જ્યારે આકાશ ઘેરું વાદળિયો થાય,પવનમાં ઠંડક તરંગે અને પહેલી બૂંદ ધરતીને સ્પર્શ કરે – ત્યારે એ માત્ર પાણીનું વરસવું નથી, એ તો લાગણીઓનો વરસાદ છે.
વરસાદ એટલે એ ક્ષણ, જ્યારે માટીની સુગંધ હ્રદય સુધી પહોંચે છે. વૃક્ષો નાચવા લાગે છે, પંખીઓ ગીત ગાવા લાગે છે, અને માણસના મનમાં બાળપણ જાગી ઊઠે છે.
ગરીબના ખેતરને આશા મળે, બાળકોને રમવા નવી છૂટ મળે, પ્રેમીજનોને એકસાથે ભીંજાવાની તરસતી પળ મળે... અને એકલો માનવી પણ એ વરસે ત્યારે કંઈક અંદરથી ભીંજાઈ જાય.
મારો પહેલો વરસાદ
જ્યારે મને પહેલો વરસાદ અણસાર આપીને ધરતી પર વરસ્યો, એ ક્ષણ આજે પણ મારી યાદોમાં જીવંત છે.
અહીં એક ભાવ–સભર લેખ છે:
☔ પહેલા વરસાદમાં ભીંજાવાની મજા 🌧️
જેમજ જેઠ-આસો સુધીની ગરમીમાંથી તપતી ધરતી ત્રાહિમામ પોકારે છે,તેમજ આપણે પણ આતુરતાથી રાહ જોતા હોઈએ છીએ...
પહેલા વરસાદની!અને જ્યારે તે પવિત્ર ક્ષણ આવે છે —
આકાશમાંથી પ્રથમ ટપકાં ઝરે છે,માટીમાંથી એક મીઠી સુગંધ ઊભી થાય છે,તો મન કહે છે... ચાલ ભીંજાઈએ!
🌿 ભીંજાવાની મજા શું હોય છે?
🔹 માફક ન આવતું શીતળ સ્પર્શ:
પહેલા વરસાદની બુંદ જ્યારે શરીરે પડે, ત્યારે એક અજાણી ઊર્જા જાગે. ગરમીમાંથી રાહત મળતી હોય એવી શાંતિ ફેલાય.
🔹 ભૂલી જવાય બધું:
ન કામ, ન જવાબદારી...
બસ મસ્તી, હાસ્ય અને આનંદ!
ક્યારેક તો એવો લાગતો કે આ બુંદો મનની અંદરની જ દુઃખભરી ઉષ્ણતાને ધોઈ રહી હોય.
🔹 સંગે બચ્ચપણ પણ ભીંજાય છે:
કાગળની બોટ બનાવી પાણીમાં છોડી દેવી, ખાડાંના પાણીમાં છાંટા મારતા નાચવું – એ બધું પાછું યાદ આવે છે.
🔹 મિત્રો અને મસ્તી:
પહેલા વરસાદમાં ભીંજાવું માત્ર એકલા માટે નથી હોતું, પણ એ મિત્રો સાથે જોડાઈને ઉજવવાની ક્ષણ છે. એજ તો યાદગાર બને છે.
મેં એ દિવસ ખૂબ આતુરતાથી રાહ જોઈ હતી. જૂનનો આખરી અઠવાડિયો હતો. ગરમીની થકાવનારી લહેર પછી આકાશે કાળા વાદળો ઘેરાયા. પવનમા એક અલગ જ ઠંડક હતી. હું બારણાં પાસે ઉભો હતો, આંખો આશાથી છત તરફ જોતી.અચાનક ઝરણાં જેવી અવાજ સાથે પહેલી બુંદ પડી.મારી નાકે માટીની સુગંધ આવી, જે મારા માટે કોઈ પરફ્યુમથી ઓછી નહોતી. દિલ ધબકતું થયું – આ રહ્યો મારો પહેલો વરસાદ!
વરસાદ શરૂ થતો જ કઇક જુદું લાગવા લાગે છે. ધરતી મહેકે છે, પવન શીતળ થઈ જાય છે અને દિલ પણ. એ પહેલા ટીપાં જ્યારે મોરલા જેવી નૃત્ય કરાવા લાગે ત્યારે મનમાં બાળક બની જવાની ઇચ્છા થાય.હવે તો વરસાદની બૂંદો મારી આવરતી આવી ગઈ. હું પણ દોડતો દોડતો છાતી ચીરીને વરસાદમાં ભીંજાઈ ગયો. મારા પગ જમીન પર નાચવા લાગ્યા. છાત્રા ન હતી, લાજ ન હતી, બસ આનંદ હતો – એ વાર હું એક બાળક બની ગયો હતો.વરસાદ માત્ર પાણીનાં ટીપાં નહીં,પણ ઓગાળેલા સંસ્મરણોની સરવાણી છે.દરેક ટીપાં સાથે ભીંજાયેલી છે કેટલીક યાદો,કેટલીક હસાવતી, કેટલીક રૂવાંટા ઉભા કરાવતી.
જ્યારે વરસાદ પડતો, ત્યારે નાની ઉંમરે દર વર્ષે નદી જેવી ગલીઓમાં દોડવાનું મન થાય, કાગળની નાવ બનાવીને પાણીમાં છોડવાની મજા તો કંઈક અનોખી જ હતી.
ભાઈ-બહેનો સાથે છાંટાં મારવી, એક બીજાને પલાળવી
આ બધી સ્મૃતિઓ આજે પણ મનના ખૂણામાં તાજી છે.
એ દિવસે હું પપ્પાની સાઇકલ પાછળ બેસીને ગામના ખેતરો તરફ ગયો. માવઠા ભરેલા આકાશ નીચે હરિયાળી પાંગરતી જોઈ. ખેતરની મીઠી માટી અને વરસાદનો સંગમ – એમ લાગ્યું કે આખી ધરતી ખુશ થઈ ગઈ છે.
મારા જીવનનો એ પહેલો વરસાદ, માત્ર પાણીનો વરસાદ નહોતો, એ તો લાગણીઓનો ઝરમર ઝરતો પ્રવાહ હતો – જે દિલને ઠંડક આપી ગયો.
વરસાદ માત્ર ઋતુ નથી...
એ તો યાદ, લાગણી અને જીવંત ક્ષણોનો અમૂલ્ય તહેવાર છે.એક છત્રી નીચે બે દિલોનું મળવું,કે છૂટાછેડાની ક્ષણ પણ એ વરસાદમાં જ ભીની બની ગઈ હોય ,એ પલોએ હસાવ્યું પણ છે, રડાવ્યું પણ છે.
Written by
Digantkumar J Patel
