Chapter 12 : गावकऱ्यांपुढचं आरसपानी
दुसऱ्या दिवशी सकाळी , गावच्या चावडीसमोर गर्दी जमली होती . प्रियंकाने स्वतः तयार केलेलं एक पत्र गावकऱ्यांना दिलं — ज्यामध्ये प्रत्येक आत्म्याची कहाणी लिहिलेली होती. त्यात नावं नव्हती , पण त्यांचं दुःख , वेदना आणि अन्याय स्पष्ट होते.
" ही केवळ आत्म्यांची गोष्ट नाही. ही आपल्या समाजाची , आपल्या चुका झाकण्याची कहाणी आहे , " प्रियंका म्हणाली .
गावकऱ्यांमध्ये कुजबुज सुरू झाली . काहीजण अस्वस्थ झाले . काहींच्या चेहऱ्यावर अपराधीभाव उमटला. गुरुनाथ , ज्याने पूर्वी तिला थांबवायला सांगितलं होतं , तोही शांतपणे ऐकत होता .
" आम्ही त्यांचं दुःख ऐकलं नाही ... पण आम्ही अजूनही त्या सत्याकडे पाठ फिरवतोय , " प्रियंका जोरात म्हणाली . “ मग त्या आत्मा का शांत होतील ? ”
त्याच वेळी , आकाशात एक घणघणाट झाला . दूरवर झाडाच्या दिशेने एक गडद वावटळ उठली . झाडाने पुन्हा हालचाल केली होती — आणि या वेळी ती शांत नव्हती. जणू आत्म्यांनी पुन्हा न्याय मागायला सुरुवात केली होती .
" जर तुम्ही आता ऐकलंत, तर कदाचित हे झाड तुम्हाला माफ करेल , " प्रियंका म्हणाली .
गावकऱ्यांचं पश्चात्ताप
हळूहळू काहीजण झाडाजवळ आले . त्यांनी त्या झाडाच्या खालचं क्षेत्र साफ केलं . काहींनी दीप लावले. काहींनी तेथील मातीला कपाळ लावलं . ही क्रिया एका नव्या समर्पणाची होती .
गुरुनाथ पुढे आला . “ प्रियंका , आम्ही चुकीचं केलं ... तू आम्हाला आरसा दाखवलास . ”
प्रियंका म्हणाली , “ हे झाड आता केवळ भीतीचं नाही ... तर सत्याचं स्मारक आहे . ”
झाडाच्या भोवती एक नवा चौथारा बांधण्यात आला. त्यावर एक शिलालेख कोरला गेला :
" ज्यांचं सत्य गाडलं गेलं , त्यांना येथे आवाज मिळाला . "
शांती आणि नवा सुरुवात
त्या रात्री , प्रियंकाने शेवटचं झाडाकडे पाहिलं. झाड आता पूर्ण शांत होतं. त्याच्या पानांत कुजबुज नव्हती — होती फक्त सुस्कारा .
चंद्रा आणि इतर आत्म्यांनी अखेर शांती अनुभवली होती.
प्रियंका डोळे मिटते . तिला वाटतं — कुठेतरी कोणी म्हणतंय :
“ धन्यवाद ... आम्ही आता मुक्त आहोत . ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
