પહેલા જમાનામાં સાયકલ સિવાય કોઇ અવર જવર માટેનું સાધન હતું નહી...નાની મોટરકાર જરુર હતી તે પણ કોઇ પૈસાવાળાને ઘેર એકાદ એક દેખાતી હતી...જેમાં એમ્બેસેડર, મારુતિ, જેવી કારો હતી...ને આજે જમાનો ઘણો આગળ વધી ગયોછે...આજે કોઇની પાસે મોટરસાઈકલ હોવી એટલે કંઇજ ના કહેવાય...અથવા તો કોઇની પાસે કાર હોવી તે પણ આજ કંઇ ના કહેવાય...આજનો માણસ ધારે તે પોતાને ઘરે લાવી શકે છે...કારણકે આજે બેંકો સામેથી આવી ચીજો માટે લોનો આપે છે...જયારે પહેલા એવું ના હતું...
આજે રોડ ઉપર એટલા બધા વ્હીકલો થઇ ગયા છે કે આપણે રોડ ઉપર ચાલવું અઘરું થઇ પડયું છે...આજુબાજુ તમે નજર ના નાખો તો તમે ચોક્કસ બાઇક અથવા કાર સાથે ભટકાઇ શકોછો...આજે જીવનું જોખમ ઘણુંબધું રહેલું છે...ઘરની બહાર નીકળ્યા પછી તમે સલામત ઘરે ફરી પરત ફરો છો કે નહીં તેની કોઇ જ ગેરન્ટી હોતી નથી...કારણકે આજ રોજબરોજ નાના મોટા એકસીડન્ટ થતા હોયછે...કયારેક બાઇક બાઇક સાથે થતો હોય તો કયારેક કાર કાર સાથેનો એકસીડન્ટ થતો હોયછે...
ઘણા મરે છે તો ઘણા ઘાયલ થાયછે...
એના કારણો પણ ઘણા હોયછે
જેમ કે હેલ્મેટ પહેર્યા વગર બાઇક ચલાવવું...વધારે સ્પીડ થી વ્હીકલ ચલાવવું, ચાલું ડ્રાઇવીંગે વ્હીકલ ચલાવવું...
પછી પોતાની જાતે જ મોતને આમંત્રણ આપવું તેમ કહી શકાય...
કોઇનો એકનો એક દિકરો મરે છે તો કોઇનો પતિ મરે છે,તો કોઇનો જમાઇ મરે છે, તો કોઇનો લાડકો ભાઇ મરે છે...
આમાં ઘણી જવાબદારી તેમના માબાપની પણ રહેલી છે...જે જાણે છે છતાય અજાણ બને છે
પરિક્ષામાં પાસ થયો એટલે તરત બાઇક અપાવી દે છે...છોકરાનું લગ્ન થયું તો તરત કાર અપાવી દે છે...
છોકરો બાઇક કે કાર ચલાવે એટલે પાછળ બેઠેલો બાપ મનમાં ને મનમાં ખુશ થાય કે આ તો મારો દિકરો છે કોઇનાથી જાય તેમ નથી...તેને તો બધુ ચલાવતા આવડે છે...બસ આજ તેમની નાની ખુશી તેમને જીવનભર રડતા કરી મુકે છે..
બેટી બચાવો..બેટી ભણાવો
તેમ બેટા બચાવો બેટા ભણાવો
આમ પણ હોવું જરૂરી છે...
