શીર્ષક : અંધારા ની ગલીઓમાં લાગણીઓ - 4
- હિરેન પરમાર
ગુપ્ત મુલાકાત
જીનલના પપ્પાના દબાણનો ભાર હવે રોજ તેના હૃદયને કચડી નાખતો હતો.
ઘરે મૌનનું બોજું, ઓફિસમાં દબાણ અને મનોમન ફક્ત એક નામ – પ્રદીપ.
પણ એના અને પ્રદીપ વચ્ચેનો વિશ્વાસ હજી જીવતો હતો.
ભલે દુનિયા સામે ન ઉભા રહી શકે,
પણ હૃદય એકબીજાને બોલાવતું હતું.
એક રાત્રે,
જ્યારે આખું ઘર સૂઈ ગયું હતું,
જીનલ ધીમે પગલે બહાર નીકળી.
ઠંડી રાત, ચાંદની છત્ર જેવી.
જીનલએ પ્રદીપને મેસેજ કર્યો –
👉 “મારે તને મળવું છે… આજે.”
પળો પણ ન વીતી કે પ્રદીપનો જવાબ આવ્યો –
👉 “જે જગ્યા તું કહે, હું આવી જાઉં.”
જીનલએ સ્થળ મોકલ્યું –
તે બંનેને પહેલીવાર મળ્યા હતા એ જૂનાપુલની બાજુએનો નિર્જન દરિયો કિનારો.
---
પ્રદીપ ત્યાં પહેલેથી ઊભો હતો.
પવન વહી રહ્યો હતો, અને એની આંખોમાં કાળજી હતી.
જીનલ પહોંચી…
અને એક ક્ષણમાં જ બંને એકબીજાની સામે ઉભાં રહી ગયા.
કોઈ શબ્દ નથી.
માત્ર આંખોમાં રહેલી પીડા, પ્રેમ અને લડવાની તાકાત.
ધીમે પ્રદીપ બોલ્યો –
👉 “જીનલ, તું એકલી આવી?”
જીનલ હળવે હાથે આંસુ પૂંછતી બોલી –
👉 “હું હવે કોઇને કંઈ કહી શકતી નથી, બસ તને કહી શકું છું.”
તેના હાથ પ્રદીપના હાથમાં આવી ગયા.
જીનલની અવાજ કંપતો હતો –
👉 “પ્રદીપ… હું તારી બાજુએ ઊભી રહીશ.
પણ પપ્પા… પરિવાર… સમાજ… બધું સામે છે.
મને ઘભરાટ થાય છે… હું તારી જવાબદારી બની જઈશ?”
પ્રદીપે એની આંખોમાં સીધી નજર કરી:
👉 “જીનલ, પ્રેમ જવાબદારી નથી…
પ્રેમ શક્તિ છે.”
એક લંબો નિઃશબ્દ પળ…
તરંગો તટ સાથે અથડાતાં અવાજો…
ચાંદની હેઠળ બે અધૂરા દિલ…
પ્રદીપ ધીમે કહ્યું –
👉 “જિતનો વાયદો હું ન કરું.
પણ તને ક્યારેય છોડવાનો વાયદો મેં મારી આત્માને આપી દીધો છે.”
જીનલ છેલ્લે એના ખભા પર મોઢું છુપાવી રડી પડી.
એ રાતે,
બન્નેના દિલે એક નક્કી નિર્ણય લીધો:
પ્રેમ માટે લડવું જ પડશે.
---
સૌથી મોટી ચાલ
સવારનો સમય.
મહેન્દ્રસિંહ ઓફિસના વિશેષ ચેમ્બર માં બેઠા હતા.
સામે નીતિન.
બંનેની નજરોમાં એક જ ભાવ — પ્રદીપને અટકાવવો.
મહેન્દ્રસિંહે ધીમે પરંતુ કડક અવાજમાં કહ્યું –
👉 “નીતિન, હવે રમત નાની નથી રહી.
આ છોકરો હવે ભાવના નહીં, માર્કેટ અને પ્રતિષ્ઠા પર ઘા મારી રહ્યો છે.”
નીતિન હળવા સ્મિત સાથે બોલ્યો –
👉 “સાહેબ, મને ખબર છે.
અને એ જ કારણે… આ વખતે આપણે એની જિંદગીના મૂળ સ્તંભ પર પ્રહાર કરશું.”
મહેન્દ્રસિંહે આંખ ઉંચી કરી –
👉 “કયો સ્તંભ?”
નીતિનના ચહેરા પર ઠંડો અને ખતરનાક વિશ્વાસ –
👉 “જીનલ.”
એક ક્ષણ માટે કચવાટ.
જણેક પિતાનો હૃદય અને માલિકનું મન આમને-સામે ઊભાં થઈ ગયાં.
મહેન્દ્રસિંહ થોડું મૌન રહ્યા…
પછી આંખ મીંચીને કઠોર નિર્ણય કરી દીધો –
👉 “જીનલનું સ્થળાંતર કરવામાં આવશે.”
સૌથી દૂર.
શહેરથી દૂર, નવી શાખામાં.
સંપર્ક વગર.
સંપર્ક કરવાની મનાઈ સાથે.
---
🕯 તે સાંજ…
જીનલને બોલાવવામાં આવી.
ઓફિસના મોટા કેબિનમાં.
સામે પિતા, બાજુમાં નીતિન, અને ટેબલ પર ટ્રાન્સફર ઓર્ડર.
મહેન્દ્રસિંહે શાંત પરંતુ લોખંડ જેવા શબ્દોમાં કહ્યું –
👉 “કાલથી તારી નવી જવાબદારી શરૂ થશે.
તને શહેરની બહાર આવેલી અમારી નવી શાખાનું સંચાલન કરવાનું છે.”
જીનલ એક ક્ષણમાં સમજી ગઈ.
આ જવાબદારી નહોતી.
આ વિભાગ હતો.
એની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
👉 “પપ્પા, આ… દંડ છે?”
મહેન્દ્રસિંહે આંખો સામે જોયું પણ લાગણી છુપાવી દીધી –
👉 “આ મારો નિર્ણય અંતિમ છે.”
જીનલ નીતિન તરફ જોયું.
તે નિર્દયી સ્મિત સાથે ઉભો હતો.
જાણે જીત માણી રહ્યો હોય.
જીનલ તરફથી એક જ શબ્દ નીકળ્યો –
👉 “પ્રદીપ…”
અને એ શબ્દમાં બધું હતું —
દુખ, પ્રેમ, લાચારિયું, શક્તિ, વચન.
પણ પિતાનો આદેશ પર્વત જેવો હતો…
અને પર્વત સામે હૃદયનો સ્પર્શ નાનો લાગે છે.
---
🌙 તે રાત્રે…
જીનલ ફરી ચેટ ખોલે છે.
આ વખતે આંગળીઓ કંપે છે.
👉 જીનલ:
“પ્રદીપ… પપ્પાએ મારી બદલી કરી છે.
સવારની ટ્રેનથી મને આ શહેર છોડી જવું છે.”
થોડું મૌન…
હૃદય ધબકે…
👉 પ્રદીપ:
“હું આવી રહ્યો છું.”
આ રાત્રિ તેમની વચ્ચે અંતરની નહીં…
પરંતુ અંતિમ નિર્ણયની રાત્રિ બની રહી છે.
ક્રમશઃ
---
