ભાગ 4: અંધારાની આંખો
અવાજ જે મરી ગયો હતો
રાત્રિના 2 વાગ્યે, કાવ્યા એક જૂની દર્દનાક રેકોર્ડિંગ સાંભળી રહી હતી. રજની પાટીલ દ્વારા અપાયેલું ઓડિયો ફાઈલ. તેમાં અદિતિનો અવાજ હતો:
> “હું કોઈનો ભરોસો નહિ કરી શકું. એમણે મને કહ્યું કે જો હું કશું બોલીશ તો... મારો ભાઈ નહિ બચી શકે.”
એ અવાજમાં એક અજાણી ધબક હતી – ભય અને ભરોસાનો મિશ્રણ.
કાવ્યા (મનથી): "મારે બધું બહાર લાવવું પડશે – માત્ર અદિતિ માટે નહિ... પણ તમામ માટે જેમને આ ‘અંધારાની આંખો’એ અંધારામાં ધકેલી દીધા.”
ડૉ. નયન વર્માની પડછાયાં
ડૉ. નયન વર્મા હવે એક વિશ્વવિખ્યાત ન્યુરોફાર્મા કંપની – "SynogenX" – ના CEO હતા. કાવ્યા અને અવિનાશે તેમની હકીકત જાણવા માટે કંપનીના અંદરથી એક whistleblower શોધવાનું નક્કી કર્યું.
એટલા માટે તેઓ જતા છે કમ્પ્યુટર હેકિંગ એક્સપર્ટ – મૈત્રી મિસ્ત્રી પાસે, જે કૃપા શેઠની જૂની જોડદાર હતી.
મૈત્રી: "મારે માત્ર ત્રણ દિવસ આપો. SynogenXના સર્વર સુધી પહોંચીશ... અને જો એમણે કંઇક છુપાવ્યું હશે તો એ બહાર આવશે. પણ સંભાળજો... એ લોકો તમારું પીછો કરી રહ્યા છે.”
પાછું પડખું
કાવ્યાના પપ્પા હવે પોતે પણ જાણે ન્યાય મેળવવા માંગતા હતા. તેમણે કાવ્યાને એક જૂની ડાયરી આપી, જેમાં અદિતિ વિશેના તમામ મેડિકલ રેકોર્ડ્સ હતા.
> “અદિતિને નોન-એપ્રૂવ્ડ ક્લિનિકલ ટ્રાયલ માટે ટાર્ગેટ કરવામાં આવી હતી. એ બધું મેં જોયું, પણ મૌન રહ્યો. હવે મારે માફી નહિ – બદલો જોઈએ.”
નીચે દફન થયેલું સત્ય
સૌમ્ય અચાનક ગુમ થઇ જાય છે. અને એક દિવસ એનું જીવતું મળવાનું બનાવટ બનાવવામાં આવે છે – હકીકતમાં, એ ઝઘડી રહી છે સ્વમર્યાદા અને અવિનાશના પરિભાષા વચ્ચે.
સૌમ્યનું લેટર:
> “મારું સાચું રૂપ કદી તું સમજી શકી નહિ, કાવ્યા. અદિતિ માટે હું એક પાયાનો પાથરાયો હતો... પણ હું પણ એક ભૂલ કરનાર માણસ હતો. હવે હું જતી રહીશ. પણ સાચું બહાર લાવજે.”
SynogenX ના ભૂતિયા લેવલ્સ
મૈત્રી અને કૃપા સંગઠનના સર્વરમાં ઘુસી જાય છે. તેમને ત્યાં મળે છે ‘Dark Docket X-23’ – એક ટ્રાયલનું ગોપનીય ફાઈલ.
તેમાં અદિતિનું નામ છે, સાથે અનેક બાળકોના નામ... બધાને ‘memory-eraser test’ માટે ઉપયોગમાં લેવામાં આવ્યા હતા.
કાવ્યા: “એનો અર્થ એ છે કે... અદિતિનો મગજ શારીરિક રીતે ન નાશ કર્યો, પણ એને તેના ભવિષ્યથી વંચિત કરવામાં આવી!”
રજનીનો અંત
જ્યાં જ્યાં કાવ્યા અને અવિનાશ આગળ વધે છે, ત્યાં ત્યાં સાક્ષીઓ મરી રહ્યા છે.
રજની પણ એક દિવસ ઓક્સિજન લીકથી મરી જાય છે. પરંતુ કૃપા કહ્યું:
કૃપા: “એ અકસ્માત નહિ હતો... એ AI-controlled Oxygen tampering હતો. SynogenX પાસે એ ટેકનોલોજી છે.”
ન્યાયનો દિવસ
કાવ્યા, અવિનાશ અને પપ્પા તમામ પુરાવા અને ઈમોશનલ સાક્ષીઓ સાથે કોર્ટ જાય છે. દેશમાં ધમાકેદાર કેસ શરૂ થાય છે – “Rathod vs SynogenX”
કેસ ચાલે છે 42 દિવસ સુધી. સાક્ષીઓ, વિડિઓઝ, DNA ફિંગરપ્રિન્ટ અને ડાયરીના પાનાં રજૂ થાય છે.
ડૉ. વર્માની સામે હવે દેશ ઊભો થાય છે.
પ્અંત ન નજીક છે, શરુઆત છે
કેસ જીતી લેવાય છે. SynogenX બંધ થાય છે. કાવ્યાની આંખોમાં હવે શાંતિ છે, પણ હજી ખાલીપો છે.
અવિનાશ હવે NGO શરૂ કરે છે – “Aditi Smriti Kendra” – જ્યાં શારીરિક અને માનસિક દુર્વ્યવહારથી પીડિતો માટે નિઃશુલ્ક સારવાર મળે છે.
કાવ્યા (અંતિમ શબ્દો):
"મને પ્રેમ મળ્યો નહિ, પણ મારા પ્રેમે વિશ્વને એક નવું દિશા આપી. અદિતિ હવે મરી નથી, એ દરેક બાળકની આંખમાં જીવંત છે... જેમણે અંધારાની આંખોને પરાજિત કરી છે."
પ્શ્રપ... કે આશીર્વાદ?
કાવ્યાની આંખોમાં હવે સ્વપ્નો કરતાં પણ વધારે સવાલો ભરાઈ ગયેલા. અવિનાશની પાસે બેઠી હતી, પણ મન તેણે અંદરથી દૂર ચાલ્યું ગયેલું. દરિયો સામે સ્ફટિક જેમ શાંત હતો, પણ એ શાંતિ જ જાણે કોઈ તોફાન પહેલાંની હતી.
કાવ્યા:
“અવિનાશ, શા માટે અદિતિની આત્મકથા, એની આખી પીડા, ડાયરીમાં નહોતી પૂર્ણ? કેમ છેલ્લાં પાનાં ખાલી હતા?”
અવિનાશ (ધીમી આવાજે):
“શાયદ એ ઈચ્છતી નહોતી કે એની અંદરની તૂટણ આખે અજગરને દેખાય... અથવા એ રોજ લખતી રહી પણ કોઈએ પાનાં ફાડીને દૂર કરી દીધાં હશે.”
અચાનક અવિનાશનું ફોન વાગે છે — ક્રિપા શેઠનો કોલ.
ક્રિપા:
“વિનાશ... ગુમચૂક થવાની કોશિશ કરતી એક અદભૂત ક્લિપ મળી છે. CCTV footageના ઓરિજિનલ સોર્સમાંથી. તું અને કાવ્યા તરત અમારી ગોડીયા બ્રિજની લાઈબ્રેરી પાસે આવો.”
તેઓ ઝડપથી પહોંચે છે. અંધારું ઘેરેલું. નીચે એક રહસ્યમય હોલમાં ક્રિપા અને મૈત્રી એક મોનિટર સામે બેઠાં હતાં.
મૈત્રી:
“આ જુઓ... છેલ્લી footage – દિ. 13 ડિસેમ્બર, રાત્રિ 10:41.”
વિડિયોમાં અદિતિ દેખાય છે – પાર્કમાં એક ખૂણે, કોઈને મળતી. શખ્સ ધૂંધળો છે. પણ પાંજરે અજાણી શખ્સી સાથે એવી અંગતતા... એવી જર્જરિત વાણી...
અદિતિ (ફૂટેજમાં):
“મને ડર લાગે છે. એમણે કહ્યું છે કે તું મારી સાથે રહેશ તો તારા પરિવારને... નષ્ટ કરી દેશે.”
અજાણી અવાજ (ધમકીભર્યો):
“મારે તને નહિં, તારા તટસ્થતાને શીખ આપવી છે. તું જો સામે જઈશ તો એ તારા ભાઈ માટે અંત રહેશે.”
કાવ્યા (હેરાન):
“આ અવાજ... મારા પપ્પા જેવા લાગે છે... પણ કેમ એ અદિતિ સામે આવતાં હોય?”
અવિનાશ શાંતિથી પણ તણાવમાં:
અવિનાશ:
“તો શું... તારા પપ્પા અને SynogenX વચ્ચે કોઇ ગૂઢ ગાંઠ હતી?”
ક્રિપાએ તરત એક હાર્ડડ્રાઇવ ખોલી. અંદર હતી એક ઓડિયો-વીજ્યુઅલ ફાઇલ – કોઈ રાજકીય નેતા અને ડૉ. વર્માની મીટિંગ. તેમનું હાસ્ય, તેમનાં વાક્યો, તેમનું ભવિષ્ય માટે પ્લાનિંગ... બધું ભયાનક હતું.
ડૉ. વર્મા (રેકોર્ડિંગમાં):
“અમને ત્રણે સ્તંભ જોઈએ — વિજ્ઞાન, શક્તિ અને મૌન. જો Rathod પિતા મૌન રાખશે, તો અમે એમના પરિવારના ભવિષ્યને સુરક્ષિત રાખી શકીશું.”
કાવ્યા (ફાટેલા અવાજે):
“મારા પપ્પા તો... એ બધું જાણતાં હતાં... છતાં મૌન રહ્યા?”
અવિનાશ એના હાથ પકડીને કહ્યું:
અવિનાશ:
“હું નથી જાણતો કે પપ્પા ક્યારેથી ભાગી ગયા... પણ તું ભાગી શકતી નથી. તું એ લડાઈ છે જે અદિતિએ છોડી ગઈ.”
કાવ્યાના હૃદયમાં હવે એક દુશ્મન સામે લડવાનો દૃઢ સંકલ્પ ઊગ્યો.
અંધારાની આંખોનું અંતિમ પાનું
રાત્રે 11:47 વાગ્યા. શહેરના ઝૂંપડપટ્ટીના પડછાયાંમાં એક પથ્થરની ઈમારતના તળિયે — એક મેટલનું દરવાજું ધીમે ધીમે ખૂલ્યું. અંદર ઊંડે એક ફાઈલ પર લખેલું હતું:
"SynogenX – Code: RA13 – Project: MIND-LOCK"
ક્રિપા, અવિનાશ અને કાવ્યા મૌન હતાં. એ ફાઈલ વાંચવી એ દરેક માટે એવી લાગણી હતી કે જેમ કે કોઈ એકલવાયું બાળપણ ફરી જીવાયું હોય... તૂટેલા ભવિષ્યના નકશા જેવી વેદના.
ફાઈલનો ભાગ:
> “વિષય: માનવ મગજના મેમોરી-સિલેક્શન પર ટેસ્ટ. Test Sub. Adhiti Rathod.
પરિણામ: વિષયે પ્રેમ અને પીડા વચ્ચે દ્વિધા અનુભવ્યો.
નોંધ: ‘વિનાશ’ ને સંબંધિત પીડા આપી, નિયંત્રણ મેળવવાનો પ્રયાસ.”
કાવ્યા (ધ્રુજતા અવાજે):
“એમના માટે અદિતિ માત્ર એક સબજેક્ટ હતી?”
અવિનાશ (શબ્દ ખૂટે છે):
“મારી બહેન... એક લેબ એક્સપેરીમેન્ટ...”
આઈસોલેશન ચેમ્બર પાસેની દીવાલે એક જૂનું ફોટો હતો — ત્રણ લોકોએ એકબીજાની સાથે હસતાં – અદિતિ, સૌમ્ય... અને કાવ્યાના પપ્પા.
કાવ્યા:
“એ જ છે... આ ફોટો એ જ છે જે મેં પપ્પાના ઓલ્ડ ચેસ્ટમાંથી જોયો હતો. પણ પપ્પા કદી અદિતિને ઓળખે છે એમ કહ્યાં નહતાં!”
એક અચાનક સ્ટેપસOUND. લાઈટ ઝબકાઈ. સૌમ્ય અંદર આવ્યો.
સૌમ્ય:
“મને માફ કરો... પણ હવે તમારું અહીં રહવું સુરક્ષિત નથી.”
અવિનાશ (કઠોર અવાજે):
“તું અહીં શું કરી રહ્યો છે?”
સૌમ્ય:
“હું પણ ભેગો હતો એ પ્રયાસમાં... પણ હું નથી ભૂલ્યો એ રાત જ્યારે અદિતિનું આખું વિશ્વ લૂંટી લેવામાં આવ્યું.”
કાવ્યા:
“તો તું શું સાથી છે કે ભાઈ?”
સૌમ્ય:
“એ બંને નહિં... હું એ છું જેને હવે સાચું લાવવા માટે બધું ગુમાવવાનું છે.”
ત્યાંથી આગળની તસવીરો, ફાઈલ્સ અને CCTV ફૂટેજ બધું સુરક્ષિત કરવા માટે ક્રિપાએ ડેટા ક્લાઉડમાં અપલોડ કરવા શરૂ કર્યું.
ત્યારે અચાનક...
ડોર ઓપન સીધી અંધારપટ તરફ!
પગલાં, શંકાસ્પદ અવાજ... અને એક ઘંચકાવું... લાઇટ બંધ!
ઘરઘરસાટ – ગોળીનો અવાજ!
કાવ્યા ચીસે:
“અવિનાશ!!!”
લોહીનો ચાટ પડ્યો. અવાજ તીવ્ર બન્યો. સૌમ્ય ગાયબ. ક્રિપા શ્વાસ અટકી રહી હતી.
ક્રિપા (ડરીને):
“આ... આ footage મટાડી દેવાની કોશિશ હતી... કોણ છે એ લોકો??”
અવિનાશ (ઝીણાં અવાજે):
“ડર નહી... હું ત્યાં છું... પણ હવે તે શરૂ થશે, જ્યાં સમાપ્ત થવું જોઈએ.”
અંતિમ દ્રશ્ય:
બહાર વરસાદ વરસી રહ્યો છે. કાવ્યા – પોતાના પપ્પાની જૂની ડાયરી લઈને ઉભી છે. અને ડાયરીના એક પાનાં પર લખેલું છે:
> “માફ કરજે પુત્રી. મેં જાણીને મૌન પાળ્યું. પણ હવે તું છે — આશાની છેલ્લી રેખા. અદિતિ જે શબ્દોમાં બંધાઈ શકી નહોતી, એ તારા હાથમાં છે.”
(Cliffhanger – આગળ શું?)
શું કાવ્યાના પિતા ખરેખર જાણતાં હતાં કે શું ચાલી રહ્યું છે?
શું અવિનાશ જીવતો રહી શકશે?
સૌમ્ય ખરેખર દુશ્મન છે કે એક બેવફા પ્રેમી?
અને 'SynogenX' નું ભયાનક રહસ્ય આખરે ખુલશે?
