માં-બાપ : "જીવન નો એક એવો છાયડો જે ક્યારેય પોતાની શીતળતા ઓછી નથી કરતો"
"માં-બાપના બલિદાન"
નિઃશબ્દ રીતે જેમ ઝરૂખાથી પ્રકાશ આવે,એમ મા-બાપ જીવનમાં અજવાળું લાવે...મા પોતાની ભૂખ ભૂલીને તને રોટલી આપે,બાપ ઉઘાડા પગે ફરે , પણ તને નાગો ના રહેવા દે...એ હાથ કે જેઓ તારી ફી ભરવામાં ગળી ગયા,એ આંખો કે જેઓ રાતભર તને રડતા જોઈ પીગળી ગઈ ..મા તારી એક ખાંસીથી શંકાતી રહે,બાપ તારા એક સપનાને પુરા કરવા બાંયધરી લે...દિવસે કમાણી, રાત્રે તારી વાતો,એમ સખત જીવનની વચ્ચે પણ પાળ્યા તને તારા નાના ખ્વાબો ને...તારું હસવું એ તેમનો ઈનામ છે,તારું સુખ એ તેમનો આરામ છે...
હવે આ વાત એક નાનકડી વાર્તા થી સમજી એએક ગામમાં દેવ નામનો છોકરો રહેતો હતો. ગરીબ ઘરનો, પણ ખુબ હોશિયાર. મા કપાસના ખેતરમાં મજૂરી કરતી અને પિતા રીક્ષા ચલાવતા. બંનેએ પોતાનું જીવન ત્યાગી દીધું – માત્ર દેવ ના ભવિષ્ય માટે.પિતા જ્યારે ખાલી પેટે રિક્ષા ચલાવતા, ત્યારે પણ દેવ માટે દૂધ લાવવાનું નહીં ભૂલતા.માતા પોતાની ઓઢણી વેચીને પણ તેના માટે ચપ્પલ લાવતી, જેથી "મારો દીકરો પડી ના જાય."પોતે ભૂખ્યા રહેતા પણ દીકરા ને ભૂખ્યો સુવા ના દે
સમય વીતતો ગયો અને દેવ ભણી ગણી ને ઇજનેર બની ગયો અને મોટા શહેર માં ખુબજ સારી નોકરી મળી ગઈ, ચમકદાર જીવન શરૂ થયું અને પછી વિદેશ ગયો, ત્યાં સારી છોકરી સાથે લગ્ન કર્યા અને ત્યાં સેટ થઈ ગયો.પણ એ સાથે મા-બાપે જે ત્યાગ કર્યો એ તો ભૂલી જ ગયો...માં બાપ ને જે બલિદાન આપ્યા એ પણ સાવ ભૂલી ગયો.
🕰️ ઘણા વર્ષ પછી...
એક દિવસ દેવને ગામેથી ફોન આવ્યો – અને બોલ્યો કે “બાપુજી ખૂબ બીમાર છે.”ખરેખર એક દિલ તોડી નાખતી આ પળ હતી. આ સાંભળી ને દેવ તેની પત્નીને લઈ ને પાછો માં બાપ પાસે આવ્યો.ગામનું ઘર જૂનું અને જર્જરિત હતું. પિતા પથારી પર બીમાર હાલત માં હતા પણ સાંસ આવી રહી હતી મા તેમની પાસે બેસી હતી અને શાંત હતી કે જાણે હમણાં કંઈક ચમત્કાર થાય અને બધું સારું થઈ જાય, અને આંખોમાં ઈરાદો હતો કે "દિકરો પાછો આવ્યો છે, હવે મરવામાં શાંતિ છે."
દેવ ખૂબ વ્યસ્ત લાગતો. ફોટા લેતો અને ફોન પર વાતો કરતો રહ્યો.પિતા ધીરે ધીરે બોલ્યા:"દીકરા..એક વાર મારો હાથ પકડી ને બેસ થોડીવાર મારી જોડે.."
દેવએ કહ્યું:"પપ્પા મારે સમયસર શહેર પાછું જવાનું છે. હું તમારા માટે નર્સ અને મેડિસિનનું બધું જ ઓર્ગેનાઈઝ કરી દઈશ."પિતા એ માત્ર એક સ્મિત આપી, આંખ માં આંસુ સાથે કોઈ ફરિયાદ નહિ... બધું ખાલી ખાલી લાગતું હતું.રાત્રે,
દેવ જયારે પોતાના બાળપણના ઓરડામાં ગયો, ત્યાં દીવાલ પર હજુ સુધી સ્કૂલના સર્ટિફિકેટ, છબી, અને જૂના રિપોર્ટકાર્ડ લગાવેલા હતા.એક કાગળ પડ્યો – માતાના હસ્તાક્ષરમાં લખેલું હતું:“મારો દીકરો એક દિવસ મોટો થશે, એના હાથના સ્પર્શથી જ મારો આખો થાક ઊતરી જશે.”
દેવ તૂટી પડ્યો..આ વાંચતા ની સાથે એવી રીતે રોવા લાગ્યો જાણે વરસાદ ની ધાર. એને એની ભૂલ સમજાઈ અને અને માં બાપ ની પ્રત્યે પોતાની ફરજો ની પણ ભાન થયું,તેને માતા પિતા ની માફી માગી અને તેમની સેવા કરી ને તેમના જોડે રહેવા લાગ્યો.
શિક્ષા (સંદેશ):
માં-બાપ પોતાનું આખું જીવન આપણી રાહ જોવામાં વિતાવે છે.તેમણે જે ત્યાગ કર્યો છે તે કદાચ આપણે યાદ પણ ના રાખતા હોઈએ પણ જ્યારે તેઓ વૃદ્ધ થાય, તો પૈસા નહિ, પણ તમારું સમય, લાગણી અને હાજરી માગે છે.દુનિયામાં દરેક સંબંધ બદલાય છે...પણ મા-બાપ નો પ્રેમ શરત વિનાનો હોય છે.જે ક્યારેય બદલાતો નથી
ધન્યવાદ
