भाग-५
स्वरा अनिच्छेने मागे वळून जायला निघाली पण त्याचं क्षणी केदार ने तिचा हात पकडला स्वरा ने लगेच त्याचकडे नजर रोखली आणि ते पाहून त्यानं लगेचच हात सोडला आणि कान पकडले व सॉरी म्हणून ते पाहून स्वरा टिक आहे म्हणून चालू लागली . केदार ने मागून नच विचारले आज तरी मी सोडायला येऊ शकतो का ते ऐकून स्वरा ने विचार केला आणि हो म्हटली केदार धावत बाईक जवळ गेला आणि बाईक घेऊन रस्ता वरती आला. स्वरा ने विचारलं बसू का केदार ने काहीच न बोलता होकारार्थी मान हलवली.
स्वरा बसली आणि केदार ने बाईक चालू केली तो चालवत होता पण त्याच लक्ष स्वरा कडे होत ती शांत होती. ते पाहून त्यानं बाईक एका बाजूला घेतली व म्हटला की तू जर अशीच शांत रहाणार अशिल तर बाईक चालू करणार नाही.
"स्वरा उदास होऊन म्हणाली की मला टेन्शन आलं आहे.घरी आणि राज शी कसं बोलू ते . ते एकूण त्यानं बाईक चालू केली
त्याचं एवढा त्रास करून नको घेऊ मला मान्य आहे विषय खूप महत्त्वाचा आहे पण जर तू आता नाही बोली तर अनर्थ होईल. तुझं आयुष्य बदल आहे .ऐक सांग तुझ्या मनातलं सर्व घरी. समजून घेतली ते तुला . त्याच बोलणं संमत ना संमत स्वरा च घर आलं होत. ती हो म्हणाली आणि बाईक त्या बाजूला घे थांब येते असे म्हणत ती लगेच बाईक वरून उतरली . तिनं केदार ला धन्यवाद आणि बाय केले आणि काही क्षणात ती चालू लागली . केदार ला काही कळलेच नाही पण तो तसाच पाहत राहिला आणि वेळाने तो निघाला.
केदारशी तिचे नाते निर्विवाद होते, तरीही तिच्या कुटुंबाच्या जबाबदाऱ्या आणि अपेक्षा तिच्या मनात मोठ्या प्रमाणात होत्या. पण केदारच्या प्रोत्साहनामुळे तिच्या मनात आशेचा किरण जागृत झाला होता - स्वतःचा मार्ग स्वतःच कोरण्याची इच्छा, जरी त्यासाठी कठीण संभाषणांना तोंड द्यावे लागले तरी.
पुढील दिवस स्वरासाठी भावनांचे वादळ होते. त्या रात्री ती घरी परतली, तिच्या अपूर्ण इच्छांच्या ओझ्याने तिचे मन जड झाले होते.
स्वरा दुसऱ्या दिवशी उठली, तिच्या मनात कालच्या भेटीतील विचार घोळत होते. केदारचे शब्द तिच्यासाठी प्रेरणास्रोत ठरले होते. तिने आज आपल्या आईवडिलांशी बोलण्याचा निर्धार केला होता. सकाळच्या कामांमध्ये तिने स्वतःला गुंतवून ठेवले, पण तिच्या डोक्यात कालच्या संभाषणाचेच विचार फिरत होते.
दुपारच्या जेवणानंतर, जेव्हा तिचे आईवडील दिवाणखान्यात बसले होते, तेव्हा स्वराने त्यांच्याजवळ जाण्याचे ठरवले. तिने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि त्यांच्यासमोर उभी राहिली.
"आई, बाबा, मला तुमच्याशी काही महत्त्वाचं बोलायचं आहे," तिचा आवाज स्थिर होता, पण आतून ती थोडी घाबरली होती.
तिच्या आईने तिच्याकडे पाहिले, "काय झालं, स्वरा? तू ठीक आहेस ना?"
"हो, मी ठीक आहे. पण मला माझ्या भविष्याबद्दल तुमच्याशी बोलायचं आहे," स्वराने उत्तर दिले.
तिच्या वडिलांनी वृत्तपत्र बाजूला ठेवले आणि तिच्याकडे लक्ष दिले. "बोल, बेटा. काय म्हणायचं आहे तुला?"
स्वराने आपले मन मोकळे केले. तिने राजसोबतच्या लग्नाच्या तिच्या शंकांविषयी सांगितले आणि तिला एक कलाकार म्हणून तिचे स्वप्न जगण्याची किती तीव्र इच्छा आहे हे सांगितले. तिने केदारबद्दलही सांगितले, त्यांच्या मैत्रीबद्दल आणि त्याने तिला तिच्या ध्येयांना महत्त्व देण्यास कसे प्रोत्साहित केले याबद्दल सांगितले.
तिचे बोलणे संपल्यावर खोलीत शांतता पसरली. तिच्या आईवडिलांनी एकमेकांकडे पाहिले, त्यांच्या चेहऱ्यावर संमिश्र भाव दिसत होते.
शेवटी तिची आई म्हणाली, "स्वरा, आम्हाला नेहमीच तुझं भलं हवं आहे. राज एक चांगला मुलगा आहे आणि आम्हाला वाटतं की तो तुला आनंदी ठेवेल."
"मला माहित आहे, आई. पण आनंद पैशात किंवा समाजातल्या स्थापनेत नाहीये. माझा आनंद माझ्या कलेत आहे. मला चित्रं काढायला, लोकांना माझ्या भावना दाखवायला आवडतं. मला स्वतःच्या पायावर उभं राहायचं आहे," स्वराने आपले म्हणणे मांडले.
तिच्या वडिलांनी हळू आवाजात विचारले, "पण तू हे कसं करणार आहेस? कला क्षेत्रात स्थिरता नसते, बेटा."
"मला माहित आहे, बाबा. पण मी प्रयत्न करायला तयार आहे. मला संधी हवी आहे. जर मी अयशस्वी झाले, तर मला कोणतीही खंत राहणार नाही कारण मी माझ्या स्वप्नांचा पाठलाग केला," स्वराने आत्मविश्वास दाखवला.
तिच्या आईवडिलांनी काही क्षण विचार केला. त्यांना स्वराचा निर्धार आणि तिच्या डोळ्यांतील चमक दिसत होती.
शेवटी तिचे वडील म्हणाले, "ठीक आहे, स्वरा. आम्ही तुझ्या निर्णयाचा आदर करतो. पण तुला हे समजून घ्यावं लागेल की हा मार्ग सोपा नसेल. आम्ही तुझ्या पाठीशी उभे राहू, पण तुला स्वतःसाठी खूप मेहनत करावी लागेल."
स्वराचे डोळे आनंदाश्रूंनी भरले. "धन्यवाद, आई, बाबा! तुम्ही माझ्यावर विश्वास ठेवला याबद्दल मी खूप आभारी आहे."
तिच्या आईने पुढे येत तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला. "आम्ही नेहमीच तुझ्यावर विश्वास ठेवतो, बेटा. फक्त तू आनंदी राहा. आणि हो, त्या केदारला एकदा घरी घेऊन ये. आम्हाला त्याला भेटायला आवडेल."
स्वरा हसली. तिच्या हृदयावरचा मोठा भार उतरला होता. तिला आता तिच्या स्वप्नांचा पाठलाग करण्याचे स्वातंत्र्य मिळाले होते आणि तिच्या कुटुंबाचा पाठिंबा तिच्यासोबत होता.
त्यानंतर काही दिवसांत, स्वराने राजच्या कुटुंबाला भेटून त्यांच्याशी आदराने बोलली आणि तिला हे लग्न पुढे नेण्यात रस नसल्याचे स्पष्टपणे सांगितले. राज आणि त्याचे कुटुंब थोडे नाराज झाले, पण त्यांनी स्वराच्या भावनांचा आदर केला.
स्वराने आता पूर्णपणे आपल्या कलेवर लक्ष केंद्रित केले. ती दिवसभर चित्रं काढत असे, नवीन कल्पना शोधत असे आणि तिच्या कामाला अधिक लोकांपर्यंत कसे पोहोचवायचे याबद्दल विचार करत असे. केदार तिला सतत प्रोत्साहन देत होता. तो तिच्या नवीन चित्रांवर आपले मत व्यक्त करत असे आणि तिला वेगवेगळ्या कला प्रदर्शनांविषयी माहिती देत असे.
एके संध्याकाळी, केदारने स्वराला एका खास ठिकाणी भेटायला बोलावले. तो तिला एका गॅलरीत घेऊन गेला. ती गॅलरी एका तरुण कलाकारांच्या समूहाने सुरू केली होती आणि तिथे वेगवेगळ्या प्रकारची आधुनिक कलाकृती प्रदर्शित केल्या होत्या.
"स्वरा, मला वाटतं तुला ही जागा खूप आवडेल," केदार म्हणाला. "इथे तुझ्यासारखेच स्वप्न बघणारे अनेक कलाकार आहेत."
स्वरा गॅलरीतील चित्रं बघून खूप प्रभावित झाली. तिला तिथे एक नवी ऊर्जा आणि प्रेरणा मिळाली. तिला जाणवले की ती एकटी नाहीये. तिच्यासारखे विचार करणारे आणि कलेला समर्पित असलेले अनेक लोक आहेत.
केदारने तिला त्या गॅलरीच्या मालकाशी ओळख करून दिली. त्यांनी स्वराची चित्रं बघितली आणि तिला त्यांच्या पुढील प्रदर्शनात सहभागी होण्याची संधी दिली. स्वरासाठी हा एक मोठा क्षण होता. तिच्या कलेला एक व्यासपीठ मिळणार होते.
त्या रात्री, स्वरा घरी परतताना खूप आनंदी होती. तिला असे वाटत होते की तिने आपल्या जीवनातील एक महत्त्वाचा टप्पा ओलांडला आहे. तिच्या निर्णयाला यश मिळत होते आणि तिला तिच्या स्वप्नांच्या दिशेने वाटचाल करण्याची संधी मिळाली होती.
तिने केदारला फोन करून त्याचे आभार मानले. "केदार, तू माझ्यासाठी खूप महत्त्वाचा आहेस. तुझ्यामुळेच मला माझ्या ध्येयांवर विश्वास ठेवण्याची हिंमत मिळाली," ती म्हणाली.
"स्वरा, सगळं काही तुझ्यामुळेच शक्य झालं आहे. मी फक्त तुला एक दिशा दाखवली. खरी मेहनत तर तूच घेतलीस," केदारने उत्तर दिले.
त्यांच्या मैत्रीचे रूपांतर आता एका हळुवार प्रेमात होत होतं. दोघांनाही याची जाणीव होती, पण त्यांनी त्याला हळूवारपणे फुलू देण्याचा निर्णय घेतला होता.
काही महिन्यांनंतर, स्वराचे चित्र प्रदर्शन त्याच गॅलरीत आयोजित झाले. तिच्या कुटुंबाने आणि केदारने तिला पूर्ण पाठिंबा दिला. प्रदर्शनाला चांगला प्रतिसाद मिळाला आणि स्वराच्या चित्रांची खूप प्रशंसा झाली. तिच्या कामातून तिची प्रतिभा आणि भावना स्पष्टपणे दिसत होत्या.
त्या प्रदर्शनात, स्वराने एक खास चित्र लावले होते - दोन व्यक्तींमधील अव्यक्त प्रेमाचे सार टिपणारे तेच तिचे आवडते चित्र. त्या चित्राच्या बाजूला उभे राहून तिने उपस्थितांना तिच्या कलेबद्दल आणि तिच्या जीवनातील या महत्त्वपूर्ण बदलांबद्दल सांगितले.
केदार तिच्या बाजूला उभा होता, त्याच्या डोळ्यांत तिच्यासाठी प्रेम आणि अभिमान दिसत होता. प्रदर्शनाच्या शेवटी, जेव्हा सर्व पाहुणे निघून गेले, तेव्हा केदारने स्वराचा हात हातात घेतला.
"स्वरा, मला वाटतं की आपण दोघेही त्या अदृश्य धाग्यांनी जोडलेले आहोत ज्याबद्दल तू तुझ्या चित्रात दाखवतेस," तो हळू आवाजात म्हणाला.
स्वराने त्याच्याकडे पाहिले, तिच्या डोळ्यात प्रेम आणि कृतज्ञता होती. "हो, केदार. आणि मला आनंद आहे की आपण ते धागे शोधू शकलो."
मुंबईच्या त्या गॅलरीत, स्वरा आणि केदार एकमेकांच्या डोळ्यात हरवून गेले, त्यांच्या भविष्यातील सुंदर आणि अनिश्चित शक्यतांची स्वप्ने पाहत. स्वराने आपल्या हृदयाचे ऐकले होते आणि तिला तिचा खरा मार्ग सापडला होता - कलेचा आणि प्रेमाचा.
स्वराच्या प्रदर्शनानंतर काही महिने शांततेत गेले. तिने आपल्या कलेत अधिक लक्ष घातले, नवीन प्रयोग केले आणि मुंबईच्या कला वर्तुळात तिची ओळख निर्माण केली. केदार मधूनमधून तिला भेटत असे, तिच्या कामाचे कौतुक करत असे आणि तिला प्रोत्साहन देत असे. त्यांचे नाते हळू हळू अधिक घट्ट होत चालले होते, पण दोघांनाही आपल्या भावना व्यक्त करण्याची घाई नव्हती.
एक दिवस, स्वरा एका कला प्रदर्शनासाठी दुसऱ्या शहरात गेली होती. तिथे तिची भेट एका प्रसिद्ध कला समीक्षकाशी झाली. त्यांनी तिच्या कामाची खूप प्रशंसा केली आणि तिला आंतरराष्ट्रीय स्तरावर संधी मिळवण्याचा सल्ला दिला. स्वरा या भेटीमुळे खूप उत्साहित झाली आणि तिने लगेच केदारला फोन करून ही बातमी सांगितली.
केदारने तिचे अभिनंदन केले, पण त्याच्या आवाजात थोडा उत्साह कमी वाटला. स्वराला ते जाणवले, पण तिने दुर्लक्ष केले.
त्यानंतर काही दिवसांत, केदार आणि स्वरा यांच्या भेटी कमी होऊ लागल्या. केदार त्याच्या सामाजिक कामांमध्ये अधिक व्यस्त झाला होता आणि स्वरा तिच्या कला प्रकल्पात गुंतली होती. दोघांमध्ये संवाद कमी झाला आणि एक प्रकारचा दुरावा निर्माण झाला. स्वराला केदारची आठवण येत होती, पण तिने स्वतःला कामात व्यस्त ठेवले.
अचानक, एका संध्याकाळी स्वरा एका कॅफेमध्ये आपल्या मित्रासोबत बसली होती, तेव्हा तिने केदारला दुसऱ्या बाजूच्या टेबलावर पाहिले. तो एका अनोळखी मुलीसोबत हसून बोलत होता. स्वराला क्षणभर खूप वाईट वाटले. तिला वाटले की केदारने तिला सांगितले नाही. तिला राग आला आणि ती तिथून उठून जायला निघाली.
तेवढ्यात केदारची नजर तिच्यावर गेली. त्याने तिला पाहिले आणि तो लगेच तिच्याकडे आला.
"स्वरा! तू इथे?" तो थोडा आश्चर्यचकित झाला.
"हो, मी इथे आहे," स्वराचा आवाज थंड होता. "आणि तू इथे...?" तिने त्याच्यासोबत असलेल्या मुलीकडे रोखून पाहिले.
केदारला तिच्या चेहऱ्यावरचा राग जाणवला. "स्वरा, तू गैरसमज करत आहेस. ही माझी एक सहकारी आहे, आम्ही एका प्रकल्पावर काम करत आहोत."
"ओह, खरंय? तू मला याबद्दल कधी सांगितलंस नाही," स्वरा म्हणाली. तिच्या आवाजात नाराजी स्पष्ट होती.
"मला सांगायला वेळच मिळाला नाही. तू पण तुझ्या कामात व्यस्त होतीस," केदारने समजावण्याचा प्रयत्न केला.
"वेळ? तू दुसऱ्यांबरोबर वेळ घालवत होतास आणि मला साधी कल्पनाही दिली नाही?" स्वराचा राग वाढत होता.
"अरे, असं काही नाहीये. तू उगाच..."
"उगाच? मला वाटलं आमच्यात काहीतरी खास आहे, पण तू तर..." स्वराचे बोलणे अर्धवट राहिले, तिच्या डोळ्यात पाणी आले.
केदारने तिचा हात पकडला. "स्वरा, प्लीज शांत हो. माझं ऐक. माझ्यासाठी तू खूप खास आहेस. त्या दिवशी मी तुला आंतरराष्ट्रीय संधी मिळाल्याबद्दल अभिनंदन केलं, पण मला थोडं... असुरक्षित वाटत होतं. तू माझ्यापासून दूर जाशील, असं मला वाटलं."
स्वरा शांत झाली आणि त्याच्याकडे पाहिले. "असुरक्षित? कशाबद्दल?"
"माझं तुझ्यासारखं मोठं स्वप्न नाहीये. मी एक सामान्य माणूस आहे, सामाजिक कामांमध्ये आनंद शोधतो. मला भीती वाटली की तू तुझ्या यशाच्या शिखरावर पोहोचल्यावर मला विसरून जाशील," केदारने आपली भावना व्यक्त केली.
स्वराला त्याची प्रामाणिक कबुली ऐकून वाईट वाटले. तिला जाणवले की तिनेही त्याच्या भावनांचा विचार केला नव्हता.
"केदार, तू माझ्यासाठी किती महत्त्वाचा आहेस हे तुला माहीत नाही. यश आणि प्रसिद्धी माझ्यासाठी दुय्यम आहेत. मला तुझ्यासोबत राहायचं आहे, तुझ्या कामात सहभागी व्हायचं आहे. तू जसा आहेस, तसाच मला खूप आवडतोस," स्वराने आपले मनोगत व्यक्त केले.
त्यांच्यातील गैरसमज दूर झाला आणि दोघांनाही एकमेकांच्या भावनांची जाणीव झाली. त्यांनी कॅफेमध्ये बसून बराच वेळ गप्पा मारल्या आणि पुन्हा एकदा त्यांच्यातील प्रेमळ बंध अधिक घट्ट झाले.
काही दिवसांनंतर, केदारने स्वराला एका शांत ठिकाणी नेले. स्वरा म्हणाली खूप दिवस झाले तुझी एखादी कविता नाही ऐकली.केदारच्या चेहऱ्यावर हास्य फुलले तो म्हणाला जरूर ऐक तर
का कुणास ठाउक
मन स्वतः च असत पण
झुरत मात्र दुसऱ्यासाठी असत
का कुणास ठाऊक
इच्छा स्वतःच्या असतात पण
नेहमी समोरच्या कडून असतात
का कुणास ठाऊक
प्रेम स्वतः च असत पण
रडत मात्र तिच्या साठी असत
का कुणास ठाऊक
अपेक्षा आपल्या असतात पण
दुःख समोरच्या कडून भेटत
का कुणास ठाऊक
भावना आपल्या असतात पण
निगडीत मात्र तिच्याशी असतात
का कुणास ठाऊक
ही एकतर्फी प्रेमाची आग पण
माझ्या मनाला जाळत चालले
का कुणास ठाऊक
बोलायचं खूप असत पण
बोलायला कोण नसत
का कुणास ठाऊक
ही काल रात्र पण
मला संपवत चालेय
का कुणास ठाऊक..
कविता संपल्यावर वातावरणात शांतता पसरली. स्वरा केदारच्या डोळ्यात पाहत राहिली. तिच्या मनात त्याच्याबद्दलचा आदर आणि प्रेम अधिक वाढले.
काही दिवसांनंतर, स्वराचे आणखी एक मोठे कला प्रदर्शन आयोजित झाले. या प्रदर्शनात तिने तिच्या नवीन कामांसोबत ते खास चित्र देखील ठेवले होते, जे त्यांच्यातील अव्यक्त प्रेमाचे प्रतीक होते. या प्रदर्शनाला खूप चांगला प्रतिसाद मिळाला. अनेक कला समीक्षकांनी आणि रसिकांनी तिच्या कामाची प्रशंसा केली.
प्रदर्शनाच्या अंतिम दिवशी, स्वराचे आईवडील आणि तिचे मित्र-मैत्रिणी तिला भेटायला आले होते. केदार तिच्या बाजूला उभा होता, त्याने स्वराचा हात आपल्या हातात घेतला होता. तिच्या आईवडिलांनी केदारला आदराने स्वीकारले होते आणि त्यांना दोघांमधील प्रेम आणि समजूतदारपणा जाणवला होता.
स्वराच्या चेहऱ्यावर एक आनंदी आणि समाधानी हास्य होते. तिला आता तिच्या जीवनातील दोन्ही महत्त्वाचे रंग गवसले होते - कलेचा आणि प्रेमाचा. तिच्या स्वप्नांना पंख मिळाले होते आणि तिला साथ देणारा एक प्रेमळ जीवनसाथी मिळाला होता. त्या प्रदर्शनात, तिची कला आणि तिचे प्रेम एका सुंदर मिलाफात एकत्र आले होते.
