વિજયી હણહણાટી કરી અને તેનું વિકરાળ સ્વરૂપ ફરીથી કવચના ટુકડામાં સમાઈ ગયું.
યુદ્ધ સમાપ્ત થઈ ગયું હતું. પણ પૂજારી જાણતા હતા કે આ અંત નથી. તેમણે રવિને કહ્યું, "જા, પુત્ર. હવે અહીં એક ક્ષણ પણ રોકાવું સુરક્ષિત નથી. તક્ષક પોતે પણ હવે તને શોધવા નીકળી શકે છે. તારે આગામી ટુકડા સુધી જલદી પહોંચવું પડશે."
"પણ આગામી સંકેત?" રવિએ પાંડુલિપિ ખોલી.
પણ પાના પર કોઈ નવો સંકેત નહોતો. પાનું કોરું હતું.
"આનો અર્થ શું છે?" રવિએ ચિંતાથી પૂછ્યું.
પૂજારીએ કહ્યું, "છઠ્ઠો અશ્વ, અનુષ્ટુભ, વાણી અને મંત્રનો સ્વામી છે. તે લખીને સંકેત નથી આપતો. તે બોલીને માર્ગ બતાવે છે. તારે તારા અંતરાત્માના અવાજને સાંભળવો પડશે. ધ્યાન કર. સપ્તઅશ્વોની બધી ઊર્જાને એકત્ર કર. માર્ગ તારી સામે આપોઆપ પ્રગટ થશે."
રવિએ એક નવો પડકાર સ્વીકાર્યો. હવે તેને કોઈ ભૌતિક નકશા કે કોયડા પર નહીં, પણ પોતાની આંતરિક શક્તિ અને સપ્તઅશ્વો સાથેના જોડાણ પર ભરોસો કરવાનો હતો. તેની યાત્રા હવે બહારની દુનિયામાંથી અંદરની દુનિયા તરફ વળી રહી હતી.
(આગળનો ભાગ વાંચો...)
