भाग ९: पावसाची शांती आणि जीवनाचे गूढ
शरद आणि सविता त्यांच्या आयुष्याच्या एका महत्त्वपूर्ण वळणावर उभे होते. दोघांच्या डोळ्यांत एक परिपक्वता आणि एक शांती होती, जणू ते दोघं थोडं थोडं यथासांग समजून घेत होते. त्यांचे भूतकाळातील आठवणींना एक मुक वाचन होतं आणि पुढे चालताना ते कदाचित एक नवा मार्ग स्वीकारत होते.
शरद विचार करत होता, 'पावसाच्या ठिणग्यांत किती विचार केलेत... किती वाटा चाललेत... पण एक गोष्ट नेहमीच समजून आली. ज्या गोष्टीला आपण कधीच सोडू शकत नाही, ती आपल्यासमोर कायम उभी राहते.'
सविता त्याच्याजवळ उभी होती, परंतु ती अगदीच शांत होती. तिच्या चेहऱ्यावर एक गूढ हसू होतं, ते ऐकून शरद हलकं हसला. पावसाच्या थेंबांनी त्यांचे अस्तित्व सुगंधित आणि गूढ बनवले होते.
शरद आणि सविता दोघं एकत्र असले तरी त्यांच्यात एक असं अंतर होतं, जे पार करता येत नव्हतं. ते दोघं एकमेकांच्या जवळ असल्याचं जाणवत होतं, पण कदाचित ते अधुरं असणारं नातं होतं.
भाग १०: अंत आणि प्रारंभाच्या कड्या
पावसाच्या शांतीत शरद आणि सविता पुन्हा एकमेकांना बघत होते, पण त्यांचा संवाद जरा अलिप्त झाला होता. शरदच्या डोळ्यात एक गहन विचार आणि गहिरा शोक होता, तर सविता चेहऱ्यावर एक अनोखा शांतीचा भाव दिसत होता. काही गोष्टी, कधीच पूर्ण होत नाहीत. कधी कधी, त्यांना उगाचच 'अधुरं' म्हटलं जातं. परंतु, या अधुर्या गोष्टींचा परिणाम जीवनावर अनंत काळ राहतो. सविता आणि शरद यांचं नातं तसेच राहिलं होतं - अधुरं, परंतु जीवनाचं एक महत्त्वपूर्ण धागा.
भाग ११: अंतिम धागा
पावसाने आता शांतता धारण केली होती. आकाशात उगवणारा सूर्य त्याच्या पहिल्या किरणांमध्ये ताजेपणा घेऊन आलं. शरद आणि सविता, जरी एकमेकांपासून भिन्न असले तरी, एकाच आकाशाच्या खाली उभे होते. कधी कधी, तेच जिव्हाळे आणि तेच दुःख जणू एक नवा रस्ता बनवितात, ज्यावर चालताना आपण स्वतःला पुन्हा शोधतो.
शरदने सविता कडे वळून विचारले, "कधी कधी असं वाटतं, की काही गोष्टी कधीच पूर्ण होणार नाहीत, पण त्या अधुर्या राहिल्या तरी त्यांचं अस्तित्व काहीतरी शिकवते."
सविता शांतपणे त्याच्याकडे पाहत, तिने उत्तर दिलं, "हो, अधुरं असं असलं तरी, त्यातच एक अद्भुतता आहे. कदाचित या अधुर्या गोष्टीच आपल्या आयुष्याचा गूढ भाग बनतात."
दोघं एकमेकांच्या नजरेत एक गूढ समज दाखवत, चुपचाप जाऊ लागले. ते एकमेकांपासून दूर जरी गेले, तरी ते परस्परांना कधीच विसरू शकले नाहीत.
पावसाच्या थेंबांसारखं, त्यांच मधील गूढता आणि वेदना कायम राहिल्या. जीवनाच्या प्रत्येक वळणावर, पावसाच्या थेंबांच्या सारख्या त्यांच्या विचारांची छायाचित्रे उभ्या राहिल्या. त्या दोघांचे नातं एक गूढ, जटिल आणि अप्रत्यक्ष होतं. या नात्याने त्यांना शिकवलं, आणि त्याच वेळी त्यांना एक गहरी वेदना दिली, जी एकाच वेळी प्रेम आणि दु:ख होती.
सविता आणि शरद, दोघंही आकाशाखाली चालत होते, पण त्या चालण्यामध्ये एक निरंतरता होती, एक असं गूढचं साक्षात्कार होतं, ज्या अंतर्गत ते दोघं एकमेकांपासून दूर जात होते तरी त्यांचे जीवन अदृश्य धाग्यांनी जुळलेलं होतं. त्यांच्या नात्यात एक शांती होती, जी पूर्णपणे शब्दांत सांगता येऊ शकत नव्हती, पण ती एक उन्नत आणि समजून जाण्याची भावना होती.
पावसाच्या शांततेत, शरदने सविता कडे एक अंतिम दृष्टीने पाहिलं. "कधी कधी, जीवनाच्या प्रत्येक धारा ओलांडताना, आपण आपल्या ध्येयाला अधिक स्पष्टपणे पाहू शकतो. पण त्याच वेळी, ते ध्येय साध्य करत असताना, काही गोष्टी आपल्याला सोडाव्या लागतात," त्याने म्हणालं.
सविता हसली, पण तिच्या हसण्यामध्ये एक छटा होती. "तुम्ही म्हणत आहात तसं असू शकतं, शरद. पण हे नातं, कधीही थांबत नाही. ते एक प्रवास असतो. आणि प्रवासात कधी कधी आपल्याला स्थिरतेची आवश्यकता असते, तर कधी कधी बदलांची. सर्व काही अनुभवावर अवलंबून असतं," ती उत्तरली.
ते दोघं एकमेकांपासून काही अंतरावर गेले होते, पण त्यांच्या हृदयांमध्ये एक गूढ भावना कायम राहिली. त्यांनी एकमेकांना न पाहता, त्यांचे मार्ग वेगळे केले. पावसाचा गडगडाट थांबला होता, पण त्या शांततेत एक नवा प्रारंभ होत होता. प्रत्येक पावसाचा थेंब जणू त्यांच्यासाठी एक संदेश होता – जीवनाच्या अनिश्चिततेतही, प्रत्येक क्षणाचा आनंद घेणं आणि प्रेम स्वीकारणं हेच जीवनाचं खरे ध्येय आहे.
आकाश तसंच नीळं होतं, आणि पावसाच्या थेंबांच्या आवाजात, त्यांचा संवाद अजूनही चालू होता. ते एकमेकांपासून दूर जाऊनही, त्यांच्या मनांमध्ये कधीही संपणार नाही अशा कुटुंबिक ओळखीचा धागा कायम ठेवत होते. पावसाच्या सरींच्या कड्यांवर ते दोघं चालले होते, परंतु ते एकमेकांच्या छायेत स्वतःला शोधत होते.
यात्रा असो, प्रवास असो, कधीही गंतव्याचं ठरावं नाही. आणि कधी कधी, "अधुरं" असलेल्या गोष्टीच आपल्याला खऱ्या अर्थाने जीवन शिकवतात. शरद आणि सविता यांचं नातं तेच होते – एक सुंदर, गूढ, आणि जीवनाच्या लहरीत फिरणारं – जिथे प्रत्येक पावसाच्या थेंबात एक कथा दडलेली होती.
या कहाणीचा अंत नाही, कारण प्रत्येक टप्प्यावर एक नवीन प्रारंभ होतो. ते दोघं, त्यांच्या जीवनाच्या गूढ धाग्यांनी एकमेकांना जोडले होते, आणि त्याच वेळेस, ते प्रत्येक वेळी त्यांची स्वतंत्रता आणि स्वप्नांसाठी चालत होते.
