શિવગઢ ના ટ્રેન સ્ટેશન પર ટ્રેન ની રાહ જોતા જોતા વિધી પોતાની કાંડા ઘડિયાળ માં ટાઈમ જોઈ રહેલી ....
ટ્રેન મોડી પડવાના એનાઉસમેન્ટ થતાં વિધી ત્યાં આગળ રહેલા બાંકડા પર બેસી અને થોડી આંખો બંધ કરી અને કોઈક ની રાહ જોઈ રહેલી
" વિધી ........... અરે ઓ વિધી ............ " વિધી આજુબાજુ જોઈ રહેલી
" અરે અહીંયા છે તારી સામે વિધી ....... " વિધી નું ધ્યાન સામે દોરાયું
" અરે જ્યોતિ તું અહીંયા ........ " આમ કહી વિધી દોડતી દોડતી જ્યોતિ તરફ પહોંચી .
" કેમ એટલું મોડું થયું જ્યોતિડા ....... " આમ કહી વિધી એ જ્યોતિ ને ભેટી
" કાઈ નઈ વિધિડા ..... ટ્રેન થોડી મોડી પડી એટલે મોડું થય ગયુ પણ મને હતું જ કે મારી વિધી મને લેવા જરૂર આવશે " જ્યોતિ બોલી રહી
" હાસ્તો આવવું જ પડે ને " વિધી એ જ્યોતિ નો સમાન લીધો અને બંને આગળ ચાલવા માંડી
જ્યોતિ અને વિધિ બંને પિતરાઈ બહેનો હતી જ્યોતિ બહાર શહેર માં અભ્યાસ અર્થે રહેતી હતી પણ અભ્યાસ પૂર્ણ થતાં તે હવે હંમેશા માટે શીવગઢ આવતી રહી ..
જ્યોતિ અને વિધી બંને હમઉમ્ર હોવાથી બન્ને બહેનો માં સંપ બહુ જ હતો એટલે તો જ્યોતિ લેવા માટે વિધી ટ્રેન સ્ટેશન પર તેની રાહ જોઇ રહેલી .........
વિધી આગળ સમાન લઈ પોતાની જ ધૂન માં જતી હતી ત્યાં જ .....
" અરે ......... " વિધી સમાન સહિત નીચે જમીન પર પડી
" વિધી ...... " જ્યોતિ એ આવી ને પોતાની બહેન વિધી ને ઊભી કરી
" અરે આંખો છે કે બટન .... થોડું જોઈ ને તો ચલાય કે .... કે આંખોં થી જોઇ નથી શકતો ....." જ્યોતિ એ છોકરા પર ગુસ્સો કરી રહી જે જલ્દી માં વિધી સાથે અથડાયો અને તેના લીધે વિધી નીચે પડી .
" જ્યોતિ જવા દે ને આવું તો .......... " વિધી બોલતા બોલતા અટકી ગઈ જ્યારે તેણે તે છોકરા ને જોયો
સુડોળ સુબદ્ધ કાયા , ઘવવર્ણ અને મોટી મોટી કાળી આંખો જેની સામે સમંદર પણ પડે ઝાંખો .
વિધી એક્ટસ એ છોકરા ને જ જોઈ રહી
પોતે ભાન ભૂલી ગઈ કે ક્યાં છે અને આજુ બાજુ કોણ છે
જ્યોતિ પેલા છોકરા સાથે જગડી રહી
" અરે બહેન મે જાણી જોઈ ને ધક્કો નથી માર્યો હુ થોડો જલ્દી માં હતો તો થોડો અથડાઈ ગયો " પેલો છોકરો બોલી રહ્યો
" તારા જેવા લફંડર છોકરાઓ ને હુ ઓળખું છું જે ધક્કા મારવાના ના બહાને ........"
" અરે બહેન તમે તો જુવો ...." પેલો છોકરો બોલી રહ્યો
તેના હોઠો ઉપર થી જાણે સરવાણી જરતી હોઈ એમ તેના એક એક શબ્દો નું રસપાન વિધી કરી રહી
પેલો છોકરો ત્યાં થી જતો રહ્યો
" ચાલ વિધી ..... " જ્યોતિ વિધી ને ઊભી કરી રહી
" વિધી ........ ઓ વિધી " જ્યોતિ વિધી નો ખંભો પકડી હલાવી રહી
વિધી થોડી ભાન મા આવી અને આજુ બાજુ ની દુનિયા થી થોડી વાકેફ થઈ
" શું થયું ..... ચાલ હવે ઘરે " જ્યોતિ વિધી નો હાથ પકડી ગાડી તરફ લઈ જઈ રહી ....
" હાં " વિધી જતા જતા પણ પેલા છોકરા નું જ વિચારી રહી
ઘરે પહોંચતા ની સાથે જ બધા ઘર ના જ્યોતિ સાથે મળ્યા અને બધા જમવા બેઠા
જમતાં જમતાં જ્યોતિ એ ટ્રેન સ્ટેશન પર થયેલી ઘટના વિશે પોતાના કાકા જશવંત ભાઈ અને કાકી વનિતા બેન ને કહી રહી
જશવંત ભાઈ અને વનિતા બેન એ વિધી ના માતા પિતા હતા
" હાં તો આપણા વિધી બેન એ પણ થોડું જોઈ ને ચલાય ને " વીધી નો ભાઈ હર્ષ બોલી રહ્યો
વિધી ના પરિવાર માં વિધી ના પપ્પા જશવંત ભાઈ , માતા વનિતા બેન અને એક નાનો ભાઈ હર્ષ અને કાકા મહેશ ભાઈ કાકી શીતલ બેન પિતરાઇ બહેન જ્યોતિ અને પિતરાઇ ભાઈ કૌશલ હતા
વિધી ના દાદા હાલ આ દુનિયા માં નહોતા પણ દાદી ગંગા બા જીવિત હતા .
આમ વિધી નો નવ લોકો નો પરિવાર હતો વિધી ના પપ્પા જશવંત ભાઈ અને કાકા મહેશ ભાઈ બંને સાથે જ એક જ ઘર માં રહેતા હતા .
જ્યાં આજ ના જમાના માં મિલકત માટે એક ભાઈ બીજા ભાઇ ના જીવ ની પાછળ તરસ્યો હોઈ તેવા સમય માં પણ આ બન્ને ભાઈઓ એટલા વર્ષો થી સાથે જ સંપ થી રહેતા હતા .
આમ વનિતા બેન અને શીતલ બેન ને પણ સારો એવો સંપ હતો
અને આ ચાર ભાઈ બહેનો ની તો એક નાની એવી ટોળી જ હતી
" જવા દો ચાલો જે થયું હોય તે અને વિધિ બીજી વાર થોડું જોઇ ને ચાલજે હાં બેટા " વનિતા બેન એ વિધી ને કહ્યું
" હા મમ્મી બીજી થોડું ધ્યાન રાખીને ચાલીશ બસ " વિધી બોલી
આમ બધા ભોજન કરી પોતપોતાના રૂમમાં સુવા માટે ચાલ્યા ગયા .
અહીં વિધિ પોતાના રૂમમાં આવી અને બેડ પર આડી પડી અને ટ્રેન સ્ટેશન પર જે થયું તે વિચારી રહી ......
" શું વિચારે છે વિધિ ? " જ્યોતિ આવી પોતાની બહેન ની બાજુ માં સૂતી
" કાંઈ નહિ જ્યોતિ , હું કાંઈ વિચારી રહી નથી બસ થાકી ગઈ છું તો સૂઈ જવું છે " વિધી પડખું ફેરવીને સૂતી પણ તેના મનમાં પેલા મનમોહક છોકરા ના જ વિચાર ફરતા હતા .
