भाग -४
अखेरीस, त्या रहस्यमय वातावरणात आणि भूतकाळाच्या सावलीत ईशा आणि अर्णव एकमेकांच्या प्रेमात पडले. त्यांचे साधे क्षण, रहस्यमय शोध आणि एकमेकांची साथ यांमुळे त्यांच्या मनात खोलवर प्रेम निर्माण झाले. त्यांना असं वाटत होतं की जणू नियतीनेच त्यांना या बंगल्यात एकत्र आणलं होतं.
पण त्यांच्या या सुंदर नात्यात अचानक भूतकाळातील रहस्य एक अडथळा बनून उभं राहिलं. जसजसे ते राणी आणि तिच्या प्रियकराच्या कथेच्या जवळ जात होते, तसतसे त्यांना त्यांच्या स्वतःच्या भूतकाळातील काही अशा गोष्टी
ईशा आणि अर्णवचं प्रेम हळू हळू फुलत होतं. त्या जुन्या बंगल्याच्या शांत वातावरणात त्यांना एकमेकांचा सहवास खूप आनंद देत होता. भूतकाळातील रहस्य उलगडण्याच्या प्रयत्नात ते अधिक जवळ आले होते आणि त्यांच्या मनात एकमेकांबद्दल एक खास स्थान निर्माण झालं होतं. पण म्हणतात ना, कोणतीही सुंदर गोष्ट फार काळ टिकत नाही. त्यांच्या नात्यातही लवकरच एक अनपेक्षित वळण आलं.
एक दिवस अर्णवच्या आयुष्यात त्याच्या भूतकाळातील एक व्यक्ती परत आली. तिचं नाव प्रिया होतं. प्रिया आणि अर्णव कॉलेजमध्ये असताना खूप चांगले मित्र होते आणि त्या मैत्रीचं रूपांतर कधी प्रेमात झालं, हे त्यांनाही कळलं नव्हतं. पण काही कारणांमुळे त्यांचं नातं फार काळ टिकलं नाही आणि ते दोघेही वेगळे झाले. प्रिया एक यशस्वी आर्किटेक्ट होती आणि एका कामासाठी ती पुन्हा त्याच शहरात आली होती जिथे अर्णव राहत होता.
अर्णवला प्रियाला अचानक समोर बघून खूप आश्चर्य वाटलं. भूतकाळात रमून गेलेल्या त्याच्या आठवणी पुन्हा ताज्या झाल्या. प्रिया अजूनही खूप सुंदर आणि आकर्षक दिसत होती. तिची बोलण्याची पद्धत आणि तिची हसण्याची अदा अजूनही तशीच होती, ज्यावर अर्णव कधीकाळी भाळला होता.
प्रियाने अर्णवला त्याच्या नवीन बंगल्याबद्दल ऐकलं होतं आणि तिला तो बघण्याची इच्छा होती. अर्णव तिला नकार देऊ शकला नाही आणि त्याने तिला बंगल्यावर बोलावलं. जेव्हा ईशाने प्रियाला पहिल्यांदा बघितलं, तेव्हा तिला काहीतरी खटकल्यासारखं वाटलं. प्रियाचा आत्मविश्वास आणि तिची अर्णवसोबतची जवळीक ईशाला थोडी अस्वस्थ करत होती.
प्रियाने बंगल्याची खूप प्रशंसा केली आणि अर्णवच्या आवडीनिवडीबद्दल बोलताना तिला असं दाखवायचं होतं की ती त्याला किती चांगल्या प्रकारे ओळखते. ईशा शांतपणे सगळं बघत होती, पण तिच्या मनात एक अनामिक भीती घर करत होती. तिला असं वाटत होतं की प्रियाच्या येण्यामुळे तिच्या आणि अर्णवच्या नात्यात एक नवीन आव्हान उभं राहिलं आहे.
अर्णवला दोघांमध्ये संतुलन साधायला जड जात होतं. एका बाजूला ईशा होती, जिच्यासोबत तो एका रहस्यमय प्रवासावर होता आणि जिच्यावर त्याने आता प्रेम करायला सुरुवात केली होती. दुसरीकडे प्रिया होती, त्याच्या भूतकाळाचा एक महत्त्वाचा भाग आणि एक चांगली मैत्रीण. त्याला दोघांनाही दुखवायचं नव्हतं, पण त्याला हेही माहित नव्हतं की या परिस्थितीतून मार्ग कसा काढायचा.
प्रियाचा बंगल्यावरचा वावर वाढला होता. ती अनेकदा अर्णवला भेटायला येत होती आणि तिच्यासोबत त्याचे जुने दिवस आठवत होती. ईशाला हे सगळं बघून खूप त्रास होत होता. तिला असं वाटत होतं की ती आणि अर्णवच्यामध्ये एक अदृश्य भिंत उभी राहिली आहे. त्यांच्या बोलण्यातला मोकळेपणा कमी झाला होता आणि त्यांच्या डोळ्यात पूर्वी दिसणारी ओढ आता कुठेतरी हरवली होती.
एका संध्याकाळी ईशाने अर्णवला याबद्दल विचारलं. "अर्णव, मला असं वाटतंय की प्रियाच्या येण्यामुळे आपल्या नात्यात काहीतरी बदल झाला आहे. तू पूर्वीसारखा माझ्याशी बोलत नाहीस."
अर्णव थोडा वेळ शांत राहिला. त्याला काय बोलावं हे समजत नव्हतं. "ईशा, तू गैरसमज करून घेत आहेस. प्रिया फक्त एक चांगली मैत्रीण आहे. आमच्यात आता काहीही नाही."
पण ईशाला त्याच्या बोलण्यातला आत्मविश्वास जाणवला नाही. तिला तिच्या अंतर्मनाचा आवाज ऐकू येत होता, जो तिला सांगत होता की काहीतरी बरोबर नाहीये. तिला भीती वाटत होती की भूतकाळ तिच्या वर्तमानावर आणि भविष्यावर परिणाम करत आहे.
त्यानंतर ईशा आणि अर्णवच्या नात्यात एक प्रकारचा तणाव निर्माण झाला. ते दोघेही एकमेकांवर प्रेम करत होते, पण प्रियाच्या उपस्थितीमुळे त्यांच्या मनात शंका आणि असुरक्षिततेची भावना निर्माण झाली होती. भूतकाळातील एक मैत्री त्यांच्या वर्तमानातील प्रेमासाठी एक मोठं आव्हान बनून उभी राहिली होती. त्यांना आता हे ठरवायचं होतं की ते या परिस्थितीचा सामना कसा करणार आणि त्यांच्या नात्याला कसं वाचवणार.
प्रियाच्या येण्यामुळे ईशा आणि अर्णवच्या नात्यात निर्माण झालेला तणाव हळू हळू वाढत होता. दोघांनाही एकमेकांवर विश्वास होता, पण प्रियाची सततची उपस्थिती आणि अर्णवचं तिच्यासोबतचं बोलणं ईशाला खूप त्रास देत होतं. तिला असं वाटत होतं की ती आणि अर्णव एका नाजूक परिस्थितीतून जात आहेत आणि कोणतीही छोटी गोष्ट त्यांच्या नात्याला तोडू शकते.
त्याच दरम्यान, बंगल्यातील विचित्र घटनाही वाढत होत्या. आता त्यांना केवळ आवाज किंवा थंड वाऱ्याच्या झुळका जाणवत नव्हत्या, तर काही वस्तूही स्वतःहून हलायला लागल्या होत्या. एका रात्री ईशाच्या खोलीतील आरसा अचानक खाली पडला आणि त्याचे तुकडे तुकडे झाले. दुसऱ्या दिवशी लायब्ररीतील काही पुस्तकं जमिनीवर विखुरलेली दिसली, जणू कोणीतरी ती फेकून दिली होती.
