भाग -७
राणी आणि तिच्या प्रियकराच्या दुर्दैवी कथेबद्दल आणि त्या शापाबद्दल समजल्यानंतर ईशा आणि अर्णव त्या शापाला हरवण्याचा मार्ग शोधू लागले. त्यांना माहित होतं की हे काम सोपं नाहीये, पण त्यांना त्या दुःखी आत्म्यांना शांती मिळवून द्यायची होती आणि स्वतःलाही त्या नकारात्मक ऊर्जेपासून वाचवायचं होतं.
त्यांनी अनेक धार्मिक पुस्तकं वाचली आणि आध्यात्मिक गुरुंशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला. त्यांना असं कळलं की कोणत्याही शापाला हरवण्यासाठी भूतकाळातील अन्याय दूर करणं आणि दुःखी आत्म्यांना मुक्ती देणं खूप महत्त्वाचं असतं.
अर्णवने त्या बंगल्याच्या मागच्या बाजूला, जिथे राणी आणि तिच्या प्रियकराला पुरलं होतं, तिथे साफसफाई करायला सुरुवात केली. ईशाने त्यांच्या स्मरणार्थ प्रार्थना आणि मंत्रोच्चार करायला सुरुवात केली. त्यांना वाटलं की त्यांच्या आत्म्यांना शांती मिळावी यासाठी काहीतरी विधी करणं गरजेचं आहे.
त्यांनी एका स्थानिक पुजाऱ्याला बंगल्यावर बोलावलं आणि त्याच्या मदतीने एक छोटासा शांती यज्ञ आयोजित केला. यज्ञात त्यांनी राणी आणि तिच्या प्रियकराच्या आत्म्याला शांती मिळण्यासाठी प्रार्थना केली आणि त्यांच्या नात्यातील अडचणी दूर होवोत यासाठी देवाकडे आशीर्वाद मा
गितला.
पण या प्रयत्नांना यश आलं नाही. यज्ञ संपल्यानंतरही बंगल्यातील विचित्र घटना थांबल्या नाहीत, उलट त्या अधिक तीव्र झाल्या. ईशाला आणि अर्णवला आता अधिक भीती वाटू लागली होती. त्यांना असं वाटलं की जणू काही त्यांची मदत घेण्याऐवजी ते त्या शापित आत्म्यांना अधिक क्रोधित करत आहेत.
एका रात्री, जेव्हा ईशा तिच्या खोलीत एकटी होती, तेव्हा तिला स्पष्टपणे कोणीतरी रडण्याचा आवाज ऐकू आला. आवाज खूप वेदनादायक होता आणि तो ऐकून ईशाच्या अंगावर काटा आला. तिला असं वाटलं की ती राणीचा आत्मा आहे, जी आपल्या अपूर्ण प्रेमासाठी आणि दुःखद मृत्यूसाठी विलाप करत आहे.
अर्णवला त्याच रात्री त्याच्या स्वप्नात एक भयानक दृश्य दिसलं. त्याला दिसलं की राणी आणि तिचा प्रियकर एका अंधाऱ्या ठिकाणी बांधलेले आहेत आणि काही लोक त्यांना मारत आहेत. तो घाबरून जागा झाला आणि त्याला खूप अस्वस्थ वाटू लागलं.
दुसऱ्या दिवशी दोघांनी मिळून पुन्हा विचारविनिमय केला. त्यांना असं वाटलं की केवळ धार्मिक विधी करून काही उपयोग होणार नाही. त्यांना त्या शापाच्या मुळाशी जावं लागेल आणि त्या कुटुंबातील ज्या व्यक्तीने अन्याय केला होता, त्याच्या कृत्यांची भरपाई करावी लागेल.
शोध घेता घेता त्यांना लायब्ररीत एक जुनी वही सापडली. ती वही राणीच्या वडिलांची होती. त्यात त्यांनी त्यांच्या जीवनातील महत्त्वाच्या घटना आणि त्यांच्या भावनांबद्दल लिहिलेलं होतं. त्या वहीच्या काही पानांमध्ये त्यांना राणीच्या प्रियकराबद्दलचा त्यांचा तीव्र द्वेष आणि त्याला मारण्याची त्यांची योजना याबद्दल वाचायला मिळालं.
त्याच वहीत त्यांना एक धक्कादायक गोष्ट वाचायला मिळाली. राणीच्या वडिलांनी तिच्या प्रियकराला मारल्यानंतर त्याच्या संपत्तीवरही बेकायदेशीरपणे ताबा मिळवला होता. त्यांना असं वाटलं की कदाचित याच अन्यायामुळे तो शाप अधिक प्रभावी झाला आहे.
ईशा आणि अर्णवने ठरवलं की ते आता त्या प्रियकराच्या कुटुंबाचा शोध घेतील आणि त्यांना त्यांची हक्काची संपत्ती परत मिळवून देण्याचा प्रयत्न करतील. त्यांना असं वाटलं की जर भूतकाळातील अन्याय दूर झाला, तर कदाचित त्या दुःखी आत्म्यांना शांती मिळेल आणि तो शापही संपेल.
पण त्या प्रियकराच्या कुटुंबाचा शोध घेणं खूप कठीण होतं. अनेक वर्षं लोटली होती आणि त्यांच्याबद्दल कोणतीही माहिती उपलब्ध नव्हती. तरीही, ईशा आणि अर्णवने हार मानली नाही. त्यांनी गावात आणि आसपासच्या शहरांमध्ये चौकशी करायला सुरुवात केली. त्यांनी जुनी कागदपत्रं आणि जमिनीच्या नोंदी तपासल्या.
अनेक दिवसांच्या अथक प्रयत्नांनंतर त्यांना एक वृद्ध व्यक्ती भेटली, ज्याने सांगितलं की राणीच्या प्रियकराचं एक दूरचं नातलग अजूनही त्याच भागात राहत आहे. त्या व्यक्तीने त्यांना त्या नातलगाचा पत्ता दिला.
ईशा आणि अर्णव लगेच त्या पत्त्यावर पोहोचले. तिथे त्यांना एक गरीब आणि आजारी वृद्ध माणूस भेटला. त्याला जेव्हा त्याच्या पूर्वजांच्या दुर्दैवी कथेबद्दल आणि त्यांच्या संपत्तीबद्दल कळलं, तेव्हा त्याला खूप दुःख झालं. त्याला हेही कळलं की त्याच्या कुटुंबावर अन्याय झाला होता.
ईशा आणि अर्णवने त्याला मदत करण्याचं आश्वासन दिलं आणि त्याच्या हक्काची संपत्ती त्याला परत मिळवून देण्यासाठी कायदेशीर प्रक्रिया सुरू केली. त्यांना माहित होतं की हे काम खूप वेळ घेणारं आहे आणि त्यांना अनेक अडचणींचा सामना करावा लागेल, पण त्यांनी हार न मानण्याचा निर्धार केला होता. त्यांना विश्वास होता की त्यांच्या या प्रयत्नांमुळे त्या शापित कुटुंबाला आणि त्यांच्या प्रियजनांना नक्कीच शांती मिळ
राणीच्या प्रियकराच्या कुटुंबाला मदत करण्याचा प्रयत्न करत असताना ईशा आणि अर्णवला अनेक अडचणींचा सामना करावा लागला. कायदेशीर प्रक्रिया खूप किचकट होती आणि त्यांना अनेक सरकारी कार्यालयांचे दरवाजे खटखटावे लागले. पैशांची आणि वेळेची खूप बचत करावी लागत होती, पण त्यांनी हार मानली नाही.
या सगळ्या धावपळीत आणि तणावात त्यांना बंगल्यातील विचित्र घटनांचा अनुभव येतच होता. पण आता त्यांना त्या भीतीदायक वाटण्याऐवजी अधिक दुःखद आणि हताश वाटत होत्या. त्यांना असं वाटत होतं की जणू ते दुःखी आत्मे त्यांच्या मदतीची याचना करत आहेत.
एक दिवस रात्री, ईशाला तिच्या खोलीत एक स्वप्न पडलं. स्वप्नात तिला एक तेजस्वी आणि शांत चेहरा दिसला. त्या व्यक्तीच्या डोळ्यात खूप प्रेम आणि कृतज्ञता होती. त्या व्यक्तीने ईशाच्या डोक्यावर हळूच हात ठेवला आणि तिला शांत राहण्याचा इशारा केला. ईशाला क्षणभर असं वाटलं की ती राणीचा प्रियकर आहे.
दुसऱ्या दिवशी ईशाने हे स्वप्न अर्णवला सांगितलं. त्यालाही असं वाटलं की कदाचित तो आत्मा त्यांना मदत करण्याचा प्रयत्न करत आहे. त्यांना आता हे समजलं होतं की त्या आत्म्यांना त्यांच्याबद्दल कोणतीही वाईट भावना नाहीये, तर ते फक्त आपल्या मुक्तीची वाट बघत आहेत.
काही दिवसांनंतर, जेव्हा ईशा लायब्ररीत बसून त्या जुन्या कागदपत्रांचा अभ्यास करत होती, तेव्हा तिला अचानक एक पुस्तक जमिनीवर पडल्याचा आवाज ऐकू आला. तिने बघितलं, तर एक खूप जुनं आणि जीर्ण झालेलं पुस्तक उघडं पडलं होतं. त्या पुस्तकात एका विशिष्ट पानावर एक हस्तलिखित संदेश दिसत होता. तो संदेश राणीच्या प्रियकराच्या हस्ताक्षरात होता आणि त्यात एका गुप्त ठिकाणाचा उल्लेख होता, जिथे त्यांच्या मृत्यूच्या वेळी काही महत्त्वाच्या वस्तू लपवल्या होत्या.
ईशाला आणि अर्णवला हे समजलं की हा संदेश त्यांना तो शाप संपवण्यासाठी आणि त्या आत्म्यांना शांती मिळवण्यासाठी मदत करू शकतो. त्यांनी लगेच त्या संदेशात सांगितलेल्या ठिकाणी शोध घ्यायला सुरुवात केली.
